Margot on tour

12/02/2018

De Cubaanse NS....
Vandaag toch echt het laatste stukje, van Pinar terug naar Havana, met een collectivo. Mijn casa ligt om de hoek van de terminal en het zijn de echte Cubaanse collectivos, niet speciaal voor toeristen, die zijn hier niet echt héél veel.
Ik ben benieuwd!
Na een ontbijt met goed gesprek over Cuba en de rest van de wereld, loopt Luis (van de casa) met me mee, het is 08:55 en in no time zit de fiets op het dak, is de taxi vol (7 Cubanen en ik) en om 09:15 rijden we weg. Geen idee wat voor merk de auto is, het dak is aan de binnenkant aan elkaar geplakt met ducttape en de gaten zitten in de deuren, echter, hier kan geen NS tegen op!!
Dan de kosten: de vorige (toeristische) collectivo kostte 30CUC, deze, de Cubaanse, 5CUC voor hetzelfde aantal kilometers haha ( resp. ong. €26/€4)
Onderweg zie ik de bergen de ik de vorige week aan de noordzijde doorkruist heb. De snelweg waarop we rijden weer vol met wandelaars, fietsers, wachtende mensen in de middenberm, paard en wagens en ossenkarren die dwars over de weg gaan. In de schaduw op de weg zie ik mijn fiets op het dak liggen. Manmanman, als die toch eens kon praten!!
Twee uur later kom ik aan op de Plaza de la Revolución, onder toeziend oog van de immens grote afbeeldingen van José Martí, Che Guevara en Fidel. Een plein waar veel gebeurd is, nog steeds geb***t en waarschijnlijk nog veel zal gaan gebeuren.
Fiets van het dak af, tassen erop en ik cruise rustig naar m’n casa, alsof ik niet anders gewend ben. Hoe anders voelt het dan toen ik hier een kleine 3 weken voor het eerst fietste.
Vanavond de fiets weer in de doos en dan morgen gewoon weer terug met een bagage vol prachtige herinneringen die rustig, in de loop der tijd, een plekje krijgen.
Maar nu eerst nog even van Havana genieten!
Dit waren vooralsnog mijn laatste woorden vanuit Cuba. Mijn dank weer voor al jullie leuke, gezellige en meelevende reacties, maar onmogelijk om op elk daarvan een reactie te geven, gezien het internet hier.
Hasta siempre amigos, hasta siempre Cuba!!

10/02/2018

Het gaat hard nu.....
Vandaag nog in Viñales en dan morgen het allerlaatste fietstraject alweer, van hier naar Pinar del Río, een pittig traject door de heuvels en van daar met de collectivo op maandag terug naar Havana.
Eigenlijk was het wel de bedoeling om na Pinar verder te fietsen richting Havana, maar meerdere locale mensen hebben mij dit ten sterkste afgeraden vanwege de hele slechte weg. Eerst denk je dan natuurlijk nog, “aaah dat zal toch wel meevallen”, maar na de laatste tocht geloof ik het maar al te graag, maar toch jammer.
Gisteren een 5 uur durende paardentocht gemaakt door het nationale park van Viñales, prachtig. Weliswaar héél toeristisch, maar vooruit maar, alleen kom je het park niet in, en de uitleg over tabak en koffie was meer dan de moeite waard.
Overigens moest ik sowieso erg wennen aan de vele toeristen hier in Viñales, het wemelt er van, en ik heb de laatste 300 km geen buitenlander gezien. Maar ja uiteindelijk ben ik naturlijk ook een toerist. “La Solita” noemen ze me hier op het eiland...
Gisteren na de paardentocht een pizza gegeten met 2 Duitsers, maar die was toch niet helemaal goed, en na veel overgeven heeft de oma van de casa ‘s nachts besloten dat ik met opa naar de Clínica Medical moest. Schatten zijn het. Daar een injectie gekregen van een arts die van z’n stoel viel toen ik zei dat ik 55 was, hij dacht een jaar of 40. Nou, dat maakt een hoop goed hoor zo midden in de nacht haha.
Voel me weer een stuk beter en kijk uit naar m’n laatste traject, met gemengde gevoelens, want wat bén ik hier aan het genieten!!

07/02/2018

Afzien, veel zien en gezien worden.....

