15/07/2024
Η ΟΡΈΣΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΊΔΑΥΡΟ
Πότε ένιωσες περήφανος για την πόλη σου;
Ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα περήφανη για την χώρα μου; Για τους πολίτες της;
Χτες βουρκωσα στο τέλος της τρίωρης εξαντλητικής, για τον Χορό των ηθοποιών και για τους θεατές, παράστασης, γιατί ο γέρο Αισχύλος είχε κάτι που εγώ κοντεύω να ξεχάσω την γεύση του: περηφάνεια που ήταν Αθηναίος πολίτης.
Έχω πάει αρκετές φορές στην Επίδαυρο ως τώρα. Ακούω για τις παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο από παιδί. Η μάνα μου ήταν περήφανη που ήταν εκεί παρούσα, στις πρώτες μεταπολεμικές παραστάσεις στα τέλη της δεκαετίας του 50 και είχε δει εκεί όλα τα ιερά τέρατα της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής...με αποκορύφωμα την Κάλλας...
Όταν πάω στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου νιώθω λίγο σα να κάνω επίσκεψη σε σεβάσμιο στενό συγγενή: οικειότητα, ιερή υποχρέωση και κάποιο δέος, που δεν έχει φθαρεί ακόμη από την ζέστη, την ταλαιπωρία των κονβου από οδηγούς του σαββατοκύριακου, τους καπνούς απ' την Στιμάγκα που καιγόταν ακόμη...
Η σκηνοθεσία του Τερζοπούλου και η εξαιρετική παρουσία του Χορού, με τα σώματά τους και τα μοιρολόγια σε γλώσσες άλλες από την ελληνική να γεφυρώνουν χιλιετίες, πολιτισμούς, ανθρώπινο πόνο, τα σκηνοθετικά ευρήματα στο τέλος και οι φρασεις- κλειδιά του αρχαίου κειμένου , που έχουν χαραχτεί στο DNA μας, ακόμη και αν δεν σκαμπαζουμε γρυ πια απο αρχαία ελληνικά, με ξύπνησαν, παρά την κούραση που έσερνα σ όλη την διαδρομή , από το σπίτι μου ακόμη.
Ένιωσα τον γέρο Αισχύλο , νικητή πολεμιστή της μάχης του Μαραθώνα, με τα τρόπαια του να κουνάει το κεφάλι συγκατανευοντας : ναι , είναι ζωντανή η Ορέστεια το 2024, όταν οι καλλιτέχνες μεταγγιζουν το δικό τους ζωντανό αίμα μες το αίμα το παλιό.
Θα μπορούσα να κουνήσω το δάχτυλο απαριθμωντας τις γκρίνιες κάθε θεατρόφιλου, που έχει δουλέψει, έστω για λίγο, στον χώρο του θεάτρου : ότι ο Ορέστης ήταν λίγος, η επιλογή να παρουσιαστεί έτσι η Κλυταιμνήστρα γκροτεσκα και κάπως αφελής, ότι ίσως οι ηθοποιοί δεν είχαν συνηθίσει την ακουστική της Επιδαύρου και το παρακαναν με τις φωνές που έβγαιναν απ' το λαιμό , λίγο σα να τους πνίγει ο χώρος και όχι από την κοιλιά ή τα λαγόνια και το sold out γεμάτο θεατές θέατρο ίσως κομπλαρε κάποιουΣ από αυτους..αλλά ποιος νοιάζεται για τέτοιες μικρόψυχες κριτικές;
Η Ορέστεια χτες με συγκίνησε.
Βούρκωσα γιατί μου θύμισε ποια είναι η αληθινή μου Πόλη, η πατρίδα της ψυχής μου, η πηγή της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της ελευθερίας από την τυραννία.
Ο γέρο Αισχύλος είναι ζωντανός.
Οι αληθινοί πολεμιστές δεν πεθαίνουν ούτε στη μάχη, ούτε από βαθιά γεράματα: πεθαίνουν όταν δεν υπάρχει κανείς πια στον κόσμο να συγκινηθεί από το έργο τους, να βουρκωσει, να εμπνευστεί, να παλέψει για τα ιδανικά τους.
Ξανά και ξανά και ξανά.
Η Ορέστεια του Εθνικού και του Τερζοπούλου, ήρθε να θυμίσει χτες στην κατάμεστη Επίδαυρο ότι το αίμα νερό δεν γίνεται, δεν μπορούμε πια να είμαστε θεατές αμέτοχοι στο ίδιο έργο. Έχουμε ευθύνη για την Πόλη, την πατρίδα μας , τους πολίτες που είμαστε, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Η τελευταία φορά που ένιωσα περήφανη για την χώρα μου δεν ήταν το... 1987 με το μπάσκετ, δεν ήταν το ....2004 με το ποδόσφαιρο, δεν ήταν με τα χρυσά μετάλλια των... ντοπαρισμενων ολυμπιονικών....
Είναι κάθε φορά που συνειδητοποιώ ότι ανήκω σε κείνους τους Έλληνες που μοιράζονται κάτι πιο πολύτιμο από το DNA με τους αρχαίους: το πάθος για ανθρωπιά , την αγάπη για τον Άνθρωπο, την αέναη αναζήτηση του μέτρου και της αρμονίας, της ελευθερίας που αψηφά και τους θεούς ακόμη άμα χρειαστεί .
Η ελληνικότητα δεν είναι θέμα βιολογικής κληρονομιάς ή ιθαγένειας, είναι θέμα ψυχής.
Όποιος δεν έχει την ψυχή να είναι Έλληνας, είναι βάρβαρος, ανεξάρτητα από το τι λέει το διαβατήριό του...
Κείμενο:
