22/07/2020
Wakker worden! Hallo! Zijn jullie er nog?!?
Deze tekst schreeuwend maakte Danielle jarenlang duidelijk dat na de reclame Barend en Van Dorp weer verder ging. Kennelijk was dat nodig omdat mensen anders binnen een paar minuten vergeten waren wat ze ook alweer aan het doen waren.
Als ik nu op (social) media zie hoe te veel van ons zich gedragen alsof Corona voorbij is, dan denk ik dat we Danielle moeten zoeken. Dat ze ons vanaf elk TV scherm, elk billboard en elke smartphone ons een paar keer per dag wakker moet schudden.
Dat enorme K-virus kregen we met zijn allen onder controle. Maar onder controle is niet weg. Omdat we ons aan vervelende, maar noodzakelijke maatregelen hielden konden we weer meer van onze vrijheid genieten. Maar wel behoedzaam, met beperkingen en met maatregelen. We kunnen nu weer op vakantie, een biertje drinken in de kroeg en bij opa en oma op visite. Ondernemers die door corona stil stonden, kunnen eindelijk weer aan de slag. Soms volle bak, soms net genoeg en soms is het helaas toch te weinig om het te redden.
In de stroom van steeds weer wat meer mogen en ons oude leven weer een beetje oppakken, genieten en soms zelfs een dag voorbij laten gaan zonder herinnerd te worden aan de Corona-ellende, dreigen we onszelf in slaap te sussen. In dat goede gevoel zit een grote valkuil.
Ik voel niks, ik zie niks, ik hoor niks, dus het is er niet. De aandacht verslapt.
Ik snap de behoefte om elkaar weer op te zoeken en je vrienden en familie te knuffelen. Dat zou ik ook het liefst doen. Geloof me, ik vind het verschrikkelijk om tegen m’n dochtertjes te moeten zeggen ‘nee, je kunt oma niet knuffelen’. Maar we kunnen onszelf die vrijheid niet veroorloven. De eerste lokale uitbraken zijn ondertussen alweer een feit. En hoewel er keihard aan wordt gewerkt, is er nog geen vaccin.
In Hillegom hebben 23 mensen corona opgelopen in een plaatselijk café waar de anderhalve meter bewúst niet werd nageleefd. En die mensen hebben mogelijk weer ‘enkele honderden besmet’. Zo snel gaat het. Mensen begroeten elkaar innig op straat, met complete lak aan de regels. Er zijn treinreizigers die hun mondkapje rustig afzetten om een kopje koffie te drinken. Social media staat vol met foto’s van vriendengroepen die feestjes vieren en met trots foto’s posten waarop ze arm-in-arm staan. Alsof er nooit iets is gebeurd.
Er zijn mensen die verkouden zijn en zich niet laten testen op corona, omdat ze bang zijn dat ze niet op vakantie kunnen. Er zijn mensen die hoestend naar het werk gaan omdat ze ‘een deadline moeten halen’. Er zijn zelfs mensen die na een coronatest ‘nog even bij familie op bezoek gaan’, terwijl ze die test in quarantaine moeten afwachten. En achter elk voorval zit vast een verhaal, een reden waarom je jezelf net even een keer een uitzondering gunt. De hele tijd maar de regels naleven is ook zo lastig en je hebt toch ook niet om het virus gevraagd. “Dat is niet eerlijk” zegt mijn dochter van drie als ze iets moet doen dat ze niet leuk vindt. “Dat klopt” zeg ik dan; “zo is het leven” sluit zij dan af.
We verliezen zo langzaam de controle over het virus. Daar schrik ik enorm van. Gaan we nu laks doen totdat de IC weer volstroomt? En dan allemaal zeggen dat het zo erg is? Moeten de begrafenisondernemers de hal weer vol leggen omdat de normale ruimte vol is?
Houd afstand.
Vermijd drukte.
Draag een mondkapje als je drukte niet kunt vermijden.
Was je handen.
Desinfecteer ze.
Blijf thuis bij klachten.
Laat je meteen testen.
Als je het hebt, informeer mensen waar je contact mee hebt gehad.
Want anders zijn we weer terug bij af. Dan komt de tweede golf al snel, gaat ons land weer op slot, moeten we onszelf nog meer beperken en gaan er nog meer ondernemers kopje onder, raken meer zorgverleners overspannen, liggen meer landgenoten op de IC te vechten voor hun leven en moeten we weer via videoverbinding uitvaarten volgen om afscheid te nemen van onze dierbaren.
