15/02/2024
Teruggekeerd uit Lourdes. De februaridagen beleefd met een een hele fijne groep pelgrims.
Een van deze pelgrims was Hettie van der Ven. 12 jaar geleden was zij voor het laatst in Lourdes. Zij schrijft over haar ervaring. Wellicht herken je je eigen ervaringen met Lourdes in haar verhaal
Na twaalf jaar weer terug op de plek die je vormde
Lourdes: fundament door je leven heen
Wanneer Lourdes eenmaal stevig verankerd zit in je hart en je hoofd, blijft het daar wonen. Dan nestelt die wonderlijke plek zich stevig in je, als onderdeel van wie je bent en wat je belangrijk vindt. Wanneer Lourdes een plek is geworden waar je je thuis voelt, waar vele herinneringen liggen en waar je uitzonderlijke warmte en kracht ervaart, dan blijft dat zo. De worteling van Lourdes in jezelf blijkt heel stevig. Onverwoestbaar haast. Wanneer je nog moeiteloos schakelt naar het ritme van een bedevaart en wanneer je de weg van hotel naar Heiligdom nog blindelings kunt vinden, dan is Lourdes één van je fundamenten. Ook wanneer je er een hele tijd niet komt.
Dit mocht ik ervaren toen ik onlangs voor het eerst na twaalf jaar Lourdes weer bezocht. Ik stapte in de bus van Christoffel Reizen om bij de herdenking te zijn van de eerste verschijning van Maria aan Bernadette op 11 februari. In zes dagen op en neer met een groep van 23 mensen, in een koude en natte tijd van het jaar.
Heel anders dus dan de circa 25 bedevaarten die ik eerder maakte, in de periode 1992-2012. Voor het eerst als meiske van achttien jaar, weliswaar katholiek opgevoed en vertrouwd met de kerk, maar verder niet bekend met ‘op bedevaart gaan’. Ik ging rolstoelen duwen in het mooie Zuid-Frankrijk en tussen het bidden en vieren door scheen het er reuze gezellig te zijn. Ja hoor, ik ging wel mee. Binnen een grote jongerengroep, per trein, in warm juli.
Na die eerste keer volgden er nog zo’n 25 reizen. Lourdes bracht me zo veel. Ik leerde mensen echt zien, niet van buiten, maar van binnen. Ik ontdekte dat ik iets kon betekenen voor anderen. Ik ontdekte de betekenis van ontmoeten. Niet enkel door in praktische zin te helpen, maar veel meer door er gewoon te zijn. Door te luisteren en door gehoord te worden. Door samen iets te beleven. Betekenisvol ontmoeten bleek wederkerig. Ik ontdekte ook de helende kracht van de plek en de helende kracht van Maria. De bereidwilligheid om er voor elkaar te zijn en om naar elkaar te luisteren, hoe je ook in elkaar zit en waarmee je ook worstelt. Lourdes werd de plek die mij, meer dan welke andere plek ook, vormde tot wie ik nu ben. Lourdes heeft mij geleerd om mensen echt te zien, evenals de schoonheid van het kleine.
Na al die reizen belandde ik in een volgende fase van mijn leven. Het was tijd voor andere dingen, maar natuurlijk vergat ik Lourdes nooit. Het was spannend om na al die jaren weer af te reizen. Zou Lourdes me nog steeds zo weten te raken? Zou het nog steeds die plek zijn waar kostbare ontmoetingen moeiteloos tot stand komen en waar medemenselijkheid en oog voor elkaar net wat meer aanwezig lijken dan thuis? Die plek waar een arm om een schouder of een hand op een hand nog welkom zijn en stille verbondenheid de boventoon voert?
Ja. Volmondig ja. Mijn ervaring: Lourdes verandert niet. Tijden veranderen, de maatschappij beweegt, evenals de katholieke kerk. Er is onrust, onzekerheid, angst. Je verandert zelf. Je wordt ouder, je ontwikkelt je. Maar het verlangen, de noodzaak zelfs, om af en toe stil te staan, stil te worden en òm te zien naar jezelf en hetgeen er om je heen is, die blijft. Altijd. En voor mij is er geen betere plek dan Lourdes om daar invulling aan te geven.
Een waardevolle vaststelling die ik graag met iedereen wil delen. Met iedereen die overweegt het nog onbekende Lourdes eens aan te doen, en zeker ook met iedereen in wie Lourdes al schuil gaat, als kostbare en warme herinnering. Als plek van ontmoeting, geborgenheid en troost.
Christoffel Reizen begrijpt de kracht en waarde van Lourdes en geeft met oog voor ieder mens invulling aan een bedevaart. Gun het jezelf, deel met de ander, blijf naar Lourdes komen.
Hettie van der Ven, februari 2024
