Kythira Wandelpagina Kythira Hiking Site

11/10/2024

Als ik net een van de wandelaars op donderdagavond bij het kantoor van Pyrgos House heb afzet na een gezellige maaltijd in het dorp Pelagia aan de kust rijden we met enige weemoed terug naar het dorp, het is de laatste keer dit jaar dat we hier naar beneden rijden.
Dan ga ik ervan uit dat we niets vergeten zijn bij het vertrek straks later op de vrijdag.
De donderdag ervoor had ik nog eenmaal aan de bel getrokken voor een kleine wandeling en daar werd weer gretig op gereageerd.
Het verzamelpunt is de parking in Potamos, klokslag 11.
Wandeling nummer 8 uit het bekende wandelboekje van gids Frank van Weerde voert ons westwaarts het dorp uit.
Langs het oude inmiddels verwaarloosde ziekenhuis steken we verderop de randweg over naar het dorp Trifylianika.
Het asfalt gaat heen en terug wat zoveel betekend dat de weg aan het einde van het dorp doodloopt althans voor het gemotoriseerde verkeer.
Voor de wandelaar echter tal van mogelijkheden hier.
Een kleine 10 minuten later slaan we links richting een kerkje, een van de vele beschreven in het wandelboekje, de schrijver beroept zich op het copyright dus ik zal de informatie laten waar het hoort, in het boekje.
Vanaf het kerkje gaat een oud keienpad weer richting het asfalt wat we even later aan de rechterzijde verlaten.
Onderweg toont het landschap bijna die van de bloembollenvelden alleen zijn het hier de cyclaampjes die de bodem roze kleuren, opvallend veel in de verschillende kleuren van het roze.
Het volgende kerkje staat aan het pad en is ingepakt, al jaren als bescherming tegen de weersinvloeden.
Naast de kerk, er tegen aangebouwd een soort uitbouwsel, mooi maar ik heb echt nooit geweten wat het was.
“Jongens weet iemand waar dit voor was?” Ja we hebben Femke mee, een Brabantse, elk vogeltje, grassprietje of ander gewas en de wandelende encyclopedie uit Diakopoulianika, een gehucht bij Karavas, weet er iets over te vertellen.
De uitbouw werd gebruikt om de priester van de kerk te begraven.
De heilige werd rechtop begraven met het evangelie in zijn handen geklemd.
Hij is inmiddels helemaal vertrokken en wij stappen verder.
Verderop een pas schoongemaakte cisterne, een water verzamelplaats.
Een zijproject van de snoeiweken dat bij toeval werd ontdekt en maar gelijk even werd meegenomen.
Het oude pad gaat verder richting het dorp, links en rechts de gestapelde stenen.
Bij de asfaltweg steken we links weer een pad in wat na een hek steil naar beneden daalt en onderlangs de hoge rotswanden van het dorp gaat.
In de wand verschillende grotten, soms diep anders gewoon een onderkomen voor de oorspronkelijke inwoners van het eiland, de geiten.
Bij de bron met de gelijknamige naam van het eerder beschreven dorp is het even rust, geen water maar goed dat wisten we al.
Rust roest dus ik ga even op onderzoek uit boven de bron en vind daar diverse waterputten en moet goed uitkijken waar ik loop.
Bij een volgend terras staat een grafsteen, de tekst voor mij is onleesbaar en de mobiel brengt vanwege de slechte ontvangst ook geen uitkomst.
Het enige begrijpbare voor mij is de tekst 1947.
“Femke! Jij moet nu meekomen!” We schuifelen over de verwaarloosde landerijen en ik laat haar de steen zien, het blijkt geen grafsteen te zijn maar een plakkaat wat ooit boven een waterput of aquaduct heeft gestaan met de tekst van de eigenaar erbij.
Na de pauze gaan we een stukje terug dan rechts en weer rechts en dan stevig omhoog richting het bos van Potamos.
Bij een aanwijzing vlak voor het basketbalveld in het bos maken we even een markering op de grond, het pad is niet geheel goed zichtbaar dus we stapelen wat stenen.
De volgende stop is bij het openluchttheater wat zijn beste tijd wel gehad heeft, een mooie plek.
Een van de wandelaars geeft een kort optreden waarna ik mijn camera voor even kan opruimen, de vogels, eekhoorns en zelfs de boktoren zijn ineens verdwenen.
Na de asfaltweg te zijn overgestoken volgt een volgend kerkje en dan op naar de Artemios, een grotkerkje met een mooie geschiedenis.
Aangekomen bij de ingang zie ik een nieuwe trap en ook een te modern mozaïek voor de nauwe ingang van het Godshuisje.
Het is open, ik weet dat er verlichting hangt, alleen de accu om deze aan te sluiten is verdwenen.
Een zonnepaneeltje en een kleine accu zouden de oplossing kunnen zijn.

