17/08/2022
#ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ_ଗର୍ଭଉଦକ_ବନ୍ଦାପନା
ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ ପୂର୍ବଦିନ ଅର୍ଥାତ୍ ଭାଦ୍ରବ କୃଷ୍ଣ ପକ୍ଷ ସପ୍ତମୀ ଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଳତି ବେଶରେ ତିନି ଦିଅଁ ଛଅ ମୂର୍ତ୍ତି ସୁନା ଅଳଙ୍କାର ଲାଗି ହୁଅନ୍ତି। ଏହାପରେ ପାଣି ପଡ଼ି ଟେରା ବନ୍ଧାଯାଇ ସନ୍ଧ୍ୟା ଧୂପ ଛେକ ଛାମୁକୁ ଆସେ। ସନ୍ଧ୍ୟା ଧୂପ ପୂଜା ପରେ ଭିତରେ ପାଣିପଡ଼ି ଧୋପଖାଳ ପରେ ଜୟ ବିଜୟ ଦ୍ଵାର ବନ୍ଦ ହୁଏ। ଟେରା ବନ୍ଧା ହୋଇ ଅଣସର ପିଣ୍ଡିଠାରେ ଜେଉଡ଼(ଜେଉଟ)ଭୋଗ (ଶାଗ, ତରକାରୀ, ପିଠା, ଝିଲି, ଓରିଆ, ଖିରି ଇତ୍ୟାଦି) ରୋଷରୁ ଆସି ରଖା ହୁଏ। ମୁଦିରସ୍ତ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗରେ ପ୍ରସାଦଲାଗି କରନ୍ତି। ତିନିଜଣ ପୂଜାପଣ୍ଡା ପଞ୍ଚ ଉପଚାରରେ ପୂଜା କରନ୍ତି। ପାଣି ପଡ଼ି ଧୋପଖାଳ ହେଲା ପରେ ପଣ୍ଡା, ପତି ଓ ମୁଦିରସ୍ତ ତିନିବାଡ଼ରେ ବନ୍ଦାପନା କରନ୍ତି। ଗୋଟିଏ ଅଧିକ ବନ୍ଦାପନା ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ବାଡ଼ରେ ହୁଏ ଏହାକୁ "ଗର୍ଭଉଦକ ବନ୍ଦାପନା "କୁହାଯାଏ। ତା ପରେ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଦୈନନ୍ଦିନ ନୀତି ହୁଏ।
ସର୍ବଂ ରହସ୍ୟଂ ପୁରୁଷୋତ୍ତମସ୍ୟ
ଦେବୋ ନ ଜାନାତି କୁତୋ ମନୁଷ୍ୟଃ?
ରାମଜନ୍ମ ଓ କୃଷ୍ଣ ଜନ୍ମର ପୂର୍ବରାତ୍ରିରେ ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରରେ ସନ୍ଧ୍ୟାଧୂପ ପରେ ଜେଉଟ ଭୋଗ ଅର୍ପଣ କରାଯାଏ।ଏହି ଭୋଗ ଓଉ କିମ୍ବା ଆମ୍ବ,ସାରୁ,ମଞ୍ଜାଆଦିରୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୁଏ।ଏହି ଭୋଗ ଦେବାର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଗର୍ଭକଷ୍ଟ ନିବାରଣ।