thegreektraveller.com

04/05/2023

Σου γράφω από το χωριό των πέτρινων αγγέλων... μόλις τώρα έβγαλα τη βροχή από πάνω μου.

Όλα τα αρχαία σπίτια αναδύονται μέσα από την ομίχλη σαν ένας στρατός Τιτάνων που σηκώνεται για μάχη... Μια αδιανόητα κομψή αρχιτεκτονική στολίζει το χωριό των καλύτερων μαστόρων του Μοριά, που σαν τους Ζουπανιωτες "έχτισαν τόν κόσμο"... απόψε το χωριό τους είναι βυθισμένο στη σιωπή του αποβροχου και σε μια δριμεία μυρωδιά από υγρά κουτσουρα... Ένας ανάγλυφος Εσταυρωμένος στο υπέρυθρο του ναού κοιτάζει μελαγχολικά τον γκρεμό...

Οδηγησα ξανά σήμερα όπως παλιά... μόνος ανάμεσα στα δάση και τα ποτάμια, πνιγμένος από τις αναπνοές των μουσκεμενων ελάτων, έκθαμβος από το υδάτινο φίδι του Λάδωνα, έκπληκτος από την γαλήνη των μικρών οροπεδιων που λες και σχεδιάστηκαν επίτηδες, για να ησυχάζουν τα τρομαγμένα μάτια...ήρθα στην Αρκαδία χωρίς το Βιργίλιο, χωρίς τους Αναγεννησιακους ζωγράφους, χωρίς τα ευρωπαϊκά σύμβολα της πιο ευτυχισμένης γης... ήρθα εδώ με το μύθο αγκαλιά και τη βεβαιότητα ότι ο Μέγας Παν ακόμη περπατά στα μαύρα δάση και στα ίδια λασπωμένα μονοπάτια με τις αγριομηλιες και τα αρκουδοπουρναρα... Πάει σε μια αρχαία πόλη που λέγεται Κλείτωρ και σε ένα βουνό που λέγεται ακόμη Αφροδίσιο...

Οι μύθοι εξάλλου ποτέ δεν με απογοήτευσαν....

23/02/2023

Η ομάδα της LiFO και φίλοι φυσιολάτρες επιλέγουν μερικά από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας που αξίζει να επισκεφθείτε τον χειμώνα.

31/01/2023

Λένε πως δεν πρέπει να μπερδεύουμε τα βιβλία που διαβάζουμε ταξιδεύοντας με αυτά που μας ταξιδεύουν. Εγώ φυσικά πάντα τα μπέρδευα και μου πήρε χρόνια για να τα ξεκαθαρίσω. Χωρίς μεγάλο κόπο έφτιαξα την μικρή προσωπική μου λίστα με πέντε βιβλία που αγαπώ να παίρνω στο ταξίδι στην Ελλάδα και να τα ξαναδιαβάζω και να τα ξαναδιαβάζω. Λέω χωρίς μεγάλο κόπο γιατί δεν αναγκάστηκα να διαλέξω. Έχω πολλές τέτοιες λίστες βλέπετε. Ιδού οι δικοί μου "Θεοί" της ταξιδωτικής λογοτεχνίας...

Λένε πως δεν πρέπει να μπερδεύουμε τα βιβλία που διαβάζουμε ταξιδεύοντας με αυτά που μας ταξιδεύουν. Εγώ φυσικά πάντα τα μπέρδευα και μου πήρε χρόνια για να τα ξεκα....

18/01/2023

Ο Τάσος Γέροντας γράφει για τα "Κινέζικα Μαρτύρια"

Ο Τάσος Γέροντας γράφει για τα "Κινέζικα μαρτύρια" του Αντώνη Ιορδάνογλου.

