25/08/2024
Επόμενος σταθμός μου, η Hiroshima 広島市
(Hiroshima-shi).
Επιστρέφω στην Χιροσίμα για να επισκεφθώ το Πάρκο Ειρήνης, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και είναι αφιερωμένο στην μνήμη των θυμάτων της τραγικής πυρηνικής επίθεσης.
Σταματώ μπροστά στο Μνημείο Ειρήνης, γνωστό και ως “Θόλος” (Genbaku), αυτόπτης μάρτυρας του εγκλήματος που συνέβη στις 8.15´ το πρωί της 6ης Αυγούστου του 1945, αφότου ο Harry Truman, κούρδισε το ρολόι του ολοκαυτώματος αφήνοντας ένα ακόμη μελανό αποτύπωμα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο Θόλος, ήταν το μοναδικό κτίριο που έμεινε όρθιο μετά την πυρηνική έκρηξη, μέσα σε μια πόλη στάχτη, παρότι η ατομική βόμβα εξεράγη σχεδόν από πάνω του. Το κτίριο είχε σχεδιαστεί από τον Τσέχο αρχιτέκτονα Jan Letzel και η ανέγερση του ολοκληρώθηκε το 1915. Ονομάστηκε Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα και λειτούργησε σαν εκθεσιακός χώρος των βιομηχανικών προϊόντων της περιοχής. Στέκεται μέχρι σήμερα, γυμνό και μισογκρεμισμένο, για να μας θυμίζει τις συνέπειες μιας πυρηνικής καταστροφής.
Συνεχίζω τον περίπατο ενώ έχει μόλις ξεκινήσει να βρέχει, και περνἀω την γέφυρα Motoyasu πάνω από τον ομώνυμο ποταμό. Το πάρκο είναι τόσο ήσυχο και έχει ελάχιστη κίνηση.
Περπατώ στην βροχή όταν την σκέψη μου ταράζει ευχάριστα ο ήχος μιας καμπάνας. Είναι από το μνημείο της Ειρήνης των Παιδιών. Κατασκευάστηκε το 1958 και είναι αφιερωμένο στην μνήμη της νεαρής Sadako Sasaki και των χιλιάδων παιδιών, θυμάτων της Χιροσίμα. Το μνημείο αποτελείται από ένα κεντρικό γλυπτό όπου στο κέντρο του κρέμεται μια μικρή καμπάνα και στην κορυφή του, ένα κορίτσι κρατά έναν origami γερανό. Το γλυπτό βασίζεται στην αληθινή ιστορία της μικρής, που πέθανε από τη ραδιενέργεια της βόμβας λίγα χρόνια μετά την επίθεση. Ενώ νοσηλευόταν, η Σαντάκο πίστευε ότι αν έφτιαχνε χίλιους οριγκάμι γερανούς (orizuru), θα θεραπευόταν. Μέχρι και σήμερα, άνθρωποι - κυρίως παιδιά - απ' όλο τον κόσμο φτιάχνουν τέτοιους χάρτινους γερανούς και τους στέλνουν στη Χιροσίμα όπου τοποθετούνται σε διάφανα booths γύρω από το γλυπτό. Οι γερανοί, - στο σύνολο τους περίπου δέκα εκατομμύρια μέχρι σήμερα - περνιούνται σε κλωστή ή γίνονται κολάζ συνθέτοντας εικόνες που μεταφέρουν μηνύματα για την ειρήνη και την παγκόσμια συμφιλίωση. Κατόπιν ανακυκλώνονται σε σελιδοδείκτες, σημειωματάρια και άλλα αναμνηστικά που διατίθενται στο πωλητήριο του πάρκου.
Λίγο παρακάτω, η Φλόγα της Ειρήνης, η Αιώνια Φλόγα άναψε για πρώτη φορά το 1964 και δεν έχει σβήσει ποτέ έκτοτε, θα παραμείνει αναμμένη έως ότου καταστραφεί και η τελευταία πυρηνική βόμβα στον πλανήτη και η ανθρωπότητα διαφύγει τον κίνδυνο της πυρηνικής εξόντωσης.
Στο πάρκο που είναι φοβερά περιποιημένο και καθαρό, θα συναντήσεις πολλά διάσπαρτα μνημεία, όπως το Συντριβάνι της Προσευχής, οι Πύλες της Ειρήνης, η Καμπάνα της Ειρήνης, αφιερωμένα στα θύματα της βόμβας που κατέστρεψε την Χιροσίμα, σκόρπισε τον θάνατο σε τουλάχιστον 140.000 ανθρώπους και άφησε πίσω της μόνο στάχτη.
