27/10/2024
"ISANG NAKAKATAKOT NA KWENTO PARA SA INYONG LAHAT"
HATID Sa inyo ng J and W CDO PENTHOUSE STAY.
💀🎃👻🎃👻🎃👻🎃👻🎃👻🎃👻🎃👻🎃
🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️🕯️
Sa gitna ng madilim na gabi, nasa loob ng isang sementeryo sina Aris at Tessa. Ang hangin ay malamig at tila may mga aninong naglalaro sa paligid. Nakatayo sila sa harap ng isang lumang gravestone. Si Aris ay nagsisimula ng kwento na nagbigay takot sa kanila noon.
---
Aris:
Tessa, alam mo ba kung bakit takot na takot ako sa sementeryong ito? Kung ano ang nangyari sa akin dito, parang isang bangungot na hindi ko malilimutan. Isang taon na ang nakalipas, nagpunta tayo dito kasama ang mga kaibigan natin, nagpa-plano ng isang Halloween na walang katulad. Naglaro tayo ng mga laro, at sa huli, naisipan nating magkuwento ng mga kababalaghan.
Nang sumunod na gabi, umupo tayo sa tabi ng isang lumang puntod. Napansin natin ang mga bulong sa hangin, parang may mga kwentong sinasabi sa atin. Parang may aninong naglalakad sa paligid. Noong una, nagbiro pa tayo, “Siguro mga kaluluwa ng mga patay ang nag-aabang sa atin!” Pero habang nag-uusap tayo, parang mas nagiging seryoso ang lahat.
Maya-maya, may narinig tayong mabangis na ungol mula sa likod. Nagsimula tayong manginig, pero sabi mo, “Tara, tingnan natin!” Kaya’t sumunod ako sa iyo. Habang lumalapit tayo, nakita natin ang isang itim na pusa na tila nagmamasid sa atin. Nakatayo ito sa ibabaw ng isang lumang tombstone, parang may sinasabi. Agad akong nakaramdam ng takot. Pero hindi pa tayo bumalik. Pinilit ko pa ring ngumiti, sinasabi sa sarili kong “Baka nga, nagpapanggap lang ‘yan.”
Ngunit ang mga ungol, hindi na huminto. Tumayo ang balahibo sa batok ko at alam kong may masamang mangyayari. Sa kalagitnaan ng mga tawanan natin, biglang humangin ng napakalakas. Ang mga puno, para bang nag-uusap—ang mga dahon ay nag-iingay, at sa mga mata natin, tila may mga hugis na nagsisimulang lumutang.
Isang anino ang tumalon mula sa likod ng isang punong mangga. Huli na nang makita natin na hindi ito isang tao, kundi isang nilalang—may mahahabang daliri, at ang mukha nito ay walang kahit anong ekspresyon. Sabi mo, “Tayo na! Umalis na tayo!” Pero nahulog ang flashlight mo. Hindi ko alam kung paano, pero parang sumisigaw ang dilim sa paligid. Nakita kong biglang bumaligtad ang mga anino, at isa sa kanila ay nag-extend ng kamay.
“Aris… tulungan mo ako…” ang narinig kong boses. Nanlaki ang mga mata ko, at napansin ko na iyon ay boses ni Alyssa, ang kaibigan natin na nawala sa atin. Napakalalim ng gabi nang maghiwalay tayo, at nagpunta siya sa ibang bahagi ng sementeryo. Ang takot na pumasok sa akin, hindi ko kayang isipin na nandito siya—at nandito ako sa harap ng punong iyon na ang pangalan ay wala na.
Laking gulat ko nang makita ang kanyang pangalan sa isang lumang tombstone. Parang lahat ay tumigil sa paghinga. Habang naglalakad tayo pabalik, nakita ko siyang nakatayo sa dulo. Nakangiti, pero may kung anong hindi tama. “Tara, Aris! Dito tayo!” Sabi niya. Pero nang akalaing tatawid na ako sa kanya, may isang anino na lumipat sa aking harapan.
“Umalis ka!” bumulong ako, sa isip ko, pero ang boses ko ay napaka-weak. Mabilis na bumalik ang dilim sa paligid, at ang mga anino ay tila nag-uusap sa akin, pinapadami ang takot sa puso ko. Mula sa mga puntod, nakabukas ang mga pinto ng mga libingan, at sa bawat hakbang, tila may mga mata na nakatingin sa atin.
Mabilis tayong tumakbo palabas, pero parang may humahabol sa atin. Narinig ko ang mga hakbang—malalakas at mabibilis, sabay-sabay na tumutunog sa mga sahig ng sementeryo. Hinding-hindi ako tumigil. Sinubukan kong tawagin si Alyssa, pero wala na siya. Ang mga ungol ng mga kaluluwa ay tumutunog sa aking isip. Ang hangin ay napakabigat, tila may mabigat na bagay na nakadapo sa aking dibdib.
Nang makalabas tayo sa sementeryo, lumingon ako sa likod, at doon, sa dilim, nakita ko ang anino. Parang huminto ito sa mga puno, tumingin sa akin. Para bang nagsasabing “Hindi ka makakaligtas. Nandito ako.” Ang nakakatakot, Tessa, ang mga aninong iyon—hindi sila basta-basta nawawala.
Hanggang ngayon, tuwing naiisip ko ang gabi na iyon, bumabalik sa akin ang takot na iyon. Sinasabayan ako ng mga aninong iyon, ang mga boses ni Alyssa. Minsan, nagugulat na lang ako na akala ko ay may nahahawakan akong malamig na kamay. Huwag mong kalimutan, minsan, ang mga kaluluwa ay hindi basta-basta naglalaho. At ang mga kwento ng sementeryong ito, tila walang katapusan.
---