"Ἀντώνης Ἰορδάνογλου «Κινέζικα μαρτύρια». Ἐκδόσεις Κίχλη 2022.
142 σελίδες σέ ὑψηλῆς ποιότητας ὑποκίτρινο χαρτί 120 γραμμαρίων, μέ ἐξαιρετική ἐπιμέλεια στό πολυτονικό (γι’ αὐτό κι ἐγώ γράφω στό πολυτονικό), ἄψογη ἐκτύπωση καί βιβλιοδεσία.
Τό βιβλίο περιλαμβάνει 11 ἱστορίες Κινέζων τουριστῶν στήν Ἑλλάδα. Προηγεῖται μία εἰσαγωγή στόν τουρισμό τῶν Κινέζων ἀνά τήν ὑφήλιο. Ὅλες οἱ ἱστορίες εἶναι γραμμένες μέ λεπτό χιοῦμορ. Τονίζονται (πάντα μέ ἀστεῖο τρόπο) κάποια τουριστικά στερεότυπα. Παρέχονται ἄφθονες πληροφορίες, οἱ ὁποῖες ἀποκαλύπτουν τό πλῆθος τῶν γνώσεων τοῦ συγγραφέα, χωρίς ὅμως τό παραμικρό δεῖγμα ἔπαρσης ἤ κομπασμοῦ.
Διαβάζεται γρήγορα καί πολύ εὐχάριστα. Δέν εἶναι ξεκαρδιστικό, εἶναι ὅμως ἰδιαιτέρως ἀπολαυστικό. Καί προσφέρεται σέ ἐξαιρετική ἔκδοση!"

11/01/2023

Ε-Ε-Έρχονται!

"Αίροντας την υποχρέωση καραντίνας για τους εισερχόμενους ταξιδιώτες και ανοίγοντας τα σύνορά της σε χώρες όπως το Χονγκ Κονγκ, από τη Κυριακή 8/1, η Κίνα αποκαθήλωσε και επίσημα ένα από τα τελευταία κομμάτια της πολιτικής Zero Covid έπειτα από τρία χρόνια "αυτοαπομόνωσης"."

https://fb.watch/h_mCujB1WF/

08/01/2023

Λοιπόν πρώτα είδα το μεγάλο ψάρι. Αδιανόητα μεγάλο για αυτά τα νερά, ασύλληπτα σπάνιο και διωγμένο εδώ και σαράντα χρόνια από την ανθρώπινη απληστία και ματαιοδοξία. Ήρεμο και ακλόνητο και ακίνητο και άφοβο και αμέριμνο. Ακουμπούσε μέσα στην στιλπνή ποσειδωνία με τις πορτοκαλιές κηλίδες του αλλαγμένες, άλλες σε πράσινο chiaro και άλλες σε πράσινο viridian, ήταν εκπληκτικό. Δεν αναρωτήθηκα τι κάνει εδώ. Απλώς θυμήθηκα αστραπιαία τα λόγια του Sylvain Tesson στη «Λεοπάρδαλη του χιονιού», την ποίηση της οποίας απήλαυσα πρόσφατα au cinema (κοίτα τι σκέφτεται ο άνθρωπος στο βυθό…). Τα λόγια του Γάλλου, καίτοι γραμμένα στα υψίπεδα του Θιβέτ, έπεφταν πάνω την εικόνα του μεγάλου υποβρύχιου ζώου με ένα απερίγραπτο ταίριασμα:

«Ήταν τοτέμ άλλων εποχών. Ήταν βαρύ, δυνατό, σιωπηλό, αργό: καθόλου μοντέρνο. Δεν είχε εξελιχθεί δεν είχε διασταυρωθεί. Τα ίδια ένστικτα το καθοδηγούσαν εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Αντιστεκόταν στο κύμα, στην καταιγίδα, σε κάθε πρόοδο. Ήταν το πλοίο του σταματημένου χρόνου. Η Προϊστορία έκλαιγε και κάθε της δάκρυ ήταν ένα τέτοιο ψάρι…»

Αυτό ασφαλώς δεν κράτησε πολύ.

Σε δευτερόλεπτα επέστρεψα από τον λυρισμό του διανοούμενου φυσιολάτρη στον πρωτογονισμό του παλαιολιθικού ανθρώπου-τροφοσυλλέκτη.