ଭୋଗ ସମର୍ପଣ ପରେ ଠାକୁର ମାନଙ୍କର ବନ୍ଦାପନା କରାଯାଏ। ଏଠାରେ ଭାବିବା କଥା ଜଗନ୍ନାଥ ତ ନିଜେ ରାମ କୃଷ୍ଣ ହୋଇ ଜନ୍ମ ହୋଇଥାନ୍ତି।ତେବେ କେଉଁ କାରଣରୁ ତାଙ୍କୁ ଗର୍ଭକଷ୍ଟ ନିବାରଣ ଭୋଗ ସମର୍ପଣ କରାଯାଏ ଓ ପରଦିନ ସେହିଁ ରାମ କୃଷ୍ଣ ହୋଇ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି ଏବଂଶ୍ରୀମନ୍ଦିରରେ ତାଙ୍କ ଜନ୍ମନୀତି ପାଳନ କରାଯାଏ।ଅର୍ଥାତ ପ୍ରଭୁ ରାତିରେ ନିଜେ ମାଆ ହୁଅନ୍ତି ଓ ସକାଳକୁ ପୁଅ ହୋଇ ଜନ୍ମ ହୋଇ ସାରିଥାନ୍ତି।ତେବେ ଏ ଭୋଗର ରହସ୍ୟ କଣ?ଗୀତାରେ ଏହାର ଉତ୍ତର ଅଛି।
"ପିତାମହସ୍ୟ ଜଗତୋ ମାତାଧାତା ପିତାମହଃ"।ଏହାର ଅର୍ଥ ପରମାତ୍ମା ଏ ଜଗତର ପିତା,ମାତା,ଧାତା(ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା)ଓ ପିତାଙ୍କ ପିତା ପିତାମହ।ଏହିପରି ଶ୍ରୀମନ୍ଦିରରେ ପରମ୍ପରାକ୍ରମେ ପାଳିତ ହେଉଥିବା ରୀତିନୀତି ଗୁଡିକର ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ତାତ୍ପର୍ଯ୍ୟ ରହିଛି।
ନୀଳାଦ୍ରି_ମହୋଦୟ ଅନୁସାରେ
ଭାଦ୍ରବ କୃଷ୍ଣ ସପ୍ତମୀରେ ଦେବକୀଙ୍କୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ପଖାଳ ଅନ୍ନ ନୈବେଦ୍ୟ ଦିଆଯାଏ।
କୃଷ୍ଣାୟାମଥ ସପ୍ତମ୍ୟାଂ ସାୟଂପୂଜାବିଧାନତଃ।
ଦେବକୀସାନ୍ତ୍ୱନାର୍ଥାୟ ଜଗଦୀଶଂ ପୁନର୍ଯଜେତ୍।।
ଭାଦ୍ରବ କୃଷ୍ଣ ସପ୍ତମୀରେ ସାୟଂକାଳ ପୂଜାପରେ ଦେବକୀଙ୍କୁ ସାନ୍ତ୍ୱନା ଦେବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ପୁଣିଥରେ ପୂଜା କରିବ।
ନାନାବ୍ୟଞ୍ଜନସଂଯୁକ୍ତଂ ନାନାପୂପସମନ୍ୱିତମ୍।
କ୍ଷାଳିତାନ୍ନଂ ଚ ନୈବେଦ୍ୟଂ ତଦାଦଦ୍ୟାନ୍ମହୀପତେ।।
ହେ ରାଜା ! ନାନାବିଧ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ଏବଂ ନାନା ପ୍ରକାର ପିଠା ସହ ଧୂଆ ପଖାଳ ନୈବେଦ୍ୟ ଅର୍ପଣ କରିବ।
ଜଗତ ମଙ୍ଗଳ ପୁରୁଷ। ଦେବକୀ ଉଦରେ ପ୍ରବେଶ।।
ଉଦୟ କାଳେ ଯେହ୍ନେ ଶଶୀ। ପୂର୍ବ ଦିଗରୁ ପରକାଶି।।
କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଧରିଣ ଉଦର। ଦେବକୀ ଦିଶିଲା ସୁନ୍ଦର।।
