06/05/2024
Mee naar Georgië?
Van 7-14 september organiseer ik samen met gids Thomas van Hemert weer een Elements Expeditions naar Georgië.
Een week lang geen telefoons en camera's. Een 24uur solo in je eentje op de berg. Een groep van 9 mannen. Sharings en gesprekken waarmee je mogelijkheid krijgt om op een diepere laag naar je leven te kijken.
De kracht van zo'n reis ligt niet in de vergezichten, de fotogenieke plaatjes. Ook ligt het niet in het verleggen van je fysieke of mentale grenzen. Deze plaatjes en verhalen zijn vaak wel erg geschikt als thuiskomstverhaal, of om te posten op social media. Dat maakt indruk.
Waar ligt de kracht van de reis dan wel?
Natuurlijk is er de weidsheid van de natuur. Het doet iets om in een omgeving te zijn waar de mens nietig is. Het maakt nederig. Humble. Humus, aarde. Het ligt dichtbij waar Mens zijn al duizenden jaren over gaat, maar wat de laatste eeuwen naar de achtergrond is verdrongen. Buiten zijn, delen, lachen, verwonderen, met een kleine groep aandachtige mensen.
Dus ja, er ligt zeker een kracht in het in die natuur zijn.
De realiteit is echter dat we na een week van vergezichten, sterrenhemels en absolute stilte, gewoon weer terugkeren naar onze steden, huizen, en lantaarnpalen die de blik op de sterren verdringen.
Uiteindelijk ligt de kracht van zo'n reis in de betekenisgeving.
Zonder betekenis te geven aan die 7 dagen in de natuur, verwordt zo'n reis namelijk tot een leuk uitje. Een ansichtkaartervaring. Een onzichtbare onderbreking van het levenstapijt dat geweven wordt met draden van oppervlakteverplichtingen, efficiëntietools en impulsaankopen.
Het is precies dat betekenis geven dat voor veel mensen niet zo makkelijk is. "Ik voel me leeg van binnen. Ik heb vooral een druk hoofd". Betekenis is niet iets dat ons aan komt waaien, of dat we cadeau kunnen krijgen of kopen. Betekenis vinden vraagt om arbeid. Je vindt een gouddraad in de bergen, in de natuur, je krijgt een inzicht over jezelf, het leven. Het is echter bij thuiskomst dat je besluit die gouddraad daadwerkelijk te gaan verweven in je levenstapijt.
Die arbeid is: voortdurend open te staan voor het spectrum van het leven.
Aan de ene kant van dat spectrum: de Verwondering. Die kant die we vaak tegenkomen op onze reizen. Het wonder van de natuur, de schoonheid.
Aan de andere kant van het spectrum: de Verbijstering. Die kant die we vaak tegenkomen in ons dagelijks leven. Beelden van verbijsterende situaties van oorlog, verdriet, en wanhoop.
Het thuisbrengen van verwondering vraagt om arbeid.
Het thuisbrengen van rouw vraagt om arbeid.
Doe je deze arbeid niet, dan word je ongevoelig voor verlies én ongevoelig voor schoonheid. Deze twee lopen altijd samen op.
Onze reizen zijn geen afsloten spectaculaire ervaring. Ze zijn voeding om voller in dat dagelijkse leven te staan. Om zo én rouw, én liefde én verwondering te doorvoelen.
Je bent welkom om mee op pad te gaan!
mail me gerust op ([email protected], ik zit vrijwel nooit op facebook..)
