2 ouders
3 kinderen
120 dagen
reizen, leven, leren
�
DAG 121 - De bestelde kindermenu’s zijn een hit. Desondanks weigert een van de maagjes dienst. Door de vertraging, wandelen we van de eerste vlucht rechtstreeks op de tweede. Op 14 uur kan je veel films kijken en zelfs een beetje slapen. En na een heel korte vlucht over het kanaal zijn we weer in België. We missen Nieuw-Zeeland nu al, maar hoe heerlijk gaat het zijn om in ons eigen bed te slapen?
DAG 119 - We eindigen onze reis in Auckland waar we begonnen zijn en om de cirkel helemaal rond te maken staan we terug aan de start van de marathon. Vier maanden geleden stond hij hier helemaal alleen in de gietende regen, vandaag staan we als gezin op een zonovergoten Devonport Beach. Toen was er 1 deelnemer en 4 supporters, vandaag zijn er 5 deelnemers. En voor alle duidelijkheid geen marathon op het programma. De X-Race is een wedstrijd voor ouder-kind duo/trios waarbij je onderweg opdrachten moet uitvoeren. Elk team ontwikkelde de voorbije dagen z’n eigen ‘secret handshake’. Dat is ook meteen de eerste opdracht wanneer we starten in wave 5. Van de mystery challenge met de kendama bakken we niets, de tangram ineen puzzelen lukt wel. Touwtje springen met twee is een interessante ervaring. Na de evenwichtsproef zijn we op dreef en joggen door naar de kruiswoordpuzzel en het cryptisch raadsel. We kruipen nog met z’n allen door een hoepel halen onze parate kennis over vlaggen met rood/wit/blauw boven. Tegen alle verwachtingen in komt team mama als eerste over de meet. In het park genieten na van deze fijne dag en bij uitbreiding van onze hele reis. Wat een prachtige afsluiter!
En toen had er INEENS … IEMAND … IETS in zijn oor. We zijn nu wel wat gewoon wat oren betreft, maar dit hadden we in onze 11 jaar als ouders weten te vermijden. (Vervolg in comments)
DAG 118 - We rijden vandaag naar onze laatste logies. We gaan het hier missen.
Het wordt zo een dag met een lange to do lijst en toch het gevoel niet veel gedaan te hebben.
- Inleveren van de ongebruikte PLB
- Profiteren van de solden
- Nog wat verjaardagscentjes opmaken
- Pakketje ophalen
- Laatste keer boodschappen doen
- Vervoer naar de luchthaven regelen
- De auto volledig leegmaken
- Ons afvragen hoe we dat allemaal thuis gaan krijgen
DAG 117 - De zee, die staat synoniem voor lange strandwandelingen. En wanneer we vergeten een zakje mee te nemen voor de schelpen, is het meteen ook een oefening in handigheid. Alles is hier steeds een beetje avontuurlijker dan thuis, zo ook onze poging im evenwijdig aan de kust te wandelen. Punten voor wiskunde gaan we niet verdienen, want we gaan enkele keren landinwaarts als de stroompjes breder zijn dan onze benen kunnen springen of de rots partijen tot in de zee rijken. In onze lijst van bezienswaardigheden staat zo waar een cafeetje verstopt tussen de wandelingen, watervallen en bijzondere stenen. De Secret Garden ligt verscholen in de winkelstraat en de chips op de kaart zijn voor de verandering geen frietjes maar pikante nacho’s. Ook vandaag eindigen we de dag in het zwembad en het bijkt dat er eentje zichzelf stiekem leerde zwemmen. De trots is groot, stijl nog zeer on-orthodoxe, dus voorlopig nog geen punten voor zwemmen.
DAG 116 - Je kan geen hele dag aan het zwembad liggen, wij toch niet. Dus gaat we deze ochtend naar Waihi. Middenin het dorp ligt een goud- en zilvermijn. Bij de eerste opstart werd het een ‘klassieke’ mijn met schachten en tunnels. Sinds de heropstart wordt er gemijnd in een grote open put. En het is rond die put dat we onze dagelijkse wandeling maken. Daarna is het tijd om onze terugkeer te beginnen voorbereiden. Team stofzuigen gaat op zoek naar de grootste vuilaard in de auto. Team schelpenwas laat elk van de vondsten door de vingers gaan om het zand achter te laten en een selectie mee te nemen. Team herpakken vraagt zich af hoe we al die spullen weer thuis gaan krijgen.