ଅନ୍ଧାର ବନ୍ଦୀଘରେ ତେଜ। ଯେହ୍ନେ ଉଦିତ ଗ୍ରହରାଜ।।
ଦେବକୀ ଗର୍ଭବାସ କଥା। ଶୁଣି ପାଇଲା କଂସ ବ୍ୟଥା।।
ଭୟେ ଚକିତ ମନେ ଛନ୍ନ। ମିଳିଲା ଦେବକୀ ଭୁବନ।।
ସାତ କବାଟ ଫେଡ଼ାଇଲା। ଅନ୍ଧାର ଘରକୁ ଚାହିଁଲା।।
ଉଦୟ ହୋଇ ଦିନକର। ଯେହ୍ନେ ନାଶଇ ତମ ଘୋର।।
ଦେଖି ଚକିତ କଂସ ମନେ। ଭାଳି ବୋଲଇ ଭୟଛନ୍ନେ।।
ନିଶ୍ଚୟେ ହୋଇଲା ମରଣ। ଏ ତ ଅନାଦି ନାରାୟଣ।।
ଗର୍ଭେ ବିଜୟେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି। ଏ ମୋର କାଳ ଦଣ୍ଡଫାଶୀ।।
ଜୀବନ ନାଶିବ ମୋହର। ଦେବକୀ ବଡ଼ଇ ସୁନ୍ଦର।।
ଏ ଯେତେ ଗର୍ଭ ପ୍ରସବିଲା। ଏମନ୍ତ ବେଳେ ନ ଦିଶିଲା।।
କି ବୁଦ୍ଧି କରିବଇଁ ଆଜ। ମାରିଣ ଲଭିବଇଁ କାର୍ଯ୍ୟ।।
ଏସନ ମନେ ବିଚାରଇ। ମୁନି ତ ଯାଇଛନ୍ତି କହି।।
ଯାହା କହିଲେ ବ୍ରହ୍ମାସୁତ। ସେ କଥା ନୋହଇ ବିଅର୍ଥ।।
ଯାଦବେ ମୋହର ବଇରୀ। ମୋର ମରଣ ହେତୁ କରି।।
ଦେବକୀ ବସୁଦେବ ଆଦି। ଏ ମୋର ଅଟନ୍ତି ବିବାଦୀ।।
ଭିଣୋଇ ଗୁଣ କର୍ମମାନ। ଯୁବତୀ କଲା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ।।
ଆତ୍ମବହେଣୀ ମୋର ଶଲ। ମୋହରେ ନ ଇଚ୍ଛଇ ଭଲ।।
ସପ୍ତମଗର୍ଭ କେଣେ ନେଲା। ବୋଇଲା ଗର୍ଭ ଉଭେଇଲା।।
ଏ ଯେ ମୋହର ଅପରାଧୀ। କିସ କରିବି ଏବେ ବୁଦ୍ଧି।।
ହସ୍ତରେ ଅଛି ମୋ' ଉପାୟ । ଛାଡ଼ିଲେ ନ ପାଇବି କାୟ।।
ଦେବକୀ ପକାଇବି ମାରି। ଗର୍ଭ ନାଶିବି ପେଟ ଚିରି।।
ପୁଣି ବିଚାରୁଅଛି ମନେ। ଏ କର୍ମ କରିବି କେସନେ।।
ଜୀବନ ପାଇଁ ଏଡ଼େ ପାପ। କରି ପାଇବି ମନେ ତାପ।।
ଉଭୟ ଲୋକେ ସୁଖ ନାହିଁ। ନରକେ ପଡିବି ମୁଁ ଯାଇ।।
ପାପର ମଧ୍ୟେ ପରମାଦ। ସ୍ତିରୀ ଗର୍ଭିଣୀ ଶିଶୁବଧ।।
ଏ ତିନି କର୍ମ ଯେ କରନ୍ତି। ଜୀବନ ଥାଉଁ ସେ ମରନ୍ତି।।
ତାହାର ମରିବାର କାଳେ। ନିନ୍ଦିତ ବୋଲନ୍ତି ସକଳେ।।
ଇହଲୋକରେ ଅପଯଶ। ମରଣେ ନରକେ ପ୍ରବେଶ।।
ଏମନ୍ତ ମନେ ବିଚାରିଲା। ଖଡ଼ଗ ଘେନି ବାହୁଡିଲା।।
ମିଳିଲା ନିଜପୁରେ ଯାଇ। ଭାଳଇ ଚଉଦିଗ ଚାହିଁ।।
ହରିଙ୍କି କଲା ମହାଭୟ। କ୍ଷଣ କ୍ଷଣକେ କମ୍ପେ କାୟ।।
