เล่ากันลืม - Reminder of the Past (2024)

03/03/2023

ขึ้นรถประจำทางจอมทอง - แม่แจ่ม 4 รอบ (ไปวิ่งเทรลครั้งแรกที่เชียงใหม่)

ทำไมต้องนั่งรถประจำทางหลายรอบ? ก็เพราะว่าเราต้องไปรับเสื้อวิ่งและบิบ (เลขประจำตัวนักวิ่ง) ที่สถานที่แข่งก่อนหน้าวันวิ่งหนึ่งวัน แต่เราพักที่ อ.จอมทอง เพราะที่พักบนแม่แจ่มเต็มหมดแล้ว ก็เลยต้องเดินทาง 3 รอบก่อนไปวิ่ง และอีก 1 รอบตอนขากลับหลังวิ่งเสร็จ แต่ละรอบใช้เวลานั่งรถประมาณ 2 ชั่วโมง โดยเราจะต้องขึ้น-ลงเขาโดยผ่านอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์

พวกเราไปขึ้นรถประจำทางสองแถวสีเหลือง ใกล้ทางเข้าตลาดสดจอมทอง ค่าโดยสารคนละ 70 บาท เรา 3 คนได้นั่งห้องโดยสารข้างหน้า หลังคนขับ จุดเด่นสำหรับรถประจำทางสายนี้คือ จุคนและจุของได้แน่นเต็มพื้นที่ คุ้มค่าต่อการเดินรถหนึ่งเที่ยวจริง ๆ รอบนี้พวกเราต้องแบ่งที่กับกระสอบข้าวสารที่อัดแน่นตรงที่วางเท้า เมื่อยขานิดหน่อยแต่ไม่มีปัญหาอะไรกับเวลาเดินทาง 2 ชั่วโมง ส่วนข้างหลังคนเต็มและยังมีมอเตอร์ไซค์อีก 1 คัน

เมื่อไปถึงจุดรับเสื้อวิ่งและบิบ เราเพิ่งรู้ว่าวิ่งเทรลต้องเช็คอุปกรณ์ก่อนวิ่งด้วย (เป้น้ำ นกหวีด อุปกรณ์ทำแผลฉุกเฉินและแบตสำรอง) นึกว่าแค่มีของตามที่เค้ากำหนดครบทุกอย่าง ไม่ต้องโชว์ให้เค้าดูก็ได้ เราเลยไม่ได้หยิบมาจากที่พัก เงิบเลย ต้องมีของให้เช็คเท่านั้นถึงจะวิ่งได้ แต่เค้าเห็นว่าเราพักที่จอมทอง เลยบอกว่าค่อยมาเช็คพรุ่งนี้เช้าก่อนวิ่งได้และให้มาก่อนเวลานิดนึงนะ รอดตัวไป เกือบได้นั่งรถเพิ่มอีก 2 รอบแล้ว

ขากลับจอมทอง รอบนี้คนน้อยหน่อย ไม่แออัดเหมือนรอบแรก เจอพระรูปหนึ่งเดินทางมากับน้องหมา น้องเก่งมากนั่งนิ่ง ๆ เดินไปมาอย่างมั่นคง ไม่กลัวรถสะเทือนเลยแม้แต่น้อย สงสัยเดินทางเส้นนี้บ่อย แต่คนขับขับเร็วมากและเหวี่ยงมาก ทำให้อ้อมรู้สึกไม่สบายและตัดสินใจรอที่จอมทองในวันแข่งขันวันถัดไป (เหมือนพาเพื่อนมาทรมาน)

รอบที่ 3 ของการนั่งรถ เวลาตีสามของวันแข่ง รอบนี้เราเหมารถไปแม่แจ่มเพราะอยู่นอกตารางเวลา (แหงสิ ตีสามเนอะ) มืดมากกกก ตลอดการขึ้น-ลงเขาแทบจะไม่เห็นไฟข้างทางเลย ฝนตกปรอย ๆ แล้วคนขับก็ขับค่อนข้างเร็วเพราะไม่มีรถคันอื่น โฉบไปมา น่ากลัวเลยแหละ พริมถึงกับน้ำตาร่วง (พามาทรมานอีกคน)

รอบสุดท้าย หลังวิ่งเสร็จก็ได้ขึ้นรถคันเดียวกับผู้คนมากมาย (แน่นมาก ถ้าจำไม่ผิดทั้งหมด 21 คนรวมคนขับอะเอาสิ) ทั้งนักวิ่ง ทั้งสายคอนเทนต์ที่ไปเที่ยวบ้านป่าบงเปียงมา ได้คุยกับคนที่อยู่ในรถนิดหน่อย พี่ที่วิ่ง 160 กม. โคตรเท่เลย

ปล. ย้อนกลับมาตอนวิ่งเข้าเส้นชัย คนที่เป็นโฆษกคือคนเดียวกันกับที่บอกเราว่าค่อยเช็คของในวันวิ่งได้ เค้าประกาศตอนเราเข้าเส้นชัยว่าเราพักที่จอมทอง ความจำดีมาก

Aug 2022

18/11/2022

จุดเริ่มต้นของการลงแข่งวิ่งเทรลครั้งแรก (ระยะทาง 20 กิโลเมตร อ.แม่แจ่ม เชียงใหม่)

คิดซ้ำไปซ้ำมาว่า "เราจะรอดมั้ยถ้าเคยแค่ลงแข่งวิ่งบนถนนแบบมินิมาราธอน (10 กม.) แล้วอยู่ ๆ ก็จะไปวิ่งเทรล 20 กม." ก็เลยลงสมัครซะเลยให้หายสงสัย มาลองดูกันสักตั้ง!

เราสมัครงานวิ่งล่วงหน้าเป็นปี ระหว่างทางก็ออกกำลังกายกับวิ่งนิดหน่อย พอมาถึง 2 เดือนก่อนถึงวันแข่งก็เพิ่งนึกได้ว่าต้องเตรียมตัวแล้ว ตอนแรกจะไปคนเดียวแบบประหยัดเพราะไม่มีเงิน เกือบจะเทแล้วนะ แต่พอดีว่าเป็นคนมีความดันทุรังสูงคนหนึ่ง เล็งไว้ว่าจะนั่งรถไฟชั้น 3 คนเดียวแล้วค่อยไปหาเอาข้างหน้า ที่พักก็ยังไม่ได้จอง พริมกับอ้อมเห็นท่าทีแล้วคิดว่าน่าเป็นห่วงเลยเหมือนโดนบังคับว่าต้องไปด้วย ส่วนทางด้านพ่อแม่ก็เป็นห่วงไม่แพ้กัน เราก็เลยไปขูดรีดเงินกับพ่อแม่ซะเลย (ยัง ยังไม่สำนึก) อุปกรณ์ก็ถือว่าพร้อมอยู่ ซื้อรองเท้าลดราคา 70% มาหนึ่งคู่ เพื่อนให้ยืมเป้น้ำ กางเกงมีอยู่แล้ว เสื้อก็ใส่ของงานวิ่งเค้านั่นแหละ อะ ลองทำเป็นจองที่พักหน่อย อ้อมกับพริมผู้หาที่พักให้อย่างจริงจังกว่าคนไปแข่งเอง พบว่าที่พักทั่วทั้ง อ.แม่แจ่ม เต็มหมดแล้ว เจ้าของที่พักที่หนึ่งนำเสนอบ้านป้าของเขาให้ ซึ่งพอได้เห็นรูปก็ได้ฟีลเหมือนอยู่บ้านป้าจริง ๆ เตียงไม้ พื้นไม้ ดูมีความขลัง เอ้ย ดูไม่ค่อยสะดวกสบายเท่าไหร่เพราะต้องแชร์กับนักวิ่งคนอื่น เลยยังไม่ตอบตกลง จนสุดท้ายเราก็ได้ที่พักที่ อ.จอมทอง ซึ่งห่างจาก อ.แม่แจ่มประมาณ 60 กม. และต้องนั่งรถประจำทางผ่านอุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์ใช้เวลาเดินทางประมาณ 2 ชั่วโมงได้เพราะต้องขึ้นภูเขาและทางคดเคี้ยว ส่วนการเดินทางจากกรุงเทพ เราสามคนตกลงไปรถไฟด่วนพิเศษ CNR หรือก็คือรถไฟขบวนใหม่เบาะสีแดงนั่นเอง

และทั้งหมดนี้คือที่มาของ "ทุลักทุเลทริป"

Aug 2022

#เล่ากันลืม #เชียงใหม่ #เที่ยว #รถไฟ #วิ่งเทรล #แม่แจ่ม

11/03/2022

เริ่มต้นวิ่งวันละ 1 กิโลเมตรก็แล้วกัน ...
คุณเริ่มต้นวิ่งยังไง มีอะไรเป็นแรงจูงใจในการวิ่ง?