DAG 115 - Nu de cycloon gepasseerd is, rijden we naar een stukje kust dat het niet te zwaar te verduren kreeg. Deze keer geen wandeling of activiteiten onderweg, want als we moeten omrijden willen we dat graag zo snel mogelijk weten. De route was gedubbelcheckt en we geraken er vlot. Dat kan niet gezegd worden van de rest van het land. Overal zijn wegen onbruikbaar en raakten steden en dorpen afgesloten van de buitenwereld. De beelden van de plaatsen waar we nauwelijks twee weken geleden waren, komen hard binnen.
DAG 114 - we namen ons gisteren voor om vandaag toch minstens even buiten te gaan. Wanneer we ‘s nachts wakker liggen van de wind, vragen we ons af of dat wel zo’n goed idee is. De verbazing is dan ook groot wanneer we opstaan met een blauwe hemel. De wind staat nog stevig en het lijkt niet het goede moment om een hole-in-one te staan op het drijvende platform aan het meer. Zwemmen in het meer zit er ook niet in. Dan maar terug naar de warmwaterbaden voor een namiddag waterpret, in de regen.
DAG 113 - Of Taupo zo de moeite is dat we nog eens terugkomen? Er valt hier wel nog wat meer te beleven dan we toen deden, zoals de Maori Carvings boottocht die toen geannuleerd werd wegens teveel wind en regen. Die zit er de komende dagen weer niet in, want Nieuw-Zeeland maakt zich op voor cycloon Gabrielle. Ze wordt beschreven als de zwaarste storm van deze eeuw. En zo reden we gisteren dus niet naar Nordland, waar ze het nu zwaar te verduren krijgen met rukwinden tot 140 km/h. De waarschuwingen voor noodweer, wind en/of regen zijn intussen uitgebreid naar het volledige Noordeiland en een deel van het Zuideiland. In het centrum van het land en ver van de zee zitten we hier zo veilig als het kan. En terwijl het buiten nat en koud is, werken we de losse eindjes van het schoolwerk weg, eten we lekkere dingen en kijken we een film op groot scherm.
DAG 112 - Het gaat allemaal wat moeizaam vandaag, maar met vereende krachten raken we toch ruim op tijd uitgecheckt. Onze huurauto is een automaat, dus de chauffeur kan toch al één been laten rusten terwijl hij ons richting Lady Knox geiser rijdt. Hij mag dan wel geïnduceerd worden met zeep, het blijft een spectaculair zicht zo’n uitbarsting. Na het rusten op de bank is het tijd voor rustig wandelen om de benen los te gooien. Zoals overal hier, stinkt ook Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. Het maakt het zicht niet minder mooi: van rood ijzeroxide tot gifgroene zwavelpoelen. Omdat het vorige keer zo lekker was, gaan we opnieuw eten bij de beste Indiër van Taupo. We leren er onder andere dat ze in Brugge friet met cocktail saus serveren aan de toeristen.
DAG 111 - De wekker staat om 5 uur. De meest toegewijde supporter maakt koffie en smeert confituur toastjes. Tegen iets na 6 wordt de loper opgepikt en naar de start gebracht. En dan is het wachten tot die andere supporters ook wakker worden. Eens dat zover is, is de loper al aan het eerste controlepunt gepasseerd. Als motivatie kan dat tellen want ze zijn veel sneller dan normaal klaar om te vertrekken. We laten ons vervoeren naar de bevoorrading na 35 km. De speeltuin lonkt maar ze kiezen toch maar voor de rol van toeschouwer. De sfeer zit er goed in met vrijwilligers in kleurrijke outfits en bloemenkransen. Als eerste passeren een aantal lopers van de 100 mijl, daarna hordes frisse lopers van de 21 km en tussenin hier en daar eentje met een groen borstnummer van de TUM50. Met de app in de hand hebben we een geschatte doorkomsttijd en positie, 28. Zover hoeven we niet te tellen, want 12 min sneller dan voordien komt hij het bos en de bocht uit. Kunnen we beter roepen of zit hij minder ‘in de zone’, geen idee, maar onze verrassing is geslaagd en hij ziet in staan. Hij ziet er nog goed en komt langs voor een high five. En dan haasten we ons naar de aankomst om de winnaar over de meet te zien komen. Het vat van nr 19 is duidelijk af en de organisatie moet hem attent maken op onze aanwezigheid. De kinderen zijn megatrots en de loper is tevreden met zijn prestatie. Eerst op adem komen in het gras en dan strompelen om z’n gratis biertje op te halen. Vorige keer gingen we niet naar Eat Street, dus dat maken we bij deze goed, pizza smaakt altijd.