Vandaag van Bahía Honda naar la Palma gefietst. Het eerste stuk vanaf Havana was al fabelachtig mooi, maar vandaag overtrof toch wel alles, in alle opzichten.
Het is maar 50 kilometer en de eerste 25 gaan vrij rap, wind in de rug, prima weg, op een paar gaten en overdwarse geulen na, maar dat ben ik zolangzamerhand wel gewend.
Na Playa la Mulata worden de heuvels iets zwaarder ( niet heel erg hoor, maar je voelt het wel). De route aan beide zijdes wordt mooier en mooier, uitzichten op zee aan de rechterkant, en de steeds hoger wordende bergen aan de linkerkant.
Het wegdek wordt wel wat slechter, en op het moment dat je denkt “nu kan het toch niet heel veel slechter worden”, wordt het één grote gatenkaas en slinger ik van rechts naar links om alles zoveel mogelijk te omzeilen. Veel verkeer is er niet, op een paar grote vrachtwagens met net geoogst suikerriet na en natuurlijk de paarden - en ossenkarren.
De hellingen naar beneden zijn dit keer geen vrije val naar beneden, maar een uiterst secure zaak (al helemaal als er schaduw is) en de remmen draaien op volle toeren, de banden hebben het zwaar, maar moeten het aankunnen.
Als de de weg naar links afbuigt krijg ik de volle laag van de inmiddels stevig aangewakkerde wind, die giert door de gaatjes in m’n sombrero met de koperen ploert daarboven op.
Maar hey, het is 30 graden en een supertocht. Veel mensen onderweg gesproken voor een praatje en zigzaggend bereik ik La Palma, waar als het goed is een vrouwtje met een rode trui aan het begin van het dorp mij staat op te wachten om me naar het slaapadres te brengen. En verdomd, ze staat er (absoluut geen rode trui, maar toch vind je elkaar)
Zij is op haar elektrische scooter, ik erachter aan. Geen lelijk dorp, met best leuke huisjes. Misschien heeft zij ook wel zo’n huisje??
We rijden door, linksaf, rechtsaf, heuvel op (pfffff..), lelijke flatgebouwen. Waar ga ik in hemelsnaam terechtkomen????
Helemaal aan het eind van het dorp staat een aquagroen/roze huis en ja hoor, dat is het!! Een oase, kamer met terras met uitzicht op de bergen.
Typisch Cuba!!

06/02/2018

Hoef weinig aan deze foto toe te voegen, behalve dat ie genomen is op het dakterras bij mijn kamer met uitzicht op zee en de bergen

05/02/2018

Snelle update....

Van Trinidad naar Cienfuegos was prachtig, van Cienfuegos naar Playa Girón duidelijk minder ( beetje saai, wel door n soort moerassig gebied gereden en landerijen), en Playa Girón valt gewoon tegen. Weliswaar het Museum van de slag bij Varkensbaai bezocht, dát was interessant, maar voor de rest.... volgende ochtend vroeg weggefietst naar Playa Larga.
Daar er op het platteland geen casas te vinden zijn, had ik al besloten om vandaar met de bus naar Havana te gaan en dan weer door te fietsen naar het Westen. Maaaaaar, de zee lonkte, het was fantastisch weer, dus lekker een dagje ah strand gezeten in een supercasa en ondertussen een Collectivo geregeld om richting Havana te gaan, nauwelijks duurder dan de bus n véél leuker en dat allemaal geregeld door de locale maffia.
Het plan was wel om afgezet te worden bij het huis van Hemingway, maar dat was gesloten vandaag!!
Tja, dat kan natuurlijk ook, dus toen heb ik gevraagd of hij me bij mijn oude casaadres in Havana kon afzetten. En nu?
Ga ik lekker even wat drinken aa de Malecón en dan hup, weer op de pedalen voor een paar uurtjes met heeeeel veeeeel wind in de rug.
Het is hier super so far!!

01/02/2018

Havana it is....
Na aankomst in Havana komt de spanning; is de fiets heelhuids overgekomen?
Koffer gehaald en op naar Odd-size luggage. Nou, dáár was ik niet de enige. Tientallen Cubanen die op evenzoveel pakketten staan te wachten: tv’s, airco’s, autobanden, bedden noem maar op en dat torenhoog op bagagekarretjes wat mij het zicht ontneemt op mijn felbegeerde fietsdoos.
Maar daar, opeens, staat ie en helpen de mensen mij een weg te banen door al die mensen.
Hup door de douane en daar staat mijn taxichauffeur, die meteen een rolberoerte krijgt van de omvang van de doos. “Eso nunca pasa en mi carro”, kortom, dat gaat nooit passen.
Een vijftal Cubanen gaat zich er mee bemoeien, dus ik kan rustig geld gaan wisselen en ja hoor, bij terugkomst is het opgelost. Een grote van met een 76-jarige chauffeur, lichten van de auto die het niet en ook lekt ie her en der (het regent..), maar ..... ik ben onderweg naar mijn Casa.
Aangekomen in de straat denk je: OMG wat is dit voor buurt?? Maar eenmaal binnen is het wáánzinnig, een oud koloniaal huis met een even oude maar o zo charmante inrichting.
Een koel biertje, fiets naast het bed en lekker slapen!
Volgende ochtend fiets in elkaar gezet. Gaat prima, op de voorrem na dus vanavond nog maar eens proberen, nu eerst Havana in.
De stad is een mix van een bouwval tot prachtig gerestaureerde gebouwen en het wemelt er inderdaad van de oude Amerikaanse auto’s. De vriendelijkheid van de mensen is enorm, maken graag een praatje, al merk je in het toeristische deel dat het daar toch meer om het geld gaat in plaats van het praatje.
Nu sta ik aan de boulevard bij een hotel dit allemaal te schrijven, de plek waar wifi is en straks ga ik de boulevard af fietsen en eens kijken of ik het busstation kan vinden waarvandaan ik morgen richting Santa Clara ga en vandaar gaat het echte fietsen beginnen!
Tot nu toe heb ik het fantastisch en heb het idee dat het al mooier en mooier gaat worden en ook iets rustiger.
Heb mn hart al een beetje verpand aan dit land!!