“In het ravijn dat eindigt in Kalani en ongeveer een kilometer hoger richting de rivier, bevindt zich een ontoegankelijke grot.
Ze vonden deze grot op voorstel van de grootmoeder
Prokopis-Konstantinos Trimmis en het team zijn opgetogen
van speleologen.
In de grot bevindt zich een tempel van Agios Artemios (volgens de traditie).
Er is een apart heiligdom bewaard gebleven met een geïmproviseerde heilige tafel, een gebedsnis en een tafeltje voor wierook en Zeon. Op de binnenmuur van het Heiligdom bevinden zich sporen van hagiografieën - rond de Intentie en aan de buitenkant een moeilijk te onderscheiden afbeelding van Christus, die het Evangelie vasthoudt.
In deze grot verstopte een Nieuw-Zeelandse soldaat zich in 1941 maandenlang voor de Duitsers, onder de bescherming en verzorging van de Kytheriërs. Hij trouwde met Tsirigotopoula en ze woonden in Nieuw-Zeeland. Dezelfde grot diende als schuilplaats tijdens de tragische jaren van de burgeroorlog.
Op 10 oktober 2016 vond na vele decennia opnieuw de Goddelijke Liturgie plaats in Agios Artemios. Een grote groep mensen (ofwel onbewust van het bestaan ​​van de grot, ofwel nostalgisch naar het verleden uit de verhalen van vroeger) bevonden zich in de bijeenkomst. “
Dat is de letterlijke vertaling van het marmeren plakkaat wat aan de rotswand hangt.
We gaan terug hetzelfde pad af en rechts een volgend heiligdom.
Hierna volgt een afdaling met de mogelijkheid een ander pad te kiezen maar een blik op het horloge zegt ons dit niet te doen en ook een ander kerkje van de route af is een uitdaging voor de toekomst, ik zet hem vast op mijn to-do lijstje voor volgende jaar.
Wat rest is de weg naar het voetbalveld en via de velden en nog een oud verlaten huis door naar Potamos voor een biertje.

Als afsluiting een avondmaal met alle wandelaars ……. Tot ziens…….
Tot in 2025.
Bedankt een ieder voor het lezen en een fijne vreedzame winter……

10/10/2024

Zonsopkomst Zathea apartments Kythira

09/10/2024

Het is de dinsdag van de laatste week, zou dit dan echt de laatste wandeling zijn met de groep?
Het groepje varieert en bestaat louter en alleen uit goede vrienden, ooit leren kennen hier op het eiland en allen delen ze dezelfde liefde.
De groep mag niet te groot worden, ik run geen wandel organisatie daar hebben we een mooi kantoor voor in Potamos, die verdient daar ze brood mee en ik koop het gewoon bij de bekende supermarkt van Kapsanis of de bakker in Karavas.
Ik had wederom een vraag in de groep gegooid van waar te wandelen maar daar kwamen we niet echt uit.
De geografische kennis van het eiland laat nog wat te wensen over bij sommige maar goed dat is ook niet zo gek met al die vreemde plaatsnamen.
Zelfs nu hoorde ik nieuwe namen die ik nog nooit gehoord heb.
“De steengroeve” kwam op een gegeven moment naar boven en daar had ik wel oren naar, zeker omdat ik nog even terug wilde naar die speciale plek waarvan ik zou weten dat bij de rest de mond wel open zou vallen van verbazing aldaar.
Om even over negen maak ik met de auto een korte omweg om via Potamos iemand op te pikken die graag meewil met de wandeling.
Gedrieën gaan we verder richting het klooster van de Kosmas.
Het kleinere klooster ten zuiden van de grote Myrtidiosie.
Niet zo massaal en volgens mij privé.
Via kleine bergdorpjes komen we boven op de kam die het mooie uitzicht scheid van de bewoning, wat rest is een slingerende afdaling naar het klooster wat daar ligt te zonnen in het landschap.
De deur is op slot, doch ben ik er wel eens binnen geweest, prachtig.
We lopen brutaal de tuin in van het klooster die er goed verzorgt uitziet en waar ook nog een ruïne is van waarschijnlijk nog een oudere kerk.
Het is tien uur maar we zijn nog steeds met ze drieën.
Even over 10 dan de eerste, 4 personen en even later bel ik toch maar even waar de rest blijft.
“Nee we zijn onderweg hoor”
Het witte huurauto je slingert zich behendig naar beneden en als er een elftal staat kunnen we aan de wandel.
We dalen de geasfalteerde weg naar beneden het gaat makkelijk maar ik zit alweer aan de weg terug te denken.
Na een kleine kilometer gaan we links.
“Hee ho wat gaan we doen?” Hoor ik achter mij we moeten toch rechts.
Dat klopt als een bus maar dat is verderop we gaan eerst nog wat anders doen en ik wijs naar een rotswand die verderop links tegen de berg ligt.
“Het graf van Christus” dat is niet oneerbiedig bedoeld maar daar is een grot te zien waarop het lijkt dat de steen die ervoor ligt is weggeduwd.
Links dan maar het onverharde pad naar beneden richting de rotswand.
Naar de wand zelf is geen pad dus we maken gebruik van de terrassen van de olijfbomen.
Een kleine steile klim met in de rots uitgehouwen traptredes brengt ons bij de wand.
Nu is het even zoeken naar de grotten.
Ja grotten want het zijn er meer, drie stuks staan er in mijn herinnering met in de laatste een Oehoe, een wijze vogel.
Net voordat we de mooiste en grootste grot ingaan was ik de wijze uil alweer vergeten en hup daar vloog hij naar buiten.
Te laat, geen foto.
Deze grot is groot en het dak is eraf waardoor zonlicht de grot mooi beschijnt.
Het is duidelijk het domein van de uil, op de diverse plekken zie je sporen van zijn huisvesting tegen de wanden.
Via deze grot is een tweede zichtbaar die we via de buitenkant benaderen en die even mooi is als de andere.
“Zeg Jaap ik denk als we hier onderlangs t pad volgen we aan de overkant weer omhoog kunnen”.
Ik heb dat als eens een keer bekeken maar goed we kunnen het proberen, denk ik bij mezelf.
Het is nu eerst zaak om op dat pad terecht te komen en via diverse expedities lukt dit uiteindelijk via het pad waarvan we ook gekomen zijn.
We gaan richting het zuiden en de kloof naast ons wordt ondieper en het lijkt dat we de oversteek kunnen maken.
Een groot hek verspert echter de doorgang, het is open maar goed je gaat niet met een elftal lopen banjeren op privé gebied, met ze tweeën vindt ik dan geen probleem maar nu niet.
Weer terug dan maar naar de “openbare weg”.
Daar links en verderop rechts het land in.
Dit is een pad wat doodloopt op het land, loop je daarin, dan is daar niets, niets te zien, niets te vinden….simpel.
Weet je wat er wel te zien is dan loop je even door naar de betonnen peilpilaar van de luchtmacht.
Die p***n vindt je overal op het eiland, meestal op de hoogste punten van dat gebied.
Als het elftal verzamelt is bij het eerder beschreven punt is de steengroeve zichtbaar.
De daling wordt ingezet en ieder kiest een weg die er niet is, het is simpelweg blik op de steengroeve en gaan.
Dat is een beetje moeilijk want de weg die er niet is is ook niet geplaveid maar bestaat uit losse stenen en scherpe rotsbodem …oppassen dus.
Archeologisch gebied merkte eerder een van de lezers op een Griekse site op, daar mag men niet zomaar met toeristen heen!
Ik weet het niet maar ik ben hier nu al een keer of 6 geweest, geen mens te zien laat staan dat ook maar iemand het weet te vinden en bovendien zal de doorsnee toerist en zeker de Griek niet deze hachelijke onderneming gaan doen.
De groeve zelf wordt slecht, brokkelt steeds verder af en verliest zo zijn schoonheid.
De uitsnedes in het steen zijn nog duidelijk zichtbaar en de vraag komt naar boven hoe oud is dit en hoe heeft men ooit de blokken er zo mooi uitgekregen.
Na genoten te hebben van het uitzicht over de ruige west kust gaat het verder.
Niet iederen is het eens met de juiste richting en kiest een ander pad.
Wij verkiezen de kant van de ruige natuur, nabij de afgrond, niet te dicht natuurlijk.
In ons zog twee volgers, broers, zonen van.
Ik laat ze de diepe afgronden zien met de opmerking uit te kijken voor diezelfde diepte.
Ik weet dat hun moeder dit niet zal waarderen maar goed die is uit t zicht.
Ze zijn echter met ons meegegaan en ik voel mij dan ook verantwoordelijk dus we trekken snel verder zuidwaarts langs de kust.
Anderen komen overal vandaan tevoorschijn en genieten van het landschap.
Daar waar een natuurlijk brug wordt gevormd door een hoge klif die in zee uitsteekt loop ik deze even op gevolgd door een van de jongens die in tegenstelling tot mij totaal geen vrees kent.
“Skip doe da nou nie je weet dat je moeder dat niet leuk vindt kom terug”
De jongen gehoorzaamd zijn vader en komt terug maar als even later vaders zelf iets te dicht bij de afgrond komt klinkt het in koor “Nicooooooooo doe dat nu niet je weet dat ons moeder dat nie wil, bovendien ben je nog niet hoog genoeg verzekerd”, de boys hebben de erfenis inmiddels in gedachten.
De meest zuidelijk punt van dit massief wordt gerond en we bekijken nog even de grot van de cycloop die mooi uitzicht bied naar het zuiden.
Ook de terugweg is een discussie punt volgens de een zo en de ander zo, ik weet alleen dat we noordwaarts moeten en vervolg mijn pad over de “Rolling Stones”
Vanaf grote hoogte geef ik aanwijzingen hoe de anderen kunnen lopen.
Terug bij de eerdere betonnen pilaar blijkt niet iedereen fan van de “Rolling Stones” te zijn dus rusten we uit voordat we aan het laatste stukje beginnen.
Dat laatste stukje is nog wel een klimmetje richting het klooster, goed het is asfalt maar toch.
Dan nu even een stukje logistiek, ik stel voor om mijn pas te versnellen en een auto op te halen, vervolgens kan ik dan de andere twee chauffeurs op halen en naar hun auto’s rijden.
Dus ik zit er flink te pas in en met een verhoogde hartslag kom ik bij de auto aan.
Ik rij naar beneden maar zie de wandelaars omhoog lopen, ik denk die snappen d’r niets van.
Je kunt wachten of naar beneden lopen en gaan zwemmen wat het plan was.
Plannen gewijzigd….bier.
Ik rij nog een keer voor taxie en vuilniswagen.
Biertje in Livadi!
Onderweg droppen we de opgehaalde vuilnis in de daarvoor bestemde containers en ook nog een zak van een eerdere inzameling.
In Livadi is de kroeg dicht het wordt een andere en de uitbater is laaiend enthousiast als zijn terras ineens vol zit met het Nederlands elftal.
Er komt bier en schalen vol chips nootjes en chips en dat herhaald zich.
Een vermoeiende dag maar wel weer een mooie!

