26/09/2019
Այսօր նրա ծնունդն է, 150 տարի առաջ, այս օրը, մեր ազգին մի նոր պարգև տրվեց, մի նոր լուսավոր հոգի։ Մեզնից յուրաքանչյուրը կարող է իրենից կերտել կուլտուրականի, ինտելիգենտի, մտավորականի, բայց կյանքը ծնում է նաև այնպիսիններին, որոնք խոսել գիտեն տիեզերքի հետ, գիտեն մաքառել, արարել ու ոչ միայն կյանքը նվիրել որևէ գաղափարի, այլ դառնալ այդ գաղափարի մարմնավորումը։
Երազել կարելի է, սեփական տեսակի մեջ ունենալ ԿՈՄԻՏԱՍ, լինել նույն ազգի ներկայացուցիչը, խոսել նրա հետ նույն լեզվով։
Եվ երբ նմանը կարողանում է մաքրել քո հոշոտված ու խառնված երգը և վերադարձնել քեզ բյուրեղյա մաքրությամբ, ակամայից դու դառնում ես նրան պարտական։ Մենք հաճախ ենք անդրադառնում այն խնդրին, որ չենք կարողանում ըստ արժանավույնի մեծարել նրանց կերպարը և պահպանել, դառնալ շարունակողը նրանց գործի, իսկ երբևէ հարցրել ենք ինքներս մեզ, ի՞նչ է պետք մեզ, նրանց գործը շաունակելու համար, ի՞նչ են ունեցել նրանք, որ չկա մեր մեջ։
Բոլոր մեծերի, իրական մեծերի պարագայում պատասխանը նույնն է, նրանք ունեցել են մեծ հոգի, սեր ու անսահման նվիրում, սեփականը, անձնականը զոհաբերելու աստիճան։
Իրականում նրանց մեծարելու կարիք չկա, նրանք լուսաշող աստղեր են տիեզերքի մեջ, նրանց խավարել անհնար է։ Ուղղակի պիտի գիտակցենք մի բան, որ նրանց ճանապարհը բռնելով, մենք հասնելու ենք ավելիին, մենք ենք աճելու, մենք ենք սնվելու իրենցից և երբեք ոչ հակառակը։
Կոմիտասի մեծությունը վերազգային է, Կոմիտասը վաղուց համամոլորակային կերպար է, որովհետև մեծ ավանդ է ունեցել նաև ողջ մարդկության երաժշտական գիտակցության վրա։
Կոմիտասը եզակի է, Կոմիտասը տիեզերքի այն պատգամն է մեզ, որ տրվեց որպես թույլատվություն շարունակելու մեր գոյությունը, արարելու ու աշխարհին մեր ասելիքը ասելու․․․
Շնորհավորում եմ բոլորիդ, մանավանդ նրանց, ովքեր արդեն գտել են իրենց մեջ Կոմիտասին, և Կոմիտասի մեջ գտել են իրենց․․․