เราอยากจะวิ่ง แต่จะให้ออกไปวิ่งเฉย ๆ มันก็ไม่มีแรงจูงใจ ทั้งที่เมื่อก่อนที่ทำงานเก่าอยู่ใกล้สวนลุมมาก
เลยพยายามหาแรงจูงใจในการวิ่ง หามาหลายอย่างเลย เพราะอะไรเหรอ? อย่างเดียวมันไม่พอให้อยากวิ่งน่ะสิ 55555

- สมัคร Virtual Run ถ้าวิ่งสะสมครบระยะที่กำหนดจะได้เสื้อและเหรียญสุดเท่
"เริ่มวิ่งวันละ 1 กิโลเมตร 10 วันก็ได้เสื้อกับเหรียญแล้ว (Run for Forest 2019 เป็นงานแรกที่ลง)" เอาสิ มาซี๊ (มีหลายงาน หลายระยะตั้งแต่ 10 - 100 กม.)
แปะเว็บสมัครวิ่ง มีทั้งวิ่งแบบสะสมระยะเองและวิ่งสนามแข่งปกติ http://race.thai.run (14/03/22 ที่จะถึงนี้มีให้สมัคร Run for Sea ด้วย สมัครแล้วออกไปวิ่งกัน)
- สะสม Badge ในแอป Samsung Health สะสมก้าวตลอดเดือน (200k ก้าวต่อเดือน เดือนต่อไปก็เปลี่ยนหน้าตาบนแอปให้ไม่เบื่อและเพื่อให้ดูน่ารักจนอยากจะสะสมในทุกเดือน
- เข้าร่วมกิจกรรมในแอป Adidas Running ในทุกเดือนจะมีกิจกรรมให้เข้าร่วม มีให้เก็บระยะทางหรือสะสมเวลาให้ครบ ทำได้สำเร็จก็จะไปขึ้นในหน้า Progress ของเรา นอกจากนี้ตอนช่วงก่อนโควิดก็จะมี Class ให้เราเข้าร่วมเช่น Strength Training, Yoga และอีกมากมาย จะมีรายละเอียด วันที่ เวลา สถานที่และจำนวนคนที่รับ ถ้าเราสมัครทันก็ไปเจอกันในวันที่นัดหมายได้เลย เค้าอธิบายดีมาก ที่สำคัญคือไม่เสียเงินด้วย (ใส่ชุด Adidas ไป แค่นี้ก็กลมกลืนแล้ว) มีโอกาสได้กระทบไหล่คนดังแบบกัปตันตุลด้วยนะ เราเคยลงวิ่ง 5 km ในแอปไว้ นัดเจอสมาชิก 6 โมงเช้าและเริ่มวิ่งจากสวนลุมขึ้นสะพานลอย มีทางเชื่อมยาวไปจนถึงสวนเบญฯ ไปวิ่งครั้งแรกถือว่าได้แรงฮึดพอสมควรเลยเพราะทุกคนวิ่งกันสบาย ๆ ไม่หยุดเดินกันแม้แต่น้อย ตอนนั้นเราเพิ่งเริ่มวิ่งด้วย ทั้งกัปตัน ทั้งโค้ชก็วิ่งอยู่ข้างหลังฉัน ฉันจะหยุดวิ่งก็ไม่ได้ 5555555 จากนั้นก็ไปวิ่งอีก 2-3 ครั้งและ Strength Training ที่สนามกีฬาศุภชลาศัยอีก 1 ครั้ง
- ไปวิ่งที่สวนลุม คนวิ่งเยอะมากกก ที่สำคัญคือเค้าค่อนข้างจริงจังกัน เราเลยได้แรงฮึดไปด้วย ตอนที่คิดว่าจะพอแล้ว แต่คนอื่นยังวิ่งอย่างต่อเนื่อง เราเลยวิ่งต่ออีกนิดนึงละกัน
- วิ่งกับเพื่อน อันนี้ยากนิดนึงถ้าจะต้องนัดเวลาให้ตรงกับเพื่อน โชคดีที่เมื่อก่อนมีเพื่อนกับน้องที่ทำงานเก่าสนใจไปวิ่งด้วย เลยได้เพื่อนวิ่งตอนหลังเลิกงาน พอได้วิ่งกับคนรู้จักก็รู้สึกดีนะ ถึงจะไม่ค่อยได้วิ่งกับคนรู้จักเท่าไหร่แต่ก็เป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายกว่าการวิ่งคนเดียว

2019

#เล่ากันลืม #ออกกำลังกาย #วิ่ง

11/02/2022

อยากวิ่งขึ้นรถเมล์เท่ ๆ โดยที่ไม่หอบแฮ่ก ๆ
เหตุผลที่คุณเริ่มออกกำลังกายคืออะไร?

เมื่อก่อนตอนเรียนอยู่ เราต้องเดินทางด้วยรถสาธารณะหลากหลายแบบ ขึ้นรถเมล์ ลงเรือด่วนเจ้าพระยา นั่งรถไฟฟ้าทั้งบนดินและใต้ดิน ด้วยความที่เป็นคนตรงเวลามาก เราพยายามไม่เสียเวลาไปกับการเดินทาง (หรือก็คือเป็นคนไม่เผื่อเวลานั่นเอง 55555) ตั้งแต่มีแอป ViaBus เราจะดูรถเมล์ผ่านแอปนี้ตลอด ทำให้รู้ว่ารถอยู่ตรงไหนแล้ว และคันต่อไปอยู่ตรงไหน ส่วนใหญ่ก็กะเวลาไปทันนั่นแหละ แต่จะมีบางครั้งที่อยู่ ๆ สัญญาณ GPS ของรถขาดหายไป หรือจู่ ๆ ตำแหน่งรถก็วาร์ปมาใกล้จะถึงเราแล้ว เราก็รีบวิ่งสิ จะรออะไร รถคันต่อไปอยู่ตั้งไกล พลาดคันนี้ก็ไปสายแน่นอน ระยะทางไปป้ายรถเมล์ก็ไม่ใช่จะใกล้ กว่าจะวิ่งถึงป้ายแล้วขึ้นรถก็ต้องมีหอบบ้างแหละ (ยกตัวอย่างที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิละกัน เห็นรถติดไฟแดงอยู่ไม่ไกลมาก แต่ที่ขึ้นรถอยู่อีกฝั่งงี้ วิ่งกันเหนื่อย บางทีวิ่งไปก็ไม่ทันนะ รถออกก่อนไปถึงป้าย อย่างอนาถ 55555) จะมีหลายครั้งมากที่เห็นรถเมล์ออกจากป้าย รถไฟฟ้าปิดประตูต่อหน้าต่อตาโดยที่ยืนหอบอยู่ไม่ไกล หรือบางทีก็ได้เข้าไปในรถแบบหอบ ๆ อย่างเฉียดฉิวและคนก็มองเหมือนสงสัยว่าหอบอะไรขนาดนั้น

ไม่ได้แล้ว! ยืนหอบมันไม่เท่ เราต้องร่างกายแข็งแรงขึ้นเพื่อให้ดูว่าวิ่งแล้วไม่เหนื่อย (ทำไมไม่ออกจากบ้านให้ไวกว่านี้สัก 30 นาที?) เราเลยเริ่มออกกำลังกายตามคลิปบ้าง เริ่มต้นไปวิ่งบ้าง ตอนเริ่มแรกก็เหนื่อยมากนะ หมดกำลังใจ แต่จากนั้นก็พยายามออกให้ได้ต่อเนื่อง ร่างกายก็เริ่มปรับตัวและรู้สึกแข็งแรงขึ้น (ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าแต่ก็รู้สึกดีกว่าเดิมอะ สบายใจละ) ช่วงที่ออกกำลังก็รู้สึกว่าวิ่งแล้วเหนื่อยน้อยลงจริง ๆ นะ

แล้วเพื่อน ๆ ล่ะ อะไรที่ทำให้อยากออกกำลังกาย เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ เริ่มออกกำลังกายกันเถอะ เพื่อสุขภาพที่แข็งแรงของเรา 💪

#เล่ากันลืม #ออกกำลังกาย #วิ่ง #รถเมล์

28/01/2022

ซื้อของเพลิดเพลินและสะดวกสบายที่ร้านของชำในอินเดีย

เนื่องจากที่อินเดียไม่ได้มีร้านสะดวกซื้อทุกมุมถนนเหมือนบ้านเรา ร้านขายของชำจึงมีค่อนข้างเยอะ มีตั้งแต่เพิงเล็กจิ๋วไปจนถึงร้านใหญ่ 2-3 คูหา ของภายในร้านชำส่วนใหญ่จะมีครบถ้วนสำหรับใช้ในชีวิตประจำวันตั้งแต่ลูกอม ขนม หมาก สบู่ แชมพู ผงซักฟอก น้ำยาล้างจาน วัตถุดิบทำอาหาร เครื่องเทศ เครื่องดื่ม สินค้าขายปลีกราคาถูกมาก เช่น แชมพู 1 ซอง 1 รูปี (ประมาณ 50 สตางค์) เราผมสั้นนี่ไม่ต้องใช้หมดซองก็สระทั่วหัว ขนมซองละ 5 รูปี 10 รูปี ทุกอย่างราคาถูกไปเสียทุกอย่างถ้าเทียบกับบ้านเรา ด้วยเหตุนี้ทำให้เราแวะร้านชำบ่อยมาก ได้ลองซื้อผลิตภัณฑ์และขนมมากมายชนิดที่ว่าอยู่ไทยเทียบไม่ติด แวะแล้วแวะอีกจนเพื่อนสงสัยว่ายังมีอะไรที่ยังไม่เคยซื้ออีกเหรอ 555555 เราตื่นเต้นกับการที่ได้ลองใช้ ลองชิมสินค้าไปทั่ว แชมพูมีหลายกลิ่นให้เลือกสรร หอมหมดนะเท่าที่เคยใช้ แต่มันจะมีน้ำมันใส่ผมบางอันที่ เอ๊ มันหอมเหร๊อออ ฉันเข้าไม่ถึงความหอมนี้ ขนมก็มีทั้งบิสกิตมากมายหลายรส หรือจะเป็นขนมมันฝรั่งทอดกรอบทั้งรสชาติแบบที่บ้านเรามี และแบบใส่มาซาลาก็อร่อยดี มีความอินเดียอยู่ในทุกสิ่งทั้งของกินและของใช้ โอ้ย อยากไปช็อปปิ้งที่อินเดียแล้ววว

ส่วนเรื่องการจ่ายเงิน เพื่อน ๆ อาจจะเคยคิดว่าการซื้อของร้านของชำที่อินเดียจะต้องใช้แค่เงินสดเท่านั้นและน่าจะไม่มีที่ไหนรับบัตรเครดิตหรือเดบิต

จริงอยู่ว่าร้านที่รับบัตรมีอยู่น้อย แต่ร้านชำเกือบทุกร้านจะมีสัญลักษณ์ Paytm นั่นคือสวรรค์ของเราผู้ที่ไม่อยากพกเงินสดไว้ในตัวเยอะ ระบบน่าจะคล้ายกับ PayPal (ซึ่งเราไม่ค่อยมีโอกาสได้ใช้เท่าไหร่ ปกติมีไว้แค่ซื้อเกม) ผูกบัตรที่เรามีไว้กับแอป เราชอบจ่ายเงินวิธีนี้มาก เพราะเวลาซื้อของด้วยเงินสดที่ร้านชำในอินเดีย บางทีที่ร้านไม่มีเงินทอนก็จะให้ลูกอมมาแทน ซึ่งเราก็ไม่ได้อยากได้ หรืออยู่ ๆ ก็ "จะทอนเท่านี้อะ (มีอะไรมั้ย?)" หรือจะงุบงิบไม่ทอนก็มี (เอ๊ะ รึเราโง่เองที่ไม่ทวง? 5555) ดังนั้นการจ่ายเงินด้วย Paytm สแกนปุ๊บ หักเงินพอดีเป๊ะ จึงสะดวกกว่ามาก แค่นี้ก็ทำให้เราเข้าออกร้านขายของชำเป็นประจำแบบไม่ต้องกังวลเรื่องเงินทอนแล้ว (ร้านที่รับชำระเงินผ่าน Paytm มีให้เห็นค่อนข้างเยอะในเมือง Agra ส่วนเมืองอื่น ๆ ไม่ค่อยได้สังเกตเท่าไหร่แต่เท่าที่จำได้ก็เห็นป้ายรับระบบนี้เยอะอยู่นะ)

2017 - 2018

#เล่ากันลืม #อินเดีย #ท่องเที่ยว #ร้านของชำ #ซื้อของ

14/01/2022

ความแบ๊งค์อเมริกา
ผู้เขียน:

เราเป็นคนหนึ่งที่เคยไป Work and Travel อเมริกา เลยอยากจะมาแชร์ความบ้ง ของเราและความงงในหัวข้อ แบ๊งค์อเมริกันสไตล์
เราและเพื่อนเราไป ทำงาน McDonald's ระบบการทำงานของเขาจะจ่ายเช็คทุกอาทิตย์ ตอนแรกไป ก็มี Manager ช่วยพาไปเปิดบัญชีที่ธนาคาร อันนี้คือโล่งใจ ไม่ต้องทำไรเอง เขาจะสอนวิธีการเข้าเช็คเงินใน App เหมือนเมืองไทยนี่แหละไม่ได้ยุ่งยากอะไรมากมาย ไปต่อได้ .. แต่เมื่อทำงานไปสักพัก ก็ต้องได้รายรับเป็นเช็ค แรก ๆ ก็เอาเช็คไปเข้าไม่เกิดปัญหาอะไร แต่ต่อไป ไอเราก็ทำงานไป ชอบดูเงินไป เช็คความยอดเงินในบัญชีที่เติบโต
พอเริ่มเข้ารหัส ครั้งแรกแรก ก็เข้าได้ปกติ แต่พอออกจากแอปในวันเดียวกัน เข้าเช็คอีก 1-2 ครั้ง ก็โดนล็อค ตอนแรกนี่อย่างงง ว่าทำไมมม เกิดอะไรขึ้น ? เราก็เลยต้องเดินไปที่ธนาคารเพื่อไปถาม และให้เขาช่วยปลดล็อคการใช้งานของเรา เชื่อไหมทุกคน ว่าเราโดนแบบนี้หลายรอบมาก ๆ ทั้งที่เราว่า เราไม่ได้เช็คเงินบ่อยเลย ! พอเป็นแบบนี้ เราก็แทบจะไม่อยากจะเข้าแอปเช็คเงินละ เพราะมันยุ่งยาก
ก็ต้องขอบคุณในระบบ Security ของอเมริกาที่ เดี๋ยว ๆ ล็อค เดี๋ยว ๆ ล็อค มันไม่ไหวแม่ !
เรื่องนี้เลยสอนให้รู้ว่า ไม่ว่าจะยังไง อย่าเช็คเงินบ่อย เพราะมันจะทำให้เค้าคิดว่าเราเป็นโจรที่จะขโมยเงิน !! ทุกคนมันไม่ได้มีแค่นี้ด้วย เพราะถ้าเราถอนเงินบ่อย ทีละนิสส ก็จะโดนคิดว่า เราเป็นโจรทุกคน ไม่ได้ ! จะถอนเยอะๆ ก็ทีเดียว ปรื๊ดไปเลย เพราะไร จะเกิดปัญหาแบบเรา ไปสนามบิน JFK โดนระงับบัตรอีกแล้ว คราวนี้ยังไง บินไป LA โอ้ย ทำไงดีวะ ? Message ไปหา Manager ก็บอกว่ามันเป็นเรื่องเงิน เรื่องส่วนตัวมาก ๆ ต้องติดต่อเอง โอ๊ยยย วันนั้นวันอาทิตย์อีกก็ต้องปล่อยผ่าน พอเช้าวันจันทร์ อย่างดีใจ โทรคุยติดต่อกับแบ๊งค์ โชคดีคุยกันรู้เรื่อง ว่าเราคือเจ้าของ ไม่ใช่โจร ได้ Unlock ระบบให้ !
สรุปให้อีกครั้งนะทุกคน ไปอเมริกา ถ้าเปิดบัญชี อย่าถอนเงินทีละนิสและอย่าเช็คเงินบ่อยเกิน 2-3 รอบ ไม่งั้นโดนล็อคแน่ ๆ !