01/02/2018

Rustdagje. Nu al??
Jaja, nu al, gisteren bij aankomst in Trinidad voelde ik me niet geweldig(plotseling), kennelijk de dag ervoor toch iets verkeerds gegeten. Kortom, heb ik besloten om een dag langer in Trinidad te blijven en aangezien ik me nu weer beter voel (dankzij mijn reisapotheekje en kamillethee) heb ik daar zeker geen spijt van. Straks op de fiets nog lekker even naar het strand.
Het fietsen begon in Santa Clara, waar ik ontvangen werd door Marta, in een héle eenvoudige Casa, maar Marta zorgt ervoor dat je haar nooit meer vergeet. Zo heeft ze vanochtend even met mijn Casa in Trinidad gebeld of alles goed met mij ging, fantastisch toch?
Het fietsen is een feest, prachtige natuur en als een soort Máxima slinger ik door het land. Er wordt gezwaaid en geroepen, soms krijg ik een zoen en ik zwaai en roep terug en fiets weer rustig door.
Helemáál vlak is het hier niet hoor en ja, zoals altijd komen de pittigste heuveltjes aan het eind, maar hoort erbij en je wordt beloond met een waanzinnig uitzicht.
Lekker ergens eten is er onderweg echter niet bij, gelukkig had ik wat cupcakes weten te scoren in Sancti Spiritus en wat brood van het ontbijt in mn tas gestopt.
Bij aankomst in de volgende plaats is het zaak zo snel mogelijk op zoek te gaan naar flessen water en dat gaat niet altijd even snel. Wel een must, want ook water kan je vergeten onderweg. Gisteren in Trinidad ook nog weer cakejes gekocht en wat chips, dus ik kom de volgende fietsdag wel weer door.
Dat is dus morgen naar Cienfuegos, een tocht van 86 km langs zee een bergen, dus dat was ook een reden te meer om vandaag niet te vertrekken.
Vanaf Cienfuegos naar de Varkensbaai en dan nog een stukje langs de kust omhoog. Vandaar ga ik, gezien de wat mindere plaatsen onderweg, m’n route wat verleggen.
Het is een apart land, prachtig met bijzonder vriendelijke mensen, maar het feit dat je niet zomaar even naar een winkel kan om weet ik veel wat te kopen, is toch een vreemde gewaarwording. Eten voor onderweg is gewoon een zoektocht.
Hasta pronto amigos!!

