වන්දනාකරුවෝ - Wandanākaruwo

Home
වන්දනාකරුවෝ - Wandanākaruwo

Travel motherland SRILANKA...
(100)

03/01/2024

අපි හමුවිය යුතුමයි.....

17/08/2023

මොකද කියන්නේ සගයිනි....

11/07/2023

🖤

20/06/2023

_හැන්දෑගොම්මන් අඳුරේම වරහනට_
පාද යත්‍රාව (12 කොටස)
"ඊයේ පාන්දරින් ඔකඳ දේවාලය ගාවින් පටන් ගත්ත පාද යාත්‍රාව මේ වෙනකෙට මැණික් ගඟ ගාවටම ඇවිත්. මේ වෙනකොට සම්පූර්ණ ගමනින් 75%ක්ම අවසන් වෙලා තියෙන්නේ. පළවෙනි දවසේ නවාතැන වුණේ කුඩා කැබිලිත්ත. එතිනන් පටන්ගෙන ළිංතුනට ඇවිත් කටුපිළඅරාට ඇවිත් නතර වුණේ දන්සැලේ. මේ මහකැලේ දන්සැලත් වන්දනාකරගෙන ලෑස්තිවුණේ තවත් ඉස්සරහට යන්න කියලා. ඒත් නොසිතූ විදියට මුහුණ පාන්නට වුණේ බිය උපදවන සිදුවීමකට. අද කතාව එතැන් සිටයි."
හැන්දෑ ගොම්මන මහකැළේ අරක් ගද්දී වැඩි වේලාවක් යන්නේම නැතුව වටපිටාවම එක් ක්ෂණිකයෙන් අන්ධකාරයට පෙරළුණේ අපිටත් නොදැනීම. මේ තප්පරකාලාවකාශයේ අපේ හිතත් ගතත් කලබලයක. ඒ වෙනමොකවත් නිසා නෙවෙයි මේ ආසන්නයේම ඇහුණ කොටියෙක්ගේ හරි දිවියෙක්ගේ හරි කෑගැහිල්ල නිසා. ඒත් එක්කම අලි ගඳකුත් අපේ නාස්පුඬු අතරින් ගිහින් හිතට ඇතුල්වෙලා කලබල කරන්නේ තිගැස්ම තවත් තීව්‍ර කරමින්. ඒත් අපිට තියෙන්නේ එකම විශ්වාසයක්. සොබාදහමට අයිති අපිට, සතා සීපාවෙක්ගෙන් කරදරයක් වෙන්නේ නෑ කියන හිත. ඒ හිතින්ම අපිට මෙහෙමත් හිතුණා. අපි මේ ඇවිත් ඉන්නේ අපේ ගෙදරටනේ. එහෙම කිව්වාම මේ කියවන අයගේ හිතත් ටිකක් කලබල උනාද? මීට අවුරුදු දස දහස් ගණකට එහා අපි ජීවත් වුණ ගෙදරට තමා අපි මේ ඇවිත් ඉන්නේ. එතකොට එහෙම හිටපු අපිට ඇයි මේ බයක්.. තිගැස්මක්.. මොකද අපි දැන් මේ පරිසරයට ආගන්තුකයෝ පිටස්තරයෝ වෙලා. සොබාදහම අපිට පුරුදු වුණාට අපි සොබාදහම නුපුරුදු වෙලා. ඒකයි මේ සියල්ලට හේතුව. මෙතන අපි කියලා කිව්වේ සමස්ථ මානවයාමයි. මේ කලබල අස්සේ අපිටත් හිතෙන දේවල්.
වරහනට තව කොච්චර දුරයිද දන්නෙත් නෑ. ඒ කොහොම උනත් ඒ සද්දෙත් එක්ක වෙච්ච එකම දේ අපේ ගමන ඉක්මන් වීම. ඒත් එක්කම අපේ හිත්වලටත් මුවගටත් ආවේ අරෝහරා අරෝහරා අරෝහරා කියන වචන කීපයයි. අපි මුලිනුත් කිවිවා ඒ වචනය කියන්නේ ශක්තිය උපදවන වචනයක් කියලා. දෙවියන් හා සම්බන්ධවෙන සම්බන්ධකයක් කියලා. ඒ සියලු කාරණා ඇත්තක් වග දැනුණා මේ අවකාශයේදී. අපේ ගමන අපිටත් නොදැනීම ඉක්මන් වුණා. මේ වෙනකොට හැන්දෑවේ හයහමාරත් පහුවෙලා. හැන්දෑ ගොම්මනත් පසාරු කරගෙන් රැයෙහි අන්ධකාරය මුලු පරිසයරම වෙලාගන්න ගමන්. ඔය සියල්ලත් එක්ක අපි වරහනට තව කොච්චරක් දුරදැයි නොදැන ඉස්සරහට ඇදෙන ගමන්. අපිට ඒ වෙලේ දැනුණේ අපිව අපෙන් මිදිලා බාහිර ශක්තියකින් අපිව ඉක්මන් කරවාගෙන එක්ක යනවා වගේ. මොකද අද දවසේ පමණට වඩා වැඩි දුරක් ගියපු නිසා අපිට ආයේ යන්න ශක්තිය නෑ. වේගෙන් යන්න හිත්නනවත් බැරුවයි හිටියේ. එහෙව් එකේ මේ වෙච්ච සිද්ධිය මේ මහකැළේ හාස්කමක්. ඒ ගැනත් හිත හිත එද්දී අපිට ඈතින් ඇහුණේ වරහනේ නැවතිලා ඉන්න මිනිසුන්ගේ සද්දේ. ඕං දැන් තමා ඇඟට ලේ ඩිංගක් උරන්න පටන් ගත්තේ.
ළං වෙන්න ළං වෙන්න වනස්පතීන් අතරින් වරහනේ ගිණිමැල ආදීය අපේ හිත්වලට ගෙන ආවේ සැනසුම් සුසුමන්. අපිත් එක්කම ආපු අනික් නඩේ අය අපිට කලින් ගියානේ ඒ අපි එන මඟ බලාගෙන හිටියේ තිගැස්මෙන්. ඒකට හේතුව අර ඇහුණ සද්දෙට හරියාකාරවම සමපාතයි.