2018

#เล่ากันลืม #เพื่อนเล่าเรื่อง #อเมริกา #ธนาคาร

#ช่วยเพื่อนขาย: ร้านเฟอร์นิเจอร์ จ.สุราษฎร์ธานี
IG: .inimal
FB: ร้านโง้วซ่งหลีเฟอร์นิเจอร์

20/11/2021

นอนรถบัสข้ามเมืองในอินเดีย

ส่วนใหญ่ตอนพวกเราอยู่ที่อินเดียจะเดินทางข้ามเมืองโดยใช้รถไฟ เรามีโอกาสได้ลองนั่งรถบัสโดยสารข้ามเมืองในอินเดียแค่ 2 เที่ยว ซึ่งเป็นการเดินทางจากเมือง Jodhpur (เมืองสีฟ้า) ไปเมือง Jaisalmer (เมืองสีทอง) ใช้เวลาประมาณ 5 ชั่วโมง และจากเมือง Jaisalmer ไปเมือง Jaipur (เมืองสีชมพู) ใช้เวลาประมาณ 11 ชั่วโมง จะพูดรวม ๆ ทั้ง 2 เที่ยวเลยแล้วกัน

พวกเราจองรถบัสผ่านแอป redBus วิธีจองก็เหมือนจองไฟล์ทเครื่องบินเลย ระบุต้นทางและปลายทาง วันเดินทาง จากนั้นระบบจะขึ้นรอบรถบัสที่มีทั้งหมดในวันนั้น เราสามารถเลือกรอบรถ (ระยะเวลาเดินทางที่ไม่เท่ากันเพราะอาจจะมีจุดพักรถ 1-2 จุด) บริษัทรถ มีแอร์หรือไม่มีแอร์ ตำแหน่งที่นั่ง (ชั้นบน-ล่าง) ได้ตามใจชอบ จากนั้นก็จ่ายเงิน ตอนนั้นน่าจะกรอกเลขบัตรเดบิตของธนาคารอินเดียที่มีอยู่ อีกวิธีหนึ่งที่สะดวกคือชำระผ่านแอป Paytm (เดี๋ยวอธิบายโพสต์หน้า) หรือถ้าจำไม่ผิดก็เหมือนจะจองรถผ่านแอป Paytm ได้เลย เป็นอีกหนึ่งทางเลือกที่สะดวกสบาย

การเดินทางด้วยรถบัสเป็นไปอย่างน่าตื่นเต้น จุดขึ้นรถที่หาได้ยากและมืด มีทั้งคนยืนตะคุ่ม ๆ รอขึ้นรถบัสบ้าง คนขับบ้าง ใครก็ไม่รู้บ้าง ขึ้นถูกคันหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ มีคนทะเลาะกันในรถด้วย แถมยังเหม็นกลิ่นเท้าเบา ๆ (ดีนะที่แค่เบา ๆ) แต่ละคันจะออกแบบไม่เหมือนกัน แต่ละที่นั่งจะมีประตูพลาสติกสีดำและม่านปิดเพื่อความเป็นส่วนตัว ภายในกว้างขวาง นอนได้ 2 คนแบบใกล้ชิดกันหน่อย ถ้าอยากจีบใครให้ชวนเค้ามานอนรถบัสเลย สนิทกันแน่ 55555 ระหว่างทางจะมีจุดพักรถให้ลงไปกินอาหาร จิบชา โดยมีเวลาให้เยอะกว่ารถทัวร์บ้านเรามาก (แบบมาก ๆ ก็เลยถึงช้า 55555) อาหารอร่อย ชาก็ดี แต่ถ้าจะเข้าห้องน้ำต้องมีจิตใจเข้มแข็งพอสมควร เพราะเป็นห้องน้ำแบบนั่งยอง ๆ ภายนอกเป็นสังกะสี ค่อนข้างแคบ ยกสูงจากพื้นนิดนึง (จะมีใครก้มมาดูมั้ย?) ไม่มีน้ำ ไม่มีไฟเลยไม่ค่อยเห็นอะไร (ดีหน่อย เศษอะไรสีดำที่พื้นก็คือดินแหละ มันจะเป็นอย่างอื่นไปได้ยังไง) แต่ที่แน่ ๆ คือมีขวดน้ำยู่ยี่อยู่ในสุขภัณฑ์นั่งยอง คืออะไรอะ ช่วยให้ฉี่กระจายเหรอ แง อยากจะลบความจำส่วนห้องน้ำทิ้งไป 555555 เอาเป็นว่าที่เหลือโอเคหมด รถไม่สกปรก คนขับไม่ได้ซิ่งมากเหมือนบ้านเรา ถ้าจะอยากนั่งรถบัสแบบนี้แนะนำให้มีเพื่อนไปด้วย ไปคนเดียวมันเหงา (และแอบน่ากลัว) นับเป็นประสบการณ์ที่ดีนะ

ความคิดเห็นจากเพื่อน ๆ ที่ไปด้วยกัน
- รถนอนสบายมาก อยากให้ที่บ้านเรามีแบบนี้
- ตื่นเต้นมากเพราะไม่เคยเห็นรถแบบนี้ ตอนแรกคิดว่าจะอึดอัด แต่จริง ๆ แล้วก็สบายดีนะ
- จุดแวะพักก็ดี มีชาให้กิน

สุดท้ายนี้ ขอบคุณรูปจากน้องน้ำปลา หากใครสนใจมูลไส้เดือนคุณภาพ สามารถทักมาถามรายละเอียดเพิ่มเติมและช่องทางการติดต่อน้องน้ำปลาจากเราได้เลยนะ

Jan 2018

#เล่ากันลืม #อินเดีย #ท่องเที่ยว #เดินทาง #รถบัส #ข้ามเมือง #รถนอน

02/11/2021

โพสต์ที่สองของ #เพื่อนเล่าเรื่อง รอบนี้เป็นอาจารย์ของเราเอง ไม่อยากแค่แชร์โพสต์เฉย ๆ เลยขออาจารย์เพื่อนำมาเล่าลงเพจให้เพื่อน ๆ ได้ชมความสวยงามของโปสการ์ดกัน 🥰

Postcards from around the world
ผู้เขียน: อ.พนิดา บุญทวีเวช

จำไม่ได้แล้วว่าเริ่มสะสมโปสการ์ดตั้งแต่เมื่อไหร่ เผลออีกทีก็งอกเงยออกมาเป็นหลายกล่อง

เวลาเดินทางไปที่ต่างๆ มักซื้อกลับมาสะสมบ้าง ใช้เขียนส่งหาครอบครัวและมิตรสหายบ้าง

เมื่อก่อนการเขียนโปสการ์ดส่งถึงกันเป็นเรื่องปกติ ต่อมาพอ social networks แพร่หลาย การส่งโปสการ์ดถึงกันก็ลดน้อยลง

คนรู้จักบางคนพอได้รับโปสการ์ดจากเราก็ไม่ได้รู้สึก appreciate เท่าไหร่ เขาคงคิดว่าเป็นเรื่องเชย ก็เลิกส่งให้ บางคนก็แสดงความยินดีขอบคุณออกนอกหน้า เราก็ยังส่งให้เรื่อยมา

