26/10/2019
De wind giert
Zandkorrels schuren mijn wangen
Ik kijk om me heen
Leegte- wat is er te verlangen?
de zinderende zon op mijn huid-
Mijn keel droog,
Ik wil vooruit
Niet vergeten waarvoor je er bent
Maar waar is vooruit?
Het is leeg, zo lijkt het wel
Gele glooiende heuvels van vergeten aarde,
van geen waarde, en die nergens naartoe lijden
De hemel ook, een zachtblauw pastel
Waar geen vogels hun weg vinden
Wat is er daar ginder?
Achter de heuvels
Is er leven, is er een weg?
Ik sta nog steeds op dezelfde plek,
geen vin verroerd
Hoe ben ik hier geraken?
Waarom ik?
Zoveel vragen
Zand in mijn haren
De zon roodt mijn huid en droogt mijn tranen
Ik probeer mijn benen op te tillen
Maar mijn voeten lijken vast in het losse zand
Wat als ik de verkeerde kant op ga?
Als ik hier blijf kan ik niet falen
Wat wil je dan ook hier?
Er is hier niks
En toch-
Ik sluit mijn ogen, de wind stopt
Plots is het nacht
De sterren aan de hemel zijn een spiegel voor het zand in deze leegte
Zelfs de wind durft deze eindeloze stilte niet te breken
Ik kijk omhoog en probeer mezelf te vinden tussen de sterren
Waarom ben ik niet dáár?
Waarom voel ik me zo zwaar?
Nog steeds geen antwoord
Nog steeds niks
Behalve ik
Zou het genoeg zijn?
Zou ik genoeg zijn?
Het ontbreken van iets verandert
In een witte pagina die ik zelf mag beschrijven
Ik begin het te begrijpen
Deze eindeloosheid is het pad tot wat je zelf wilt bereiken.
Vrijheid is me gegeven
Dus zet ik mijn eerste stap in deze woestijn
In de woestijn van het leven.
Anoniem