29/01/2018

Vanochtend in Havana onderweg naar het busstation

29/01/2018

Reizen met de bus 2.0......
Vanochtend vroeg naar het busstation om naar Santa Clara te gaan. Mét fiets moest ik een uur voor vertrek er zijn, dus zogezegd, zo gedaan (nou ja, het werd ietsje korter voor vertrek).
Tassen van de fiets af, in de flightback,trap op en inchecken. Holy moly, wat een rij en een chaos! Het schijnt dat alle bussen overbooked zijn, maar we blijven gewoon rustig wachten.
Ik krijg een ingeving en vraag aan een zweeds stel of ze even op mijn bagage willen passen. Ik hol naar mijn fiets en zorg dat ik m achter het hek bij de bussen krijg. Een no-nonsense praatje met de bewaker doet wonderen en de fiets staat alvast goed!
Hol weer Terug de trap op naar de incheck. De rij is wat korter geworden en eenmaal aan de b***t, geen probleem, ik moet alleen nog even voor de fiets gaan betalen, beneden.... Ik laat mn bagage even staan bij de Zweed, en ga betalen. “Heeft u bagage?”. Jaa, die staat boven. “Die moet ik hier hebben”.
Ik hol weer naar boven, tas halen en uiteindelijk zorgt de man dat ik die tas niet meer hoef te dragen.
Gauw naar mn fiets. Of ik wel even het zadel eraf wil halen en het voorwiel eruit. GVD, nou doen nét de remschijven het weer top. Ok, het wiel haal ik eruit, maar zadel echt niet, schroevendraaier zit bovendien in mn bagage.....
Met n grote glimlach en een knipoog mag ie zo mee en de fiets gaat onderin de bus, als eerste.
Mijn bagage wordt gebracht, gaat er ook in, alsmede een heleboel andere koffers bovenop mn fiets.
Ik ga gewoon lekker in de bus zitten en we zien t wel. De bagageman komt nog iets in de bus doen, ziet me zitten en roept hard “buen viaje guapa”. Ja hoor, graciaaaaaas.
Ach, wat een beetje Spaans, een grote glimlach en een knipoog al niet kan doen.
De deur gaat dicht, bus halfvol (hoezo overbooked) en off we go naar Santa Clara!

28/01/2018

28/01/2018

En dan zit je zomaar Havana....
Na aankomst op Havana neemt de spanning toe, hoe ziet de fiets eruit??
Na mn koffer is het eventjes wachten odd-size bagage en daar ben ik niet de enige. Tientallen Cubanen die wachten op even zoveel dozen met airco’s, tv’s, autobanden en weet ik veel wat nog meer, en dat allemaal in een hoekje van de luchthaven. En dan, plotseling, staat daar mijn fietsdoos, helemaal in tact. Hoe blij kan je worden!!
Hup, door de douane en daar staat mijn taxichauffeur al te wachten, en bij het zien van de doos verschiet ie helemaal. “Dát gaat niet passen”, zegt ie toch lachend. Direct staan er 4 mannen om m heen en zij gaan t regelen. Ondertussen wissel ik geld en passen zij op mijn fiets. Er komt een grotere taxi en die brengt mij naar mijn casa particular (cubaanse bed & breakfast). Jammergenoeg doen de lichten van de auto het niet en regent t ietwat naar binnen, maar we redden het.
Krijg lekker een biertje bij aankomst in een soort oase; een prachtig koloniaal huis (van binnen, de straat ziet er iets anders uit). Lekker geslapen met de fiets naast mn bed.
Volgende dag fiets uitgepakt en in elkaar gezet, wat goed lukt op de voorrem na, die loopt iets aan. Vanavond maar verder kijken wat ik daar aan kan doen.
Havana is een mix van afthans en heel mooi gerestaureerd, maar fascinerend en gezellig. En ja, heeeeeeel veel Amerikaanse oude auto’s, fantastisch.
De hele dag te voet gedaan en nu stap ik zo eens op de fiets om te kijken hoe ie loopt en een ander deel bekijken én de route naar het busstation zoeken, zodat ik daar morgenochtend in één keer naar toe fiets, voor de trip naar Santa Clara.
Heb mn hart nu al verpand aan Cuba

25/01/2018

Alles is ingepakt, hopelijk stevig genoeg, maar ik heb er alle vertrouwen in!

12/01/2018

Wat in het vat zit......

Soms gebeuren er dingen waardoor gemaakte plannen gewoonweg niet kunnen doorgaan, maar uiteindelijk is het dan tóch weer zo ver. Niet de dreamride waarover ik eerder geschreven heb, maar simpelweg een andere (en iets kortere) tour, namelijk drie weken naar Cuba en hiermee gaat een lang gekoesterde wens in vervulling.
Vandaag precies over twee weken zit ik in het vliegtuig naar Havana, met in het ruim de fiets. Dát is nog wel even een dingetje: a) de fiets moet goed ingepakt worden qua vervoer en b) hij moet ook nog onbeschadigd aankomen, maar, ik heb er alle vertrouwen in.
Kampeerspullen hoeven niet mee, kamperen wordt op Cuba niet zo op prijs gesteld, dus verblijf ik in Casas Particulares, waar er héél veel van zijn. De benodigde vaccinaties - op één na want dat was te kort tijd - zijn gehaald, het visum kan worden ingevuld en de pinpas kan opgeborgen worden want die werkt daar niet.
De exacte route bepaal ik ter plaatse ( al weet ik natuurlijk ongeveer wel wat het gaat worden), maar is een beetje afhankelijk van de wind.
Hopelijk is er af en toe zodanig internet dat ik met gepaste regelmaat hier weer een berichtje kan schrijven en wat foto’s plaatsen, altijd een leuk onderdeel van de dag.
Ik ga nu aftellen tot 26 januari en wat zomerkleding uit de kast halen, want minder dan een graad of 24 wordt het vast niet en als je mij een beetje kent, weet je dat ik dat héérlijk vind.
Let the countdown begin!