අපිට ඉස්සරහින් ගිය මේ අයට කොටියා හම්බෙලා තියෙනවා. හම්බෙලා කියන්නේ දැකලා තියෙන්නේ. ඒ යන පාර ඉස්සරහින් කොටියත් පාර මාරුවෙනවා තමා දැකලා තියෙන්නෙ.. කොටියත් පාර මැදට ඇවිත් නතරවෙලා මේ අය දිහා බලාගෙන ඉදලා තමා ආයේ කෑලේට වැදිලා තියෙන්නේ. එතන කාණ්ඩේ හය හත්දෙනෙක් හිටපු නිසා ඒ කාරණය මහා තිගැස්මක් බයක් වෙලා නෑ. ඒත් කෝකටත් හොද නිසා මේ අයත් ඉක්මනින් වරහනට ඇවිත් තව දෙන්නෙක් මඟ එනවා මෙහෙම කොටියත් හිටියා කියලා අපි ගැන හොයලා බලන්න වෙයි කියලා ආරක්ෂක අංශයට කියලා. ඒත් එක්කම ටික් වෙලාවක් යන්න කලියෙන් තමා අපිත් වරහනට ඇවිත් තියෙන්නේ. කොහොම හරි අපි කොටියාගෙන් බේරිලා තියෙන්නේ අනූනවයෙන්. අපි නැවතුමට එද්දී රෑ හතට කිට්ටු කරලා.
මේ වෙනකොට වරහනට ආව වන්දනාකරුවෝ ගොඩක් දෙනා නින්දට වැටිලා. සමහරු තාම කෑම හදනවා. අපේනම් ලෑස්තිය සුදුසු තැනක් බලලා කියලා කුඩාරම අටවලා ඔක්කෝටමත් කලියෙන් නා ගන්න එක. වරහන කියන්නෙ මැණික් ගඟේ ඉවුරේ පිහිටලා තියෙන නැවතුමක්. කලින් දවසේ අපි හිටියේ කුඹුක්කන ඔයේ ඉවුරේ. ඒ නැවතුම් දෙකම වතුර තියෙන තැනක වීම සුවිශේෂියි. වැඩි කාලයක් ගන්නේම නැතුව සරතැස් හිතත් ගතත් මැණිකට භාරකලේ ගත පුරා වෑස්සෙන විඩාවට තාවකාලිකව තිත තියන්න.
අද රෑට උයන්නයි හිත. ඊයේනම් අපිට කෑම හම්බුණා. ඒත් අපිටත් යාත්‍රාවට උයාගෙන කන්න අඩුම කුඩුම ටික ගේනාව නිසා අද රෑ උයාගෙනම කමු කියලා හිත එකඟ කරගත්තේ මහන්සියත් අඩුපාඩුවට තියාගෙන. රෑ කෑමට අපේ අනික් යාලුවෝ ටිකත් එකතුවුණා. මොකද දෙගොල්ලෝම මේ ගමනට උයාගන්න අඩුම කුඩුම ගෙනත් තියෙන්නේ. හෙටින් මේ වන්දනාව අවසන් වෙනවා. ඒ කතරගමින්. මේ ගෙවෙන්නට සැරසෙන්නේ පාද යාත්‍රාවේ අවසාන රාත්‍රිය වගේම අවසන් කෑම වේලයි. ඒ හින්දා දෙගොල්ලෝම එකතු වෙලා මේ රැය සාර සොබාවට ගෙවන්නයි සැලසුම. උයන පිහින අතරේ විවිධ තොරතුරුත් ඉස්මතු වෙනවා. එකක් තමා කටුපිලආරට කිට්ටුව අතීතයේ ඉදන් කටුපිලවැව තියෙනවාලු. ඒත් එක්කම ඒ වැවත් එක්ක අතීත බෞද්ධ උරුමයේ නටඹුන් අදටත් දැකගන්න පුලුවන්ලු. එතකොට මේ යාල මහකැලේ කියන්නේ අතීත ජනාවාස බිම්. අපි මේ පයන්ම ඇවිද යන්නේ අතීත මුතුන් මිත්තන්ගේ බිම් මතින්. ආර කියන්නේ ඇළ කියන අදහසලු. යාල මහකැළේ මැද්දේ කුඩා ප්‍රමාණයේ වැව් රාශියක් තියෙනවාලු. ඉතින් ඒ එක වැවකින් තවත් වැවකට වතුර ගෙනියලා තියෙනවා. එහෙම ගෙනියපු ඇළවල් වලට තමා ඒ නම වැටිලා තියෙන්නේ. ඒ හින්දාම මේ ඉසව්ව අතීතයේ ඉදන් තිබිලා තියෙන්නේ සශ්‍රීක බිමක් විදියට. මේ විදියට වාපී කර්මාන්තයේ අගතැන් පත් මේ ඉසව්වේ යල කන්නයත් කරලා තියෙනවා. ඒ වගේ කරපු වෙල් තිබිලා තියනවා ඔය කටුපිලආර පහුකරගෙන එද්දී. අදනම් එහෙම වෙල් කුඹුරු ඇහැට පේන්න නෑ. ඉතින් එහෙම යලට කරපු වෙල් තිබ්බ හරිය යාලවෙල කියලාලු හඳුන්වලා තියෙන්නේ. ඒ කියන්නේ අතීතයේ මේ ඉසව්ව සශ්‍රීක බිමක් විදියට තිබිලා තියෙනවා.
අනික් කාරණය වෙන්නේ මේ පාද යාත්‍රාවේ මංපෙත වැටිලා තියෙන්නේ පානම්පත්තුවත් මාගම්පත්තුවත් යාවෙන විදියටලු. මොකද අතීතයේ මේ මාර්ගය ඔස්සේ ගැල් කරත්ත ගිහින් තියෙන්න ඇති කියලා විශ්වාස කෙරෙනවා. ඔය මැණික් ගඟේ පරණ තොටුපල කියන්නෙත් ඒ මඟේ සංධිස්ථානිය ලක්ෂයක්ලු. දැන් කතරගමට යන්න වරහන හරහා කටගමුවෙන් පිටමං වෙන්න තිබ්බාට ඉස්සර පරණ තොටුපලින් එගොඩ වෙලා තල්ගස්මංකඩ හරහා යන්නලු තිබිලා තියෙන්නේ. ඒ යාල කලාප අංක 01 හරහා. මෑත කාලයේදී තමා දැන් අපි ආව පාරෙන් පාද යාත්‍රාව අවසන් කෙරෙන්නේ. අනික් කාරණය පරණ තොටුපල කියන්නේ අතීතයේ පොඩි කඩමංඩියක්ලු. ඔය කතා ටික ඇහෙද්දී බතත් ඉදිලා ඉවරයි කියන්නකෝ.
නොනිමි වන්දනාවට කාලය හා අවකාශය තබමින් නවතිමු

