25/01/2024
දහසක් බාධක පසුකර ජීවිතය ජයගත් යුවතියකගේ ආදරණිය කතාවක ආරම්භය ❤️
" I'm a bad boy..."
" චෙනූ... කෙල්ලේ ඔය කෙහෙල්මල බලන්නේ? ඕක රඟපාපු මනුස්සයවත් ඕක ඔය තරම් බලලා නැතුව ඇති... අනේ හැබෑටම මේ ළමයට හැදිලා තියෙන පිස්සුවක්... "
රිෂික රාජුගේ අලුත්ම චිත්‍රපටය මම බල බල හිටියේ කීවෙනි පාරටද කියලා මටවත් මතක නෑ. රිෂිකගෙ රඟපෑම් දිහා මම බලාගෙන හිටියේ මගේ ලැප්ටොප් එකෙන්. මගේ අම්මා කාමරයට ඇවිත් කෑගහනකම්ම මම රිෂිකගෙ රඟපෑම් වලට වශී වෙලා වගේ හිටියෙ.
" කෙල්ලෙ.... ඕක පැත්තකට දාලා මේං මෙහාට ඇවිත් මට උයන්න උදව් උනානම් මොකද?.. " අම්මගේ කටහඬේ තියෙන්නේ කේන්තියක්.
" මේ එනවා අම්මා..." මම ඉක්මනට ලැප්ටොප් එක ඕෆ් කරලා දාල කුස්සිය පැත්තට දුවලා ගියා.
" අද මොකක්ද අම්ම විශේෂෙ? "
" ඇයි ළමයෝ අද හවසටනේ අප්පච්චිගේ අර යාළුවා එහෙම එනවා කිව්වෙ "
" ආ.... මට අමතක උනානෙ.. කීදෙනෙක්ද අම්මා එනවා කියන්නේ? "
" මං හිතන්නේ සනත් අංකලුයි එයාගෙ නෝනයි ළමයි දෙන්නයිද කොහෙද..."
එහෙම කියපු අම්මා පරිප්පු පුරවපු භාජනයක් මගේ අතට දුන්නා. මම පරිප්පු ටික සෝදලා භාජනේකට දැම්ම. රතු ලූණුයි සුදු ලූණුයි පොතු ඇරලා ඒවත් සෝදලා වෙනම භාජනයකින් තිබ්බා. මම උයන පරිප්පු ව්‍යාංජනයගොඩක් රසයි කියලා අප්පච්චි මට නිතරම වගේ කියනවා. අප්පච්චි විතරක් නෙවෙයි මගේ නෑදෑයො පවා මම උයන කෑම රසයි කියල කියනවා. මම පුංචි කාලෙ ඉදන්ම අම්ම උයන විදිහ බලාගෙන හැදුනෙ. මම කෑම උයන්න වගේම ගේ අස් කරන්නත් ගොඩක් කැමතී. ඇත්තටම මං මේව මගේ අම්මගෙන් පුරුදු උන දේවල්.
" ඇයි අම්මා සනත් අංකල්ලා හදිසියේම මෙහෙ එනවා කිව්වේ? "
" මොකක්ද වැඩකට අප්පච්චිව හම්බවෙන්නද කොහෙද. අනික සනත් රට ඉඳලා ආවෙත් මේ ළඟදිනෙ. ඉතින් සෑහෙන කාලෙකට පස්සේ හින්දා මේ පැත්තෙ එන්න හිතෙන්න ඇති "
" දැන් සනත් අංකල්ගේ දුවලා දෙන්නත් ගොඩක් ලොකු ඇති නේද අම්මා? "
"මමත් කාලෙකින් දැක්කේ නෑනෙ චෙනූ... අද හවස ආවම බලාගන්න බැරියැ "
මගේ නම චෙනුලි හසන්යා. මගේ අම්මා මට ගොඩක් වෙලාවට මට කතා කරන්නේ චෙනූ කියල. අප්පච්චි නම් මට එදා ඉදන්ම කතා කරේ දෝණි කියලා. අපේ පවුලේ ඉන්න එකම දරුවා මම හින්දා අම්මයි අප්පච්චි මාව රකින්නේ හරියට මැණිකක් වගේ. අම්මගෙයි අප්පච්චිගෙයි හුරතලේ එක්ක ජීවත් වෙන මට කිසිම දවසක සහෝදරයෙක් නැති අඩුව දැනුනේ නෑ. ඇත්තටම මගේ දෙමව්පියෝ මට සහෝදරයෙක් නැති අඩුව දැනෙන්න ඉඩ දුන්නේ නෑ.