12/12/2015

The Dreamride

Vandaag precies een half jaar geleden reed ik door een gebied waar tientallen kilometers lang niemand te zien was, was ik blij als er koeien in het land stonden en mij lang en verwonderd nastaarden.
Eerst dagelijks, nu zo'n beetje wekelijks zie ik flarden van die fietstocht voorbijkomen en telkens denk ik dan weer "ik wil weer weg op de fiets, ik mis het....." Zo ben ik al een tijd aan het nadenken wat de volgende tocht gaat worden en die heb ik vandaag definitief vastgesteld. Grappig genoeg en onbewust ongeveer rond dezelfde tijd dat ik vorig jaar besloot om naar Frankrijk te fietsen.
Het wordt iets langer dan Santpoort - Saintes Maries de la Mer, maar ik denk ook weer prachtig en soms ook slopend, maar dat is nu net de lol. Het wordt Seattle naar Washington DC, in zo'n 2.5 maand en met heen en weer reizen al met al een maand of 3 denk ik. Het zal waarschijnlijk niet lukken in 2016 om ik weet niet hoeveel redenen (hoewel, je weet het maar nooit...), maar 2017 moet het wel worden. Het is ruim 3x zoveel fietsen (een kleine 5000 km.) als het Frankrijkverhaal, dus heb ik misschien ook iets meer tijd nodig qua voorbereiding.
Heeeeeeeeerlijk, alleen het idee al!! En ach, om te oefenen in 2016 toch nog wel ergens een klein tochtje denk ik.
Voor diegenen die het leuk vinden, I'll keep you posted, the Dreamride is on.........

07/07/2015

Even afsluiten......

Zojuist is mijn fiets thuis afgeleverd, heeerlijk, want die heb ik de laatste 2 weken wel gemist!
Hoe groot mijn verbazing was toen ik mijn fiets in het busje zag hangen zonder trappers er aan, hoef ik misschien niet eens uit te leggen, want dát was nu precies de reden dat ie niet in het vliegtuig is meegegaan...
De vriendelijke chauffeur heeft mij laten zien hoe snel ze er ook weer op zitten (en zo snel gaat het eraf halen dus ook), mits de goede steeksleutel. Dat weet ik nu, en precies díe steeksleutel gaat voortaan mee, niets anders, ook niet als men zegt dat het met een andere "tool" ook gaat zoals mij was uitgelegd.
Anyway, toch was ik heel blij met dit vervoer, fiets hing keurig in het busje met een oude paardendeken erom heen en is geheel onbeschadigd aangekomen, en dat is mij een hoop waard.
Bij thuiskomst nog wel even uitgerekend hoeveel ik nu gemiddeld per dag heb gefietst en voor diegene die dat interessant vindt:
69 km p/d, 4.30 uur p/d echt in het zadel en daarmee 1670 Kcal verbruikt per dag.
Wat betreft die caloriën, dat is wel heel leuk aan het fietsen, je kan (en moet) werkelijk eten wat je wil en zo niet meer. Ik heb in die 3 weken dagelijks meer gegeten dan dat ik überhaupt ooit op een dag verorbert heb; flink ontbijt, een stokbrood met worst en kaas mee voor onderweg, elke dag een grote reep chocola, pinda's, 's avonds grote borden pasta of vlees (en zo'n vleeseter ben ik niet..) met groente, salade, patat met mayonaise, taartjes, muffins, en dat elke dag. Grappig genoeg had ik tijdens het fietsen meer behoefte aan zoet dan zout....
Bij thuiskomst heb ik dit nog ongeveer een week gedaan, ik had de hele dag door trek, maar nu is het lichaam weer in een normale modus teruggekeerd, net zoals het dagelijkse leven.
Nu mijn fiets weer terug is, heb ik ongelofelijk veel zin om eigenlijk weer op pad te gaan voor een week of wat, maar ja, ik zal het moeten doen met een weekendje én de planning voor de volgende grote tocht.
Het idee om een boek te schrijven vanaf dag 1 van de voorbereiding tot en met thuiskomst met tips en tricks (vooral het demonteren van de trappers....) begint een vastere vorm aan te nemen.
Of het ooit zover komt... ik laat het jullie weten!

23/06/2015

23/06/2015

Back home.....

