20/06/2016
Hierbij nog de columns van Ben.
Navigatiesystemen.
We zijn nu een paar dagen onderweg naar Santiago de Compostella. Op de fiets. We hebben bij buren kennissen, familie en vrienden de nodige bewondering geoogst.
“Hoever is dat wel niet?” vraagt menigeen. Na het antwoord worden er gelijk vragen gesteld over je geestelijke vermogens, maar na een poosje trek je je daar niets meer van aan. Je aandacht wordt opgeëist door andere zaken. Bijvoorbeeld beschik je wel over een fiets die het gaat halen. Als ik in de groep om mij heen kijk kan ik daar gerust over zijn. Er is behoorlijk geïnvesteerd in goed fietsmateriaal. Het loopt van een mountainbike tot aan een paar fietsen met elektrische ondersteuning. en alles wat daar tussenin aan goede fietsen te krijgen is.
Van onze fietshopman Antoon hebben we ook drie boekjes gekregen waarin de aloude route staat beschreven die al eeuwenlang naar Santiago de Compostella loopt. Een prachtige uitgave die al jarenlang zorgt dat hele volksstammen moeiteloos Santiago bereiken.
Maar er zijn ook mensen met een navigatiesysteem op de fiets. Er zijn zelfs erg veel mensen met een navigatiesysteem op de fiets. En als dat nu allemaal dezelfde:systemen waren, maar dat is niet het geval. Er zijn verschillende systemen en iedereen die er een gekocht heeft, blijkt de juiste te hebben gekocht. De uitkomst is dat er, op sommige momenten onderweg, een bijzondere ingewikkelde situatie ontstaat waarop iedereen die ooit iets met communicatie doet of heeft gedaan er direct op kan afstuderen. Degenen die het leuk vinden om in een groep te fietsen leven voortdurend in een situatie waarin de beschikbare informatie millimeters van elkaar verschilt.. De enige oplossing die dan voorhanden is bestaat uit overleg. Ik weet natuurlijk niet echt of het aan het aantal Brabanders binnen de groep ligt maar het blijkt elke keer weer moeilijk om tot een besluit te komen. Een normaal mens kan nu eenmaal maar een beperkt aantal Brabanders aan. We beschikken echter ook over een Fries in de groep die elk vooroordeel over Friezen, zoals onverstoorbaarheid en onverzettelijkheid waar maakt. Ik ben werkelijk dan ook met stomheid geslagen als ik ’s avonds toch op een camping ben die de avond daarvoor door onze Antoon is opgegeven. Zo blijkt maar weer, fietsen is ook niet alles.
De horzel uit Gorssel.
Landschap.
Geel en groen duizenden tinten
in het landschap gekwakt
bomen staan als binten
waardoor de lijn wordt ontvlakt
glooiingen zijn bereid
het beeld nog te verfraaien
en als ik mij van het mensdom scheid
zou ik het kunnen aaien
Ben
Kuiten.
We gaan groepsgewijs naar Santiago de Compostela. Dames gaan ook altijd groepsgewijs plassen in de disco maar hier wordt wat anders bedoeld. Een van de meest bijzondere zaken is dat we elkaar niet kennen. De meesten van ons hebben elkaar ontmoet in november en daarna nu voor vertrek in mei. Het was bijzonder fraai weer en toen we de eerste trappen trapten, viel mij iets heel bijzonders op namelijk: kuiten en wel mannenkuiten. Voor de goede orde ik val vooral op dameskuiten maar in dit geval vielen vooral de enorme omvang van de herenkuiten op. Dergelijke kuiten krijg je alleen door enorm veel te fietsen. Er is er een man bij die helemaal van Vladiwostok naar Scheveningen is gefietst. U gelooft het misschien niet maar het is werkelijk waar. “Ja toen ik er eenmaal aan begonnen was ben ik maar doorgefietst. Het was eigenlijk een peulenschilletje.” 12.000 km…….. Er zijn ook mannen bij die in verschillende werelddelen hebben gefietst. Even een stukje fietsen in Azie of een rondje Cuba. Er zijn mannen bij wiens kuiten een werkelijkongelooflijke omvang hebben aangenomen. Van een van hen is bekend dat hij in de winterperiode, als hij niet fietst, de ruimte in zijn kuiten verhuurd aan armlastige studenten. Vindt hij ook een leuke training. Ik zelf ben gezegend met hele lange en vooral dunne kuiten. Ik ben echt benieuwd of ik Santiago ga halen. Maar ja fietsen is ook niet alles.
De horzel van Gorssel.
