In 1975 was Norbert Debrauwere aangesloten bij speleoclub "Jama", die op haar b***t aangesloten was bij ATB - De Natuurvrienden. De onderhandelingen om tot een fusie te komen tussen het VVSA - ATB en het SVNB, resulteerden in 1983 tot een expeditie naar de PSM. Deze expeditie stond onder leiding van Ivo Sontrop en was bedoeld om de samenwerking tussen de 3 federaties te optimaliseren. Voor Jama be
tekende deze expeditie het einde van haar bestaan. Ter plaatse werd een ploeg gevormd bestaande uit Norbert de Brauwere, Eric Van der Schelde en drie leden van speleo-Amsterdam. Bovengronds bleef Frans "Poes" Meulenberghs helpen bij de organisatie ter plaatse. Tijdens de doorsteek raakt Eric, door een scheur in zijn ponto op -600m, onderkoeld en uitgeput. Unaniem werd er besloten terug te keren uit de Grand Canyon om te recupereren op een droge plaats. Tijdens de terugtocht ontmoetten ze een team van speleoclub Wom. Ze spraken af met de leden van Wom om in Salle Cosyns te wachten op hulp en uit te rusten. Door de kritieke toestand van Erik was er echter dringende hulp nodig. Twee mensen van Wom keerden ogenblikkelijk terug om het kamp te verwittigen en speleo-secours in te schakelen. Na de expeditie ontstond er een breuk in de club en ze bleven uiteindelijk met drie over: Poes, Eric en Norbert. De hoogste ingang van de PSM, waaruit ze gered werden, is de SC3. Na de expeditie bleven nog 3 personen over en dus was de naam van de nieuwe club vlug gekozen: in 1984 werd SC33 geboren. Kort na de nieuwe start stak Norbert zijn licht op bij de plaatselijke scoutsafdeling en bij de collega's uit het onderwijs. Al vlug was er een tiental geinteresseerden: een groep studenten en leerkrachten die vakantie zat hadden. Om de 14 dagen werden er grottochten in België georganiseerd en tijdens verlengde weekends trokken ze naar de Doubs. De Pourpevelle was de smaakmaker en het jeugdige clubje zorgde zelf wel voor de publiciteit. Na ongeveer 5 jaren groeiden we uit tot 1 van de grootste speleoclubs in Vlaanderen met een ledenaantal van 42. We ondernamen verschillende expedities in het buitenland en om de kroon op het werk te zetten namen we in 1989 deel aan de interclubexpeditie naar de PSM met 8 leden. Vijf daarvan realiseerden de doorsteek. Vanaf dan ging het vlot met de expedities. Enkele van de voornaamste zijn: B15-B1, Rusland, Jamaica, New Mexico, Jean-Bernard, Causses, Vaucluse, e.a. Vele leden legden in de loop der jaren hun A-brevet af, behaalden hun B-brevet en waren aktief in de opleiding van nieuwe speleo's via het WSV. Recent werd nog een reunie gehouden aan de PSM, verkenden we grotten in Slovenië, gingen leden van onze club mee met expedities naar Jamaica en en werd deze zomer de Puits Francis in de Chartreuse afgedaald. Na jaren van intensieve en toegewijde inzet in het speleo-wereldje, moest Norbert wegens ziekte het voorzitterschap doorgeven aan een volgende generatie. Slechts een jaar later verloor hij het gevecht tegen kanker en mochten wij onze ere-voorzitter en oprichter van de club begeleiden naar zijn laatste rustplaats. Vele leden van het eerste uur zijn intussen gehuwd, er zijn leden weggevallen en er is nieuw bloed bijgekomen. De laatste jaren is er echter een nieuwe generatie zijn plaats komen opeisen binnen de club, namelijk de kinderen van de leden. Heel wat activiteiten worden op maat van dit jonge geweld georganiseerd… En wat is er leuker voor een speleo dan om met zijn kinderen een grot te mogen verkennen? Onze toekomst is verzekerd!