Vandaag vanuit St. Maries de la Mer naar Montpellier gefietst om morgen naar huis terug te vliegen. Morgen al? Ja, en dat is helemaal goed, het fietsen zit er op, de muggen waren echt niet te harden in St. Maries en ik ben nogal in trek bij die kleine monstertjes.....
De weg van Arles naar St. Maries was prachtig, maar de laatste 15 km zwaar en dat kwam omdat ik dwars door het natuurgebied wilde fietsen, maar dat was het dubbel en dwars waard. Ver weg van gemotoriseerd verkeer, 15 km helemaal in m'n eentje over een, tja, hoe zal ik het noemen, een af en toe onbegaanbare weg met kuilen, zand, grind, stenen en de koperen ploert recht boven mn hoofd (extra doekje erop). Maar hoe geweldig voel je je dan met alleen honderden flamingo's, zwarte stieren en een enkel paard om je heen. Ik voel me dan geweldig!!
Langzaam doemt dan in de verte m'n eindbestemming op en elke meter die je dichterbij komt wordt de vorm vaster en dan opeens.... ben je er gewoon.
Een gevoel van triomf en het einde van 1513 km fietsen en maanden van voorbereiding. Een koel biertje met lekkere salade in de jachthaven smaakte daarop super.
St. Maries is lieflijk, maar erg toeristisch, heb lekker aan het strand gezeten en gezwommen, heerlijk gegeten, heel veel antimuggenspray gebruikt en toen was het mooi geweest.
Vlucht geboekt, naar Montpellier gefietst ( dat was me toch nog wel een puzzleritje af en toe....) en dan de fiets inpakken.
Dat pakte anders uit dan verwacht, de pedalen waren er met geen mogelijkheid af te krijgen, ook niet door 3 hele vriendelijke franse werkers met hamers en al. We hebben wel lol gehad.
Gauw contact gezocht met een Nederlands fietsvervoer bedrijf en morgen ( als ik al weg ben ) wordt mijn trouwe Koga opgehaald..... Ik vertrouw erop.
Hoewel ik me er op verheug m'n gezin weer te zien ( en Sjors..), mn ouders, en alle vrienden en bekenden, ga ik toch met pijn in m'n hart afscheid nemen van deze reis, die in alle opzichten geweldig was!
Ook wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie enorme leuke en hartverwarmende reacties, dat heeft er wel iets heel speciaals van gemaakt en was voor mij steeds weer heel leuk om te lezen.
Dit boek slaan we dicht, maar de eerste ongeschreven pagina van het nieuwe boek ligt al klaar, net als de bestemming, maar die hou ik nog even voor mezelf....
A bientôt dans le Pays-Bas!!

22/06/2015

Het is kwart voor twee en IK BEN ER !!!!!

22/06/2015

Uitzicht vanuit de Spa....

22/06/2015

Het aftellen is begonnen....

Nadat ik straks heerlijk in de tuin van het hotel in Arles ga ontbijten, gaat de laatste etappe beginnen, de laatste 35 km om in St. Maries de la Mer te komen. Een heel vreemd gevoel om te weten dat over een paar uur de eindbestemming is bereikt.
De laatste dagen zijn werkelijk omgevlogen, letterlijk en figuurlijk, zeker gezien de nog steeds aanwezige Mistral, wat was ik daar blij mee!!
De route was prachtig, behalve de gebruikelijke wijn- en tarwevelden, groen-blauwe Rhône en kleine doch pittige colletjes, nu ook velden vol met ontluikende zonnenbloemen en al wat paars kleurende lavendelvelden.
Het is jammer dat je via Facebook niet kan laten weten hoe heerlijk het ruikt onderweg en het ruisen van de Mistral door de platanen en populieren kan laten horen, dus dat hou ik allemaal voor mezelf.
De laatste 2 dagen 187 km gefietst, het is dus toch nog iets langer dan gedacht, maar dat komt omdat je telkens de Rhöne oversteekt, en af en toe de route plotseling stop en er dan toch nog gezocht moet worden hoe verder. Dat je gewoon over de Route Nationale kan fietsen ben ik nu wel achter, al dan niet met fietsstrook.
Wat opvalt is toch de enorme stilte in zolangzamerhand het hele land, en daarmee doel ik meer op verlaten gebouwen en soms (zo lijkt het) hele plaatsjes. Het lijkt niet echt goed te gaan hier.
Hoewel bij aankomst in Arles gisteren dat wel anders was, een ware toeristische explosie, dat was wel even schrikken!
Zo ook de camping, onverzorgd en viezig en duur, dus dat heb ik niet gedaan, maar ben op zoek gegaan naar een hotelletje. Nou, dat is gelukt! Het hotel ligt tegenover de Arena, de fietst hangt in de tuin die een ware oase van rust is en als mooie afsluiting van de dag gister lag ik in de Spa met uitzicht op de Arena, waar groepen verhitte Japanners en andere nationaliteiten voorbij liepen.
Straks even naar de spoorwegen om te kijken hoe eventueel met de trein terug te gaan, en dan, op de pedalen naar St. Marie dwars door de Camargue heen. En guess what, de wind staat op het punt te draaien, de Mistral gaat aan haar zomerslaap beginnen, maar heeft mij enorm gesteund de laatste week.
Merci beaucoup!!

