28/11/2024
Μπαίνεις ως επισκέπτης για κάποιες ημέρες ώρα κοινού, σε μια ΜΕΘ.
Μηχανήματα, ενδείξεις, αγωνία, άλλοι θέλουν να δουν τον δικό τους, άλλοι δεν αντέχουν, θέλουν μόνο να μιλήσουν με τους γιατρούς. Εξω κάποιοι κλαίνε απο χαρά που θα βγει ο ανθρωπός τους, κάποιοι αγκαλιάζονται με δάκρυα απο λύπη.
Κάποιες φορές υπάρχει καθυστέρηση στο επισκεπτήριο για εμάς, γιατί υπάρχει εισαγωγή, τρέχουν όλοι, μεταξύ ζωής και θανάτου τα δευτερόλεπτα παίζουν ρόλο.
Τελειώνει το επισκεπτήριο, προσπάθησες να τους πάρεις μια λέξη παραπάνω, αλλα οι εντατικολόγοι για μια ακόμα φορά ήταν φειδωλοί και προσεχτικοί στα λόγια τους.
Βγαίνεις έξω το βλέμμα σου πάει αυθόρμητα στον ουρανό, στα σύννεφα, στον ήλιο απλώνεις τα χέρια, σου φεύγει η απληστία, λες ευχαριστώ που μπορώ να απολαύσω μικρά πράγματα που τα θεωρούσα δεδομένα, εκτιμάς, ξεκινάς να πολεμάς. Μπορείς. Είσαι έξω και εσυ και όσοι αγαπάς. Ξεκίνα. Δες τον ουρανό, ειναι πιο όμορφος απο ένα ταβάνι ακόμα και όταν βρέχει.
Δες τον ήλιο. Είναι μαγικός. Δες τους ανθρώπους, χαμογέλα, συγχώρα, έχεις προβλήματα αλλά μικρότερα απο όσο νομίζεις.
Και αν όλα σου πανε καλά, που στο εύχομαι, πρόσεχε μην αποκτήσεις έπαρση. Όταν τελειώσει το παιχνίδι και ο βασιλιάς και το πιόνι μπαίνουν στο ίδιο κουτί.
Ζήσε.
Ξεκίνα.