(vervolg in comments)
DAG 110 - Deze reis gingen we al 1 keer terug naar dezelfde plek. In Kaiteriteri was dat voor een wedstrijd (die werd afgelast), in Rotorua is dat niet anders (minus de afgelasting dan). Onze eerste stop is dus de Village Green voor het inchecken van onze atleet en het opsnuiven van de sfeer. Het enige eetkraampje wordt ook goedgekeurd. De zon schijnt volop en we luisteren in schaduw van de bomen naar tips voor de wedstrijd van morgen. De fysieke voorbereiding is afgelopen, maar mentaal kan je vandaag nog aan de slag voor de moeilijke momenten van morgen.
Omdat het leven meer is dan lopen alleen, bezoeken we in de namiddag Te Puia, tegen de start van de TUM50. De gids leidt ons rond langs modderpoelen, geisers, marae en de scholen voor Maori kunst en vakmanschap. De loper parkeert zich daarna in de cafetaria terwijl de fotograaf nog een 2de rondje loopt.
Kleren klaargelegd, rugzak gevuld, hij is er klaarvoor!
DAG 109 - Een dagje zon, zee, strand. Een wandeling langs het strand. De ambitie om de heuvel op te klimmen. Te lang blijven zitten op de rots. Honger krijgen en dan maar terugkeren. Kinderen uitlaten in het zwembad. Toekijken vanuit de hottub. Koken alsof we thuis zijn.
Het was een goeie dag!
DAG 108 - Vandaag weer een beproefd recept: lange rit die we opsplitsen met een wandeling. Niet dat de kinderen opletten tijdens het rijden, maar de kronkelbaan zou ze kunnen doen denken dat er heel wat hoogtemeters in het rondje zitten. Niets is minder waar, we kozen voor 5 min of meer vlakke kilometers langs de oevers van een rivier. We starten met de brug die ooit gebouwd werd om het boeren hier te vergemakkelijken, maar dat mocht niet baten, hier grazen al lang geen schapen meer. Tot zover wijst alles in de richting van een weinig avontuurlijke wandeling zonder veel uitdaging. Gelukkig moeten we hier en daar een klein beekje over en kan er weer gelachen worden met moeders springkunsten. En dan stopt het pad, om 20 m verder aan de overkant van de rivier weer verder te gaan. Zover waren ze met hun schapen duidelijk niet geraakt. Onze pootjes zijn iets langer en zo waden we minstens kniediep naar de overkant. De kou voelen we halverwege al niet meer. Die andere oever ligt in de schaduw waardoor de temperatuur draaglijker is, maar nog steeds hoog genoeg om de natte broeken te drogen. En omdat eentje geentje is, wacht ons een tweede rivercrossing vlak voor we terug aan de brug zijn. Deze keer is er geen tijd om broeken te laten drogen dus die vliegen in de koffer. En dan laten we Tauranga Bridge is achter ons om nog twee uur te rijden naar Tauranga.
DAG 107 - Wanneer jullie opstaan, is de dag bij ons al voorbij. Omdat Nieuw-Zeeland zover naar het oosten ligt, en wij nu ook zowat in de oostelijke uithoek zitten, kunnen we hier een van de eerst zonsopgangen ter wereld zien. Om 5 uur ‘s morgens is er wel de vraag of het kunnen of moeten is, maar iedereen wil wel een broodje met choco en die worden pas in de auto uitgedeeld. De donkerte van de nacht is al verdwenen en in de verte zien we het ochtendgloren al. Geen betere plek dat het strand, weerspiegelingen en lage wolken voor de fotograaf, een hut voor de kinderen. En dan is het prutsen met de instellingen, andere standpunten kiezen en genieten.
Zo opstaan voor dag en dauw geeft je een zee van tijd, om uitgebreid te gaan ontbijten, nog voor het betalend parkeren van toepassing is.
We zagen al heel wat grote zeezoogdieren, maar nog geen vissen van dichtbij. Ondiep water en gigantische roggen zijn een goede combinatie. De laarzen-met-broek dan weer een vreemde sensatie.
