18/02/2021
😮
Sterven op zee, een heel beladen onderwerp, wat niemand onberoerd laat. De verhalen die erover verteld worden, pakken je bij de strot, zowel de fictieve verhalen als de verhalen uit de realiteit. Enerzijds is er de angst voor de dood, en zeker de verdrinkingsdood op zee, ver weg van thuis, in de koude diepten van de groengrijze Noordzee of in de onmetelijke oceaan, maar anderzijds is er ook iets heroïsch aan sterven op zee…
Helpen verliezen
De visser die een zeemansgraf laat plaatsen als tatoeage, gaat er vaak prat op dat hij ooit ‘zijn boeie zal zetten op zee’, waarmee hij wil zeggen dat hij ooit, als zijn tijd gekomen is, zal sterven op zee. En dat hij daar niet bang voor is, voegt hij daar dan meestal nog aan toe. Maar wanneer die zeeman geconfronteerd wordt met de dood van iemand van de bemanning, wanneer hij iemand ‘helpen verliezen’ heeft, dan is dat toch iets wat zeer ingrijpend is en vaak jarenlang een trauma nalaat.
Visser Fernand Guilbert vertelt over hoe ze eens iemand van de bemanning verloren...
‘Het was woelig weer, een zee spoelde over dek en sloeg hem overboord. We riepen meteen ‘man overboord’ en probeerden dichterbij te varen. Hij had een plastic olieboai aan en omdat dat vol lucht zat, stond hij recht in het water. We riepen ‘Zwemt! Zwemt!’ Maar het vroor en hij deed niets, zo bevangen was hij. Het schip dreef naar hem toe, we konden hem grijpen, maar het stormde en het schip schommelde heftig heen en weer en hij glipte uit onze handen. We zagen hem de diepte ingaan: zijn olieboai en zijn gezicht verdwijnen. Ik kan dat nooit van mijn leven vergeten. We zijn dan binnen gevaren met de vlag halfstok.’
Tekst: Katrien Vervaele, uit "vergeten verhalen van de zee".