09/10/2024

Een vliegvakantie maar niet diegene die u voor ogen heeft, ik kan de deur van het balkon in de morgen niet opendoen of ze zitten eerder aan het ontbijt dan wij, vliegen.
Maar goed ze zijn vrij traag en met een mepper al snel op de grond.
Zondag snel naar de markt, wat sociale contacten uploaden en dan snel terug naar Pelaghia, een wandelaarster hebben we inmiddels al opgepikt.
We staan bijna op het einde van de kustweg die naar het zuiden gaat, vlak voordat deze stopt bij de duivelskloof en waar het geld op was voor het asfalt.
Het duurt niet lang of er verschijnen nog twee auto’s met wandelaars.
Kort daarna, na nogmaals de week te hebben doorgenomen, gaan we op stap.
Voor de tweede keer grot, het g*t in de rotsen en het bijbehorende filmpje hadden zoveel indruk gemaakt dat ik besloten heb de vragenstellers zelf maar even mee te nemen op avontuur.
Het advies van een lange broek is slechts door een paar van hen gelezen dus we gaan weer lachen.
Bij Limni de uitgang van de kloof vandaag geen geitenvolk dus na een kleine pauze klimmen we aan de andere zijde de rotsen omhoog.
Er waait een heerlijke wind die zuidwaarts gaat, helaas niet stevig genoeg om ons het steile pad op te duwen maar het helpt wel iets.
Bij de verlaten olijfboom met het bankje nemen we even rust en bekijken het verlaten boerderijtje.
Ik vertel dat indien dat gewenst is wij straks hier nog naar beneden kunnen maar in mijn achterhoofd weet ik nu al dat dit niet gaat gebeuren gezien de inspanning voor de rest van de dag.
Bij de splitsing en de gestapelde steentjes gaan we weer naar beneden, het weinig tot niet gebruikte pad verdiend de nodige aandacht.
Halverwege verschijnt de ingang van de grot aan de rechterzijde.
Niet echt indrukwekkend als je het zo ziet maar wacht maar tot je binnen bent.
Een voor een kruipen de gasten de vertrekken door en zorgen de lichtjes van de telefoon voor duidelijkheid.
In het vorige verhaal had ik al geschreven dat deze diep en ver doorging, wat ik echter over het hoofd had gezien was een onbeduidende afslag naar rechts.
Behoedzaam volgde de dame met het rode hoedje, “o Jaap kijk daar eens en oh kijk hier eens”.
Het enthousiasme van de wandelaar spatte ervan af, de kloof was nog vele malen dieper en ik denk dat ik er volgend jaar nog eens terug moet met een goede zaklamp.
We dachten even dat we ook een schildering zagen in de rotswanden.
De grot was goed voor zeker een half uur oponthoud waarna we het pad vervolgden naar beneden, naar de kust.
Het pad werd slechter en meer overgroeit en daarvoor was ook mijn aanbeveling voor de lange broek.
Daar waar het pad nog verder daalde kwam een prachtig baai tevoorschijn in de ronding van hoge rotsen.
In de rotsen onbereikbare grotten, kleine maar ook een grote, een soort Thunderbird grot, waar zomaar de groene Thunderbird 2 uit zou kunnen komen vliegen.
De poppenserie uit de 60 jaren.
We draaien nog een paar maal en staan dan bij de scherpe rotsen aan de kust, geen strand maar wie het water in wil zou dat kunnen doen, het gebeurd niet.
We nemen de omgeving in ons op en een ieder volgt de ontdekkingen van de ander, gevolgd met camera’s en verrekijkers.
De terugweg gaat met de nodige pauzes, bij een van laatste vraag ik de snoeischaar van een van de mede wandelaars en fanatiek begeleider van de snoeiweken van Pyrgos House.
Misschien even het vermelden waard dat deze binnenkort weer zullen gaan starten en dat er nog plek vrij is, dus kijk even op de site www.pyrgoshouse.com.
Terwijl de rest rust, ga ik het stekelige geweld te lijf met de schaar.
Langs de muur van het boerderijtje kon je vroeger een pad afdalen naar een kleine baai, onderweg een grot en een mooi uitzicht.
Nu dus even knippen om te kijken hoe het pad erbij ligt maar gezien de versperring van de doorgang hier, vrees ik het ergste daar.
En dat klopt als ik eindelijk een weg heb geknipt, ligt het pad er nog wel maar van het brede pad is weinig over en nu op mijn knieën hier ook nog eens aan de gang te gaan wordt monnikenwerk.
Toch laat ik de rest van de groep even het pad en de omgeving zien, misschien zijn ze zo gek om het te gaan schoonmaken.
Limni oversteken en door naar het vervoer.
Een deel neemt nog een duik bij het strand en de rest gaat door naar een andere duik.
Die in het glas met het koude goudgele bier.