19/06/2015

Nog 199 km.......

Nadat ik vanuit m'n laatste hotelletje binnen 40 minuten hartje Lyon stond op het grote plein en daar lekker geluncht heb, drong eigenlijk pas goed tot me door dat ik met mijn eigen fiets hier nu sta, alsof ik me nu pas realiseer dat ik het hele stuk gefietst heb. En hoe leuk is het om met volle bepakking zo'n zuidelijke stad in te fietsen!
Vanuit Lyon neem ik de ViaRhôna naar het zuiden, maar vraag wel even aan de VVV hoe ik op dat fietspad kom. "Alors", zegt die mevrouw, " je neemt de trein tot aan Givors en ....." Ho ho , hier gaat iets mis, ik sta hier niet met fiets en al in Lyon om nu opeens een stuk met de trein te gaan (heb ik bovendien al in Nederland een stukje gedaan, met die nare wind). Is er niet iets anders?? Ze komt met een route via kleine plaatsjes, en op mijn vraag of dat erg heuvelachtig is zegt ze " dat valt wel mee". Nou, dáár trap ik niet meer in. Als ik vraag of ik niet gewoon de Rhône kan volgen zegt ze " tja, dát kan natuurlijk ook". Dus, dat ga ik doen en zo zie ik een hele andere kant van dat leuke Lyon, maar gaandeweg wordt de route alsmaar mooier.
Ik fiets door tot aan Condrieu en kom daar op een typisch franse camping terecht, rommelig, maar wel heel gezellig! Gelukkig maar, want van het plaatsje zelf moeten we het niet hebben.
Vannacht regen op de tent en ik hoor het hard waaien, en dat doet het vanochtend nog steeds, maar gelukkig komt ie uit het noorden en zo vlieg ik in volle vaart langs de oevers van de groen-blauwe Rhône, langs wijnvelden, door dorpjes en boomgaarden.
In de buurt van Valence doemen de bergen van de Drôme op, en zo voel ik mij zolangzamerhand de hoofdpersonage in een levende reisgids.
In Valence ligt de camping (die a.s woensdag ophoudt te bestaan....) aan de ViaRhôna, dus morgen hoef ik niet te zoeken.
Alvorens hier aan te komen valt mijn fiets bij het nemen van een heel klein stoeprandje in hartje Valence, het voorwiel haalt het met gemaak, maar met de bepakking achterop nét niet. Ik laat de fiets vallen en spring er zelf af, maar verzwik daar ( blijkt later) mijn enkel mee en zo zit ik nu aan een glas wijn met mijn voet op een stoel en doet ie behoorlijk zeer. Maar goed, m'n knie doet weer goed mee, je kan ook niet alles hebben. Morgen gaat t vast weer beter.
Tja, morgen, dan gaan de laatste 199 km in (met een straffe noordenwind en 25 graden met zon) en ik denk dat als alles goed gaat maandag in St. Maries de la Mer aan te komen. Ik kan het eigenlijk niet echt geloven, maar ik laat het jullie weten!!

Un beso.

17/06/2015

Na regen komt.......