DAG 106 - Een van de eerste plekken waar James Cook voor anker ging was Opoutama, nu ook wel Cooks Cove genoemd. Volgens DoC is het een ideale wandeling voor kinderen. De onze kunnen zich daarin vinden. De info borden geven inzicht in de lange geschiedenis van deze plek en the Hole in the Wall is 300 jaar later nog steeds een fascinerend plek. Het inkomend tij, de schelpen met en zonder beestjes zijn een ideale rustplek voor we de honderden trappen naar de andere kant van de heuvel weer beklimmen. Optimaal genieten van de zee doen we nog met een wandeling op de pier en het verbouwen van een takkenhut.
DAG 105 - Op naar de volgende grote stad en hoewel het hier veel dichter bevolkt is, is het toch weer kronkelen tussen het niemandsland in heuvels. Op de planning staat een stop voor een wandeling langs warm waterbronnen en -baden. Helaas zijn die laatste tijdelijk gesloten en daarmee ook de toegang tot de wandeling. De wandeling in de heuvels net buiten Gisborne is volgens de kinderen geen waardig alternatief, maar ze doen het toch maar weer.
DAG 104 - We zitten hier niet elke dag achter de schoolboeken, een klassieke uitstap naar een museum, past wel prima in onze dagindeling. Ons klasje is te klein om een nette rij van twee af te dwingen. Tot hun frustratie moet oversteken wel nog steeds aan de hand. Eens in het park kunnen ze de 500m naar het Nationale Aquarium op eigen tempo afleggen. Met het plannetje in de hand trekken we naar de eerste expo over platentektoniek alwaar de juf gepassioneerd staat te wijzen naar kaarten, technische tekeningen en de schaal van Richter. De meester neemt de aardbeving training voor zijn rekening. De kinderen willen vooral draaien aan de microscoop, of er nu een sedimentatie, vulkanisch dan wel metamorf gesteente onderligt. Na de geologie gaat het via de kiwi’s, kikkers en schildpadden naar de mariene biologie. De tunnel met transportband door de haaien en roggen bak is fascinerend, maar met de info bordjes over parasieten vooral voer voor nachtmerries.
De namiddag staat in het teken van cultuur, met een wandeling door het stadscentrum dat na een aardbeving voor een groot deel heropgebouwd werd in Art Deco stijl. We kennen er niks van, maar vinden het wel mooi.
DAG 103 - Wildlife blijft een hoogtepunt en vandaag hebben we een afspraak met een kolonie Jan-van-genten. Je kan ernaartoe wandelen over het strand, maar wegens de afbrokkelde klippen wordt dat niet meer aangemoedigd. Om dezelfde reden rijden de tractors ook niet meer over het strand. Rest nog optie 3, over land met de bus. Dat klinkt eerder saai, maar door de heuvels over een gravelbaan heeft het toch veel weg van een pretpark. Alle eieren zijn uitgebroed en de meeste jongen zijn intussen net zo groot als hun ouders. Ze kunnen nog wat extra vis en vleugeltraining gebruiken, want de eerste vlucht gaat meteen naar Australië, zo’n 7 a 10 dagen vliegen. Zoals het het kotleven betaamd, gaan je ouders niet mee en moet je ver weg van huis voor het eerst zelfstandig op zoek naar eten. Over ‘je vleugels uitslaan’ en ‘op eigen benen staan’ gesproken. Meisjes versieren doen de jongens bij terugkomst door hen om de hals te slaan met zeewier. En dat blijkt nog te werken ook want ze vormen doorgaans een koppel voor het leven.
In de namiddag is het tijd voor een op en top kinderactiviteit, een zwembad met glijbaan. Splash Planet heeft er met banden en matjes, een Lazy River om op rond te drijven. Geen warm waterbron hier in de buurt, en bikkels is die Kiwi’s hier zijn, worden de buitenbaden gewoon niet verwarmd. Dat is wennen, maar het kan de pret niet bederven.
DAG 102 - We zijn weer een dag onderweg en het contrast met het Zuideiland is gigantisch. De banen zijn breed en hebben hier en daar zelfs een middenberm. Ook het vinden van een koffiestop is geen zoektocht meer. Spectaculaire wandelingen onderweg zijn hier dan weer niet voor handen. We rijden dus, op die koffiestop na, in één keer naar Napier. Eerst doen we boodschappen aan het locale Gouden Kruispunt, vier supermarkten op een hoopje, wat een luxe. Ons motel kijkt uit op de zee en de Marine Parade nodigt uit tot een wandeling.