" චෙනූ... මං පොල් කිරි මිරිකල තියෙන්නෙ. ඔයා එහෙනම් පරිප්පු එක හදලා සම්බෝලෙකුත් හොඳ සැරට හදනවද? ආං අර මැටි කෝප්පෙ සම්බෝලෙ හදන්න පොල් ගාලා වහල ඇත්තේ. සම්බෝලේ ගලේ අඹරලා හදන්න හරිද? මං එතකං මේ ඉදි ආප්ප ටික තම්බලා චිකන් ටික හදලා ගන්නම්... "
" හරි අම්මා... "
විනාඩි හතළිහක් හතළිස් පහක් වගේ යද්දී මම අම්මා කියපු ඔක්කොම වැඩ ටික ඉවර කරලා කුස්සියත් අස් කරලා අතුගාලා දැම්මා.
" චෙනූ ඔයා වැඩ ඉවර නම් මම පොතු ඇරලා තියෙන පළතුරු ටික කොටු කපලා තැලෙන්නැති වෙන්න කලවම් කරලා ෆ්‍රිජ් එක ඇතුළෙන් තියෙනවද? "
මං අම්මා කියපු ඔක්කොම වැඩ ටික ඉවර කරලා බාත්රූම් එකට ගිහින් වොශ් එකක් දැම්මා. බාත්රූම් එකෙන් එළියට එනකොටම මට කුස්සිය පැත්තෙන් හරිම ප්‍රනීත සුවඳක් ආවා. අප්පච්චි වැඩ ඇරිලා ගෙදර ඇවිත් කිරිතේ හද හද හිටියේ කුස්සියේ.
" ආ දෝණි... මෙන්න මම ඔයාටත් එක්කලම තේ හැදුවා... මං දෝණි ආසම ස්පංචි කේකුත් ගෙනාවා එනකොට. කාලා මේ තේ එක බොන්න .. "
එහෙම කියපු අප්පච්චි තේ කෝප්පෙත් එක්ක ස්පන්චි පාර්සලයක් මගේ අතට දීල සාලෙ දිහාට ගියා. මමත් ඒක අරං අප්පච්චි පස්සෙන් සාලෙට ගියා.
" අප්පච්චි අද කලින්ම ආවද? " මම ඇහුවේ තේ එක බොන ගමන්මයි.
" ඔව් දෝණි... අද සනත්ලා එනවා කිව්වනේ. මම අද ටිකක් කලින් ගෙදර ආවේ කෑම ටික උයන්න ඔයාලා දෙන්නට උදව් කරන්නත් එක්ක... "
" අප්පච්චි මෙහෙම කලින් ගෙදර එන්න නම් මොකක් හරි විශේෂ හේතුවක් තියෙන්නම ඕන නේද..? එහෙම නැත්තං අප්පච්චි නිකමටවත් කලින් ගෙදර එන්නේ නෑනේ. " මම අප්පච්චිට නෝක්කාඩු කිව්වා.
" ඇයි දෝණි එහෙම කියන්නෙ? මට නිවාඩු තියෙන හැම වෙලාවකම මම ගෙදර දුවන් එන එකනේ කරන්නේ "
" ඒ උනාට අප්පච්චි වැඩ කරන දවස් වලට නිකමටවත් කලින් ගෙදර එන්නෙ නෑනේ "
" මම කිව්වේ පොඩි එකෙක් වගේ.
" එහෙම එන්නේ කොහොමද දෝණි. නිකරුනේ නිවාඩු දාල.. මං ගෙදර හිටියත් නොහිටියත් මගේ හිත කවදත් තියෙන්නේ මගේ දෝණි ගාවනේ. අනික මම එක නිවාඩුවක්වත් නොදා මේ රස්සාව කරන්නේ ඔයාල දෙන්න වෙනුවෙන්මනෙ... "
අප්පච්චි කියන්නේ ඇත්තක්. කොළඹ ප්‍රසිද්ධ හෝටලේක මැනේජර් කෙනෙක් එයා. අප්පච්ච මේ තරම් මහන්සි වෙලා එයාගේ රස්සාව කරන්නේ මගෙයි අම්මගෙයි යහපත වෙනුවෙන්මයි කියලා මම දන්නවා.
මේ වෙනකොට වෙලාව හවස හතයි.අපේ ගේ ඉස්සරහ කාර් එකක් ඇවිත් හෝන් කරපු සද්දෙට මමයි අප්පච්චියි කතාව නැවැත්තුවා. සනත් අංකලුයි ආන්ටියි, එයාලගේ දුවලා දෙන්නයි වාහනයෙන් බහිද්දි අප්පච්චි ඒ දිහාවට ගියා.