ଆସନ ଶୟନ ଭୋଜନେ। ସ୍ନାନ ବିହାର ଜଳପାନେ।।
ଗୋଡ଼ାଇଛନ୍ତି ଯେହ୍ନେ ହରି। କମ୍ପଇ ମହାଭୟ କରି।।
ବୃକ୍ଷ କାନନ ନଦୀ ଗିରି। ସକଳ ମଣେ ନରହରି।।
ଏମନ୍ତେ ରଜନୀ ହୋଇଲା। ଘୋର ତିମିର ପ୍ରକାଶିଲା।।
ବ୍ରହ୍ମାଶଙ୍କର ଇନ୍ଦ୍ର ତୁଲେ। ତେତିଶ କୋଟି ଦେବବଳେ।।
ମିଳିଲେ ମଥୁରା ନବରେ। ଦେବକୀ ଦେବୀ ବନ୍ଦୀଘରେ।।
ପ୍ରଣାମ କଲେ ଜଣେ ଜଣେ। ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଜନନୀ ଚରଣେ।।
ଗର୍ଭକୁ ଚାହିଁ ଗଙ୍ଗାଧର। ସ୍ତୁତି କରନ୍ତି ବେଦବର।।
ବାସବ ଆଦି ଦିଗପତି। ଯେ ଯାହା ମତେକଲେ ସ୍ତୁତି।।
ଜୟ ଗୋବିନ୍ଦ ଦାମୋଦର। ସତ୍ୟ ବଚନ ସ୍ୱାମୀ ତୋ'ର।।
ଆବୋରି ଅଛୁ ତିନି ସତ୍ୟ। ସୃଷ୍ଟିର ଆଦି ମଧ୍ୟ ଅନ୍ତ।।
ସତ୍ୟେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ କଲୁ ଜାତ। ସତ୍ୟ ସ୍ୱରୂପ ତୁ ଅଚ୍ୟୁତ।।
ସତ୍ୟେ ତୁ ପାଳୁ ବସୁନ୍ଧରୀ। ତୋ'ର ଭିଆଣ ନରହରି।।
ସତ୍ୟର ହେଉ ତୁହି ସତ୍ୟ। ସତ୍ୟ ବଚନ ସତ୍ୟନେତ୍ର।।
ସତ୍ୟେ ତୋହର ଆତଯାତ। ଆମ୍ଭେ ଜାଣିଲୁ ତୋ'ର ସତ୍ୟ।।
ତୋ'ର ଏ ସଞ୍ଚିଲା ଶୟଳ। ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରି ସନ୍ଥ ପାଳ।।
ଅସାଧୁ ମାରି ସତ୍ୟପାଳ। ତୋହର ଶରଣ ସକଳ।।
ସଂସାର ମଧ୍ୟେ ଦେହବୃକ୍ଷେ। ଏଥେ ତୁ ମିଳିଲୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ।।
ବୃକ୍ଷର ଯେତେ ଗୁଣମାନ। ଶରୀରେ ତୋହର ଭିଆଣ।।
ଏକଇ ବୃକ୍ଷ ବେନିଫଳ। ଚତୁର ରସ ତିନିମୂଳ।।
ପଞ୍ଚ ଶିକଡ଼ ତଳେ ଗଣ୍ଠି। ଆତ୍ମା ଏହାର ଷଡ଼ଗୋଟି।।
ସାତ ବକଳ ଦେହେ ଜଡି। ଅଷ୍ଟମ ଡାଳେ ଛନ୍ତି ବେଢି।।
ଗଣ୍ଠି ସ୍ୱଭାବେ ନବନେତ୍ର। ବିସ୍ତାର ହୋଇ ଦଶପତ୍ର।।
ଉପରେ ଛନ୍ତି ବେନି ପକ୍ଷୀ। ଏମନ୍ତ ବୃକ୍ଷ ଦେହେ ଲକ୍ଷି।।
ମୁନି ବୋଲନ୍ତି ରାୟେ ଶୁଣ। ଦେହେ କହିବା ବୃକ୍ଷଗୁଣ।।
ବୃକ୍ଷର ପ୍ରାୟେ ଦେହ ଏକ। ଫଳ ଯୋଡିଏ ଦୁଃଖସୁଖ।।
ତାମସ ରଜ ସତ୍ତ୍ୱ ଗୁଣ। ଏହାର ମୂଳଟି ପ୍ରମାଣ।।