แต่บอกเลยว่าถ้าไม่ใช่คนพิเศษจะไม่เขียนโปสการ์ดส่งให้นะ เพราะนอกจากจะสละทรัพย์แล้ว เรายังต้องมีที่อยู่ของผู้รับติดตัวอยู่เสมอ (ตอนนี้จดใส่โทรศัพท์ไว้) สละเวลาเขียน จ่าหน้า และที่สำคัญหาซื้อแสตมป์ติดก่อนส่ง

โปสการ์ดหลายใบก็เป็นของฝากจากมิตรสหาย แต่ส่วนมากจะเลือกซื้อเอง รสนิยมก็เปลี่ยนไปตามกาลเวลา

ที่เก็บไว้ตลอดก็เป็นโปสการ์ดที่ส่งหาตัวเอง และที่เพื่อนๆ ส่งให้ บางคนก็ยังวนเวียนอยู่ในชีวิตเรา บางคนก็ไปที่ชอบๆ แล้ว

✍️

ที่มา: https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2995925560622859&id=100006163328205

#เล่ากันลืม #เพื่อนเล่าเรื่อง #โปสการ์ด

27/10/2021

เจ้าขนมปังมันม่วง

วันก่อนเราออกไปนั่งร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่งกับเพื่อนนามว่าน้ำผึ้ง เราทั้งสองคนอยากลองกินขนมปังมันม่วง (Japanese Sweet Potato Bun) มานานมากแล้วก็เลยจะไปจัดสักหน่อย พอไปถึงปุ๊บก็พบว่ามีขนมปังเหลืออยู่เพียงชิ้นเดียวในร้าน เราเลยตกลงว่าให้น้ำผึ้งซื้อแล้วจะขอชิมคำนึง (ร้ายอยู่นะ 5555555) หลังจากเราแบ่งมาชิมนิดนึงเป็นที่เรียบร้อย เราว่ามันอร่อยมากกก ชอบมากเลยแหละ (อย่าลืมว่าเราเป็นคนลิ้นจระเข้) จากนั้นน้ำผึ้งก็นำส้อมจิ้มขนมปังขึ้นมาทั้งชิ้นแล้วกัดไปหนึ่งคำ

ต่อจากนี้เป็นคำบรรยายโดยน้ำผึ้ง "เนื้อขนมปังช่างเด้งดึ๋งอะไรเยี่ยงนี้ เนื้อสัมผัสละมุนลิ้น" ระหว่างที่กำลังบรรยายถึงความอร่อย น้ำผึ้งก็แกว่งส้อมที่มีขนมปังอยู่ไปมา ด้วยน้ำหนักที่ค่อนข้างแน่น ย้อนแย้งกับความเบาบางของส้อมพลาสติก ทำให้ขนมปังปริมาณมากกว่า 85% ที่อยู่บนส้อมทั้งชิ้นนั้นร่วงลงสู่พื้นร้าน

จบการบรรยายจากน้ำผึ้ง แผละเข้าให้ เจ้าขนมปังมันม่วงอันเลอค่าได้จากเราไปแล้ว เราได้แต่มองหน้ากันและขำปนสะอึกสะอื้นเหมือนจะร้องไห้ด้วยความเสียดาย ลาก่อย

Oct 2021

#เล่ากันลืม #ขนมปังมันม่วง

19/10/2021

เกมในอดีต (3) Yulgang Online PC

ในยุคที่เล่นเกมออนไลน์หนักสุดของเราคือช่วง ป.4 - ป.6 ช่วงนั้นติดเกมมาก เล่นหลายเกมเลย หนึ่งในเกมที่ชอบมากก็คือโยวกังนี่แหละ คุ้น ๆ ว่าเล่นถึงแค่เวลเกือบ 80 จำได้ว่าตีมอนสเตอร์ตาย 7-8 ตัวจะได้ค่าประสบการณ์ 0.01% (100% = 1 เลเวล) เมื่อเลเวลเราเริ่มเยอะจะใช้เวลาเยอะมากในการเก็บเวล เรียกได้ว่าเก็บเวลกันเหนื่อย เกมนี้มันให้ความรู้สึกเหมือนเราได้ไปอยู่ในยุทธภพนั้นจริง ๆ เดินท่องโลก ดูหน้าตามอนสเตอร์ สำรวจแผนที่ ทำเศวส (ส่วนน้อย) เก็บเวล (ส่วนมาก) ชอปปิ้งซื้อชุด อาวุธและของโน่นนี่ทั้งเงินในเกมและเงินจริง คุยกับเพื่อนในเกมบ้าง บางทีก็แค่เดินไปหยุดพักสักที่หนึ่ง เปิดคอมทิ้งไว้แล้วไปกินข้าว แล้วค่อยกลับมาเล่นต่อก็ย่อมได้ เราว่าเสน่ห์เกมออนไลน์คือเราเห็นผู้เล่นคนอื่นเดินไปมา ไปไหนมาไหนด้วยกันในเกม ตีมอนสเตอร์ พูดคุยกัน ไปจนถึงต่อรองราคาขายของ แลกเปลี่ยนของในเกม บางทีก็อ่านแชทคนอื่นเค้าคุยกัน ถ้าเราพิมพ์อะไรไปแล้วกด Enter ข้อความก็จะขึ้นบนหัวตัวละครเรา คนอื่นตอบก็ขึ้นบนหัวตัวละครเค้า สนุกอะ อ่านเพลินดี 555555

เรื่องไม่ดีก็มี เมื่อก่อนเพื่อนในเกมที่สนิทถึงขนาดโทรหากันผ่านโทรศัพท์บ้านแล้วนัดเล่นเกมกัน สนิทจนแลกไอดีเกมกันเล่น สักพักเค้ามาเข้าไอดีเรา ขโมยของจนหมดตัวเลยเลิกเล่นก็เถอะ มันก็เป็นประสบการณ์ช่วยสอนให้เราระวังมากขึ้น (ป.6 อะเนอะ เชื่อคนง่ายเกิ๊น)

เมื่อประมาณหลายปีก่อนโหลดโยวกังเถื่อนมาเล่นเพราะคิดว่าเซิร์ฟเวอร์แท้ปิดตัวไปนานแล้ว มันก็ไม่เหมือนเดิมอีกอะ ตีมอนนิดหน่อยเวลก็ขึ้นพรวด ๆ เศวสเนื้อหาเกมก็หายไป เติมเงินได้ของดีก็จริงแต่มันไม่สนุกกับระบบแล้วมันก็เท่านั้น

เพิ่งมารู้ไม่ถึงเดือนว่า Yulgang Online PC ที่เคยเล่นนี้ยังอยู่ตลอด 16 ปีที่ผ่านมา สิ่งที่เหมือนเดิมคือกราฟฟิกเดิมเด๊ะ บัคติดบันไดกับติดหินก็ยังเป็นเหมือนเดิม 5555555 แผนที่เปลี่ยนไปนิดหน่อย มอนสเตอร์เก่าหายไปบ้าง ที่เปลี่ยนไปคือปล่อยบอทได้อย่างถูกกฏหมาย เปิดได้หลายจอ เมื่อก่อนโดนแบนแน่นอนจ้า ทำให้เกิดความรู้สึกว่าทุกคนไม่ได้ตีมอนสเตอร์ด้วยตัวเองเหมือนเมื่อก่อนเลยขี้เกียจเก็บเลเวลใหม่ รู้สึกว่าความพยายามของเราไม่เท่ากัน จริง ๆ เราก็เปิดบอท เล่นหลายจอก็ได้ แต่โน๊ตบุ๊คอายุ 8 ปีคงจะไม่อำนวย 555555 เลยเล่นแค่ให้พอหายคิดถึง คิดถึงบรรยากาศสมัยก่อนมากก

2005

#เล่ากันลืม #โยวกัง #เกม #เกมออนไลน์

06/10/2021

ได้เป็นวิทยากรบรรยายพิเศษ วิชาวรรณกรรมท่องเที่ยว (Travel Literature)