Και μετά ακολούθησε το σεβίτσε το επιούσιον…

31/12/2022

Λοιπόν η χρονια φεύγει όπως ξεκίνησε: δίπλα στη θάλασσα. Με χρώματα στον ουρανό απερίγραπτα, με άδεια πανιά, γαλήνη μεσοπέλαγα και νερό σαν λιωμένο μέταλλο. Η χρονιά φεύγει αμείλικτη και ασυγκράτητη. Τι χάσαμε ? Τι κερδίσαμε? Τι θα θυμόμαστε? Τι θα ξεχάσουμε? Η μάχη με το χρόνο είναι χαμένη από χέρι…όμως και τι έγινε? Ακόμη νοιώθουμε το αεράκι που έρχεται από τις αλμυρές στεριές, ακόμη νοιώθουμε το παλιό Chianti στα ποτήρια μας στην κουπαστή, ακόμη νοιώθουμε την παγωνιά όταν χάνεται το φως. «Το σώμα περιέχει την ιστορία της ζωής όσο και το μυαλό»… αλήθεια κυρία O’Brien, αλήθεια είναι αυτό. Απόψε η σύμβαση μας με το χρόνο ανανεώνεται… για πόσο ακόμη? Κανείς δεν ξέρει. «... Πεθαίνουμε έχοντας πλουτίσει από έρωτες, από γεύσεις που δοκιμάσαμε, από κορμιά που μπήκαμε μέσα τους και κολυμπήσαμε όπως σε ποτάμια, από φόβους στους οποίους κρυφτήκαμε όπως σε αυτή τη σπηλιά...θέλω όλα αυτά να καταγραφούν στο κορμί μου... Το φως έσβησε και γράφω πια στο σκοτάδι...». Απόψε ανοίγει η λευκή κόλλα του 2023…ας ετοιμαστούμε να τη γεμίσουμε ιστορίες, ταξίδια, βιβλία, χαμόγελα, φίλους, φιλιά και πάθος.

Έδεσα την πρυμάτσα μου για απόψε… Αύριο πάλι η ψυχή μας θα κάνει πανιά…

29/12/2022

…Σου γράφω από μια έσχατη άκρη της Αττικής γης. Σήμερα θυμήθηκα ένα ταξιδιώτη από το Βόλο. Κάθε φορά που έφτανε κάπου με τη μοτοσικλέτα του, κάπου ωραία ασφαλώς όπου και τέλειωνε η ταξιδιωτική μέρα του, έβγαζε από μια ειδική θήκη ένα εξαιρετικό κρυστάλλινο ποτήρι και άνοιγε ένα εξίσου εξαιρετικό μπουκάλι κρασί. Θεώρησα έκτοτε την κίνηση εφάμιλλη ενός ευπατρίδη, κάτι το εξαιρετικά ευγενές και ωραίον. Και σήμερα θέλησα το ίδιο, με το καλύτερο μου κρυστάλλινο ποτήρι και το καλύτερο κρασί της κάβας μου.
Σου γράφω έχοντας βγει από ένα μικρό, ασήμαντο μουσείο μιας πελώριας, σημαντικής αρχαίας πόλης. Ο χειμωνιάτικος ήλιος έλουζε τους μεγαρικούς σκύφους και τις μαρμάρινες ληκύθους, τα ωραία γλυπτά στις επιτύμβιες στήλες, αυτά τα ποιητικά πέτρινα σημειώματα της μνήμης ενάντια στη λήθη και το θάνατο. Η κρήνη του Θεαγένη κρύβεται σιωπηλή στα στενά και ο Ηρακλής σκοτώνει τον Κύκνο σε ένα μελανόμορφο αγγείο. Κι ένα γυάλινο θραύσμα από τα ρωμαϊκά χρόνια γράφει «ΧΑΙΡΕ ΚΑΙ ΕΥΦΡΑΙΝΟΥ». Δίκιο έχει.
Δενδροστοιχίες βγαλμένες από τα βιβλία της παλιάς Ελλάδας με οδηγούνε στην ηλιόλουστη ακρογιαλιά με τους ευκάλυπτους. Ψυχή πουθενά. Ως κι οι γλάροι λείπουνε. Υψώνω το ποτήρι μου στον ήλιο πιστός στο κέλευσμα του ρωμαϊκού θραύσματος. Σε λίγες ώρες θα αποχαιρετήσουμε αυτή την παράξενη και γοητευτική χρονιά. Ω, δεν είναι για απολογισμούς εδώ… Σου γράφω μέσα από τη δόξα του φωτός, καρφωμένος κατάστηθα από τις πύρινες λόγχες της τρίτης ώρας του μεσημεριού. Άλλες σκέψεις δεν χωράνε, μόνο φως…
Ο ουρανός στάζει υποσχέσεις για μια άνοιξη που βιάζεται να τρέξει, σαν κορίτσι που βιάζεται και τραβάει την εφηβεία από τα μαλλιά να τελειώσει. Δεν θέλω γρήγορη επιστροφή, μισώ την υπερταχεία της εθνικής οδού, ψάχνω τις διαλυμένες μπλε πινακίδες «Αθήνα χωρίς διόδια», ψάχνω στροφές και παλιές χαράξεις. Και υπάρχουν ακόμη σου λέω, υπάρχουν ακόμη τέτοιοι δρόμοι που δεν τους προτείνει κανένα Google Drive, υπάρχουν σαν γοητευτικές παραφωνίες στους μοντέρνους καιρούς, κυλάνε μέσα στους ήσυχους ελαιώνες που δεν τους βλέπει κανείς, διασχίζουν τοπία όπου το όρος Πατέρας υψώνεται σαν πρασινογάλανο καρβέλι ψωμί μέσα στους βυζαντινούς κάμπους. Κυλάω κι εγώ μαζί τους, με μια χαριτωμένη έκτη overdrive καρφωμένη στο κιβώτιο της μεγάλης αγαπημένης, κολυμπάω μέσα στις στροφές με τα σκίνα, τους όρμους με τα ναυαγισμένα πλοία, τα παλιά στηθαία του δρόμου και τα τεμένη της ακαταληψίας που τα λένε ναυπηγεία. Κυλάω συνεχώς, κάπου την ξέρω τη διαδρομή, κάπου όχι, σφυρίζω τη μουσική του νερού του Handel, κυλάω δίπλα από σκουριασμένες πλώρες και άδεια ελαιουργεία, φουγάρα και κορίτσια που δίνουν την ψυχή τους για μια βόλτα στη σέλα του συνεπιβάτη σε αυτό, το σχεδόν προτελευταίο, δειλινό της χρονιάς.