19/06/2023

_මහකැලේ කොටි කලබල_
පාද යාත්‍රාව (11 කොටස)
"පාද යාත්‍රාවේ දෙවෙනි දවස අදයි. මේ වන්දනාව පටන් ගත්තේ ඔකඳ දේවාලය ගාවින්නේ. ඒ ඊයේ උදෑහනේ. ඔකඳින් කුමන සියොත් පාරාදීසයත් එතැනින් කුඹුක්කනටත් ඇවිත් නතර වෙලා අද උදේම මහා නඩයත් එක්කම පිටත්වුණේ යාල මහකැලේ මැද්දට. යාල කියන්නේ ලංකාවේ දෙවැනියටම විශාල මහකැලේ. පාද යාත්‍රාවෙන්ම විතරක් ඇතුල් වෙන්න පුලුවන් යාල කලාප අංක 02ත් පයින්ම පහුකරගෙන යන්න අවස්ථාව ලැබුණ වන්දනාකරුවෝ මේ වෙනකොට ළිංතුනටම ඇවිත්. අද කතාව එතැන් සිටයි...."
ඉර දෙයියොත් ඉස්මුදුනට ගොඩකරගෙන අපි ළිංතුනටත් අවසර දීලා තවත් ඉස්සරහට ගියේ දවස තවත් ඉතුරු නිසා. ගමන තවම එහෙන්මමයි. ළිංතුනෙන් වතුර පුරවගත්ත නැති නිසා අපි ගාව තියෙන්නෙත් වතුර බිංදුවක් දෙකක්. ඒ කියන්න ටිකයි. ඒ හින්දාම ඉස්සෙල්ලාම හම්බුණ අයගෙන් අපි ඇහුවේ බොන්න වතුර ගන්න ඉස්සරහින් තියෙනවා නේද කියලා.. අර කිව්වා වගේ අපිටත් හරියට දෙමළ බස බැරි නිසා තන්නී තන්නී කියලා තමා ඇහුවේ හිස් බෝතලය පෙන්න පෙන්නා.. එයාලාත් අතින් පයින් සං`ඥා කරගෙන කිව්වේ ඉස්සරහා තියෙනවා කියලා. එහෙම අහගෙන එයාලාට සමුදිලා අඩි දෙකක්වත් යන්න හම්බුණේ නෑ. අපේ ගමන වැලැක්වුයේ එයාලා ගාව තිබ්බ වතුර ටිකෙන් ටිකක් අපිට දෙන්න හිතාගෙන. මනුස්සකම ඉස්මතුවෙන්නේ මෙතැනයි. ඒ අය ගාවත් වතුර බෝතලයෙන් බාගයකට වඩා තිබ්බේ නෑ. ඒත් එයිනුත් කොටසක් අපිට දෙන්න ඒ අයගේ හිත් කොයිතරමින් පරාර්ථකාමීද? ඒත් එක්කම මෙතනදී බස වැදගත් කාරණයක් නෙවෙයි නේද? ඒකයි පාද යාත්‍රාව කියන්නේ සැබෑ මිනිස් වන්දනාවක් කියලා අපි කලින් ඉදන්ම කියන්නේ. මේ කාරණය මෙතැනදීම කියන්න හිතුවේ මිනිසා සැමවිටම මිනිසා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිය යුතුය. මිනිසා මිනිසාට පමණක් නෙවෙයි මිනිසාට පරිබාහිර සියලු කාරණා වෙනුවෙන් පෙනී සිටිය යුතුය. එතකොටයි මේ සියල්ලේ පැවැත්ම යහපත් වෙන්නේ. ඉතින් මේ පුංචි කාරණයම ඇති ආකල්පයෙන් වෙනස් වෙන්න.
ගමන පටන් ගද්දීම සංවේදී හිත් ඇතිව අපි තවත් ඉස්සරහට ගියේ ඔය කියපු කාරණා කතිකා කරගෙන. මේ පසුකරගැනීම ශුෂ්ක පරිසයක්. වටපිටාව කාෂ්ඨක ගතියක් තියෙන්නේ. නියං සායට සම මේ ඉසව්වේ තියෙන්නේ දුෂ්කර බවක්. ගස් කොලන් වේලිලා ගිහින්. තැන තැන විසිරුණු සත්තුන්ගේ ඇටසැකිල්ලක්. මේ ගැන අපි කලින් දැනගෙනම තමා ආවේ ඒත් ඒක එමාකාරයෙන් තිබ්බේ නෑ. එහෙම කිව්වේ මෙතන තියෙන්නේ තිබ්බේ ද්වන්ධ සටනකින් දිවි නිමා කලා සද්ධන්තයින් දෙන්නෙක්ගේ ඇට සැකිළි දෙක. මහකැලේ දැවැන්තයින් කියන්නේ ඉතින් අලි ඇත්තුනේ. එහෙම මැරුණු ඇත්තූ දෙන්නෙක්ගේ තමා මේ ශේෂයන්. කියපු විදියට ඒ සැකිල්ල අවසන් වෙලා තියෙන්නේ සටනේ අන්තිම මොහොතේ. ඉතින් ඒ මැරුණු විදියට ඇට සැකිල්ල ඒ ඉරියව්වෙන්ම ඉතිරිවෙලා තිබිලා තියෙනවා. ඒත් හැබැයි මේ වෙනකොට ඒ ඇටකටු මේ බිමේ තැන තැන විසිරිලා. මහකැලේ ස්වභාවය මේක තමයි. පයට පෑගෙන හෙවණැල්ලත් එක්කම මේ දුෂ්කර ඉසව්ව පහුකරගෙන යද්දී මේ දකින දසුන්වලිනුත් වෙන්නේ ඒ දුෂ්කරබව තීව්‍ර වෙන එකයි.
මේ වෙනකොට අපි ගාව තිබ්බ වතුර ටිකත් බිංදුවට ඉවරවෙලා. ගමනනම් දැන් එන්න එන්නම තෙහෙට්ටුයි. ගයාන්ගේ කකුල්වල දිය පට්ටා ඇවිත් නිසා ගමනනම් තවත් හෙමින්. දැන්නම් වතුර ටිකක් හොයාගෙන යනගමනක් තියෙන්නේ. ඈත ඉසව්වේ මිරිඟුවෙන් ඇස් රවටනවා. කිලෝමීටර්ම ගාණක් ගිහින් අපි වතුර තියෙන තැනකට ආවේ බලාපොරොත්තු ඉස්මත්තේ තියාගෙන. ඒත් එකේත් අඩියේ වතුර ටික තමා මේ ඉවරවේගෙන යන්නේ. වතුර ටිකත් අරගෙන අපි ගාව තිබ්බ දෙහි ගෙඩියක් හදාගෙන බිව්වේ තිබහට තවත් අපි ගාව ඉන්න ඉඩක් නොතියාම.
අපේ ගමන දැන් කටුපිල ආරට. සරතැස නොහිතාම අපි ගමන ඉක්මන් කලේ කටුපිලට. පිළින්නාව කියන්නෙත් මේ ඉසව්වට කියලා අපි කිව්වානේ. මෙතන වෙන විශේෂ කාරණය තමයි ශ්‍රී දළදා මාළිඟාවේ දන්සැල. දියවඩන නිළමේතුමා මූලික වෙලා තමා මේ දන්සැල දෙන්නේ. ඉතින් මේ මහකැලේ මේ වගේ දෙයක් කෙරෙනවා කියන්නේ බැතිමතුන් වෙනුවෙන් කෙරෙනා පහසුවක්. ඒ වගේම පිං කටයුත්තක්. බඩගින්නත් ඉස්මත්තේ නිසා මේ මහකැලේ මැද්දේ මේ වගේ දන්සැල් බතකින් කෙරෙනා සම්පූර්ණ කිරීම කියලා නිම කරන්න බෑ. මොකද මේ තැනට එද්දී බැතිමතුන් බඩගින්නෙන් උපරිම තැනේ ඉන්නේ. ඒ වෙලාවට මේ දන්සැල කියන්නේ මාහැඟි සපයා දීමක්. මෙතනදී අපි දන්න කියන අපේම කාණ්ඩයකුත් හම්බුණේ අහම්බෙන් වගේ.
දන්සැලට ස්තුතිය ඉසමත්තේ තියාගෙන සමුදීලා අපි කල්වේලා නාස්තියට ඉඩනොදී ආයේත් ගමන පටන් ගත්තේ අද පරණ තොටුපලටවත් ළඟා වෙන්න කියලා හිතාගෙන. මෙතනින් එහාට පාර හරියකාර හොයාගන්න බැරිවුණේ හැමතැනම අඩිපාරවල් තියෙන නිසා. ඒත් නඩේ කලින් ගිය අය කොළ අතුවලින් මංසලකුණු තියලා ගියපු නිසා අපිට පාර හොයාගන්න අමාරු උනේ නෑ. අපි පරණ තොටුපලට නැත්නම් මැණික් ගඟ නැවතුමට එද්දී හවස 4ට විතර ඇති. එතැනින් අහපු විස්තර වලින් ඒත්තූ ගියේ ඊළඟ නැවතුම වෙන වරහනට එච්චර දුරක් නෑ කියන එක. රෑ බෝවෙන්න තව පැය කීපයක්ම තියෙන නිසා අපි අවදානමත් පෙරට තියාගෙන තීරණය කලේ වරහනටම යන්න කියලා. මහකැලේ ස්වරූපය හරිහැටි දැනගෙනත් මේ ගත්ත තීරණය අවදානමක්. මොකද මහකැලේට ගොම්මන වැටෙන්නට හැන්දෑ වෙන්නම ඕනේම නෑ. රූස්ස ගස් අතරේ තියෙන්නේ දැවටෙන අන්ධකාරය. ඒ අතරින් රැහැයියන්ගේ තොර තෝංචියක් නැති කෑගැහිල්ල මේ අන්ධකාරයේ අඳුර තවතවත් තීව්‍ර කරයි. අපේ තීරණයම ගත්ත කටුපිලආරෙන් හම්බුණ අපේම සඟයිනුත් දැන් අපේ ගමනට එකතුවෙලා. මේ වෙනකොට මේ ඉසව්ව පහුකරන්නේ අපි ටික විතරමයි. මොකද අනික් බැතිමතුන් මේ වෙනකොට අදාළ නවාතැන්වල ස්ථානගත වෙලා. යන ගමනට මහකැළේ ගඩාගෙඩියක් වෙච්ච කෝන් ගෙඩිත් අපිට හම්බුණේ සාක්කු පිරෙන ගානට.
දැන්නම් එන්න එන්නම ගොම්මන් අඳුරට මේ මහකැලේ නතු වෙන්නේ හරි ඉක්මනට. අද දවසට ආව දුරත් ගොඩක් වැඩි නිසා ගමනනම් එන්න එන්නම මන්දගාමී වෙලා. අනික් අය අපිව පහුකරගෙන ඉස්සරහට ගිහින්. ඉන්නේ කොහෙද යන්න තව කොච්චර දුරක් තියෙනවාද කියලා කාටවත් තේරුමක් නෑ. මහකැළේ පැත්තෙන් වනය දෙදුරුම් කරවන සද්ධයක් ඇහුනේ අපි දෙන්නාගෙම හිත් සසල කරමින්. ඒ සද්දෙට ඇඟේ තිබ්බ ලේ ඩිංගත් හීතල වෙලා ගියා කියන්නකෝ. සද්දේ හැටියටනම් එක්කෝ කොටියා.. නැත්නම දිවියා.. දැන් මොකද කරන්නේ කියලා අපිටම හිතාගන්න බැරුව හිතත් ගතත් තප්පරයක් නතරවුණේ අනිච්ඡානුගවමයි.

නොනිමි වන්දනාවට කාලය හා අවකාශයට තබමින් නවතිමු

07/06/2023

_මහකැලේ ළිංතුනට සේන්දු වූයෙමු_
පාද යාත්‍රාව (10 කොටස)
"යාල මහකැලේට ඇතුල් වෙන වන්දනාකාරුවෝ මේ වෙනකොට ඉන්නේ යාල කලාප අංක 02. මේ කලාපය කියන්නේ යලේ සුවිශේෂි ඉසව්වක්. එහෙම කියන්නේ ලංකාවේ වන සත්ව හා ශාඛ ගහණයන්ගෙන් පොහොසත් නිසා. අනික් කාරණය වෙන්නේ මේ කලාපයට මිනිසුන්ට ඇතුල් වෙන්න අවස්ථාව ලැබෙන්නේ මේ පාද යාත්‍රාව නිසා විතරක් වීමයි. මිනිසුන් කියන්නේ ඒ වෙනකොට ඒ මිනිස්සු බැතිමතුන්. අද කතාව එතැන් සිටයි."

