20/06/2016
Այսպիսին է իսկական ուխտագնացությունը, դժվարին, հոգնեցուցիչ, վերելքներով ու վտանգներով լի՝ ոտքով, միկրոավտոբուսով կամ բեռնատարով: Բայց ուխտը դժվարությամբ կատարելուց հետո է, որ մարդն իրեն լիարժեք երջանիկ է զգում:
Ապրեք էրեխեք ջան:
Նժդեհի խաչը ձեզ պահապան:
Ահա և Գարեգին Նժդեհի վերջին խոսքը.
-Կ'ուզէի աչքերս փակել մի ահեղ ճակատամարտում, յաղթութեան թեւերի վրայ, զօրքերիս գոռ աղաղակների մէջ: Սակայն ուր էլ եւ ինչպէս էլ մեռնեմ, թող սիւնեաց իմ նախկին ռազմիկները Խուստուփ լերան սրտի մէջ ամփոփեն իմ մի բուռ աճիւնը:.. Ուր եւ երբ էլ մեռնեմ, հաւատա, իմ ազիզ ժողովուրդ, որ արտաքին վտանգներիդ ժամանակ իմ անհանգիստ հոգին այցի եւ օգնութեան պիտի փութայ իր հայրենի աշխարհին եւ աներեւութաբար քո բանակները առաջնորդէ:
(Զինուոր զաւակդ` Նժդեհ, 1937թ., Սոֆիա)