Είμαστε έτοιμοι να σκάσουμε στον ουρανό σαν φωτοβολίδες… Το ξέρω… Σου το γράφω όπως το άκουσα σήμερα, βγαλμένο μέσα από ένα μεσημέρι σαν γιορτή.

«ΧΑΙΡΕ ΚΑΙ ΕΥΦΡΑΙΝΟΥ»

27/12/2022

Λοιπόν έχουμε και λέμε (δίκην εορτάσιμων ευχών): Το νησί είναι μια αποικία γλάρων. Το όνομά του θυμίζει τη λέξη ασήμι στα βενετσιάνικα, τις οίδε από ποιον αρχαίο θαλασσινό το πήρε. Υπήνεμο στον λίγο νοτιά, υπερήνεμο σε κάθε άλλο καιρό. Σήμερα τα πουλιά χάλαγαν τον κόσμο πριν ακόμη ρίξω σίδερο. Θα χαίρονται τη λιακάδα όπως κι εγώ, σκέφτηκα. Έσπασα το κρύσταλλο του νερού και βούτηξα. Με μιας ξέχασα όλα τα ανθρώπινα… όπως κάθε φορά. Κολυμπούσα σαν να ήμουν μέσα στο αμνιακό υγρό…μέσα σε μια πολύ παλιά ανάμνηση… έβλεπα πολύ πιο μακριά από εκεί που έφτανε το βλέμμα μου. Άνοιξα το θώρακα και το διάφραγμα για να χωρέσουν όσο πιο πολύ αέρα μπορούσαν , πήρα μια τελευταία λαίμαργη ανάσα και έσβησα προς τα κάτω σαν ένα φύλο από ένα πλατάνι που πέφτει σιωπηλά, φθινόπωρο στο ρυάκι. Ακούμπησα στον βυθό με την ποσειδωνία, και ένοιωσα τα μαλακά φύκια και την πέτρα στα χέρια μου σαν χάδι. Σύννεφα από μικρόψαρα έτρεχαν σαν μικρές ασημένιες σφαίρες μέσα στο μωβ φως , έσμιγαν σε κοπάδια με κρότους …κάτι τα κυνηγούσε. Δεν άργησα να δω τις μεγάλες συναγρίδες που ορμούσαν μέσα από τα φύκια στον πυθμένα και τόνους που ορμούσαν από την επιφάνεια σκορπώντας θρήνο. Πιο ψηλά, οι γλάροι ούρλιαζαν πένθιμα γράφοντας στον αέρα τεθλασμένες που έσβηναν στην άκρη του νερού. Ένοιωθα δέος μπροστά σε αυτό που συνέβαινε, λες και ήμουν ένας ιουράσιος κυνηγός που βλέπει πίσω από τις φυλλωσιές το πρώτο του ελάφι. Μια ανάσα…κι άλλη μια…όλα σαν όνειρο μέσα σε ένα μπλε του κοβαλτίου… η χρονιά τελειώνει, ο χρόνος τελειώνει… μια ανάσα ακόμη.. κι ακόμη μια… ο χρόνος τελειώνει μετρώντας ανάσες στον πυθμένα του Αιγαίου, αγκαλιά με ένα δράμα που κρατάει από τότε που ο κόσμος ήταν μόνο δόντια και σάρκα…