ในชีวิตไม่เคยคิดว่าหลังเรียนจบ ป.ตรี ไปแล้วจะมีโอกาสได้ไปเป็นส่วนหนึ่งในวิชาซึ่งสอนโดยอดีตอาจารย์ที่ปรึกษาตอนมหาลัยของเรา ผู้ที่แอบใส่ใจนักศึกษาอย่างเงียบ ๆ มาโดยตลอด

อาจารย์ได้ทักมาเชิญชวนล่วงหน้าถึง 2 เดือนกว่า ตอนนั้นตกใจและตื่นเต้นมากที่อาจารย์เห็นอะไรบางอย่างในเพจนี้ (อะไรหรือคะ? 🤣) จึงตอบตกลงไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

เผื่อใครไม่รู้จักเรา ถึงเราจะเป็นคนเฟรนลี่มากแค่ไหน แต่เราก็ไม่ชอบพูดอะไรคนเดียวนาน ๆ ต่อหน้าใครเลย ชอบฟังผู้อื่นพูดเสียมากกว่า

เนื้อหาหลัก ๆ เป็นการแนะนำเพจ เราทำเพื่อให้ตัวเองไม่ลืมเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นแล้วก็ผ่านไปในอดีต กับอยากฟังเรื่องจากคนอื่น เผื่อมีใครอยากแชร์อะไร เท่านี้เลย

เราคิดนะ ว่าน่าจะมีคนอีกมากมายที่อยากเขียนเรื่องของตัวเองว่าผ่านอะไรมาบ้าง บางคนอาจจะเขียนในไดอารี่เป็นประจำอยู่แล้ว หรือบางคนอาจเขียนเล่าบนช่องทางออนไลน์ต่าง ๆ และเราก็คิดว่าคงจะมีคนที่ขี้เกียจเขียนแบบเรา จนความขี้เกียจเอาชนะความอยากไปได้อยู่เหมือนกัน เราเลยหาแรงบันดาลใจโดยสร้างเพจและ IG สำหรับเรื่องเล่าส่วนตัว (ในเนื้อหาที่ทุกคนสามารถอ่านได้) ใครไม่อยากรู้ก็ไม่รู้ล่ะ เราจะเขียน 555555 ถ้าไม่มาเล่าทิ้งไว้มันจะลืมจริง ๆ นะ ยิ่งนึกอะไรไม่ค่อยออกอยู่ด้วย บางทีก็คิดนะว่าเพจจะไปรอดมั้ย เพราะจะเล่าเรื่องนู้นก็ลืม เรื่องนี้ก็ลืม เขียนไปหงุดหงิดไป นึกเรื่องไม่ออก 55555 แต่เพราะเวลาลงบนช่องทางออนไลน์จะมีเพื่อนหรือคนรู้จักมาคอยช่วยเสริมเรื่องราวที่เราลืมไปแล้วให้บ้าง ส่วนบางคนที่ไม่ได้ไปเจอเรื่องแปลก ๆ แบบเรา (?) ก็ทักมาว่าชอบเรื่องโน่นนี่ รอติดตามนะ (เช่น เรื่องที่อินเดีย) ถือว่าเป็นกำลังใจให้เขียนต่อพอสมควรเลย ขอบคุณผู้ติดตามทุกคน (เกินครึ่งเป็นหน้าม้า) ที่คอยมากดไลค์ แสดงความคิดเห็นและแชร์เรื่องราวของเราต่อ

"We all want to feel like we have value in our lives, like we're being seen, like we're being heard" - LeVar Burton

ใครอยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ แค่ไม่ไปทำให้คนอื่นลำบากก็พอแล้ว
ก้าวข้ามความกลัวของตัวเองทีละนิด ขอให้ทุกคนสุขภาพกาย สุขภายใจแข็งแรง
เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะ ❤

ขอบพระคุณอาจารย์ที่ให้โอกาสนะคะ หนูจะทำเรื่องเล่น ๆ ให้เป็นเรื่องจริงจังให้ได้ค่ะ

Sep 2021

#เล่ากันลืม #วิทยากร #เล่าเรื่อง

30/09/2021

การเดินทางที่ไม่อยากลืม

ถ้าถามว่าการเดินทางครั้งไหนคือการเดินทางที่ไม่อยากลืมมากที่สุด ก็คงจะเป็นการได้เดินทางไปประเทศอินเดียเพื่อเรียนภาษาฮินดีและใช้ชีวิตที่นั่นเป็นเวลารวม 9 เดือน (ไปมา 2 ครั้ง) เพราะเป็นการไปอยู่ในที่ ๆ เราไม่รู้จักหรือคุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย ทำให้เราต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อม และสังคม เป็นการใช้ชีวิตอยู่ต่างแดนที่นานที่สุด เพราะประเทศอื่น ๆ ก็แค่มีโอกาสได้ไปเที่ยวไม่กี่วัน เลยไม่ค่อยเห็นอะไรเท่าไหร่

พอได้ใช้ชีวิตอยู่ในอินเดียสักระยะหนึ่ง ทำให้เรารู้สึกว่าทุกที่ก็เป็นบ้านของเราได้ หากเราปรับตัวและอยู่กับสิ่งรอบข้างได้
อย่างมีความสุข อย่าไปทุกข์ร้อนกับเรื่องอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ (สำหรับเราคือเรื่องความสะอาดของอาหารและที่อยู่ ดิ้นพล่านมากเลยนะช่วงแรก ๆ เนี่ย แทบจะกรี๊ดในทุกอย่าง 55555 แต่ก็ผ่านมาได้ด้วยดี สะอาดเท่าที่สะอาดได้ แต่จริง ๆ แล้วก็ยังเป็นคนสะอาดอยู่นะ แค่ตอนนั้นสภาพแวดล้อมไม่ค่อยเอื้ออำนวย)

ขอบคุณมหาวิทยาลัยศิลปากร สถานฑูตอินเดีย อาจารย์ที่เคารพและนับถือทุกท่าน เพื่อน ๆ ที่ไปอยู่ด้วยกัน พ่อแม่ที่ยอมให้ไปสัมผัสโลก และขอบคุณตัวเองที่อยู่รอดมาได้อย่างปลอดภัยและสนุกไปกับการใช้ชีวิตที่อินเดีย

Sep 2017 - May 2018

#เล่ากันลืม #อินเดีย #ท่องเที่ยว

29/09/2021

ทำงานพาร์ทไทม์ที่ "HERE Hostel"

ช่วงที่เราเรียนมหาลัยปี 4 เนื่องจากเราเก็บหน่วยกิตไปเกือบครบแล้ว เหลือวิชาเรียนไม่เยอะเท่าไหร่จึงอยากหางานพาร์ทไทม์ทำ เพื่อหารายได้เสริมและประสบการณ์ ตอนนั้นมีเพื่อนในเอก 2 คนทำงานที่ Here Hostel อยู่พอดี เลยลองไปสมัครบ้าง แล้วเค้าก็รับเรา เย้ มีงานทำแล้วว

Here Hostel เป็นโฮสเทลที่รีโนเวทจากอาคารพาณิชย์อายุร่วมร้อยปีอยู่แถวย่านราชดำเนิน อยู่ติดกับซอยข้างวัดราชนัดดาราม เพื่อตอบสนองความต้องการของนักท่องเที่ยวซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติผู้ต้องการที่พักที่มีบรรยากาศเป็นกันเองและได้กลิ่นอายความเก่าแก่ที่ผสานเข้ากันกับยุคสมัยใหม่อย่างลงตัว ตอนนี้มีการสร้างห้องพักเพิ่มขึ้นมาอีกหลายห้องทางด้านหลัง มีบาร์ชื่อว่า Therebar สวนและสระว่ายน้ำให้ใช้บริการด้วย พื้นที่ส่วนกลางกว้างขวาง ร่มรื่น น่าพักมากกก

กลับมาพูดถึงตอนที่เราเคยทำงานดีกว่า เมื่อก่อนจะมีแค่ห้องพัก และพื้นที่ส่วนกลางในตึกด้านหน้าเท่านั้น ยังไม่มีบาร์ สวนและสระว่ายน้ำ มีห้องพักทั้งหมด 10 ห้อง แบ่งเป็นห้องพักรวม Bunk bed ห้องเฉพาะผู้หญิงก็มีนะ มีห้องน้ำรวมอยู่ชั้นล่าง และห้อง Private ซึ่งมีห้องน้ำส่วนตัว ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติที่เดินทางมาจากทั่วทุกมุมโลก ที่เราเจอบ่อย ๆ จะเป็นชาวเนเธอร์แลนด์