අද මේ බැතිමතුන්ගේ නවාතැන වෙන්නේ ළිංතුන. එහෙමත් නැත්නම් නාවල්අඬි. නාවලාරු කියලත් සමහරු කියනවා. මේ එන ගමනට අපි උත්සාහ කලා මේ බැතිමතුන් එක්ක කතා කරන්න. ඒ ඉතින් තොරතුරු ටිකක් හාරවුස්සගන්න තමා. ඒත් අපිට තිබ්බ එකම බාධකය උනේ බස. මොකද ඒ අයට සිංහල බෑ.. අපිට දෙමළ බෑ.. ඒ අපි හිතන තොරතුරු හාරවුස්සාගන්නනම් බැරිවුණා. ඒත් ඉතින් එහෙම කියලා ආතාරින්නත් බෑනේ.
අපිට කතාවට හම්බුණා රේවති කියලා කෙනෙක්. පදිංචිය වැල්ලවත්තේ. රැකියාවෙන් වෛද්‍යවරියක්. මෙයා හැම අවුරුද්දකම මේ පාද යාත්‍රාවට එකතු වෙනවාලු. එයා කියන විදියට මේ පාද යාත්‍රාව පටන්ගෙන තියෙන්නේ මීට අවුරුදු 2000ක විතර ඉස්සරලු. ඒ අගස්ථියන් කියන කෙනෙක් මුල්වෙලාලු. එහෙම පටන්ගත්ත කතරගම් දෙවිඳු වන්දනාව අද වෙනකන් සාම්ප්‍රදායිකව පැවත එනවාලු. ඒ වගේම සිංහල ජන සමාජයේ ප්‍රවාදයක් තියෙනවාලු මේ පාද යාත්‍රාව පටන්ගත්ත විදිය ගැන. ඒ තමා අපි කලින් දවසක කිව්ව ස්කන්ධ කුමාරය රන් ඔරුවකින් ඇවිත් ගොඩ බැස්සේ ඔකඳටනේ. ඉතින් ඒ ගොඩබට වෙලාවේ එතන හිටපු පිරිසකට කියලා තියනවා තමාට ආවරණයක් නැත්නම් පියස්සක් හදලා දෙන්න කියලා. මේ පිරිස දමිල ජාතිකයින් කියලායි සඳහන. ඉතින් ඒ ඉල්ලීම මේ පිරිස ඉටු කරන්න අපොහොසත් වෙලා. ඒ කියන්නේ කරලා නෑ. ඉතින් ඒ ඉල්ලීම ඉෂ්ඨ නොකල නිසා දඬුවමක් විදියට කතරගම් දෙයියෝ දමිල ජනතාවට දෙවියන් වන්දනාවට මේ වගේ බාධක දුෂ්කර ගෙවාගෙන එන්න නියම කලාලු. ඒ හින්දා තමාලු මේ වෙනකන් දමිල් බැතිමතුන් කතරගම් දෙවියන් වැද පුදා ගැනීමට මේ විදියට පාද යාත්‍රාවෙන් එන්නේ. මේ ඉතින් ප්‍රවාදයේ සහ ජනතාව අතර පවතින කතා. ඇත්ත නැත්ත ඉතින් ආයේ ආයෙත් හොයලා බලන්න වෙනවා. හැබැයි ඉතින් දෙවියන් සැලකෙන්නේ මිනිසාගේ අධ්‍යාත්මික කාරණයක් විදියටනේ. ඒ වගේම මිනිසා දෙවියන් යැද බලාපොරොත්තු වෙන්නේ සුබදායි සුගතීය දෙයක්. එහෙව් එකේ දෙවියන්ගේ දඬුවම් ලැබීම කියන කාරණය හිතාගන්න බෑ. කොහොමනමුත් බැතිමතුන්නම් මේ වන්දනාව කරන්නේ අසීමිත භක්තියෙන්. කැපකිරීමෙන්.
ඔය කතාවනුත් අහගෙන කරගෙන ඉස්සරහට එන අපිට හම්බුණේ බැතිමතුන් මේ කලපු බිමේ තියෙන මොනාදෝ පෑළෑටි ජාතියක් නෙලා ගන්නවා. ඒ තමා උප්පුරිවි කියන පලා වර්ගය. පලා කියන්නේ මේ පොඩි පැළෑටියක්. මේකත් ඖෂධයක්ලු. මේ මහකැලේ තියෙන අත්බෙහතක් කියලා තමා මේ අය කිව්වේ. මැල්ලුමක් විදියට හරියාකාරව හදාගන්න මේ කොළ මේ ගමනේ යෙදෙන කවුරුවත් පාගන්නේවත් නෑ. ඒ තරමට ඒ අය ඒ දේවල් වලට ගර කරනවා. ඒ ගැන නම් කියන්නම ඕනේ.
කතාවෙන් කතාවෙන් අපි ළිංතුනටත් ලංවෙලා. ළිංතුනට කලියෙන් තියෙන කලපුවෙන් නාගෙන කියාගෙන තමා මේ බැතිමතුන් නවාතැනට යන්නේ. හැබැයි ඉතින් මෙතනින් නාගන්නවා කියන්නේත් කැපකිරීමක්. මොකද මේ වෙනකොට බැතිමුතුන් විශාල ප්‍රමාණයක් මේ පාවිච්චි කරන නිසා මේ තියෙන වතුර ටිකත් බොරවෙලා. ඒ හින්දා නාගන්න වෙන්නේ ඒ වතුර ටිකෙන්ම තමා. ඒ කොහොම උනත් හැමෝම වගේ මෙතනින් නාගෙන කියාගෙන තමා ළිංතුනට යන්නේ. අපි නම් කලපුව තරණය කරලා ළිංතුනට කිට්ටු කරේ ඉර දෙයියොත් ඉස්මුදුනට ගොඩවෙන හෝරාවේ.
ළිංතුනේ සුවිශේෂි කාර්යයක් ඉටුකෙරෙනවා. ඒ තමා නැගෙනහිර ප්‍රධාන වෛද්‍ය නිලධාරීතුමා ප්‍රධානත්වයෙන් පැවැත්වෙන සෞඛ්‍ය කඳවුර. ඒ මේ බැතිමතුන්ගේ සුබසිද්ධිය උදෙසා. මේ මහකැලේ මැද්දේ මේ වගේ පිං කටයුත්තක් කරන එකත් අතිශය අගය කරන්නම ඕනේ. ගොඩක් අයට තියෙන්නේ කකුල් වල දියපට්ටා දාලා තියෙන අමාරුව. මොකද ඔලුවට උඩින් ඉරත් පයට පෑගෙන ගිණියමත් එක්ක සෙරෙප්පුවත් නැතුව යන මේ ගමන කෙතරම් දුෂ්කරද කියලා පේන්නේ මේ දේවල් දැක්කාමයි. ඒත් එක්කම මෙතන තව fඖෂධ දන්සැලකුත් දෙනවා බිස්කට් එක්ක. බිස්කට් කිව්වාට අපි දන්නේ ඒවා හුළං ඉස්කෝතූ කියලා. බඩගින්නත් එක්ක ඈදුණු සරතැසට මේ දේ මාහැඟි සන්තර්පනයක්.
ළිංතුනට ළිංතුන කියලා නම ආවේ ඇත්තටම ළිං තුනක් තියෙන නිසා. මේ වෙනකොට ළිංතුනට සෑහෙන පිරිසක් එකතුවෙලා. ගොඩක් දෙනා දවල් කෑම හදාගන්න ලෑස්තිවෙනවා. සමහරු ගස්යට ගිමන් හරිනවා. ඒත් අපේ නම් ලෑස්තිය තවත් ඉස්සරහට යන්න කියලා. එහෙම ගියොත් අද අඩුම තරමේ කටුපිලආර පහුකරලා මැණික් ගඟටවත් කිට්ටු කරලා රෑ නවාතැන් ගන්න ඕනේ. බලමුකෝ ඉස්සරහට ගිහින් ගමන කොහෙන් නතර කරනවාද කියලා.
දුර යන නිසාම වතුර බෝතල්වලට වතුර පුරවගන්න බැලුවත් එතන සෑහෙන පෝලිමක්. තව පැයක්වත් ඉන්න වෙන නිසා අපි තියෙන වතුර ටිකෙන් වැඩේ ගොඩදාගමු කියලා හිතාගෙන ඉස්සරහට ගියේ හෙවණැල්ලත් පායට පෑගෙන්න තියාගෙන.
මෙතනින් එහාට බැතිමතුන් නැති තරම්. මොකද කුඹුක්කනින් පිටත් වුණ සියලු දෙනා අද ළිංතුනේ නතර වෙනවා. ඊයේ ළිංතුනේ හිටපු අය මේ වෙනකොට උදේම ගමන පටන් ගෙන සෑහෙන දුරක් ගෙවලා ගිහන් ඇති. ඒ හින්දාම දැන් අපේ ගමන හුදකලාවේ.

නොනිමි වන්දනාවට කාලය හා අවකාශයට තබමින් නවතිමු

06/06/2023

_පෘථිවියේ හායනකාරකයා_
09 කොටස (පාද යාත්‍රාව)
"ඔකඳ දේවාලය ගාවින් පටන් ගත්ත පාද යාත්‍රාවේ දෙවෙනි දවස අදයි. මේ වෙනකොට යාල මහකැලේට ඇතුල්වුණ වන්දනාකරුවන් ඊයේ රැය පහන්කලේ කුඹුක්කන. යාල කියන්නේ දිවියන්ගේ නිජබිමක්. ඒ වගේම අලි කොටි වලස්සු කිඹුලන්ගේ රජ දහනක්. අද කතාව එතැන් සිටයි.."