06/10/2024

05/10/2024

De zaterdag is een dag van dikke bewolking en in het zuiden zelfs wat regen.
De strandsessie slaan we dan ook over, het wordt de do**he, brood halen en ontbijt.
Vandaag een kort tripje.
Ik had u gisteren al beschreven dat ik op de terugweg van de wandeling een bouwsel had gezien dat mogelijk een oud kerkje kon zijn.
De enige hindernis zou zijn er te komen.
Ik was er zeker van dat het een kerkje moest zijn gezien de vorm van het gebouw, op een van de kopse kanten was een ronding te zien.
Rondingen hebben meestal iets vrouwelijks alleen bij kerkjes is dit het tegenovergestelde, het is namelijk zeer vrouwonvriendelijk.
Het is het gedeelte waar alleen de priester mag komen en voor vrouwen verboden is, ik heb het niet verzonnen klachten bij het Grieks verkeersbureau a.u.b..
Ik zet het huurautootje neer bij het kerkhof van Potamos, net buiten het dorp.
We lopen vervolgens het brede verharde pad af richting de west kust.
Er staat een nieuw wit groot gebouw waarvan ik niet weet wat het is en dat boeit me ook niet, ik maak alleen de opmerking dat het totaal niet past in het landschap.
Verder is het erg veranderd hier en dat in positieve zin, want ook hier ziet alles er keurig en goed verzorgt uit.
We lopen een kleine tien minuten het pad af en slaan vervolgens rechts het onverharde pad in.
Ik heb gezien dat we eerst naar de Agios Stefanos moeten en dan via een ander pad mogelijk een weg kunnen vinden naar de ruïne.
Het kerkje van de Stefanos is ontsloten, dus we kunnen gewoon naar binnen.
In de kerk onder andere een selfie van de Stefanos zelf en een tekst op de muur geschreven in “196?” is het enige wat ik begrijp.
Maar wacht even, ik pak de mobiel en zet de app op vertalen.
“Verniel alstublieft de zwaluwnesten niet”, ik verwachte een Bijbelse tekst maar kijk in het rond en inderdaad tegen het plafond zit een nest geplakt.
Die zit hier dus al sinds 196? Dus de tekst heeft geholpen.
We sluiten de deur en gaan een stukje terug en dan rechts een pad op wat westwaarts gaat.
Rechts van ons aan de andere kant van de vallei de betonweg van de perserij naar Stavli en links het andere wandelpad naar de west kust.
Even opletten de gps geeft aan dat we hier ergens rechts moeten en ja in de diepte zie ik de ruïne alleen wat ik ook zie zijn scherpe struiken.
Nu is dat voor mij geen probleem maar wel een probleem om mijn wederhelft te overtuigen.
Dit gaat echter zonder blikken of blozen en we stappen een pad in wat onduidelijk zichtbaar is.
Het wordt slechter en slechter en de begroeiing stekeliger en hoger, wat rest is een pad van een geit.
Ik neem grote stappen en zak steeds dieper weg in de begroeiing, wat gebeurd gebeurd ik zal er komen.
Maar wacht even toch moet ik voorzichtig zijn, de bodem is niet zichtbaar en de begroeiing dicht.
Het zou zomaar kunnen zijn dat hier ook waterputten zijn, overgroeit met gewassen of struiken.
Zou toch niet prettig zijn als je ineens 6 meter naar beneden lazert.
Bovendien hoe kom je eruit, ik kan om mijn moeder gaan zitten huilen maar dat gaat niet helpen.
Een traumahelikopter zal niet gedekt zijn door de reisverzekering en ga maar eens uitleggen waar je zit.
Iets voorzichtiger loop ik verder.
Nog een stukje naar beneden en we staan bij het dakloze godshuis, er is weinig van over maar toch mooi genoeg om even binnen te lopen, vaag is nog de schildering op een van de muren te zien.
We hebben er weer een, geen idee hoe deze heet maar daar zullen we wel achter komen.
Terug gaat moeilijker dan heen en regelmatig zit ik vast in de hoge struiken.
Als we terug op het pad zijn gaan we nog even rechts.
Het pad loopt richting de west kust, het is een heuvel die stopt.
Links en rechts gaan de kloven die de heuvel in een punt naar beneden doen verdwijnen.
We gaan een hek door en slingeren naar het einde.
Een grote akker met verbaasd starende schapen.
Een prachtplek.
Vochtregulerende shirts kent u die, ik heb er een aan en hij reguleert voor geen meter.
Hij kan het zweet wat ik produceer niet verwerken.
Het is ondanks dat er geen zon is warm, klam en zeer vochtig.
Even verderop, boven het dorp Petrouni hadden we de bewolking al door het dorp zien kruipen.
Terug bij de auto niet moe maar wel drijfnat…. Op naar de do**he!
Later die dag zitten we onder de plataan in Mylopotamos waar het zacht begint te regen en nu als ik het kleine verhaal af heb, nog steeds
Fijne avond.