" අප්පේ.... කට්ටියව දකින්න තියෙන අමාරුවක්..." අප්පච්චි කිව්වේ සනත් අංකල්ගේ කර වටේට අතක් යවන ගමන්.
" එන්න එන්න ගේ ඇතුලට " අම්මත් එළියට එනගමන් කිව්වා.
" දැන් කෙල්ල හුඟක් ලොකු වෙලානේ... " සනත් අංකල් කිව්වේ මගේ ඔලුව අත ගාන ගමන්.
" හායි අක්කි... " අංකල්ගෙ දුවලා දෙන්නත් මාව තුරුළු කරගත්තා.
" අනේ මේ මොනවද...? මේව මොකටද ගෙනාවෙ..?"
" ඕක ඔයාට... මේක අම්මලට... " සනත් අංකල්ගෙ ආන්ටි මගේ අතට පාර්සලයක් දීල තවත් ලොකු පෙට්ටියක් ටීපෝ එක උඩින් තිබ්බා.
" තැන්කිව් ආන්ටි... " මම කිව්වා.
මම කුස්සියට ගිහින් කලින්ම හදලා ෆ්‍රිජ් එකට දාලා තිබුණු බීම ටික වීදුරුවලට දාල ට්‍රේ එකක තියලා ගෙනාවා.
" මෙහෙ හුඟක් රස්නෙයි නේද...? " අංකල් ඇහුවා.
" අක්කි අපි ටිකක් එලියට යමුකෝ..." සනත් අංකල්ගේ එක දුවක් මගේ අතකින් අල්ලගෙන ඇහුවා.
" පොඩ්ඩක් ඉන්න... මාත් එනවා.. " අංකල්ගෙ අනික් දුවත් අපි එක්ක එළියට ආවා.
" ඉතින් නංගිලා... මොනාද කරන්නේ ඔයාලා මේ දවස්වල? " මං ඇහුව.
" මං නෙක්ස්ට් ඉයර් ඒලවල්.. " එක නංගි කෙනෙක් කිව්වා.
" මං මගේම කියලා සැලෝන් එකක් පටන් ගත්තා අක්කි. තාම ඒකෙ වැඩ පටන් අරන් මාසයක්වත් නෑ.. " අනික් නංගිත් උත්තර දුන්නා.."
" ශෝක්නෙ... "
" අක්කි දැන් මොකද කරන්නේ? අක්කිට වයස කීයද දැන්? "
" මට දැන් විසිතුනයි.. මම මොන්ටිසෝරියක උගන්වනවා නංගි... "
" අක්කි එතකොට මොන්ටිසෝරි ටීචර් කෙනෙක්ද? ඒ නංගි ඒක ඇහුවේ එයාගෙ ඇස් දෙකත් එක්ක ලොකු කරගෙන.
" ඔව්. ඇයි ඔයා එහෙම ඇහුවේ?"
" ඔයාට පොඩි එවුන් එක්කල ඉන්න පුළුවන්ද අක්කි? අප්පෝ පොඩි කට්ටිය හැන්ඩ්ල් කරන්න එහෙම ඔයාට පුළුවන්ද? මං නම් පොඩ්ඩක්වත් කැමති නෑ.. " නංගි කිව්වේ මූනත් එක්ක ඇඹුල් කරගෙන.
" ඇයි එහෙම කියන්නේ? "
" ඇයි කියන්නේ... ඕක කරන්න පුළුවන් වැඩක්ද? "
" මාත් මුලින්ම හිතුවේ ඔහොම තමා නංගි.. ඒත් එතෙන්ට ගිහින් චූටි ළමයි එක්ක ඉන්නකොට මගේ ඒ හැඟීම වෙනස් වුණා. වෙලාවකට චූටි අයගේ කෑගැහිල, ඇඩිලි එතකොට එයා එයාලගේ චූටි චූටි රණ්ඩු හරි වදයක් වගේ දැනෙනව.. ඒ උනත් ඒ දේවල් හරිම සුන්දරයි. බලන් ඉන්න ආස හිතෙනව. ඇත්තම කියනවනම් චූටි අයත් එක්ක ඉන්නකොට වෙලාව යනවා දැනෙන්නෙවත් නෑ. ඔයත් පුංචි ළමයෙක් එක්කල ටික වෙලාවක් ඉඳලා බලන්නකෝ. මම කිව්වේ කිව්වෙ බොරුද කියල.." මම කිව්වේ පුංචි දරුවෝ ගැන හද පතුලෙන්ම ඉපදිච්ච සෙනෙහසක් එක්ක.