යාල මහකැලේට ඇතුල්වුණ බැතිමතුන් සියලු දෙනා ඉරදෙයියෝ ඉස්මුදුනට ගොඩවෙන්න කලියෙන් යන්න පුලුවන් උපරිම දුරක් ගෙවා යන්නට තමා ලෑස්තිය. ඒ හින්දා එක රෑනක් වගේ හැමෝම එක පෙලට ඉස්සරහට ඇදෙන ගමන්. මෙතනින් එහාට ගමන දුෂ්කරයි කියලා තමා දැනගන්න ලැබෙන්නේ. මේ යන වන්දනාකරුවන්ගේ අද නවාතැන වෙන්නේ ළිංතුන. කුඹුක්කන ඉදන් ගජබාව, මහිරාව, පොත්තන කියන ඉසව් පහුකරගෙන තමා ළිංතුනට කිට්ටු කරන්න තියෙන්නේ. ළිංතුන, පිලින්නාව කියලාත් හඳුන්වනවා කියලයි ආරංචිය. දමිල භක්තියකයින්නම් ළිංතුන හඳුන්වන්නේ නාවල්අඩි කියලාලු. එතකොට පොත්තන කියන්නේ බොක්කක්. අපේ ගමන මුහුද සමාන්තරවයි අද. එහෙම සමාන්තරගතව යන යාත්‍රාවෙන් අපිත් නඩයත් එක්කම නාවල්අඩිවලටම යන්නයි කල්පනාව.
අපි දැන් ඇතුල් වෙලා ඉන්නේ යාල කලාප අංක 02ට. මේ කලාපයට ඇතුළ් වෙන්න අවසරයක් නෑ. හැබැයි පාද යාත්‍රාව පටන් ගන්න කාලයට විතරක් බැතිමතුන්ට විශේෂ අවසරයක් දෙනවා මේ ඉසව්ව පහුකරගෙන යන්න. මේ ආසන්නයේමයි තියෙන්නේ ලංකාවේ දැඩි ස්වභාවික රක්ෂිතයක් විදියට නම් කරලා තියෙන යාල දැඩි ස්වභාවික රක්ෂිතය. මේ වෙන්කිරීම සොබාදහම උදෙසා කෙරෙනා වෙන්කිරීමක්. එහෙම කියන්නේ ලංකාවෙන් විතරක් නෙවෙයි ලෝකයෙන්ම වඳවී යාමේ තර්ජනය ලක්වෙලා තියෙන ජීවින් ශාඛ ප්‍රජාවන් ඇතුලු සියලු පරිසර පද්ධතීන්ට ආරක්ෂිත නිවහනක් තමා මේ දැඩි ස්වභාවික රක්ෂිතය. මේ ඉසව්වට මිනිසුන්ට ඇතුල් වීමට කිසිම හැකියාවක් නෑ. ඒ කියන්නේ මිනිස් බලපෑමෙන් තොර කලාපයක්. අනික් කාරණය තමා දැඩි ස්වභාවික රක්ෂිත, පූර්ණ ස්වභාවික පද්ධති විදියට ආරක්ෂා කෙරෙනවා. ඒ කාරණානම් වන්දනාකරුවන් විදියට අපේ හිත්වලට අස්වැසිල්ලක්. මේ කාල වකවානුවේ සිද්ධ වෙන දේවල් එක්ක මේ විදියට හරි සොබාදහම, පරිසරය රැකෙන්නට නීතියෙන් එහෙම හරි ආවරණයක් ලැබිලා තියෙනවා.
හැමදාම වගේ මෙතනදීත් මතක් කරන්න ඕනේ මිනිසා ඇතුලු සියලු ජීවින්ගේ පැවැත්ම රදා පවතින්නේ මේ සොබාදහම තුල මිසක අන් කිසිවකවත් නෙවෙයි. ඒ නිසා මිනිසාගේ ප්‍රමුඛතම වගකීම වෙන්නේ මේ සියලු වෘක්ෂලතා ආදී ස්වභාවික පරිසරයේ හුස්ම මැවුම්කාරක ආරක්ෂා කරගන්න එක. හුස්ම කියන්නේ ගස් කියන තැන ඉදන් මිනිසා තම ජීවිතයද දෙවැනි කොට සිතිය යුතු කාරණයක්. වන්දනාවේ යන අපිටත් මේ උදෑහනේ මෙහෙම හිතුනේ සියලු ජීවින් වෙනුවෙන් මිනිසා කියන ජීවියා මුල්විය යුතුයි කියලා හිතුණ නිසා. මොකද මේ වෙනකොට පෘථිවියේ හායනකාරකයා විදියට මිනිහා මුල්වී හමාරයි. උදේ පාන්දරම සීරියස් වැඩි උනාද මන්දා. ඒත් ඉතින් මේ කාරණා නොකියාත් බෑනේ.
යාල කලාප අංක දෙක කියන්නේ අලි කොටි වලසුන්ගෙන් ගහන ඉසව්වක්. යාල භූමියෙන් වැඩි කොටසක් පතන් බිම් විදියටයි තියෙන්නේ. මීට අමතරව වැඩි ප්‍රමාණයක් තියෙන්නේ වෙරළට අයිති බිම්. කුඩා ගංඟා, ලඳු කැලෑ, ආදී පරිසයන්ද මේ බිමේ සුලුබව දකින්න පුලුවන්. මැණික් ගඟ සහා කුඹුක්කන් ඔය තමා යාලේ ප්‍රධානතම ජල පෝෂකයන් දෙක. තවත් විශේෂත්වයක් වෙන්නේ පාෂාණමය ශේෂ කඳුවල පිහිටිම්. වනාන්තර අතින් ගත්තාම යාලේ වැඩි ප්‍රමාණයක් අයිති වෙන්නේ වියළි මිශ්‍ර සදාහරිත වනාන්තර ගණයටයි. වියළි මිශ්‍ර ගණ වනාන්තරද පවතින අතර තෘණ බිම්ද පිහිටලා තියෙනවා. බුරත, වීර, පලු, කුඹුක්, හල්මිල්ල ආදි දැවැන්ත තුරුවලින් බහුලවන අතර මයිල, කටුපිල ආදි පඳුරුවලින්ද මේ පරිසර පද්ධතිය සමන්විතයි.
ඔය සියලු පරිසර සාධක එක්ක යාල කියන්නේ වන සතුන්ගේ රජ දහනක්. ඒ වගේම ලංකාවේ ජීවත් වෙන වන සතුන්ගේ වැඩි ප්‍රමාණයකට නිවහනක්. අනික් කාරණය තමා ලංකාවේ විතරක් නෙවෙයි ලෝකයේම විශාලම දිවි ගහණයට උරුමකම් කියන්නේ යාල. ඒත් එක්කම අලි ඇතුන්, කොටි වලස්සු, කිඹුලන්, මුවන්, ගෝනුන්, කුළු මී හරක් යන සතුන්ගෙන් යාලට අඩුපාඩුවක් නෑ. මීට අමතරව කුරුළු විශේෂ 160ක ආසන්න ප්‍රමාණයක් හඳුනාගෙන ඇති අතර එයිනුත් 30ක් සංක්‍රමණිකයන් ගණයට ගැනේ. තවද ජලාශ්‍රිත පක්ෂීන් අතර ඇඹල කොකුන්, ලවිවරතුඩුවන්, සුදු කොකුන්, පිදිලි මානාවන් බහුලව දැකගත හැකියි. ලංකාවේ ජාතික පක්ෂියා වෙන වළිකුකුලාද සුලබව නෙත ගැටෙන යාලෙහි උරගයින්ද නොඅඩුව දිවිගෙවයි. ඉබ්බන් කැස්බෑවන්ගෙන්ද සපිරි මෙහි මත්සයින් උභය ජීවන්ද ඇතුලුව කෘමීන්ගෙන්ද පොහොසත්ය. තව උකුසු විශේෂයන්ටද යාල කදිම තෝතැන්නකි. එහෙම බලද්දී යාල කියන්නේ එකි මෙකි නොකි සියලු වන ජීවින්ට මෙන්ම පරිසර පද්ධතීන්ට උරුමකම් කියන අමිල බිමකි. එහෙව් බිමක පයින්ම ඇවිද යන්නට ලෑබිමත් මේ වෙලාවේ ලද භාග්‍යයක් විදියට දැනුණේ අනිච්ඡානුගවමයි.
දැන්නම් ඉතින් ඉර දෙයියෝ හෙමින් හෙමින් ඉස්මුදුනට ගොඩවෙන්න වෑයමක. එහෙම කියලා යන ගමන කවුරුත් නතර කරන එකක්නම් නෑ. ගොඩක් තැන්වල හම්බෙන්නේ වතුර හිදිලා ගිය කලපු. ගජබාව, මහිරාව කියන්නේ ඒ විදියේ කලපු. වතුර බිංදුවක්වත් නැතුවම කට්ටට පොළව ඉරිතලලා ගියපු තැනිතලා පහුකරගෙන යද්දී දැනෙන්නේ අනන්තගත අහසත් පොළවත් අතරේ පුංචිම පුංචි කූඹි රැලක් එකට ඇදෙනවා වගේ. එතකොට තමා දැනෙන්නේ මහ විසල් ලෝකයක ජීවත් වෙන, එහෙම නැත්නම් හුස්ම ගන්න එක්තරා ජීවි කොටසක් විතරයි මිනිස්සු කියන්නේ කියලා.
මේ මහකැලේ මැද්දෙන් යද්දී අදනම් නානාවිද කතා හිත් අවකාශයේ ගොඩනැගුණේ නිරායාසයෙන්මයි. ඒ ඉතින් මේ තුරුලතා ආදී සොබාදහමට තියෙන ලැදියාව නිසාම වෙන්න ඇති. ඒ තමා වන්දනාවේ ස්වභාවය. ඒ ගැනත් හිතේ තියාගෙනම අපි තවත් ඉස්සරහට යං..

නොනිමි වන්දනාවට කාලය හා අවකාශය තබමින් නවතිමු.