04/10/2024

We hebben nog een week, nee eigenlijk op dit moment als ik dit verhaal schrijf zitten we weer in Rafina in de buurt van Athene over een week.
Dus die laatste week moeten we nog even goed benutten voordat we weer in lange broek een dikke trui naar het werk fietsen.
Gisteravond hebben we besloten er deze dag maar eens vroeg uit te gaan en de dag volledig te benutten.
Andere wandelaars hadden de gewoonte de dag vroeg te beginnen met een duik in zee dus dat leek ons ook wel wat.
Hup eruit en onder de do**he maar als ik naar buiten kijk is er al schaduw, wat zoveel wil zeggen dat de zon al bezig is naar de hemel te stijgen.
Te laat dus maar dat mag de pret niet drukken, ik hijs me vast in mijn zwembroek en trek mijn waterschoentjes aan.
Een klein kwartier later sta ik in een kalme heerlijke zee terwijl de zon verder klimt.
De andere persoon in dit verhaal heeft er iets meer moeite mee maar is uiteindelijk ook door en ik moet zeggen…. We gaan morgen weer en dan vroeger.
Na de zwemsessie boodschappen halen bij de kleine supermarkt net buiten het dorp aan de rivier, Potamos.
Ook brood scoren we hier dus we zijn in een keer klaar met de bevoorrading van de komende dagen.
Verlaat ontbijt en ik stel de wandeling van vandaag voor.
“Bij de olijfperserij naar beneden en dan een voor ons onbekend pad af”.
Het komt door de ballotage commissie en nog voor dat de klok twaalf kan slaan zijn we al aan de wandel richting West Kust.
Het betonpad is mooi en slingert met enkele procenten naar beneden.
Fel gekleurde naaldbomen sieren het pad links en rechts, met de zonnebril af iets minder mooi.
Ook de wilde aardbei doet zijn best om in de zon te rijpen.
Een kleinere roofvogel dan anders ziet ons onder zich voorbij trekken.
De weg of eigenlijk het pad is het pad van de trektocht van Pyrgos House, de tweede als ik het goed heb, vanuit Platia Ammos langs de ruige west kust en eindigend in Potamos.
Wij lopen nu tegengesteld maar ik weet dat het venijn wat straks bij terugkomst in de staart zit en ons toen tijdens die trektocht behoorlijk heeft afgemat.
Dat woog echter niet op tegen de tocht zelf.
Wij slaan eerst nog even rechts van het pad af richting een kerkje.
Hier is het even oppassen want in vorige edities van deze trip waren hier altijd honden.
Aangelijnd dat wel maar je moest toch altijd even kijken hoelang de ketting was.
“Hee kijk, daar ligt wat!” In de schaduw ligt een dier al kan ik niet echt onderscheiden wat het is.
Als ik fluit staat het op en het blijkt een jonge zwarte geit te zijn, de opluchting verdwijnt echter al snel als er twee honden aanslaan.
De een heb ik snel in de g*ten, hij is aangelijnd en de ketting rijkt niet tot op het pad.
De tweede is los en doet zijn uiterste best om ons schrik aan te jagen maar het formaat is dat van de hond van Kuifje, Bobby.
Hij blijft echter stevig blaffen en ik zeg tegen mijn vriendin kom dicht bij mij, mocht de hond een aanval doen, dan is met een ferme schop een vakantie voor de viervoeter op de peleponessos een garantie.
De confrontatie blijft uit, het dier blijft echter gaande weg blaffen.
De eerste stop is het kerkje van de Aghia Marina wat heerlijk in de zon ligt te baden.
Vanaf het kerkje een pad weer rechts, wat voor ons ook nieuw is maar uiteindelijk toch weer uitkomt op het trektochtpad.
Een kleine 50 meter richting de kust en we slaan rechts een pad in.
Het is zo een pad van o dat doen we de volgende keer wel maar het komt er maar steeds niet van.
Nu dus wel en we dalen naar beneden.
De grond en de rotsen bestaan hier uit broos gesteente, leisteen in verschillende kleuren en variable diktes.
In de diepte zijn diverse oude ruïnes te zien maar of we er komen is een tweede.
Wat ik zag op de kaart was dat het een waterrijk gebied is, althans vroeger.
Diverse kloven komen hieronder in het dal uit en ik zag ook bebouwing….een watermolen zou zomaar kunnen.
Het is een pracht gebied, verlaten en ooit een levendige plek.
We steken een droge rivier over dus daar moet een brug zijn maar helaas is door de wilde begroeiing hier niets meer van zichtbaar.
Het pad eindigde in een tuin, een met veel fruit, hoofdzakelijk citroenen en beginnende sinaasappels.
Een overgroeid bouwsel dat bij nadere inspectie inderdaad een oude watermolen blijkt te zijn.
Een groot complex met mooie bogen maar de bezichtiging blijft door stekelige begroeiing achterwege.
Aan de overzijde het kerkje van de Agios Mama’s, helaas onbereikbaar.
Na een pauze met koude koffie gaan we terug omhoog en alleen maar omhoog, de lijdensweg van de trektocht, jaren geleden.
De terugweg gaat anders en toont mooi schoongemaakte velden en terrassen, nieuwe onafgemaakte bouwsels en koeienstront.
Ja dat is weer eens wat anders dan geitenkeutels.
Eigenlijk wel raar op het pad maar even later zien we de grazers staan en aangezien er onderweg voor de beesten niet echt een toilet is en de opruimplicht hier nog niet is doorgevoerd ligt het hier gewoon.
Als we doorlopen zie ik aan de ander kant van de kloof een ruïne wat lijkt op een kerkje, het trekt mijn aandacht, straks thuis maar even kijken of er een weg heen gaat.
Vermoeid komen we aan bij de perserij.
Auto in en op naar het dorpsplein van Potamos, een biertje en een pita Giros en een pita Beef patty.
Een korte maar mooie wandeling.