DAG 101 - Na ruim 2 maanden is de tijd aangebroken om het Zuideiland te verlaten en te starten aan de laatste drie weken van onze vakantie. We krijgen al vroeg op de dag het bericht dat de ferry vertraagd is. Dat geeft ons tijd om voor de wandeling naar de heuveltop ook nog te slenteren langs de craft market. Naast afgewerkte producten verkopen ze er ook stof. Bingo, we gaan thuis nog kunnen nagenieten tijdens het na**en en een stukje Nieuw-Zeeland integreren in ons dagdagelijkse leven.
Uiteindelijk staan we 2 uur te wachten aan de ferry en komen we met ruim 3 uur vertraging aan in ons motel. Het ziet er een topper uit, maar verder dan een goed bed rijkt onze interesse momenteel niet.
DAG 100 - Was het nu omdat het uurschema van de watertaxi ons niet lag of omdat er nood is aan een lange intensieve training, feit is dat de auto al lopend opgehaald wordt. Om 8u is hij weg en om 10u30 wordt de auto voorgereden. Top service! De scenic road naar Picton heeft deze winter duidelijk afgezien tijdens de hevige regen… verschillende tijdelijke repairs, stop lights,…
In Picton is het dringend tijd voor de was: naast de klassieke stokken, schelpen en stenen is er blijkbaar ook een kilo slijk meegesmokkeld. En een Belgische klassieker: ook in Nieuw-Zeeland begint het te regenen net als alles opgehangen is. ‘S avonds is het dan tijd voor wat sommigen het hoogtepunt van een meerdaagse hike vinden: pizza, veel pizza en een ijsje.
DAG 99 - Er is hoop dat de zon er gaat doorkomen vandaag. Een waterzonnetje is ons net gegund en nu de mist is opgetrokken worden we toch getrakteerd op die uitzichten uit de boekjes. De dag begint met een pittige klim waarbij iedereen toch even naar adem moet happen: op dag 4 weegt de rugzak het lichtst, maar zijn de beentjes moe… Een mooie tocht door het prachtige Marlborough brengt ons naar Anakiwa: einde van de Queen Charlotte track. En als je dan denkt, nu zijn ze moe, dan ontdekken ze een kist waterpistolen in de lodge. Papa en mama lagen in de zetel en keken er naar.
DAG 98 - Na regen en wind is het woord van de dag vandaag: modder. Iedereen maakt wel een uitschuiver, niemand gaat echt tegen de grond. Het pad loopt op dag 3 bovenop de heuvelrug, wat garant staat voor prachtige vergezichten. Naar het schijnt, want door de mist zien we niets verder dan de bomen vlak voor onze neus. Tussen de modderstroompjes dalen we na 8 km af naar de baai waar we slapen en een stortbui later starten we een nieuwe poging om onze kleren droog te krijgen voor de volgende dag.
DAG 97 - We starten de dag met een stevig ontbijt. Hoe meer eten er in de buikjes zit, hoe minder we moeten dragen. In tegenstelling tot gisteren blijft het vandaag grotendeels droog en waar we gisteren twee zadels over moesten, volgen we vandaag de kustlijn. En dat we aan de zee zitten hebben we gemerkt. Hier geen idilysche gouden stranden, maar een strakke wind die zorgt voor schuimkoppen zover we kunnen kijken. De enige weg is vooruit en we bereiken goed op tijd onze bestemming. Hier wacht ons geen zacht bed of warme do**he, maar een boot. Hoewel, het zijn wij die wachten op die boot. De wind zorgt voor vertraging en eens aan boord voor een ‘bumpy ride’. Op een klein uurtje staan we 25 km verder opnieuw op een steiger, klaar voor nog 2 km naar de andere kant van de heuvel. De beste verrassing van de dag is lift die we krijgen van de uitbaatster van onze backpackers. Ze kwam de bagage ophalen, maar aangezien wij eraan vasthangen, heeft ook plaats voor ons. Een loopje, een do**he en een voet massage verder lopen we vederlicht naar het restaurant waar ons oa een Bram Bokkepoot waardige warme chocolade cake wacht.