ଧର୍ମ ସମ୍ପଦ କାମ ମୋକ୍ଷ। ଏ ଚାରି ରସଟି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ।।
ଶବଦ ରୂପ ରସ ଗନ୍ଧ। ସ୍ପରଶ ପଞ୍ଚମୂଳ ଛନ୍ଦ।।
ଜନ୍ମ ହୋଇଣ ଦେହ ବହି। ବାଳୁତ ରୂପେଣ ବଢ଼ଇ।।
ତରୁଣ ବୃଦ୍ଧ କ୍ଷୟ ମୃତ୍ୟୁ। ଆତ୍ମବିକାର ଷଡ଼ ହେତୁ।।
ଚର୍ମ ଶୋଣିତ ମାଂସ ମେଦ। ଅସ୍ଥି ମଜ୍ଜା ଯେ ଶୁକ୍ର ଛନ୍ଦ।।
ସପତ ବକଳ ଏହାର। ମୁନି କହନ୍ତି ଜ୍ଞାନସାର।।
ଭୂଜଳ ଅନଳ ସମୀର। ଖ ମନ ବୁଦ୍ଧି ଅହଙ୍କାର।।
ଏ ଅଷ୍ଟଡାଳଟି ଏହାର। ନବମ ଛିଦ୍ର ନବଦ୍ୱାର।।
ଦଶ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ପତ୍ର ଲେଖି। ଜୀବ ପରମ ବେନି ପକ୍ଷୀ।।
ଏମନ୍ତ ବୃକ୍ଷ ରୂପ ବହି। ଭାରା ଉଶ୍ୱାସି ରଖ ମହୀ।।
ଜଗତ ତୋର ତହୁଁ ଜାତ। ଲୟ ପାଳନ ଜଗନ୍ନାଥ।।
ତୋର ମାୟାରେ ମୂର୍ଖ ଜନ। ଆତ୍ମାକୁ ଦେଖନ୍ତି ସେ ଭିନ୍ନ।।
ଜ୍ଞାନୀଏ ଦେଖନ୍ତି ସେ ଏକ। ମାୟାରେ ଦିଶୁ ତୁ ଅନେକ।।
ତୁ ଏ ସଂସାର ଦୁଃଖନାଶେ। ଶରୀର ବହୁ ନାନା ଅଂଶେ।।
ସାଧୁଙ୍କୁ ଦିଶୁ ତୁ ନିର୍ମଳ। ଖଳଲୋଚନେ ଯେହ୍ନେ କାଳ।।
ଯେ ତୋ'ର ପାଦେ ପଦ୍ମନାଭ। କରନ୍ତି ଆତ୍ମଜ୍ଞାନେ ଭାବ।।
ତୋହର ନାମ ନାବ କରି। ହେଳେ ତରନ୍ତି ଭବବାରି।।
ଭୋ ନାଥ କମଳଲୋଚନ। ମାୟାରେ ମୋହୁ ପ୍ରାଣୀ ମନ।।
ଯେ ତୋ'ର ନାମ ନ ଭଜନ୍ତି। ମାୟାପଟଳେ ବଣା ହୋନ୍ତି।।
ତୀର୍ଥସେବନ-ଦାନ-ତପେ। ତରିଲୁ ବୋଲୁଥା'ନ୍ତି ଆପେ।।
କରନ୍ତି ସିଦ୍ଧଙ୍କ ଉପାୟେ। ଭେଦନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ଯାଏ।।
ତୋ'ପାଦେ ନ କରି ଆଦର। ହୃଦେ ବହନ୍ତି ଅହଙ୍କାର।।
ତହୁଁ ପଡ଼ନ୍ତି ଦେହ ଘେନି। ଜନ୍ମ ହୁଅନ୍ତି ନାନା ଯୋନି।।
ଯେ ତୋ'ର ତହିଁ ମିତ୍ରପଣେ। ଚିତ୍ତ ଖଟାନ୍ତି ଅନୁକ୍ଷଣେ।।
ନିର୍ଭୟେ ଭ୍ରମନ୍ତି ସଂସାରେ। ନୃତ୍ୟ କରନ୍ତି ଜମ ଶିରେ।।
ସତ-ନିର୍ମଳ-ଗୁଣ ଧରୁ। ଭକ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଅବତରୁ।।
ତପ-ସମାଧି-ଯୋଗ-କ୍ରିୟା। ବେଦେ କହନ୍ତି ମୁନି ଯାହା।।
ତୋ ଆରାଧନୁଁ ନାହିଁ ଆନ। ତୁ ପୂରିଅଛୁ ସ୍ଥଳ ଶୂନ୍ୟ।।
