10/07/2024
Έξι μέρες, 1670 χιλιόμετρα, Σόφια, Ρούσε, Ιβάνοβο, Βελίκο Τάρνοβο, Μπουργκάς, Νεσέμπαρ, Φιλιππούπολη. Ο φίλος και συνταξιδιώτης Κωνσταντίνος Γιαννέλος, έγραψε καταπληκτικά για το ταξίδι. Το "Μεσοκαλόκαιρο στη Μεσευρώπη" μας το διάβασε χθες στον δρόμο της επιστροφής. Και τα έχει όλα: ρυθμό, ύφος, χιούμορ. Τον ευχαριστούμε θερμά!
🌻Η φωτογραφία που συνοδεύει το ποίημα είναι από το Ρούσε, εκεί που ο Δούναβης, συναντά τον σιδηρόδρομο
Μεσοκαλόκαιροστη Μεσευρώπη
Πέμπτη πρωί κινήσαμε, οι Θεσσαλονικείς
για εκδρομή στα ενδότερα της βαλκανικής
και μέχρι τα όρια φτάσαμε της χερσονήσου του Αίμου.
Ο Τάσος μάς διηγήθηκε ιστορίες πολλές πολέμου,
κυρίως της βυζαντινής και ύστερης περιόδου,
μα και πολύ νωρίτερα, της πρώτης της εισόδου
των Θράκων στην αφήγηση της τοπικής ιστορίας
-κι όλα αυτά στο πλαίσιο ασφυκτικής διορίας,
καθώς όποιος μακρηγορεί χάνει το ενδιαφέρον
όσων τον παρακολουθούν κι αυτό δεν είν ’ συμφέρον
για την καλή εξέλιξη εκδρομής οργανωμένης.
Όμως σ’αυτό το walkingtour σίγουρα δεν θα μένεις
ούτε με το παράπονο ούτε την απορία,
αφού αν κάτι είν’ σίγουρο αυτό είναι η σωρεία
τόσο των εξηγήσεων όσο και των εικόνων
που θα σε κατακλύσουνε στο πέρασμα των αιώνων
που συντελείται αφηγούμενο μες απ’ τα ακουστικά σου
- οικείες φωνές των ξεναγών που φτάνουνε στ’ αυτιά σου.
Ο Τάσος να εξιστορεί, η Εύη να συμπληρώνει
με αναφορές σε συγγραφείς και να απογειώνει
τη σκέψη σου σ’ επίπεδα που ούτε το φανταζόσουν,
αν και σ’ αυτήν την εκδρομή όταν ετοιμαζόσουν
ήξερες ότι θ’ άκουγες πράγματα ωραία
κι ότι καλά θα πέρναγες, μόνος ή με παρέα.
Όλα, λοιπόν, ξεκίνησαν σαν φτάσαμε στη Σόφια
- είναι μια λέξη δύσκολη, μόνο με γιατροσόφια
μπορείς να βρεις τη ρίμα της, μα τώρα που τη βρήκα,
θέλω απλώς ενδεικτικά για των ματιών την προίκα
να κάνω μια αναφορά, για όλα αυτά που είδα.
Κι ευθύς αμέσως ξεκινώ, αρχίζω τη σελίδα
στο εθνικό ιστορικό της χώρας το μουσείο…
Όμως μη μου τρομάζετε, το έκανα για αστείο.
Ήταν πολλά που μ’ άρεσαν και τα ‘χα σημειώσει.
Νομίζω έπος γράφεται, πληροφορία τόση
που αν ήτανε με το κιλό, θα είχαμε χορτάσει.
Μα ήτανε τόσα πολλά που τα ‘χω πια ξεχάσει.
Μέσα μου θα τα κουβαλώ, σαν γνώση μες στα χρόνια,
για όλα αυτά που γίνηκαν, εφήμερα κι αιώνια.
Τι να πρωτοθυμηθώ, τι να σας ξεχωρίσω;
Τον Σεύθη, τους Βυζαντινούς, ποιον Άγιο να αφήσω
να μείνει αμνημόνευτος, στη λήθη αφημένος;
Νεσέμπαρ, Σόφια και Μπουργκάς, στον βράχο σκαλισμένος
ναός σαν αετοφωλιά, που ομάδα αγιογράφων
κάποτε επισκέφθηκε- μαζί μ’ αυτούς κι ο γράφων.
Όμως να μην πολυλογώ, δεν θα προλάβω όλα,
κάτι θα φύγει, θα χαθεί, γι’ αυτό βγάλτε μια κόλλα
- γράφουμε διαγώνισμα, για τον Κανέτι κι άλλους,
γράψτε ό,τι σας έρχεται και μην ρωτάτε άλλους,
η καθεμία μόνη της, μόνος του κι ο καθένας
σ’αυτόν τον κόσμο περπατά και δεν υπάρχει ένας,
μονάχα ένας ορισμός ούτε και μία αλήθεια
αρκεί η ζωή που έχουμε να μη γενεί συνήθεια.