04/10/2024

Het is wellicht niet de meest spannende tocht maar ik denk wel de meest bewandelde van het eiland.
Voor sommige mensen een goede inkomer om te wennen aan de wandelstructuur van het eiland.
Voor andere altijd weer een prachttocht omdat de wandeling gecombineerd kan worden met een duik in zee.
Je kunt hem linksom of rechtsom, langs de ruige oostkust of door de heuvels lopen, richtpunt blijft altijd de vuurtoren in het noordelijkste puntje van dit eiland.
Nadat we wat proviand ingeslagen hebben bij de bakkerij in Karavas zet ik het huurautootje net over de brug aan de linkerkant van de weg onder de beschutting van wat bomen neer.
We lopen de asfaltweg af richting het dorp Platia Ammos.
Het mooie brede strand is het visiteplaatje van dit dorp, een enkele taverna en dat was het wel zo een beetje.
Op het strand bijna geen mensen en als we de bekende taverna voorbij gaan groet ik de eigenaren die bij gebrek aan klanten een potje zitten te backgammen.
We nemen het onverharde pad wat langs de hoge scherpe kliffen van de oostkust gaat richting het noorden.
Het eerste gedeelte is vrij vlak maar nadat we een kleine kloof zijn overgestoken volgt een serieuze beklimming.
Wat opvalt is dat het stil is, ja ja het is altijd stil maar er is altijd wel een raaf of een geit hoorbaar maar dit keer niet.
Ook in de kloof waren de dieren niet te vinden en dat is vreemd.
Uit de zon in de beschutting van een kleine bossage nemen we even rust en krijgen gezelschap van een piepklein zwart vogeltje wat als hij ons ziet heel snel vertrokken is.
Nog een stukje klimmen en we zijn op vlak terrein.
Langzaam doemt het Britse bouwwerk voor ons op met daarachter de oude vlaggenpost.
De toren ligt prachtig in de zon en na een korte pauze brengen we nog even een bezoekje aan de oude vlaggenpost.
Hier en daar is deze een beetje gerestaureerd maar of dit voldoende zal zijn tegen de komende herfst en winterstormen zal in het nieuwe seizoen moeten blijken.
Een stukje terug over het pad en we beginnen aan de afdaling naar het strand.
Het smalle pad is niet breed maar slingert om de noordelijkste punt naar beneden.
Dan wandelaars 2, 4, 8 uiteindelijk 18 stuks, brutaal als ik ben vraag ik waar ze vandaan komen…..Zwitsers.
De jongste 60 de oudste 120.
Laatst genoemde loopt dan ook achteraan en is allervriendelijkst.
Niet slim, waarom loopt de zwakste altijd achteraan? Ja nee je moet hem voorop laten lopen dan schiet het helemaal niet op! Je wacht toch altijd op elkaar, tot de groep weer kompleet is dus waarom niet en bovendien kun je zo iemand in de g*ten houden, zeker bergop.
Nu was er niemand die even achterom keek hoe het met de pensionaris ging.
“Geht es ihnen gut“ vraag ik de man.
Hij kijkt me wat verbaasd aan en zegt “hals und beinbruch mein sohn” ik moet lachen en na 10 minuten is de laatste dan eindelijk voorbij.
“Hee kijk nou er is helemaal geen zon op het strand”.
En inderdaad een dikke grijze wolk belemmerd de zon om het strand te verlichten.
“Is zo wel weg als we er zijn” lieg ik.
Hij blijft en weet van geen wijken, de strandsessie inclusief zwempartij slaan we over en nuttigen de meegebracht lunch bij het kerkje aan het strand.
Boug*tsa en spanokopita.
Een goede bodem voor de klim die komen gaat, ik loop het strand nog even af en we vertrekken via een onverhard pad naar boven, eigenlijk wel lekker dat de zon nu schuil gaat achter de wolken, scheelt een hoop zweet.
Bij het gebedshuis hebben we de keus uit drie opties, we nemen de linker en klimmen verder omhoog om even later af te dalen naar Platia Ammos voor de lunch.
Ik ben vrij die avond terwijl mijn wederhelft een dansles volgt elders op het eiland.
Ik neem een ouzo maar voer voor de rest eigenlijk niets uit…… wat moeten we morgen nu weer uitvreten.