Το Μουσείο Ειρήνης της Χιροσίμα, είναι το κύριο μουσείο του πάρκου και εδώ ολοκληρώνεται η επίσκεψη. Κατασκευασμένο από σκυρόδεμα και με ιδιαίτερη αυστηρότητα και στιβαρότητα στον σχεδιασμό του, δίνει την εντύπωση ότι οφείλει να αντέχει. Σκοπός του είναι η ενημέρωση των επισκεπτών σχετικά με την ατομική βόμβα. Περιέχει εκθέματα και πληροφοριακό υλικό που καλύπτουν τα γεγονότα που οδήγησαν στον πόλεμο, το ρόλο της Χιροσίμα στον πόλεμο μέχρι τον βομβαρδισμό, και εκτεταμένες πληροφορίες για το βομβαρδισμό και τις επιπτώσεις του, μαζί με πολλά αντικείμενα και φωτογραφίες.
Βαθιά επηρεασμένη και προβληματισμένη, αφήνω το πάρκο και κατευθύνομαι προς το τραμ που θα με πάει στον σταθμό των τρένων για να πάρω το τρένο βολίδα για Κιότο.
Στο μυαλό μου επιστρέφει το δίλημμα με το οποίο για πρώτη φορά βρέθηκα αντιμέτωπη στην εφηβεία μου, όταν στο σχολείο είχε ζητηθεί η γνώμη μας σχετικά με το εάν έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει χρήση πυρηνικών προκειμένου να λήξει ο Β´Παγκόσμιος Πόλεμος. Και αναρωτιέμαι ακόμη, ποιά είναι η σημασία της γνώμης μου και ποιά η σημασία της γνώμης ολόκληρης της ανθρωπότητας ύστερα από μια τέτοια καταστροφή, αναρωτιέμαι αν ποτέ ένας απλός άνθρωπος θα άντεχε να ζήσει με το βάρος μιας τέτοιας απόφασης, και τέλος πάντων αφού κατόπιν εορτής τίθεται το ερώτημα, γιατί η ερώτηση να μην είναι: “Ήταν απαραίτητος ο Β´ Παγκόσμιος Πόλεμος; Ήταν απαραίτητος ο A´; Είναι απαραίτητοι οι πόλεμοι με όλες τις συνέπειες τους γενικότερα;
Ίσως το μυαλό μου ταξιδεύει περισσότερο από το σώμα μου και υπάρχουν λόγοι που δεν μπορώ ή δεν θέλω να τους καταλάβω. Ίσως να είμαι ρομαντική και ο κόσμος που ονειρεύομαι να μην είναι ικανός να υπάρξει.
Ξέρω όμως ένα. Αξίζει να ταξιδεύω. Αξίζει, εκείνο που στο μυαλό μου υπήρχε σαν πληροφορία να γίνεται γνώση βιωματική. Άξιζε να έρθω σε αυτό το μέρος γιατί είδα, άκουσα, αισθάνθηκα, σκέφτηκα και κατάλαβα, λίγο περισσότερο από όσο μου επέτρεψαν τα βιβλία.
Και ξέρω και κάτι ακόμη. Αξίζει να ελπίζουμε. Αξίζει μάλλον να είμαστε και κάπως ρομαντικοί γιατί ίσως αυτός είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης σε έναν πλανήτη που η τύχη του ελέγχεται - από πάντα και για πάντα - από «ανθρώπους» λιγότερο έξυπνους και περισσότερο επικίνδυνους.
Υ.Γ. Η συγκεκριμένη ανάρτηση με «δυσκόλεψε» αρκετά στην προσέγγιση καθώς δεν πρόκειται για ένα αμιγώς τουριστικό θέμα. Η επίσκεψη στην Χιροσίμα με επηρέασε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη επίσκεψη στην χώρα, και μολονότι προσπαθώ στα ταξίδια μου περισσότερο να παρατηρώ και λιγότερο να κρίνω, για το συγκεκριμένο θέμα θα ήταν αδύνατο να μην εκφράσω την θέση μου. Μιας και το έκανα, θα μοιραστώ και κάποιες εικόνες από το διαδίκτυο που βρίσκω συγκλονιστικές και θεωρώ ότι ολοκληρώνουν το θέμα της ανάρτησης καθώς η σημερινή εικόνα της Χιροσίμα βρίσκεται έτη φωτός μακρυά από την εικόνα της μετά από την επίθεση. Επίσης έχουν περάσει μόλις 20 ημέρες από το memorial -καθώς κάθε χρόνο, στις 6 Αυγούστου οι Ιάπωνες συγκεντρώνονται στο πάρκο και οργανώνουν δράσεις προς την μνήμη των θυμάτων- ας αφιερώσουμε με την ευκαιρία αυτή, μερικά λεπτά σκέψης στη μνήμη των ανθρώπων που χρειάστηκε να υποφέρουν είτε ακαριαία είτε αργά και επώδυνα από τις συνέπειες εκείνου, αλλά και κάθε πολέμου. Γιατί να το κάνουμε; Επειδή εμείς είμαστε άνθρωποι.