DAG 96 - Naast de Abel Tasman track heeft het noorden van het Zuideiland nog een meerdaagse wandeling, deze keer genoemd naar een vrouw: Queen Charlotte track. Een naam die ons nauw aan net hart ligt. Onderweg geen overnachtingen in hutten, de kinderen zijn dus gespaard van grote rugzakken. Het ontbreken van slaapzakken, uit zich niet direct in minder gewicht voor de ouders. De boottocht naar de start is al een welgekomen rustmoment. In Ship Cove staat km p**l 74, over 4 dagen moeten we die cijfers reduceren tot 0. Het wolkendek houdt de brandende zon op afstand, zweten doen we al genoeg van de inspanning. Er moet iemand gedacht hebben dat verfrissing welkom zou zijn. Initieel houdt het bladerdak de meeste nattigheid tegen, maar eens de krekels gaan zwijgen, zijn we behoorlijk doorweekt. De motivatie wordt hoog gehouden met chocolade, bites en een koppel Nederlanders (die in Australië wonen en elkaar daar leerde kennen). Vooral de oudste en de jongste genieten van een luisterend oor, terwijl ze honderduit werkelijk elk detail van onze reis en bij uitbreiding ons leven vertellen. De AirBnB staat net op de juiste plek, vlak aan het water, maar warm en droog.
DAG 95 - Rustdag, hangdag, tijd om te hergroeperen en te herpakken. We rijden eerst een tweetal uurtjes naar het noorden. Op zoek naar koffie voor de chauffeur komen we iets tegen dat we al heel lang missen: echt brood. We kiezen voor focaccia en genieten. Eens aangekomen in Picton duiken de kinderen het zwembad in en vormen de ouders afwisselend team inpakken, team boodschappen en team zorgen-dat-er-niemand-verzuipt. ‘s Avonds slenteren we door de jachthaven op zoek naar een restaurant voor een culinaire versie van fish ‘n chips. Vroeg naar bed, want morgen vroeg uit de veren. En daar liggen we dan te wachten tot de zwembad variant van British Bulldog uitdooft.
DAG 94 - Groot, groter, grootst. We zagen al veel zeehonden, maar dit is veruit de grootste kolonie die we van dichtbij kunnen zien. Ondanks dat ze gekend staan als zonnebaders eerste klas is er toch heel wat beweging te zien tijdens onze wandeling langs de kust. Van mannetjes die imponeren vanop hun hoge rotsen tot moeders die hun rond hobbelend kroost in de gaten houden, genoeg om je ogen uit te kijken. Na de middag mogen onze vermoeide benen rusten: zitten op de bus, zitten of rechtstaan op de boot en vooral zo weinig mogelijk rondlopen. Het gaat hier weer op en neer als in een pretpark. Het is het allemaal waard als we onze eerste walvis spotten, een bultrug: rustig zwemmend langs de boot, net onder het wateroppervlak of net erboven om even adem te halen. We zien er in totaal drie en die derde toont zich een ware acrobaat door hoog uit het water te springen. Op de tweede stop ontmoeten we een blauwe vinvis, nog groter en veel rustiger. Hij glijdt door het water, net hoog genoeg om af en toe te kunnen ademen. De Dusky Dolfins halen capriolen uit boven zijn hoofd, maar dat kan hem niet deren.
DAG 93 - Kaikoura, vooral bekend om zijn grote zeezoogdieren, is onze bestemming voor vandaag. We komen er net op tijd aan om ons snel in een wetsuit te wurmen en naar de bus te wandelen. Haast en spoed zijn zelden goed, de zeeziekte pilletjes hadden we nog net op tijd geslikt, de zenuwen raken iets moeilijker onder controle. De goesting is wel groot en als het signaal gegeven wordt springen er al twee vlot het water in. Zingend in onze snorkel bewonderen we de dolfijnen die heel dicht onder ons doorzwemmen. MAGISCH. In ronde twee en drie gaan we met z’n drieën het water in en het blijft genieten. ‘Korte beentjes’ is sowieso te jong en z’n vader de vrijwilliger om hem gezelschap te houden. Zwemkledij uitdoen en de droge kledij weer aandoen is een opgaven op een op en neer deinende boot. Gelukkig staat de kapitein klaar met een warme do**he in de hand en zijn er felgekleurde dekens en emmers voor wie daar nood aan heeft. Ik weet al wie er vannacht in hun dromen gaat langskomen.
Be the first to know and let us send you an email when 120 dagen aan de andere kant posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.
Want your business to be the top-listed Travel Agency?