หน้าที่ของเราหลัก ๆ ก็จะมีรับ check-in, check-out ดูแลแขกประหนึ่งเป็นเพื่อน ที่เราอยากทำโฮสเทลมากกว่าโรงแรมเพราะความเป็นกันเองนี่แหละ คอยดูแลความสะดวกโน่นนี่ให้แขก ขายทัวร์ จองทัวร์ ด้วยความเอ๋อ ๆ ของเราก็จะทำให้พี่เมเนเจอร์เข้ามาอยู่ด้วยบ่อย (เป็นห่วงแหละดูออก 5555) เลยทำให้ได้พี่คนสนิทเพิ่มอีกหนึ่งคน ส่วนพี่ ๆ เจ้าของร่วมของโฮสเทลก็แวะเวียนเข้ามาทำงานและทักทายกันอยู่บ่อย ๆ ประทับใจพวกพี่เขามาก เพราะพวกพี่เขาทำงานกันเก่งมาก ไม่ใช่ง่าย ๆ เลยที่คนไม่กี่คนนี้จะทำให้กิจการโฮสเทลเป็นไปได้อย่างราบรื่นสวยงาม และอาจจะเป็นเพราะความใส่ใจในทุก ๆ อย่างนี้แหละ จึงทำให้ Here Hostel กลายเป็นโฮสเทลที่น่าเข้าพักขนาดนี้

สุดท้ายนี้สำหรับลูกเพจที่น่ารักของเราที่ติดตามกันมาจนถึงตอนนี้ ในที่สุดเราก็มีสิทธิพิเศษมามอบให้กับทุกคน!!!
ทาง There Bar ได้มอบส่วนลด 5% สำหรับค่าอาหารและเครื่องดื่ม เพียงแค่ไปที่ร้านแล้วแจ้งว่าตามมาจากเพจ "เล่ากันลืม" ก็จะได้รับส่วนลดทันที ขอให้เพลิดเพลินไปกับการลิ้มรสอาหารและเครื่องดื่มในบรรยากาศสบาย ๆ ของทางร้านนะคะ ^^"
(สิทธิพิเศษสำหรับลูกเพจ "เล่ากันลืม - Reminder of the Past" เริ่มต้นตั้งแต่วันนี้ไปจนถึงวันที่ 31 ตุลาคม 2564 เท่านั้นนะคะ)

May - Jul 2017

#เล่ากันลืม #โฮสเทล #บาร์ #ที่พัก

26/09/2021

เกมเซ็นเตอร์ที่โซลและปูซาน

เราได้ไปร้านเกมเซ็นเตอร์แค่เมืองละร้าน ทั้งสองที่มีสิ่งที่เหมือนกันคือมีขนาดใหญ่ ที่สำคัญคือร้านเกมไม่ได้อยู่ในห้าง เป็นตึกที่มีแต่เครื่องเล่นเกมโดยเฉพาะ สวรรค์ของนักเล่นเกมชัด ๆ มีเครื่องเล่นเยอะมากและอยู่ในสภาพที่ดี มีหลากหลายประเภทตั้งแต่ตู้หยิบตุ๊กตาทั้งหลาย ตู้เกมน่ารัก ๆ ไปจนถึงแข่งจริงจัง เช่น แข่งรถ เกมต่อสู้ ปาเป้า ยิงปืน เกมเต้น มีหลากหลายจนเลือกไม่ถูกเลยว่าต้องแบ่งเงินไปเล่นอันไหนบ้าง ต้องยับยั้งชั่งใจนิดนึงเพราะถ้าเทียบราคากับบ้านเราก็ถือว่าแพงใช่ย่อย เล่นเพลินอาจจะหมดตัวได้

ในโซล ร้านอยู่ย่านฮงแด พื้นที่หน้ากว้างประมาณ 2 คูหา มีประมาณ 3-4 ชั้นได้ มองทะลุกระจกจากหน้าตึกขึ้นไปก็จะเห็นว่าภายในเป็นเครื่องเล่นเกมทั้งหมดทุกชั้น ถ้ามีเงินนะ ฉันจะทำร้านแบบนี้ 55555 เราเข้าไปเล่นเกมเต้นคล้าย ๆ Pump It Up ของบ้านเรา (เกมในดวงใจ ตอน ม.6 ไปเล่นกับเพื่อนบ่อยมากกก เล่นเลเวล 8 กันสบาย ๆ ตอนนี้น่ะเหรอ หึ เลเวล 5 ก็หอบแล้ว 55555)

ในปูซาน ร้านอยู่ย่าน Seomyon อาจจะเป็นเพราะไม่ค่อยได้เที่ยวตอนกลางคืนที่โซลเท่าไหร่ หรือไปไม่ถูกที่ก็ไม่รู้ ทำให้รู้สึกว้าวกับย่านนี้มาก ๆ เหมือนหนุ่มสาวปูซานมารวมกันที่นี่!! ส่วนร้านเกมจะอยู่ชั้นล่างของตึกนึงที่มีขนาดกว้างมาก ข้างหน้ามีที่ปาเป้าก็จัดไปเกมนึงทั้งที่เล่นไม่เป็นนั่นแหละ เดินเข้าไปอีกหน่อยจะเจอที่ยิงปืนก็เลยจัดอีกเกม ไม่ค่อยเข้าเป้าแต่ก็ชอบมาก

ที่โซลไม่แน่ใจนะว่าเค้าเปิด 24 ชม. หรือเปล่า แต่ที่แน่ ๆ ในปูซานเค้าบอกว่าเปิดยาว ๆ ตอนนั้นเดินเล่นจนตี 2 ก็ยังมีคนเดินไปเดินมาเต็มไปหมด

Oct 2019

#เล่ากันลืม #เกาหลี #โซล #ปูซาน #เกม

25/09/2021

โพสต์แรกของ #เพื่อนเล่าเรื่อง ที่ทางเพจเราเป็นคนรับเรื่องเล่าจากเพื่อนมาเล่าให้ทุกคนอีกทีนึง 🥳
ผู้เขียนคือเพื่อนมหาลัยของเราเอง เป็นเพื่อนแต่ไปเรียกเค้าป้าอีกแหนะ 5555
(หากใครมีเรื่องเล่าสนุก ๆ มาแชร์กันได้นะ "เพื่อน" ในที่นี้คือเพื่อนร่วมโลก ไม่จำเป็นต้องอายุเท่ากัน เรารอผู้สนใจส่งต่อเรื่องราวอยู่น้าา)

แชร์ประสบการณ์ตื่นเต้นตอนไปต่างประเทศครั้งแรก!
ผู้เขียน: ป้า

ตอนไปเที่ยวต่างประเทศครั้งแรกเคยคิดเล่นๆไหมคะ ว่าจะมีเรื่องอะไรเป็นเรื่องเด่นประจำทริปน่าเก็บมาเล่าให้คนที่ไม่ได้ไปด้วยกันฟัง? สำหรับเราก็คิดไว้ว่าจะถ่ายรูปเยอะๆ ให้รูปเล่าแทน แต่มีเรื่องเด่นเรื่องหนึ่งที่รูปเล่าไม่ได้ค่ะ ด้วยความที่ประเทศแรกที่เราเลือกไปเที่ยวก็คือประเทศเกาหลีใต้ ซึ่งในขณะนั้นขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวดในการตรวจคนเข้าเมืองในหมู่นักท่องเที่ยวชาวไทย แต่อย่างไงล่ะ คนจะไปอะไรก็ไม่เป็นอุปสรรค มือใหม่อย่างเราก็เข้ากระทู้นั้นออกกระทู้นี้ พี่ที่ไปด้วยกันก็เป็นห่วงเพราะบุคลิกที่เงอะงะและประวัติการออกนอกประเทศเป็นศูนย์ของเรา เลยช่วยกันเตือนและเตรียมเอกสารต่างๆ แล้ววันเดินทางก็มาถึง สูดหายใจมือแปะป่ายตรวจดูเอกสารให้พร้อม ไปกันเลย! พอเครื่องลงจอดที่สนามบินอินชอน เราก็ไปต่อแถวตรวจคนเข้าเมืองกัน มองซ้ายมองขวามีคนบินมาพร้อมเราเยอะแยะ ทั้งรูปแบบกรุ๊ปทัวร์ เพื่อน คู่รัก เราก็พยายามเกาะกลุ่มกับพี่ๆที่ไปด้วยกัน (ในหลายๆกระทู้ว่ากันว่ากรุ๊ปทัวร์จากสายการบินโลว์คอสจะถูกจับตามองมากหน่อย แต่นี่ก็ไม่แน่ใจนะจ๊ะ) ระหว่างต่อแถวก็มองนั่นนี่ไปเรื่อยจนใกล้จะถึงเคาน์เตอร์ตรวจคนเข้าเมืองแล้ว