" ඔයා ඔච්චරම කියනවනම් ඉතින් ඒක බොරු වෙන්නත් බෑනේ "
" එතකොට අක්කි ඔයාගෙ මොන්ටිසෝරිය තියෙන්නෙත් මහරගමමද? "
" ඔව් නංගි. බස් එකේ යනවා නම් විනාඩි විස්සක වගේ දුර.."
අපේ ගේ තියෙන්නේ මහරගම. අපේ ගෙදර ඉන්නේ මමයි අප්පච්චියි අම්මයි. මම රස්සාව කරන මොන්ටිසෝරියට අපේ ගෙදර ඉදල ලොකු දුරක් නෑ. මම පුංචි කාලේ ඉඳලා ආස වුණේ ඉස්කෝලෙක ටීචර් කෙනෙක් වෙන්න. ඒත් මට ඒ තරම් වාසනාවක් ලැබුණේ නෑ. මම ඉස්කෝලෙ ගිහින් ඉවර උනාට පස්සෙ නර්තන පාඨමාලා දෙක තුනක්ම කරල ඒ පැත්තෙන් ඉස්සරහට ගියා. ඒත් මට ඒක වැඩි කාලයක් කරගෙන යන්න ලැබුණේ නැහැ. මොකද මගේ අප්පච්ච් මම නැටුම් පැත්තෙන් ඉස්සරහට යනවට වැඩි කැමැත්තක් පෙන්නුවේ නෑ. ඒ හින්ද මං පෙරපාසල් ගුරුවරියක් විදිහට සේවය කරනවා. ඒත් කවද හරි දවසක නැටුම් ගුරුවරියක් වෙන්න මගේ හිත ඇතුලෙ බලාපොරොත්තුවකුත් නැතුවම නෙවෙයි.
" මොකද උඩ බලාගෙන ඔය කරන්නේ? " එක නංගි කෙනෙක් මගෙන් ඇහුවා.
" තරු දිහා බලන් හිටියා... " මං උත්තර දුන්නා.
" හැමදාම පායන තරුවල මොනවද අප්ප ඔච්චර බලන් ඉන්න තියෙන්නේ? "
" මට නම් මේ තරු දිහා කොච්චර වෙලා බලන් හිටියත් ඇතිවෙන්නේ නෑ නංගි"
" චෙනූ.... ඇවිල්ල මට පොඩ්ඩක් උදව් වෙන්නකෝ..." අම්මගෙ කටහඩ ගේ ඇතුලෙන් ඇහුනා.
" මං බලලා එන්නම් නංගි " මං ගේ ඇතුලට ආවා.
" අනේ චෙනූ මේ කෑම ටික මේසෙන් ගෙනිහින් තියන්නකෝ... "
අම්ම කීව ඔක්කොම වැඩ ටික කරල වතුර පුරෝපු ජෝගුවකුත් කෑම මේසෙන් මං ගෙනිහින් තිබ්බා.
" ඔක්කොම හරි නේද? මං අර ලොකු කප් වලට ෆෘට් සැලඩ් දාලා අයිස් ක්‍රීම් දැම්මා. හැබැයි ඒවට අයිස් නම් වැඩි උනාද මන්දා... " අම්මා කිව්ව.
" අයියෝ අම්මා අයිස් වැඩි වුණාට මොනා වෙනවද? " මම කිව්වේ අම්මගේ කර වටේට අතක් යවන ගමන් අම්මගේ කම්මුලට මගේ කම්මුලකුත් ළං කරගෙන.
" අලි කෙල්ලගේ හුරතලේ..." අම්මා මගේ කනකින් මිරිකුවා.
" කටිය කාලා ඉමු නේද... " අම්ම සාලෙට ඇවිත් සනත් අංකල්ලට කෑමට ආරාධනා කරා.
එයාල කෑම කන අතරවාරයේ මම සාලෙට ඇවිත් ටීවී එක දැම්මා. ටීවී එකේ චැනල් විසක් තිහක් විතර මම එකින් එකට මාරු කරත් මම හොයපු ඒ රූපෙ නම් එක චැනල් එකකවත් පේන්න තිබුනෙ නෑ. ඇත්තමයි මට ටීවී එකත් එක්කලා එපා උනා...
ඊලග කොටසින් හමුවෙමු.
ඩෙලා....
කරුණාකර කතෘ අයිතිය සුරකින්න.
දෙවනි කොටසට...
https://web.facebook.com/photo/?fbid=122106777890191620&set=a.122104379276191620