«Κοράλλι ο ναύτης του βυθού βαστάει να σε φιλέψει. Γιατί μπήγεις τα νύχια σου στη σάπια κουπαστή; Είν’ ένα υφάδι αθώρητο και μου μποδάει τη βλέψη. Γαλάζιο βλέπω μοναχά, γαλάζιο και σταχτί.»…

Πόσα δειλινά ακόμη? Πόσες άπνοιες? Πόσα γέλια? Πόσες βόλτες? Πόσες βουτιές ακόμη? Πόσο Ιωάννη Σεβαστιανό και Air on the G-string ακόμη? Πόσο δέος? Πόση χαρά?

Ένα δώρο σήμερα. Κι άλλο ένα δώρο μυστικό από χτες (το πιο μεγάλο…). Τα δικά μου κάλαντα τα λένε οι Τρίτωνες και οι Νηρηίδες βαστώντας ρόδινα κοχύλια και στίχους του Ασυρματιστή. «Παρακαλώ σε κάθισε να ξημερώσει κάπως. Χρώμα να βρω, το πράσινο και τίντες μυστικές…»

Τα δικά μου κάλαντα τα ακούω όλο το χρόνο…

23/12/2022

Last day in the office... (Here comes the sun...)

20/12/2022

«Τέρμα πλέον τα θρανία κι ο καιρός της προσευχής…». Κυριακή της αποφοίτησης, χωρίς ίχνος άνεμου, αργά και νωχελικά κυλάμε πάνω στο νερό ως τα Σελίνια. Δελφίνια έξω από την ράδα της Σαλαμίνας υμνούν την ανεμελιά της ζωής μέσα σε μια θάλασσα λεία σαν από υδράργυρο. Ηλιόλουστη Κυριακή σεργιανάει στις χειμωνιάτικες προβλήτες, είναι πολύ πιο όμορφα από το καλοκαίρι, τίποτε μελαγχολικό στις άδεις ακτές… όλοι γελάμε και τρώμε παρέα και ξέρουμε πως είναι αποχαιρετισμός η σημερινή πλεύση, κι ας κάνουμε πως δεν το καταλαβαίνουμε, έτσι είναι οι αποχαιρετσμοι όμως....Τραβάμε το μουστάκι της πλώρης και την πρυμάτσα στην πλαγιοδέτηση, τρέχουμε στον εργάτη, φέρνουμε μέσα τη μάτσα, στήνουμε όλοι μαζί τα πανιά για το τελευταίο δειλό αεράκι. Μεγάλα φορτηγά συνθλίβουν την κλίμακα δίπλα μας, τόσο τερατωδώς μεγάλα, και όλο φεύγουν για το έβγα του Σαρωνικού, σαν να ζηλεύω τον καπετάνιο τους με τα χρυσά σιρίτια στη γέφυρα, σαν να σκέφτομαι τον ωκεανό μπροστά του και να χαμογελάω, τι ταξίδια να του γνέφουν του μπαγάσα?