05/06/2023

_අලි කොටි වලස්සුන්ගේ රජදහනට ඇතුල් වූයෙමු_
08 කොටස (පාද යාත්‍රාව)
"කොළොම්තොටින් පාරේ බස් එකේ පානමට ආපු වන්දනාකරුවෝ ඔකඳින් තමා හරියාකාරව පාද යාත්‍රාව එකතුවුණේ. ඔකඳ දේවලය ගාවින් වන්දනාව පටන් ගෙන පලවෙනි දවසේ නවාතැන වුණේ කුඹුක්කන. බාඟුරෙත් පහුකරගෙන එන අතරට නිට්ටෑහෙල ගැනත් බඹරගස්තලාව ගැනත් තොරතුරුත් හොයාගෙන අන්දර කල ඉටි කල යා කල කියන කලපු පහුකරගෙන අවසානයට ආවේ කුඹුක්කනටයි. මේ වෙනකොට කුඹුක්කන රැය පහන් වී අවසානයි. අද කතාව එතැන් සිටයි."
පාද යාත්‍රාවේ පළවෙනි රැය ගෙවුණේ සුන්දර ලෙසින්. කුඹුක්කනට එක්හාසු වුණ දහසක් බැතිමතුන් ඉර දෙයියන් වඩින්නත් කලියෙන් ශරීර කූඩු ටික කෙලින් කරවගන්නේ හිතේ ධෛර්යත් ඒකායන අරමුණත් පෙරැති කරගෙනමයි. ඉර දෙයියෝ කුඹුක්කනට නැත්නම් මඩමේතොටට ගොඩවෙන්න කලියෙන් මේ වන්දනාකරුවෝ සියලු දෙනා ඇහැරගෙන කරන වැඩ කීපයක් තියෙනවා. ඒ තමා හැමෝම ඉස්සෙල්ලාම කරන්නේ කුඹුක්කනින් නාගන්න එක. එහෙම නාගෙන කරගෙන හැමෝම එකතු වෙන්නේ කුඩාකැබිලිත්ත දේවාලය ගාවට. මෙතනදී දෙවියන් උදෙසා කන්නලව්වක් කෙරෙනවා. ඒ අතර දේව ආහාර නැත්නම් මුරුතැන්ගේ බත් හදනවා. එහෙම පිළියෙල කරපු ආහාර මේ පාද යාත්‍රාවේ බැතිමතුන් සියලු දෙනා අතරේ බෙදනවා. ඒ සාමකාමීබව හරිම අගනෙයි. එහෙම කියන්නේ මෙතන ඉන්න කවුරුන් හෝ කෙනෙක් තවත් කෙනෙක් නොදන්නවා වෙන්න පුලුවන් ඒත් මෙතනදී ඒ සිමාව නෑ. මෙතනට නැත්නම් පාද යාත්‍රාව එකතු වුණ සියලු දෙනා සමයි. ඉතින් දන්න නොදන්න කවුරුත් මෙතනදී එකම හදවත් ඇත්තෝ වෙන්නේ නිරායාසයෙන්මයි. ඔය කාරණයත් හිතේ තියාගෙනම උදේම අපිටත් ඔය කියන මුරුතැන්ගේ බත් රහ බලන්න පුලුවන් වුණා.
කොහෙමෙන් කොහොමහරි අපිත් මේ ලෑස්තිය උදේ පාන්දරින්ම ආයෙත් නැවතුන තැනින් පාද යාත්‍රාව පටන් ගන්න කියලා. ඉර දෙයියෝනම් තාමත් කුඹුක්කනට නොවඩින ගානයි. ගොඩාක් දෙනා තමන් හිටපු තැන අස්පස් කරගෙන ගමනට පිටත් වෙන්න දේවාලය ගාවට එකතු වෙලා. අපිත් රැය පහන් කරපු අඩුම කුඩුම ටික පිළිවෙලක් කරද්දී අල්ලපු ගෙදර හිටපු ක්‍රිෂාලාගේ කාණ්ඩය අපිටත් එක්කම උදේ කෑම ලෑස්ති කරලා. මේ කාණ්ඩේ නඩේ ගුරා වෙන්නේ ඉසුරු ලශාන්. මේ එයාලගේ පස්වෙනි පාද යාත්‍රාව කියලයි කියන්නේ. වන්දනාවේ සහෝදරකම් එක්ක කට්ටියම එකතු වෙලා උදේ කෑම පිලිවෙලක් කරගත්ත අපිත් එකතු වුණේ දේවාලය ගාවට.
දේවාලයේ පුජාවෙන් පස්සේ ප්‍රධාන නඩේ ගුරා මූලික කරගෙන බැතිමතුන් පාද යාත්‍රාව පිටත් වෙනවා. අපිත් ඒ අයත් එක්කම මේ ගමනට එකතු වුණේ අලුත් දවසක් ශක්තියත් ඉස්මත්තේ තියාගෙන. කැබිලිත්ත දේවාලය ගාව මංකඩෙන් කුමුක්කනට බැස්සාම එහා පැත්තේ තියෙන මංකඩින් තමා අපි හරියාකාරවම ගමන පටන් ගන්නේ. ඒත් මේ වෙනකොට කුඹුක්කනේ තියෙන අවදානමත් එක්ක අපිට තවත් කිලෝමීටරයක් විතර ඉස්සරහට ගිහින් එතනින් ඔය තරණය කරලා ආයේ අපි කියපු තැනට එන්න වෙනවා.
මහ වනේ මැද්දෙන් මෙච්චර සෙනඟක් එකම අරමුණකින් වන්දනාවේ යෙදෙනාකාරය පුදුම සහඟතයි. එක පෙලට වන්දනාවේ යන පිරිස දිහා බලාගෙන ඉද්දී චිත්‍රනයක් වගේ ඒ දසුන. පොඩි දරුවන් එක්ක කද මලු කරපින්නාගෙන කුඹුක්කන තරණය දෙස අපිත් බලාගෙන හිටියේ හිත් අවකාශයේ ඇතිවුණ කුතුහලයත් එක්කමයි.
අපිත් දැන් හරි හරියට මේ මහා නඩයත් එක්කම එකම කලානූරූපීව ඉස්සරහට යන ගමන්. කියන්නම ඕන කාරණය අපි දැන් කුඹුක්කන් ඔය තරණය කරලා ඇතුල් උනේ ලංකාවේ විශාලත්වයෙන් දෙවෙනියට තියෙන මහ කැලේ, යාලට. යාල කියන්නේ ලංකාදූපතේ ගිණිකොන දිසාවේ පිහිටලා තියෙන මහකැලේ. ඌව සහ දකුණු පළාත කියන පළාත් දෙකටම අයිති යාල ලෝකයේ වැඩිම දිවි ගහණයක් හිමි කැළෑවක් විදියට මුල් තැනේ ඉන්නවා. ඒ හින්දාම ලංකාවේ විතරක් නෙවෙයි ලෝකෙන්ම යාලට තියෙන්නේ සුවිශේෂි තැනක්. 1983 පෙබරවාරී 25 දා තමයි යාල, වනෝද්‍යානයක් විදියට මුලින්ම ප්‍රකාශයට පත් කරලා තියෙන්නේ. නමුත් 1900 කාලයේදී බි්‍රතාන්‍යයන්ගේ දඩ බිමක් විදියට පැවතුණා කියලයි ආරංචිය. මතකනේ අපි මහඑළිය ගැන විස්තර කිව්වා අන්තිමට ඒ ඇත්තෝ මේ බිමේ සත්තුත් මරලා එයාලාගේ නම් ලංකාවේ විශේෂ තැන්වලත් ඉතුරු කරලා ගියා. ඒ ගැනනම් හිත් අවකාශයේ තියෙන්නේ කනස්සල්ක්. යාලත් අතීතයේ එහෙම තැනක් වෙලා තිබිලා තියෙනවා. ඒ කොහොමඋනත් ආයේ 1908 දී අභය භූමියක් විදියට යාල නම්කරලා වන සතුන්ට ආරක්ෂිත නිවහනක් විදියට නම් කරලා තියෙනවා. 1938 වෙද්දී අභය භූමිය, ප්‍රධාන ජාතික වනෝද්‍යානයක් විදියට නම් කරලා තියෙන්නේ යාලේ තියෙන වටිනාකම් නිසාමයි.
යාලේ මුලු වපසරිය හෙක්ටයාර 97,000 ආසන්නයිලු. වර්ග කිලෝමීටර්නම් 979ක්. ඒත් එක්කම මුලු යාල වනෝද්‍යානය කොටස් පහක බෙදා වෙන් කරලා තියෙනවා. එයිනුත් අංක 1 සහ 2 කියන කොටස් විතරයි පිටස්තරයින්ට විවෘත වෙන්නේ. ඒ කියන්නේ මිනිසුන්ට. කැලේට පිටස්තරයෝ මිනිස්සු මිසක් අන් කවරෙක්ද? ඒ කාරණයත් පුදුමකාරයි. එහෙම කියන්නේ මිනිහා ආවේ කැලේ ඉදන්නේ ඉතින් දැන් අපි ඒ කැළේට පිටස්තර වෙලා. මේ අල්ලපනල්ලේ අපිට ඔව්වත් හිතෙනවා කියන්නකෝ. කොහොමනමුත් අර කියපු කලාප වලින් 2 කොටස මිනිසුන් විවෘත කරන්නේ මේ පාද යාත්‍රාව නිසාමලු. ඕං ඉතින් ඒ කලාපයට යන්නනම් පාද යාත්‍රාවේ එන්නම වෙනවා. ඉතින් වන්දනාකරුවන් විදියට අපිටත් අවස්ථාව ලැබුණා ඔය කියන කලාපයට ඇතුල් වෙන්න මේ පාද යාත්‍රාව නිසාම.

නොනිමි වන්දනාවට කාලය හා අවකාශය තබමින් නවතිමු.