โอ๊ย ราบรื่นจริงๆ สมกับที่เป็นฉั… อยู่ๆก็มีเจ้าหน้าที่มายืนวอคุยกันอยู่ข้างหลังเรา ตอนกำลังจะเปิดพาสปอร์ตให้เจ้าหน้าที่ในเคาน์เตอร์ดู คุยไม่พอสะกิดเรียกให้ออกจากแถวที่อีกสามก้าวจะได้ออกไปแล้ว เจ้าหน้าที่เดินดุ่มๆนำไปที่ห้องกระจกด้านข้างด้วยจ้ะ เหม่อเลยค่ะ ทุกคนที่ไปด้วยกันหันมองหน้ากันแบบสโลวโมชั่น และสติก็คิดได้เลยว่า โอเค! การต้อนรับอันอบอุ่นมาแล้ว ซึ่งทุกวันนี้ก็ยังไม่แน่ว่ามีปัจจัยอะไรบ้างที่ทำให้ถูกเรียก อาจจะเป็นอินเนอร์ความล่ก ที่เด้งออกมาจากสีหน้า และการหันขวาหันซ้าย จะเป็นที่พาสปอร์ตเล่มใหม่กริ๊บ เพราะไปต่างประเทศครั้งแรก หรือแค่สุ่มดู แต่จำได้ว่าภายในห้องกระจกนั้นเย็นเฉียบ ในใจก็คิดแค่ฉันต้องรอด ฉันจะไม่ยอมเสียเงินและเสียเที่ยว! ตั้งใจฟังทุกคำถามและตอบตามความจริง ซึ่งไม่ได้ถูกถามอะไรมากมาย เพราะเอกสารพร้อม ตั๋วระบุวันกลับชัดเจน และสื่อสารกับเจ้าหน้าที่ได้ในภาษาอังกฤษ (แต่ความไม่คุ้นเคยในสำเนียงก็ทำเราเหม่อไปสองสามช็อตอยู่นะ) เจ้าหน้าที่ก็ตรวจดูเอกสาร ไปสัมภาษณ์คนอื่นบ้าง พอผ่านไปสักพักก็มาพาตัวเราไปยังที่กั้นผ่านด่าน ที่เก็บไว้เฉพาะกรณีนี้ และก้มหัวเบาๆเชิงกล่าวลา

พี่ๆที่ไปด้วยกันต่างยืนรออยู่ตรงที่กั้นนั้น พลางถอนหายใจโล่งอก เห้อ ได้ออกไปเที่ยวสักที!

Sep 2017

#เล่ากันลืม #เกาหลี #ท่องเที่ยว #เที่ยวเกาหลี #ตมเกาหลี

24/09/2021

กินน้องหมึกดึ๊บและอาหารทะเลที่ปูซาน

เคยเห็นในคลิปมานักต่อนัก ไม่เคยคิดอยากกินเลย แต่พอไปถึงร้านแล้วมันก็อยากลอง ไหน ๆ ก็ไปถึงที่แล้ว ขอลองสักมื้อนึงก็แล้วกัน

พวกเราสั่งหมึกดึ๊บ (ซันนักจี) ซุปทะเล ที่มีน้องเป๋าฮื๊อดิ้นแบบน่าสงสารอยู่ในหม้อด้วย (จำชื่อเมนูไม่ได้) และผัดปลาหมึก คุณป้าเจ้าของร้านน่ารักมาก แถมปลาย่างให้พวกเราด้วย 1 ตัว

ได้ข้อสรุปว่า อาหารอร่อยทุกอย่าง สดใหม่ รสชาติเข้มข้น โดยเฉพาะหมึกดึ๊บที่คลุกน้ำมันงา แถมยังมีน้ำมันงามาให้จิ้มเพิ่มอีก หอมมากก

Oct 2019

#เล่ากันลืม #เกาหลี #หมึกสด #หมึกดึ๊บ #ซันนักจี #ปูซาน

22/09/2021

ตามล่าหาปูดองในโซล

ไปถึง Seoul ขนาดนี้แล้วก็อยากกินปูดองเกาหลีแท้ ๆ สักมื้อ พวกเรารวมตัวกับเพื่อน ๆ อีกกลุ่มเพื่อไปกินปูดองด้วยกัน ตอนนั้นเป็นเวลาเย็นจนเริ่มจะค่ำแล้ว พวกเราเดินไปหาร้านปูดองที่ได้ทำการบ้านหาข้อมูลไว้ แต่เมื่อไปถึงก็พบว่าร้านกำลังจะปิด จึงเสิร์ชหาร้านอื่น ร้านนี้อยู่ค่อนข้างไกลจากร้านแรกจึงนั่งแท็กซี่ไป แต่เมื่อไปถึงร้านก็กำลังจะปิดอีก ด้วยความอยากกินพวกเราก็หาร้านใหม่อีกครั้ง เดินตามแผนที่ไปเรื่อย ๆ ก็พบว่าร้านปูดองที่หาเจอใน Internet ได้กลายร่างเป็นร้านขายเสื้อผ้าไปเสียแล้ว ที่เขาว่ากันว่าร้านค้าที่เกาหลีมาไวไปไวคงจะจริง พวกเราเริ่มถอดใจและทำท่าจะเปลี่ยนแผนไปกินอย่างอื่น แต่สุดท้ายก็ไปเจอร้านปูดองแถวฮงแด ที่แรกที่เรามานั่นแหละ พวกเราวนหาร้านซะทั่วตั้งแต่แถวรถไฟฟ้าใต้ดินสถานี Hongik University, Hapjeong, Sangsu ทั้งเดินหาบ้าง นั่งรถบ้าง โทรถามตำแหน่งร้านจากเพื่อนบ้าง หมดแรงกันเลยทีเดียว

เข้าไปในร้านไม่มีลูกค้า มีแค่พวกเรา 8 คน คุณป้าเจ้าของร้านเดินเข้ามาทักทายด้วยภาษาเกาหลี พวกเราพยายามสื่อสารกับเค้าด้วยภาษาอังกฤษแต่ไม่สำเร็จ คุยกันไม่รู้เรื่อง พวกเราก็ไม่มีใครพูดภาษาเกาหลีได้ จนกระทั่งรู้ว่าคุณป้าพูดจีนคล่องมาก เราก็ส่งเพียวเพื่อนเอกจีนผู้เป็นความหวังในการสั่งปูดองของพวกเราไปเจรจา ทั้งสองพ่นจีนกันไฟแล่บ ดูจะคุยกันถูกคอ มื้อนี้ต้องขอบคุณเพียวจริง ๆ

อาหารมาปุ๊บ คุณป้าก็แถมปลาย่างมาให้ด้วย น่ารักมาก ปูดองอร่อยมากก เครื่องเคียงก็ดีทุกอย่าง ตอนจ่ายเงินก็รู้สึกว่าแพงอยู่นะ จำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ แต่โดยรวมแล้วแฮปปี้ ได้กินตามที่ตั้งใจไว้

Oct 2019

#เล่ากันลืม #เกาหลี #ปูดอง

เล่ากันลืม - Reminder of the Past