Φλούδια ανέμου πια στην Πειραϊκή, σταματάμε σχεδόν…. ανοίγουμε μπαλόνι μπας και τον μαυλίσουμε… για λίγο… Μπα... Τέρμα τα δίφραγκα της ιστιοφορίας… Επιστρέφουμε με προπέλα. Στερνό δειλινό στο ακίνητο ρόδινο νερό της μαρίνας, αγκαλιές και φιλιά, «Μη χαθούμε ε?», «Να πάμε σε κάποιο αγώνα έ?». Και μετά χανόμαστε στη νύχτα που πέφτει με παγωνιά σαν ατσάλι, γυρίζει ο καιρός, αύριο καταιγίδα. Αντίο, αντίο παιδιά…

“Τρελός Μουσώνας ράγισε μεσονυχτίς τα ρέλια. Στο χέρι σου χλωρό κλαρί, χαρτί κι ένα φτερό. Τέσσερις κάμανε καιροί τα ρούχα σου κουρέλια. Να σε σκεπάσω θέλησα, γλιστράς και δεν μπορώ…”

Ο μεγάλος Ασυρματιστής με περιμένει με μια κούπα καφέ δίπλα στο άλμπουρο…

14/12/2022

Christmas spirit in the office

09/12/2022

Εικαστικό: Η προσωπική μου ανάμνηση απο το Διεθνές Ναυτικό Σαλόνι Αθηνών. Homage στην ανθρώπινη ματαιοδοξία...

Φωτό: Πρωινό στα "Δελφίνια". Homage στο Σχολείο της Θάλασσας...

07/12/2022

Λοιπόν έχουμε και λέμε περί συνιστωσών δυνάμεων πρόωσης και πλάγιου εκπεσμού, περί του νόμου Bernoulli στα πανιά και το πως ο άνεμος τρέχει περισσότερο στη σταβέντο πλευρά και λιγότερο στη σοφρανο και άλλα τέτοια θαυμαστά καθώς το πλεούμενο προσπαθεί να μαζέψει το λιγοστό βοριαδάκι μπας και δούμε Αίγινα στην πλώρη μας. Από τα θρανία της θάλασσας βλέπουμε τα σκάφη του Κυριακάτισαν την αυλή του σπιτιού μας. Οι φιστικιές σκέπαζαν τις πλαγιές μακριά από το μόλο στο νησί και η λιακάδα στέγνωνε τις νιτσεράδες στα βράχια. Και τι ωραία η σοροκάδα που ερχόταν από τον Τζώρτζη το απόγευμα και άρχισε πια το κουπαστάρισμα μέχρι να πιάσουμε νύχτα πια τον στεριανό βοριά του Υμηττού, παγωμένο και υπέροχο στα όρτσα. Άλλο πράγμα η νύχτα με 25 μοίρες κλίση και να παίρνεις την πρώτη μουδα. «Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω, Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά. Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.» Τα μαθήματα τελειώνουν, το φεγγάρι βγήκε πάνω από το άλμπουρο θολό και χειμωνιάτικο, τακου αγώνα να ετοιμάζουν μπαλόνια, περνάμε τον χαριτωμένο τους στόλο και ο Σαρωνικός με το ορτσάρω και ποδίζω απλώνεται μπροστά μας φωτά της πόλης κρύβουν τους φάρους, το μαντάρι κατεβάζει αργά τη μαΐστρα, το λιμάνι ήσυχο και γαλήνιο σαν πρωινό φιλί. Όλοι γελάνε. Την Κυριακή έχουμε αγώνα!

29/11/2022

Πως έρχεται ο χειμώνας? Ε, σαν την εφορία…εκεί που δεν τον περιμένεις… Αίφνης η λιακάδα δεν ζεσταίνει πια, ο άνεμος δαγκώνει άγρια τα μάγουλα, ο ουρανός φέρνει τα σύννεφα από πίνακες Φλαμανδών ζωγράφων, οι ακτές αδειάζουν από κάθε ρομαντική κι αγνή ψυχή και η θάλασσα…ω, η θάλασσα γίνεται πιο όμορφη από ποτέ. Είναι η εποχή που δίνεται μόνο στους αληθινούς αγαπημένους της, φορώντας τα πιο αστραφτερά μεταλλικά της χρώματα, κουλουριάζοντας με μαβιά κύματα τις τρόπιδες, λούζοντας με παγερή δροσιά τις λαμπερές νιτσεράδες, κρυσταλλιάζοντας τις σκότες και τα παταράτσα, φιλώντας με δάκρυα τα βλέφαρα που κοιτάνε συνέχεια τον ορίζοντα, φέρνοντας δώρο τα χαμόγελα των αγοριών που παίζουν… «Τι να σου τάξω ατίθασο παιδί να σε κρατήσω? Παρηγοριά ο σάκος μου σ ’Αμερική κι Ασία. Σύρμα που κόπηκε στα δυο και πως να το ματίσω…» μόνο το χειμώνα είναι τόσο ωραίοι οι στίχοι του Μεγάλου Ασυρματιστή…τους φέρνουν οι Αληγείς άνεμοι ως τα Κανάρια και μετά από το Γιβραλτάρ στη Σαλαμίνα… και εκεί τους πιάνει ο πρότονος και τους σφυρίζει στα αυτιά σου… Οι σπιλιάδες βασανίζουν τον τιμονιέρη, το αλμπουρο τρίζει και όλα είναι παγωμένα και υπέροχα. Χειμώνας παίδες! Καιρός της θάλασσας….