20/05/2023

_කුඹුක්කන ඉස්මත්තේ මහකැලේට වෙලා බජන් ගී ඇසුවෙමු_
07 කොටස (පාද යාත්‍රාව)
පාද යාත්‍රාවේ පලවෙනි දවසේ අවසන් හෝරා කීපයයි මේ ගෙවෙන්නේ. උදෙන්ම ඔකඳින් පටන්ගත්ත පාද යාත්‍රාව බාඟුරෙත් පහුකරගෙන කුමන විල්ලුව හරහා ඇවිත් අන්තිමට නතර වුණේ කුඹුක්කන. නැත්නම් කුඩාකැබිලිත්තේ. අද කතාව එතැන් සිටයි.
දැන්නම් ඉතින් අපේ පලවෙනි නැවතුවමටම ඇවිල්ලා. ඒ කුඩා කැබිලිත්තට. කුඹුක්කන, මඩමේතොට කියන්නෙත් මෙතනටම තමයි. ගමන් මහන්සිය නිසාම අපි ආපු ගමන්ම කලේ සරතැසත් නිවාගෙනම යන්න කියලා තේ ඩිංගක් බීපු එක. වේලාවේ හැටියට ඒ තේ ඩිංග අමා රසක්ම වුණා. දැන්නම් ලෑස්තිය කුඹක්කන් ඔයෙන් ඇඟ පත හෝදාගෙන පාද යාත්‍රාවේ පළවෙනි රැයට ලෑස්ති වෙන්නයි. මෙතැනට එන හැම බැතිමතෙක්ගේම පිළිවෙල කුඹුක්කන් ඔයෙන් නාගෙන කරගෙන රැයට ලෑස්තිවෙන්නේ. නඩයේ ආපු ගැහැණු අය ඉස්සෙල්ලාම කරන්නේ රෑ කෑමට ආහර පිළියෙල කරන එක. පිරිමි අයත් එහෙමයි. මේ සියල්ලෙන් පස්සේ හැමෝම වගේ දේවාලයේ ලඟට එකතු වෙලා රෑ වෙනකන්ම බජන් ගීත ගායනා කරනවා.
මේ වගේ ඉසව්වකදී මෙහෙම ගායනයක් අහන්නට ලැබෙන්නේ පාද යාත්‍රාවේ ආවොත් විතරයි. මේ කරන්නේ දෙවියන්ට කන්නලව්වක්. දෙවියන් උදෙසා ගායනයක්. කුඹුක්කන් ඔයට බැහැගත්ත වේලාවේ ඉදන් අපිට ඇහෙන මේ බජන් ගීය කුඹුක්කනේ සීතලත් එක්කම ගතටත් හිතටත් සෞම්‍යයක්. ඒ සෞම්‍යය හිතින්ම අපි නාගෙන කියාගෙන පිරිසිදු සිතින්ම ගොඩවුණේ කුඩා කැබිලිත්ත දේවාලයට. යාත්‍රාවේ ආපු සියලු භක්තිකයෝ වයස් බේදයක් නැතුවම එකතු වෙලා ඉන්නේ දේවාලයට. ඒත් එක්කම භජන් ගීත ගායනට.. මේ භජන් ගීය හරි සංවේදී ගායනයක්. එහෙම කියන්නේ භජන් ගීය ගායන කරන්නන්ගේ දැඩි භක්තිය ඒ මුහුණුවල ඇති තරමට සාන්ද්‍රණය වෙලා. ශරීර ඉරියව්වෙන් පවා ඉස්මතු වෙන්නේ ඒ භක්තියයි. ඒ අත්දැකීමනම් ඇත්තෙන්ම සුන්දරත්වයි. ගතද හිතද සමනය කිරීමක්.
කුඹුක්කන් ඔය කිඹුලන්ගේ රජදහනක්ලු. ඉතින් මේ තැන උනත් වතුරට බහින එක අවදානමක්. ඒත් මේ වෙනකන් පාද යාත්‍රාවේ ආව වන්දනාකරුවන් කිසිවෙක්ට එහෙමයි කියලා කිඹුලෙක්ගෙන් හානියක් වෙලා නෑ කියලා ආරංචිය. අවදානම අවදානමමයිනේ. ඒ හින්දාම තමා බැතිමතුන්ගේ ආරක්ෂාවට මෙතන නාවික හමුදා සොහොයුරන් කීපදෙනෙකුත් අවදානයෙන් ඉන්නවා.
මේ වෙනකොට කුඩාකැබිලිත්තට දහසකට ආසන්න ප්‍රමාණයක බැතිමතුන් පිරිසක් රැස්වෙලා. ඒ අය මැද්දෙන් අපිත් පාර හොයාගෙන ආවේ රාත්‍රි නවාතැනට. තැන් තැන්වල තම තමන්ගේ අයත් එක්ක. විශේෂම කාරණය වෙන්නේ කවුරුවත්ම හිසට ආවරණයක්වත් දාගන්නේ. අතීතයේනම් පැඳුරු එලාගෙන තමා ඉන්න ඇත්තේ. අදටත් වෙනසක් නෑ. සමහර අය පැදුරු එලාගෙන හිටියාට. තවත් සමහරු පොලිතින් වගේ දේවලුත් බිමට එලාගෙන ඉන්නවා. මේ අය රැය පහන් කරන්නෙත් මෙහෙමම නිදාගෙන. අපි කලිනුත් කිව්වා මේ පාද යාත්‍රාව කියන්නේ සොබාදහමේම කොටසක් කියලා. මෙතනදීත් එහෙමම තමා. මේ රැය ගත කරන්නේ සොබාදහමට පරිසරයටම අනුගත වෙන විදියට. රැයේ අන්ධකාරය, සීතල, පින්න, ගහකොල, සතා සිව්පාවා ආදී මේ සියල්ලට මේ රාත්‍රිය පොදු අවකාශයක්.
එන ගමනට ඔය කතා ටික හිතට එද්දීම එන මඟ නතර කලේ අර අපිට මඟදි දොඩම් දුන්න කණ්ඩායමේ නඩේ ගුරා. නඩේ ගුරා කියන්නේ මෙතුමා තමා එතන ඉන්න වැඩිමහල්ම කෙනා. කැඩි කැඩි කතා කරන සිංහල වචනත් එක්ක එතුමා අපිට කිව්වේ රෑට කෑම උයන්න එපා එයාලා අපිටත් එක්ක කෑම දෙන්නම් කියල. අපිට තාමත් මතකයි ඔහුගේ අව්‍යාජ හිනාව. ඇත්තෙන්ම පාද යාත්‍රාව කියන්නේ මිනිසුන්ගේ වන්දනාවක් කියලා අපිට ඒ වෙලාවේ දැනුණේ නිරායාසයෙන්මයි. මේ වෙනකොට අල්ලපු වැටේ ඉන්න ක්‍රිෂාලත් රෑ කෑම හදලා ඉවරයක් වෙලා. ඒ නිසාම අපි හැමෝම එකට එකතු වෙලා රැයේ සප්පායමට වගකිව්වේ සහෝදරකමින්. සියල්ල ඒ විදියට හරියාකාර වෙද්දී අපිට දකුණු පැත්තෙන් හිටපු අයත් එයාලා හදපු රොටීවලින් කොටසක් දුන්නා කියන්නකෝ. කන කතා වැඩි උනත් ඒ දේවල් කියන්න හිතුවේ මේ වන්දනාවේ නැත්නම් මේ පාදයාත්‍රාවේ තියෙන ඇතුලාන්තය ගැන පොඩ්ඩක් විතර ඉස්මතු කරන්න හිතාගෙන. මිනිසුන් මිනිසුන් වෙනුවෙන් කෙරෙනා වන්දනාවක් එක්තරා ආකාරයකින්.
දැන්නම් ගමන් මහන්සියත් එක්කම නින්දට ආරාධනාවක් අවේ නිරායාසයෙන්මයි. අපිනම් ඉතින් කොකටත් කියලා කූඩාරමක් අටවගත්තා. ඒත් පාද යාත්‍රාවේ ආව කවුරුත් කුඩාරමක හිටියේ නෑනේ. ඒ නිසා අපිත් කැමරා ආම්පන්න කුඩාරමේ තියලා එළියට පැනගත්තේ මේ රැය එමාකාරයෙන්ම විදගන්න හිතාගෙන. හෙට උදෙන්ම යාත්‍රාවෙන් පිටත් වෙන්න ඕනේ. මෙතනින් ගේට්ටුව අරින්නේ උදේ 6ටලු. ඉතින් ඒ වෙලාවේම පිටත් වෙන්න ඕනේ.

නොනිමි වන්දනාවට කාලය හා අවකාශය තබමින් නවතිමු.

