Club Gerrit Reizen

Startpagina
Nederland
Amsterdam
Club Gerrit Reizen

Club Gerrit Reizen verzorgt de routes en accomodaties van de mooiste avontuurlijke fietsreizen, ver weg of dichtbij.
(5)

Voor iedereen die avontuur zoekt maar niet weet hoe die dat moet aanpakken geeft CGR advies en vindt de ideale plekjes, de mooiste wegen en de leukste plekken om te verblijven. Slapen op het erf van een Rastafari Mokko in Sunninghill, Jamaica, een mooie Hacienda in Coban, Guatemala, gerund door een 80-jarig stel, de idylle van het regenwoud bij Sinharaja, Sri Lanka. Op rustdagen zwemmen in de mooi

ste meren van Afrika of aan de prachtigste stranden liggen in de Dominicaanse republiek, de heilige berg Sri Pada beklimmen in de nacht, op Safari in onbekende wildparken in Benin of Malawi. En natuurlijk fietsen langs de mooiste wegen, een prachtig smal asfaltweggetje langs de stille zuidkust van Jamaica, de prachtige 2100 meter hoge Tizi'n Test over en dan uren lang afdalen door een adembenemende vallei naar Marrakech, een goed te berijden zandweg door het Tamberna dal in Togo waar de middeleeuwen nog niet zijn afgelopen en dan over de prachtige Atakora Mountains de grens over tussen Togo en Benin. Het leven is te kort en de wereld is te mooi om elke keer weer op de zelfde plek te gaan fietsen.

31/08/2024

Ride along with club Gerrit.
We zijn weer terug. Het was een mooie trip.

26/08/2024

Ik heb toch nog een rustig plekje gevonden, in de middag om 15.00 uur, om even te zitten en een kopje fletwait te nuttigen, in de zon, die vandaag op onze laatste rustdag volop schijnt en zowaar de atmosfeer ook weet te verwarmen tot het aangenaam aanvoelt.
Een rustig plekje in de middag is geen sinecure hier in Whitby, een prachtig stadje aan de Noordzee tegen de klippen op gebouwd en omringd door indrukwekkende rotsen. Dat het prachtig is hebben ze niet geheim kunnen houden. Gisteren toe we hier binnenkwamen moesten we ons met onze fietsen een weg banen door een opeengepakte mensenmassa die zich door de met pittoreske huizen omzoomde en met kinderkopjes geplaveide straten wurmde.
In de vroege morgen - om 7.15 uur waren Frans en ik al op pad - was er nog nauwelijks een levende ziel te vinden en kwam de Anton Pieck charme van dit stadje onbedorven tevoorschijn. Om 12.00 uur hadden de vele toeristen het al weer gevonden.
Gelukkig zitten wij net buiten het allerdrukste gedeelte, in een charmant straatje dat naar boven naar de klif loopt waar je prachtig uitzicht op de haven hebt. Ons huis - een mooi oud vissershuisje van drie verdiepingen - bevindt zich pal naast een kippingrokerij, die al vroeg in de middag is uitverkocht en net genoeg gerookte vislucht achterlaat om nog aangenaam authentiek te zijn.
Bovenop, na een zeer steile klim van zo'n 30% die ik gisteren met fiets in de remblokkadestand naar beneden kwam lopen, ligt de veruineerde abdij, een indrukwekkend baken van afstand. Van dichtbij vormt hij samen met de saint Mary kerk en het kerkhof vol door de elementen verweerde grafzerken - fading memories - een volgend pittoresk plaatje waar fotografen het juiste standpunt proberen te vinden. Vanaf het klooster loopt een voetpad vlak langs de kliffen met indrukwekkende vergezichten.
Beneden aan de have. Kunnen je aan beide kanten flink ver de pier op, allebei met een vuurtoren aan het verste punt. Daarvandaan heb je een goed zicht op de spelende gezinnen op de strandjes en de bij eb droggevallen zandplaten die ze delen met meeuwen, aalscholvers en steenlopers.

Op deze rustdag hebben we weer een mooi huisje te pakken met drie slaapkamers, een aparte huiskamer - gisteren James Bonds Die another day bekeken - en een keuken met eettafel.
Op rustdag is zo'n heel huis een stuk fijner dan een hotel.
In York hadden we op ook zo'n topplek in het centrum een enorm huis van 300 m2 in een 15e eeuws pad en in Silloth een charmant optrekje aan zee.

Morgen en overmorgen staan de laatste twee etappes op het programma en we proberen ons niets van de weersvoorspellingen aan te trekken die ons voorsiegelen dat het in de middag al vroeg gaat regenen. Tot nu toe hebben we de dans ontsprongen en praktisch - op een paar spetters na - het droog gehouden tijdens onze verplaatsingen.
Houden zo!