21/11/2022

Χτες θυμήθηκα το «Σχολείο της θάλασσας» του Δροσίνη… δεν ήμουν στο Χορευτό, ήμουν σε ένα άλλο σχολείο το οποίο ωστόσο «χόρευε» στη θάλασσα… Γαρμπής με 21 μίλια ταχύτητα, ωραία και ενθουσιώδη κύματα, ουρανός στο χρώμα του αλουμινίου και νερά με ένα ξεβαμμένο σμαραγδί, λες και τα πέρασαν με χλωρίνη… κι εγώ αρχάριος μέσα σε αρχαρίους που στάζουν από τα νερά και βγάζουν μικρές φωνίτσες έξαψης και τρόμου όταν η κουπαστή ακουμπούσε στο νερό, χαζεύω ήρεμος και ευχαριστημένος την αντάρα στα νότια της Σαλαμίνας και κοιτάζω στη μπούκα της Ψυττάλειας μήπως φανεί το φαιό κάποιας πλώρης από το Ναύσταθμο και ακούω για το τριμάρισμα των πανιών και για τη σημασία της σκότας… «γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω σε προδίνω…»… μπα τίποτα δεν γράφει η προπέλα… δεν υπάρχει προπέλα… υπάρχουν μόνο πανιά, κι αέρας και το ανοιχτό πέλαγος… Κι η ζωή που ξεχύνεται ασυγκράτητη…

18/11/2022

…Περπατώ μέσα σε κάτι κόκκινα δάση και σκέφτομαι μήπως μοιάζουν με εκείνα που περπάτησε ο αγαπημένος μου Bruce Chatwin στην Παταγονία… κοιτάζω σιωπηλούς κορμούς τυλιγμένους σε μια τρυφερή αγκαλιά από βρύα, υγροί ατμοί υψώνονται καθώς ο χλωμός ήλιος ζεσταίνει τα νερά της βραδινής βροχής… μόλις ένα πετάρισμα από κάποια μικροπούλια ακούω στις φυλλωσιές… εγώ που λάτρεψα τη μοναξιά του βυθού νοιώθω εδώ μια αλλιώτικη συγκίνηση, μέσα στην ερημιά του δάσους και κάτω από τη σκιά του όρους Τόμαρος, που εδώ το λένε Ολύτσικα… σιγά σιγά -όπως και στο νερό- οι σκοτεινές σκέψεις γκρεμίζονται και όλα έρχονται στη θέση τους, καμιά λύπη, κανένας στεναγμός, μόνο τα φύλλα τρέμουν στο μαλακό αεράκι, όλα είναι ειρηνικά και ήμερα…ώσπου να ακουστούν τα πρώτα κλαριά που σπάζουν με κρότους, ώσπου να έρθει ως εδώ ο αντίλαλος από ένα πανδαιμόνιο κραυγών και ουρλιαχτών, ώσπου να ακούσω τη βουή από έναν πρωτογονισμό φτιαγμένο από ρύγχος και δόντια που πλησιάζει, ίδιος και απαράλλαχτος από την αρχή των κόσμων…

Έξαψη!

Ίσως απλώς να γυρεύω ιστορίες. Ή απλώς το «κόκαλο του βροντόσαυρου» όπως ο Chatwin…

12/11/2022

The Hunting Party (and its bloody photographer...)