19/05/2023

_හැන්දෑ අහස ගොම්මනත් එක්ක හාද වෙද්දී අපි හෙමි හෙමිට ලංවුණේ කුඩාකැබිලිත්තට_
06 කොටස (පාද යාත්‍රාව)
ඔකඳ දේවාලය ගාවින් පාද යාත්‍රාව පටන් ගත්ත වන්දනාකරුවෝ මේ වෙනකොට බාඟුරෙත් පහුකරගෙන ටික දුරක් ඉස්සරහට ඇවිත්. එන ගමනට නිට්ටෑවෝ ගැනත් තොරතුරු හොයගත්තේ හිතේ ඇවිස්සෙන කුතුහලය නිසාමයි. ඒ බඹරගස්තලාව, නිට්ටෑහෙලත් ආසන්නයට ඇවිත්. බාගුරේ පහුකරගෙන පිළිවෙලට අන්දරකල, ඉටිකල, යාකල කියන කලපුත් පහුකරගෙන ආවේ කුමන විල්ලුවට. අද කතාව එතැන් සිටයි.
අන්තිමට අපි නතරවුණේ කුමන විල්ලුවට ඇවිල්ලා. මෙතනින්නම් යන්න හිතෙන්නෙම නැති ගානයි. මොකද මෙතන ඉදන් සියොතුන්ගෙ රඟ ඇති තරමට බලාගන්න පුලුවන්. ඒ නිසාමයි සරතැනට ඉඩක් දිලා සියොත් අහස දිහා බලාගෙන තණ කොල බිස්සේ ටිකක් හාන්සි උනේ ඉබේම වගේ. අපිට කලින් ආපු නඩයක කොලු ගැටයෙක් විල්ලුවේ තියෙන නෙළුම් බට්ටෝ කඩනවා. ඒක බලාගෙන ඉන්න අපේ හිත් වල ආසවත් ඉතින් පෑරෙනවා. කොහොමෙන් කොහොමහරි ඒ ගැන දැනගත්ත හින්දාම මන්දා කොලු ගැටයා අපිටත් නෙළුම් බට්ටෝ දුන්නේ හිතේ සතුටින්. ඒ හිතේ සතුට අපේ හිතටත් සාන්ද්‍රණය වෙච්ච නිසාම නෙළුම් බට්ටන්ගේ රස ඉහ වහ ගියේ අනිච්ඡානුගවයි. කිරි රහත් එක්ක කැකෑරෙන් ඒ සුමිහිර රස ඇත්තෙනම් සුන්දරයි.
ඒ සුන්දර බවත් රැකගෙනම අපි දැන කුමන විල්ලුවෙන් තවත් ඉස්සරහට යන ගමන්. ඉර දෙයියොත් ඉස්මුදුනේ නිසා අපේ ගමන තව තවත් මන්දගාමියි. අපිට ඉස්සරහින් ගිය නඩයක් ගිමන් හරින තැනක අපිත් ටිකක් ආයේ ඇල උනේ ගමනත් එච්චර හදිස්සි නැති නිසා. අපි කලිනුත් කිව්වා මේ පාද යාත්‍රාව කියන්නේ සියලු මිනිසුන්, මනුස්සකමින් එකහාසු කරනා අවකාශයක්. මෙතනදි සියලු මිනිසුන් කිසිම භේදයකින් තොරව එකම අරමුණකට එකතු වෙනවා. ඒ තමා පාද යාත්‍රාවේ හරය. ඉතින් අපිටත් අනික් නඩයෙන් සරතැස නිවාගන්නට දොඩම් වීදුරු දෙකක් ලැබුණේ අමා බොජුනක් වගේ. එතනදී අපි කවුද කින්ද මන්ද කොහෙන්ද ආවේ මොකක්ද ජාතිය කුලය මොකක්ද? ආදි කිසිම දෙයක් වැඩකට නෑ. ඇත්තෙන්ම අපිට දැනුණ විදියට පාද යාත්‍රාව කියන්නේ සොබාදහමේම කොටසක්. මෙතනදී අපිත් මේ සොබාදහමටම එකතු වෙනවා. අපි ගාව තිබ්බ රට ඉදිත් ඒ අයත් එක්ක බෙදාහදාගන්න අමතක කලේ නෑ. මේ නඩය සිය පවුලක්. එහෙම කිව්වේ සීයා ආච්චි ඉදන් දරු මුණුපුරන් හැමෝම ඉන්න. ඒ අතර අපි දැක්ක විශේෂ කාරණයක් තමා බඩදරු අම්මෙකුත් මේ වන්දනාවට එකතු වෙලා. ඉතින් ආයේ ඉතින් මේ වන්දනාවේ කැප කිරීම, අරමුණ, අපේක්ෂාව, භක්තිය ගැන අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෑනේ. මේ හැමෝම දවස් ගානකට ඕනේ කෑම බීම උයන පිහින සියලු දේ අරගෙන තමා එන්නේ. ඉතින් ඒ සියලු දේත් කරපින්නාගෙන මේ කරන්නේ ඇත්තෙන්ම දෙවියන්ටම කෙරෙනා කැපකිරීමක්. අනික් කාරණය වෙන්නේ මේ වන්දනාකරුවෝ සියල්ල්ගේ හිතේ තියෙන්නේ මේ පාද යාත්‍රාව පුරාවටම කතරගම දෙවියන් සෑම විටම තමන් හා ඉන්නා බවට තියෙන විශ්වාසයයි.
ඒ වගේම පාද යාත්‍රාවත් එක්ක බැඳුණු කතා ඇති තරම් තියෙනවා. කොහොමත් පාද යාත්‍රාව පටන් ගන්නේ වැස්ස නැති කාලයේ. ඒ නිසා වන්දනාකරුවන්ට වතුරින් අඩුපාඩුව තියෙනවා. අද වෙනකොටනම් කිලෝමිටර් හතරෙන් හතරට වගේ බීමට වතුර සපයලා දෙනවා. ඒ අපේ මිහිපිට දෙවිවරු වෙන ආරක්ෂක අංශවල මැදිහත් වීමෙන්. ඉතින් අතීතයේ ඔහොම දැඩි නියං කාලේකදී පාද යාත්‍රාවේ ගියපු වන්දනාකරුවන් බීමට වතුර නැතිව සෑහෙන අපහසුතාවයකට පත්වෙලා. ඉතින් ඔය වෙලේ කැළේ මැද්දෙන් සාමීවරයෙක් මතුවෙලා මේ වන්දනාකරුවන්ට වතුර බෙදලා දුන්නා කියලා කතාවක් තියෙනවා. ඒත් එක්කම තව කතාවක් වෙන්නේ පාද යාත්‍රාවේ ආපු තාත්තෙක්ට පුතාවත්, පුතාට තාත්තාවත් මඟඇරිලා තියෙනවාලු. ඉතින් ටික වෙලාවක් යද්දී ඒ පුතාට තාත්තාවත්, තාත්තට පුතාවත් හම්බෙලා පාද යාත්‍රාව ඉවර කරලා තියෙනවා. නමුත් මේ දෙන්නාට දෙන්නා ඇත්තමට ඉදලා නෑ. පාද යාත්‍රාව ඉවරයක් කරන්න මේ විදියට දෙවියන් තමන්ට උදව් කරා වගේ ඒ රූපයන් එකිනෙකට මැව්වා කියලා තමා විශ්වාස කරන්නේ. ඔය වගේ තව කතානම් ගොඩක් තියෙනවා. ඒ ගැන පස්සේ හොයාගමුකෝ.
හැන්දෑ අහස ගොම්මනත් එක්ක හාද වෙද්දී අපි හෙමි හෙමිට ලංවුණේ කුඩාකැබිලිත්තට. එහෙමත් නැත්නම් තොටුපලට. මඩමේතොට, කුඹුක්කන කියලත් හඳුන්වන්නේ මේ කුඩාකැබිලිත්තමයි. පාද යත්‍රාවේ ප්‍රධානතම නැවතුමක් තමා කුඩා කැබිලිත්ත කියන්නේ. කුඩා කැබිලිත්ත තියෙන්නේ කුඹුක්කන් ඔයේ ඉවුරේ. කුඹුක්කන් ඔයෙන් තමා යාලත් කුමනත් වෙන්වෙන්නේ. කුඩා කැබිලිත්ත දේවාලයත් පිහිටලා තියෙන්නේ මෙතනමයි. මෙතනින් එහාට අපි ඇතුල් වෙන්නේ යාල මහකැළේට.
අපි කුඹුක්කනට එනකොට 500-1000කට විතර ආසන්න බැතිමතුන් වන්දනාකාර රාත්‍රියට සුදානම් වෙන ගමන්. අපිත් පුලුු පුලුවන් හැටියට තැනක් තොරාගත්තේ කුඹුක්කන් ඔයට ආසන්නයේ. අපිත් එක්කම කොළඹ ඉදන් ආපු ක්‍රිෂාලත් නවතින්න ලෑස්තිවෙලා හිටියේ අපිට අල්ලපු ගෙදර. ඉතින් දන්න කියන අය ළඟ පාත නිසා පාලුවකුත් නෑනේ.
කුඹුක්කනට එහෙම නම ලැබිලා තියෙන්නේ එකක් කුඹුක්කන් ඔය නිසා. එතකොට කුඹුක්කන් ඔයට ඒ නම ලැබිලා තියෙන්න මේ ඉවුරු දෙක පුරාවටත් මේ ඔය ආශ්‍රය කරගෙන මහ රූස්ස ගස් විදියට හැදිලා තියෙන කුඹුක් ගස් නිසාලු. දැන් අපේ ලෑස්තිය ඉන්න තැන පිළිවෙලක් කරගෙන තේ ඩිංගක් බීලා කුඹුක්කනට බැහැගන්න කියලා.
නොනිමි වන්දනාවට කාලය හා අවකාශය තබමින් නවතිමු.

Address

Website

facebook.com

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when වන්දනාකරුවෝ - Wandanākaruwo posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.