ତୁ ଯେବେ ନୋହିବୁ ଜଗତେ। ଅଜ୍ଞାନ ନାଶିବୁ କେମନ୍ତେ।।
ଯେ ତୋତେ ଯେମନ୍ତ ଚିନ୍ତଇ। ଗୁଣ ପ୍ରକାଶୁ ଦେହ ବହି।।
ତୋହର ଗୁଣ-କର୍ମମାନ। ସଂଖ୍ୟା କେ କରୁ ଭଗବାନ।।
ମନ-ବଚନେ ହେଁ ନ ଜାଣି। କେବଳ ବେଦେ ପରିମାଣି।।
ଶ୍ରବଣେ ତୋ'ର ନାମ ଶୁଣି। ତୋ ରୂପ ହୃଦେ ପରିମାଣି।।
ତୋ'ପାଦପୂଜାର ବିଧାନ। ଏଣେ ଯେ ହୋନ୍ତି ସାବଧାନ।।
ଜନ୍ମ ମରଣ ତା'ଙ୍କ ନାହିଁ। ଏମନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ।।
ତୋହର ପାଦୁଁ ଜାତ ମହୀ। ତା' ଦୁଃଖ ନ ପାରିଲୁ ସହି।।
ତୋହର ପାଦରଜ ଦେଇ। ଉଶ୍ୱାସ କର ନାଥ ମହୀ।।
ସ୍ୱର୍ଗେ ପଶିବୁ ପଦ୍ମନାଭ। ତହିଁ ଦେଖିବୁ ତୋ'ର ଭାବ।।
ଏ ତୋ'ର ଦେହବନ୍ତ ପଣ। ଏବେ ଜାଣିଲୁ ନାରାୟଣ।।
ମନୁଷ୍ୟ ଲୀଳାର ଯେ ଭାବ। ଯା'ରୂପ ନ ଜାଣନ୍ତି ଦେବ।।
ମତ୍ସ୍ୟ କଚ୍ଛପ ନରସିଂହ। କୋଳ ବାମନ ହଂସ ହୟ।।
ରାଜନ ଋଷିଦେବ ବଂଶେ। ଜନ୍ମ ତୁ ହେଉ ଯୋଗଅଂଶେ।।
ତିନି-ଭୁବନେ ଦୁଃଖ ନାଶି। ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପାଳୁ ବ୍ରହ୍ମରାଶି।।
ଅବନୀ ଭାରା ଏବେ ହର। ଭୋ ନାଥ ଶରଣ ତୋହର।।
ଏମନ୍ତେ ପାହିଲା ରଜନୀ। ଦେବକୀ ମୁଖ ଚାହିଁ ଭଣି।।
ତୋ'ର ଉଦରେ ଜଗନ୍ନାଥ। ଜଗତ ରଖିବେ ତୋ'ସୁତ।।
ଶୁଦ୍ଧ ଚୈତନ୍ୟ ରୂପ ଘେନି । ପ୍ରକାଶ ହୋଇବେ ମେଦିନୀ।।
କଂସର ଭୟ ଛାଡ଼ ଆଈ। ଯାହାର ନାମେ ଦୁଃଖ ନାହିଁ।।
ଅରୁଣ ତେଜ ପ୍ରକାଶିଲା। ଦେବଙ୍କୁ ଉଚ୍ଚାଟ ଲାଗିଲା।।
ବ୍ରହ୍ମାଶଙ୍କର ଆଗେ କରି। ଦେବେ ଚଳିଲେ ଯେଝାପୁରୀ।।
ଶ୍ରୀହରି-ଚରଣେ ମୋ'ଚିତ୍ତ। ସୁଜନ ହିତେ କଲି ଗୀତ।।
ଦଶମସ୍କନ୍ଧେ ହରିବାଣୀ। ଶୁଣି ନିର୍ମଳ ହୁଅ ପ୍ରାଣୀ।।
ପୁରାଣ କଲି ଗୀତ ରସ। କହଇ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ।।
ଇତି ଶ୍ରୀମଦ୍ଭାଗବତେ ମହାପୁରାଣେ ପାରମହଂସ୍ୟାଂ ସଂହିତାୟାଂ
ଦଶମସ୍କନ୍ଧେ ପୂର୍ବାର୍ଦ୍ଧେ ଗର୍ଭଗତ ବିଷ୍ଣୋ ବ୍ରହ୍ମାଦି କୃତ ସ୍ତୁତିର୍ନାମ ତୃତୀୟୋଽଧ୍ୟାୟଃ....ହରେ କୃଷ୍ଣ.....ହରେ କୃଷ୍ଣ....