Op de donderdag staat een ding centraal, de fatsoulada….
Een Griekse bonensoep, niet uit blik maar vers gemaakt door een oudere Griekse dame en ik weet dat het niet alleen bij de soep zal blijven.
De lunch is om drie uur dus daarvoor nog even een wandeling al moet ik wel in de g*ten houden dat we op tijd teruggaan voor de soep.
Het pad naar Diakofti is er niet altijd geweest, vroeger wel maar later pas gangbaar gemaakt voor de wandelaar.
Zo een kleine 20 jaar geleden was een van mijn eerste wandelingen een route vanuit Kastrisianika.
Door de heuvels naar de oost kust en daar een pad af naar de zee.
Een inspannende tocht vanwege de hoogte verschillen.
Dat was het, je kon toen nog niet naar Diakofti of Pelaghia.
Heden ten dagen ligt die aansluiting er wel dus we kunnen een keer terug naar dat pad om te kijken wat 20 jaar teweeg gebracht heeft.
Vanuit het appartement lopen we zuidwaarts langs de kust, door het dorp en langs de vele kleine stranden die inmiddels verlaten zijn en ook langzaam verdwijnen de stretchers voor de ontbrekende zonneaanbidders.
Bij Limni, de uitgang van de Kaki Lagada nemen we even rust en bekijken de kunsten van een zwarte geit die zich een weg baant tegen de steile rots wand …. Ik huiver.
Dan twee toeristen….”belissimo”, ah Italianen, altijd leuk om die in het Engels aan te spreken.
Je krijgt dan zo een taaltje te horen als van die Italiaanse kapitein in de tv serie “Allo allo” en inderdaad.
Ik wijs hem op de staalkabels in de rotswand en hij op de sandalen aan zijn voeten.
Dat gaat hem niet worden vrees ik maar toch leg ik even uit dat de schoonheid daar in de kloof vele malen mooier is dan hier op het strand.
We vertrekken, de Italianen noordwaarts en wij zuidwaarts.
Verbaasd staan ze even stil om te kijken waar wij heen klimmen.
We volgen het smalle pad richting Diakofti.
Het gaat over het algemeen omhoog en ik hou de tijd in de g*ten in heb ongeveer 4 uur tot mijn beschikking, dus na twee uur wandelen moeten we rechtsomkeert want anders mis ik de soep.
Na 1,5 uur ben ik nog niet waar ik wezen wil, we staan bij de kruising, rechtdoor Diakofti en rechts richting het westen.
Het laatste te kiezen pad gaat naar beneden en is slecht en steil.
Die moeten we hebben maar of we dat redden in een half uurtje?
Daar komt nog bij een half uurtje steil naar beneden vergt niet de zelfde tijd als dezelfde weg terug……owwww keuzes maken…..
We gaan toch naar beneden, kijken hoever we komen.
Nee hè…een grot!
Een grote, iets hoger dan het pad, in de rotsen.
Dan maar niet naar beneden, hier moet ik in!
Hebben ze het toch in die twintig jaar tijd voor elkaar gekregen hier een grot te maken.
Ik zal hem de vorige keer over het hoofd hebben gezien, ik denk door vermoeidheid toen of hij was gewoon door begroeiing uit het zicht.
Het klimmetje vergt de nodige inspanning en hijgend sta ik voor de ingang van een prachtig maar ook diepe grot met meerdere kamers.
Op de grond diverse spinnenwebben.
Voorzichtig kruip ik door de grot, vleermuizen, ratten en zelfs schorpioenen zouden hier wel eens kunnen wonen.
Zouden het oude graven zijn? Ik had eerder een beschrijving gehad van minoische graven en het lijkt erop…….als een klein kind zit ik te genieten, pak de camera en schiet een filmpje, een prachtige grot met zicht op zee!
Tijd is echter de vijand van vandaag dus ik kruip er weer uit en gezamenlijk vervolgen wij onze weg naar beneden.
We zijn op de helft van de tijd, nu is dat voor mij geen probleem maar ik moet ook rekening houden met mijn metgezel.
We overleggen, de zee is dichtbij en ik denk dat ik zo beneden ben, denk schrijf ik….
Mijn vriendin begint vast aan de terugreis en we spreken af elkaar weder te zien bij de afslag.
“Niet verder gaan hoor”.
Ik loop wat harder dan normaal naar beneden maar vervloek het pad wat slechter wordt, het tractorpad raakt meer en meer overgroeit door stekeligheden en de tijd vliegt voorbij.
De baai is mooi, in mijn herinnering weet ik alleen nog dat het regende die vorige keer.
Ik keer om, vervloek voor de tweede keer de struiken die heerlijk hun aanwezigheid in mijn benen kerven.
Dat doe ik wel effe, dat pad naar boven maar dat valt vies tegen, mijn ademhaling gaat zwaar te keer tegen het vermogen dat ik van mijn lichaam vraag.
Nog voor de afslag haal ik mijn vriendin in die zich afvraagt of ik echt wel beneden ben geweest, niet dus……..volgende keer maar.
Vanaf de afslag daalt het pad alleen maar tot de Kaki Lagada, het uiteinde van de kloof.
Op het strand hoort of ruikt een hond ons aankomen en begint te blaffen, de eigenaren zijn verbaasd als wij uit een voor hun onbekende richting komen, ik groet beleefd maar krijg geen antwoord terug.
Toeristen gestoord in hun middagdutje maar goed ze zijn niet alleen op de wereld.
De geiten zijn er nog steeds, hoog tegen de rotsen.
Ik blaas op mijn fluit en krijg de aandacht van de geiten….en van de hond die opnieuw aanslaat.
Aan de andere kant van het strand klimmen we omhoog, de auto van de toeristen staat nog net niet op het strand, Griekse nummerplaat…ik had niet anders verwacht.
De tijd dringt….”zeg als we even doorlopen kunnen we nog do**hen voordat we aan de lunch gaan”.
Nu is dat stukje langs de stranden, heuveltje op en heuveltje af, dus vergt opnieuw de nodige energie.
Als we langs een voormalig restaurantje komen waarvan de eigenaresse ons uitgenodigd heeft voor de lunch, geeft ze aan “You don’t have to hurry, relax i have heart the heavy breathing of you Jakob”.
Ik had tijdens een pauze het filmpje van de grot online gegooid op de Facebook site van het eiland en daar was hoorbaar dat mijn ademhaling te keer ging als een op hol geslagen diesel.
Ik schiet in de lach en in een trager tempo gaan we door.
Een heerlijk do**he en frisse kleding.
De lunch was een gedekte tafel met wijn, ouzo, zelf gemaakte hapjes en uiteraard de soep…..het was de hemel op aarde……
Maar wat niet hier…..