Reconnect with yourself and nature through hiking & packrafting adventures
29/01/2025
You've probably noticed by now, but life isn’t always easy. 😅
Je komt op een leeftijd waarop je dingen in vraag begint te stellen. Misschien zit je in een burn-out, ga je door een scheiding, rouw je om iemand die je lief is… of voel je gewoon dat alles even te veel wordt. Het leven komt in golven. Soms zijn het kleine rimpelingen, soms een tsunami die je compleet overspoelt. Je kan vechten tegen het water, je ertegen verzetten, of je kan proberen erop mee te drijven en zien waar het je brengt.
Ik weet hoe moeilijk dat is. De afgelopen twee jaar voelde ik me regelmatig een failure. Omdat ik bewust koos om alles wat nog vastzat in mij naar boven te laten komen en te verwerken. Omdat ik vond dat ik Tamarin in het begin beter had kunnen aanpakken, dat ik minder naïef had kunnen zijn, dat ik niet zo had moeten zoeken.
Maar toen zeiden een paar mensen eind vorig jaar tegen me: "Ik denk niet dat je beseft hoe ver je al gekomen bent." En dat triggerde iets. Want als je midden in de storm zit, zie je alleen de struggle. Je voelt de modder, de zwaarte, de chaos. Je beseft niet hoe ver je al gegaan bent. Maar toen ik terugkeek—naar zes jaar geleden, zelfs naar vorig jaar—besefte ik: ik heb stappen gezet. Ik ben gegroeid. Ik ben veranderd.
En dat veranderde mijn mindset. Het ging niet langer om ‘ik moet hier doorkomen en dan is alles goed’. Het werd: dit is weer een golf, of een golfje, dat passeert en me sterker maakt. Ik hoef me er niet tegen te verzetten, ik hoef het niet ‘op te lossen’. Ik mag erop meedrijven, vertrouwen dat het me verder brengt.
Dus als jij nu middenin zo’n storm zit, als je het gevoel hebt dat je aan het verdrinken bent—sta even stil. Kijk achterom. Zie hoe ver je al bent gekomen. Je bent niet verdronken. Je bent aan het zwemmen. En dat is iets om verdomd trots op te zijn. 💛
Embrace the s**t. Acknowledge the progress.
