25/07/2023
HISTORI ME V**E
-Vapë e madhe, thotë, na shkrehu fare!
-Po.
-Shumë e thatë, shton
-Kush?
-Koha, po kush?!
-Ahaa, mendova për një çast se mos shumë e thatë qe përgjigjja.
Dhe meqë u ul e për ca çaste nuk po fliste më - njësoj si personazhi që po rrekesha në tregim ta bëje të fliste sa për të shtyrë kohën -, atëhere përvesha mëngën e shkurtër të bluzës dhe e pyes:
-Kush kohë, koha këtu, tani, apo koha në përgjithësi.
-Koha sot, thotë, ndërsa i hodhi sytë, jo pingul po skiç, qiellit.
-Po, por e shtojnë dhe shkrehjet në të njëjtën kohë të shprehjes mbi madhësinë e vapës dhe lartësinë e temperaturës, shto këtu dhe parashikimet për të nesërmen. Se edhe mendimi mbart temperaturën e vet, sa më i vakët aq më vapë mes njerëzisë.
-Po, shumë vapë, po thotë prapë, plasëm. Mos po të pengoj gjë, ç’a ke në dorë?
-Hiç, është një personazh që po më bën të plas nga zilia, nuk ka vapë e në mes të vapës flet për gjëra të freskëta, p.sh për kohën e vrenjtur, për historira me stuhira. Ose e bën të mos ketë vapë. Dhe kjo më bën ta kem edhe më shumë inat. Ia del aq mire mbanë të llomotisë, brenda trekëndësh*t trinitet moderniteti, mbi tri argumentat bazë: udhëtime, guzhinë dhe meteorologji. E gjitha pa qenë nevoja të llokoçitet vetë në det.
-C’a thotë aman? Dhe kthehet e i drejton sytë ekranit dhe lexon me zë:
Kohë e vrenjtur, si vetullat e një drejtoreshe me barrë, për të vërtetën e mbarsjes së të cilës asnjë nga mvartësit nuk është i sigurt për vërtetësinë e të qenit ai autori i vërtetë.
Pastaj e ndërpret leximin dhe pyet:
-Flet për kohën e komunizmit apo për këtë tani?
-Mbase, kushedi, por po të qe për atëhere do kish vënë për autorë të bëmës shefat e jo mvartësit. Janë regjime të kundërta, si stinët tani, vetëm dy dhe të forta.
-Bëje për kohën atëhere më mirë, dëgjo mua! Unë për vete ashtu do e kisha bërë!
-Bëje po deshe, i them, ja ku e ke, ta kam falur edhe të drejtën e autorit.
Sa gabim bëra, ja, nuk po flet më fare, e qepi dhe pikërisht tani që aq shumë nevojë kam për të shtyrë vapën!
-Po ti, ti, ç’ke në dorë? e pyes kot sa për të ngarë ndonjë muhabet.
-Unazën vetëm, ka mbetur aty ngaqë nuk e heq dot nga gishti. Aq më tepër, kur bymehen nga vapa.
-Shpresoj të mos e kesh të vjedhur, vazhdo, po të dëgjoj!
Është e martesës, thotë.
Po e lë të vijojë pa e sqaruar që e kisha fjalën për shprehjen, që po të ishte se do ta kishte të vetën, doemos edhe këtë do e kishte kuptuar vetë.
Po për çudi ai nuk vijon. Heshtje. E plotë si një gotë. Që është aty po nuk është e jotja. Kurse etja po. Po pllakos një zagushi dhe mërzi.
Po të isha i zoti i lokalit, i them, do t’ia kisha ndërruar emrin, do t’ia kisha vënë “bar trishtimi”. E kam të vjedhur nga dikush si ide, por nuk mbaj mend nga kush dhe ka kaluar kaq kohë për të drejtën e autorit.
Prapë nuk po flet. Nuk flet që nuk flet.
Prita, prita, sa plasa, edhe i them, si thua, a mund të të lexoj dhe pak c’thotë pak më poshtë një personazh tjetër një çikë më hokatar, se mbase të pëlqen ta kesh!
Dakord, tha, po më mirë ndonjë pasazh nëpër peisazhe me det se sa ato me punëra në shtet. Dhe vura syzet tek bëj sikur po ndjek me gishtin tregues vijimin e tregimit në faqen bosh të ekranit:
Një bashkëpeshkatar i imi - që e zë deti me të zënë të fryjë veriu, por i vjen pak turp të zëjë krevatin -, i vë shpatullat direkut dhe aty nga poshtë zë i lexon me zë, atij që po ngjit litarët, manualin mbi drejtimin e velave. Në përgjithësi dashuron librat me këshilla motivuese dhe sidomos atë këshillën biblike (por që autorësinë ia mveshin shprehjeve ironike të një rilindasi) për mbajtjen e gojës kyçur, saqë e mban vjellën në gojë gjer sa paragrafi dhe faqja të fundojë.
Aman, i them, më mirë derdhe shesh*t se sa ta mbash gojën, se na i shpife! E di, thotë më vonë, por dhe këshillat duhen ndjekur.
Duhesh ndjekur tutje ti, i them, - thotë- po unë kujtohem vetëm kur të zë deti ose vapa e s’kam ku të të përzë...
Dhe ai prapë e mban mbyllur gojën e nuk bën zë, deri në pëlcitjen e bulçive.
