22/08/2024
EEN HUIS LATEN BOUWEN IN FRANKRIJK
Augustus 2024. Wachten…
Deze maand was een behoorlijk saaie maand. Het voorlopig koopcontract en het bouwcontract zijn getekend. De aanvraag voor de bouwvergunning is de deur uit. Nicolas, van het constructiebedrijf en Iria, onze makelaarster zijn twee weken met vakantie. Dus veel gebeurt er niet. Ook op het verkoopfront van ons huis nauwelijks activiteit. We zitten nu midden in het toeristenseizoen, dus geen bezichtigingen.
We hadden daarom het plan opgevat ons stukje bouwgrond maar eens te inspecteren en met name om te kijken of de kadasterpaaltjes geplaatst waren. Daar zou de eigenaresse opdracht toe gegeven hebben.
Maar eerst gingen we kijken of we in Monpazier aan een huisarts zouden kunnen komen. Dat is in Frankrijk in de buitengebieden namelijk haast onmogelijk. De assistente van het Cabinet Médical in Monpazier vroeg waarmee ze ons kon helpen.
“We zoeken een huisarts,” vroeg ik al met lood in mijn schoenen.
“Woont u hier?” vroeg ze.
“Nog niet,” zei ik en legde haar uit dat we ons hier met een jaartje zouden gaan vestigen.
“Oh, dat is geen enkel probleem,” zei ze, “binnenkort komt er zelfs nog een huisarts bij.”
“Oh!” zei ik verbaasd, “en een tandarts?”
“Ook geen probleem!” antwoordde ze tot mijn stomme verbazing.
“En een oogarts?” vroeg ik al overmoedig geworden.
“Nee, helaas,” zei ze, “daar kan ik u niet aan helpen.”
Tien minuten later verlieten we opgetogen het gebouwtje weer met het vooruitzicht op een huisarts en een tandarts in de buurt!
Op naar ons terrein. Daar aangekomen zagen we tot onze voldoening dat ons bouwkavel werd ontsierd door een aantal oranje gespoten houten paaltjes. Aan de voet van iedere piket zagen we de officiële kadastermarkering zitten. Nu wisten we eindelijk tot op de centimeter, wat we gekocht hadden. Hierbij gelukkig geen onaangename verrassingen, dat blijkt dat het terrein toch een stuk kleiner is dan verwacht of zo.
Verder had ik een kleine presentatie op papier gezet met onze adresgegevens en wat voor project wij van zins waren daar te laten verrijzen. Het leek ons een goed idee om dit stenciltje bij alle buren, zeven in totaal, persoonlijk af te geven en om uiteraard meteen even kennis te maken. We begonnen bij onze overburen, die zelf nog maar net hun huis hadden gebouwd. Aardige mensen. Zij stelden het bijzonder op prijs al vast kennis te maken. Ze wensten ons alle succes.
Toen togen we verder naar de chambres d’hotes een eindje verderop waar Engelsen wonen, waar we overigens al kennis mee gemaakt hadden. Zij waren helaas niet thuis, dus hebben we onze presentatie aan een van de gasten gegeven met het verzoek dit aan hen te geven.
Toen naar onze directe buren, de burgemeester. Na aangebeld te hebben verscheen een oudere struise dame in een vrolijk boerinnenbloemetjesjurkje. Zij keek ons zeer argwanend aan en moet beslist gedacht hebben met Jehova getuigen van doen te hebben. Maar toen we eenmaal uitgelegd hadden wie we waren en wat we kwamen doen, veranderde ze in een vrolijke flapuit die ons honderduit vertelde en ons van harte welkom heette. Ze vertelde ons al op voorhand dat zij twaalf kleinkinderen hadden die zo nu en dan wel eens op bezoek kwamen, een haan, twee poezen en een vijver met kikkers. Zij dacht waarschijnlijk, laat ik ze maar meteen vertellen wat ze van ons kunnen verwachten. Haar man was er niet, die zat op het gemeentehuis. Na nog een kwartiertje keuvelen vertrokken we vervolgens naar twee buren aan de overkant van de straat. Hier dezelfde reactie. Eerst argwanende blikken en later enthousiaste reacties. Weer aan de overkant, we trokken zigzaggend door de buurt, het volgende huis. Ook hier dezelfde reactie. Hij is brandweerman en zij kokkin bij een verzorgingstehuis. Altijd handig, dachten we onwillekeurig. Tot slot de kilometer verderop gelegen Dobermann fokkerij. Op het erf stond ons al een Dobermann geïnteresseerd en kwispelstaartend aan te kijken. Hij blafte niet. Na een kennismakingsgesprek vertelde de bewoner dat hij net een nestje had van 10 pups. Als we héél stil waren konden we wel even kijken. In een afgezet gedeelte van de penetrant ruikende woonkamer lag een Dobermann met tien pups aan de tepels. Het beest keek ons aan en bleef rustig liggen. 1800€ kostte zo’n hondje. Ik vroeg of het zijn beroep was. Nee, hij werkte bij een groot landgoed van een miljardair en maakte deel uit van een staf van dertig man om het de heer des huizes, die slechts 3 maanden per jaar kwam, naar de zin te maken. Na ons burenrondje zijn we gezellig gaan lunchen in Monpazier. Dagschotel voor 15€.
We kijken inmiddels uit naar september. Hopelijk is er dan wat meer actie, want nu gebeurt er niks. Alles is op vakantie, dus onze bouwaanvraag ligt ergens in een la bij de gemeente, onze makelaarster ligt ergens op een strand in de brandende zon en de vertwijfeling slaat bij ons zo nu en dan toe. Allerlei doemscenario’s spoken door ons hoofd. De bouwvergunning wordt afgewezen. Een paar buurtbewoners hebben een bezwaarschrift ingediend. Er wordt een zeldzaam kikkertje bij ons op het terrein gevonden. Verkopen we ons huidige huis wel? Hadden we niet veel beter een bestaand huis kunnen kopen? De makelaarswebsites stromen ervan over. Kijk, daar heb je er weer een. ‘Modern woonhuis met prachtig uitzicht en zwembad in een prachtige tuin’. Maar ja, de tegels zijn vreselijk, de keuken ziet er als een mortuarium en het heeft maar energielabel C. Dat wordt met zo’n huis dus toch weer verbouwen en klussen. Niet leuk dit, dus snel deze enge gedachtenspinsels van ons afgeschud. Hopelijk geeft september weer wat meer aktie!