Heel veel zon, wind in de rug en prachtige routes, het houdt maar niet op.
Maar voordat de zon weer terugkwam, is de tocht na Beaune vroegtijdig gestaakt omdat het zo ontzettend hard begon te regenen, dat zelfs de auto's stilstonden. Ik ben snel in Chagny naar de Office du Tourisme gereden en vroeg waar de camping was. De ontzettend vriendelijke dame achter de balie keek naar mij, naar mijn fiets, naar buiten, draaide zich weer om naar mij en vroeg alleen maar met een heel vragend gezicht " camping???? "
We moesten allebei hard lachen en ze heeft een heerlijk hotelletje voor me geregeld, waar ik erg van genoten heb.
De volgende ochtend scheen de zon door het raam, lekker ontbeten en op weg naar - het schijnt - een prachtige Voies Vertes ( de eerste van Frankrijk ), en daar is niets aan gelogen; een bijna 80 km lang fietspad door bossen, landerijen, wijnvelden, dorpjes, een 1,5 km lange tunnel en zo stond ik opeens in Mâcon, zó'n gezellige stad.
Vanochtend lekker rustig aangedaan, boodschappen doen, tent ingepakt en om 12 uur vertrokken met een route die ik van de VVV had gekregen, en grotendeels langs de Saone voert, en dat is met dit weer geen straf; strakblauw, 27 graden én, wind in de rug.
Wel eerst nog even dwars door een land met koeien heen, die allemaal wild beginnen te hollen als ik daar aan kom rammelen met mijn fiets op het grindpad...
Overigens niet het enige grindpad, ook nog (per ongeluk??) op een mountainbikeroute terecht gekomen, met allemaal mannen die daar aan het trainen waren met fietsen die banden hadden 2x zo breed als die van mij..... én geen bagage....
Aan het einde van deze tocht zou ook een camping zijn, alleen, hij was er niet en toen bleek het nog niet zo eenvoudig te zijn om een onderdak te vinden. Nauwelijks hotels en al helemaal geen campings. Bij het drinken van een biertje gevraagd waar ik nou toch moet gaan slapen vanavond en na wat heen en weer gepraat blijkt er een Logis de France te zijn niet al te ver bij dat biertje vandaan. Ik spring op de fiets en ga er gauw naartoe, ondertussen is het 7 uur en wordt t wel tijd om eens lekker te gaan douchen.En daar ben ik nu, héél rozig van de wind en de zon, dus ga lekker slapen zo.
Morgen lunchen in Lyon en dan de ViaRhona op, een fietspad dat in Geneve begint en doorgaat tot de Middelandse Zee.
Voor mij is dit tevens het begin van het laatste stuk van deze fietstocht, en voor m'n gevoel gaat het nu opeens wel erg snel......
Welterusten allemaal!

15/06/2015

Regen maakt..... een heeeeerlijke lunch in Beaune

Gisteren aangekomen in Nuits St. Georges, na een niet ál te spectaculaire tocht vanaf Selogney via Dijon.
In Selogney terecht gekomen nadat de camping die ik in gedachte had in Prauthoy failliet bleek te zijn, maar volgens 2 dames uit dat dorp was er 20 km verderop nog wel een camping. Na 60 km gefietst te hebben in 28 graden ( ik klaag niet...) is 20 km toch nog wel een eindje, zeker gezien de wetenschap dat dit zeker niet alleen heuveltje af zal zijn. Ik besluit gewoon de doorgaande route nemen, het is zaterdag dus niet echt druk, maar wel errug heuvelachtig!
Prima camping, gezellige Harleyman naast me waarmee ik in het enige eetetablissement wat ga eten, met n frisje want alcohol is er niet.
Zoals gezegd, de route tot aan Dijon niet geweldig, maar dán kom ik op de Route des Grands Vins, yoohoooo!! En ja, het is prachtig en de trek in een goed glas wijn neemt per kilometer toe.....
Ik had gezien dat er een camping (met zwembad) zou zijn in Chamboeuf, dat lijkt een prima optie. Ik zie op het verkeersbord dat het nog 4 km is, geen probleem. De weg gaat direct vrij omhoog, maar, als je omhoog gaat, daal je ook een keer af..... dacht ik. Het is prachtig, maar wel steeds bergachtiger en na elke bocht denk ik: nu lekker een stukje naar beneden. Na 4,5 km, veel gevloek en bekaf ( het was lopen geblazen, fietsend niet te doen en dan is 40 kilo voortduwen héél zwaar), kom ik aan bij het dorpje, wat er vreselijk saai uitziet. Ik volg het bordje camping en moet weer omhoog, zie een man en vraag hoe ver het nog is: " ooo nog maar 200 meter omhoog". Dát is the limit, en bovendien zegt ie dat er geen enkel restaurant is in dat dorp. Terwijl hij nog aan het praten is, draai ik mijn fiets om en zeg dat het genoeg is. Verbijsterd kijkt hij mij na als ik de berg weer af rij. In 5 minuten ben ik beneden en denk dat een paar nieuwe remschijfjes geen overbodige luxe is.
Dus, hup naar Nuits St. Georges, weer zo'n typisch frans hotelletje en lekker eten mét wijn. ' s Nachts komt het met bakken naar beneden, wat ben ík blij dat ik niet in m'n tentje lig.
Vanochtend regent het nog steeds en dat zal het de hele dag blijven doen, maar om 12:00 uur stap ik op de fiets en zie wel hoe het gaat.
Eénmaal in Beaune hoost het echt, maar dat heeft er wel voor gezorgd dat ik nu met een plat du jour en een glas Côte de Beaune binnen zit en de ober om de 5 minuten komt zeggen dat m'n fiets er nog staat.
Bon appetit!!