24/08/2024

De Engelsen vormen een merkwaardig volk. Aan de ene kant wachten ze keurig in een rijtje tot ze aan de b***t zijn en zijn ze gehecht aan tradities en vormelijkheid, aan de andere kant zijn ongeremd zonder schaamte en is openbare dronkenschap in het dagelijks leven geïncorporeerd. Bovendien zijn ze zeer luidruchtig, vooral in groepjes in de pub of het restaurant. Het is volkomen normaal dat heren in onberispelijke kostuums aan een tafeltje in de pub met elkaar aan het praten zijn met een volume alsof ze aan de overkant van de straat staan. Ook vrouwen doen overigens mee aan het elkaar op korte afstand toeschreeuwen.
In York waren de dagen dat we er waren 'de races' aan de gang en dan begeeft tout York zich op straat in galakostuum, dat wil zeggen de heren in pak en de dames in een blote jurk met een zo merkwaardig mogelijk hoofddeksel daarbij. In ons huis zagen we in de avond een bonte stoet passeren en tot diep in de nacht werden we vergast op luid geroep van vooral dronken heren. De kroon spande een waggelende man in pak die klaarblijkelijk zijn 'Helen' kwijt was en ook de weg naar zijn huis of verblijf en dus als oplossing had bedacht om voortdurend op megafoonniveau haar naam te roepen. Na een rondje dwalen kwam hij ook nog een tweede keer langs zo rond half drie 's nachts.

We reden vandaag de stad uit over een reguliere uitgangsweg en niet zoals we binnen waren gekomen over frutpaadjes waar vooral wandelaars van gebruik maken, bij voorkeur met veel honden of kinderwagens en waarop je regelmatig ook nog in de remmen moet voor merkwaardige bochten of voor het passeren van hekjes, poorten of veel te smalle bruggen. Over de reguliere rijden weliswaar auto's maar je krijgt ook een idee waar de mensen in de stad wonen. Via die paadjes met veel groen krijg je het idee dat de stad er opeens is en dat geeft zo'n oud centrum als dat van York toch een 'museumstadfeel', iets dat je voorkomt als je door buitenwijken en woonwijken het centrum bereikt.

We hebben ook nog iets akeligs meegemaakt, althans drie van ons. In de klim van de dag naar een merkwaardige landschapsafbeelding van een wit paard - de white horse of Kilburn - kwam er een meisje aanrennen die een mountainbiker had aangetroffen liggend op een pad, die er niet best aan toe was. Rene is er naar toe gegaan en is meteen gaan reanimeren, Leon heeft hem daarbij geassisteerd en ook Nico is er bij gebleven. De man van een jaar of veertig was waarschijnlijk over de kop gegaan en met zijn hoofd verkeerd terecht gekomen en bloedde en draaide met zijn ogen. Na enige tijd arriveerde een ambulance met nogal zware broeders die moeite hadden de man te bereiken. Nico heeftbtenslotte hun apparatuur mee naar boven genomen en daar hebben zij het van Rene en Leon overgenomen. Er was een hartslag toen ze de man in de zorgen van de ambulancebroeders achterlieten maar hoe het is afgelopen weten we niet.
Wij zijn blij dat we tegenwoordig zo voorzichtig zijn in met name afdalingen en vooral op onverhard terrein.

23/08/2024

Dat was een relaxte rustdag in het betoverend mooie en oeroude York, bekend om zijn vele middeleeuwse huizen - zelfs de Chinees van gisteravond zat in een pand uit 1289 - de grootste Kathedraal van Engeland zeker zo indrukwekkend als de Notre Dame, een indrukwekkende ommuring, veel musea en kerken waarvan we er van allebei een hebben bezocht, maar bekend natuurlijk vooral door de grootste drol uit de geschiedenis, 1200 jaar geleden gelegd door een zieke Noorman. De parasieten in zijn darmen zorgden voor een zodanig harde ontlasting dat hij na dagen vergeefs drukken uiteindelijk een drol produceerde van 20 cm lang en 5 cm dik
Hij ligt in het Yorvik centre, waar de viking geschiedenis van York dat lang geleden werd ingenomen door Ivar the boneless wordt gememoreerd.
De drol die in 1972 door archeologen is ontdekt is getaxeerd op 40.000 pond ondanks dst hij een keer door een ongelukje in drie stukken is gebroken. Gelukkig waren er goede restaurateurs in York om hem weer in zijn oude luister te herstellen.

Overigens slapen we zelf aan de overkant van de rivier maar binnen de muren in de mooie en levendige straat Micklegate in een huis van 300 m2 uit de 15e eeuw.
Gisteravond hebben we dus Chinees gegeten in de beste van de stad maar die haalt het niet bij nr 40 uit Amsterdam. Beter dus weer Indiaas dachten we vanavond en dat bleek volkomen terecht. Koffie in cafes en koffiehuizen is hier verrassend goed. Je krijgt grote cappuccino's met goed schuim en chocola erover gestrooid en ook het assortiment 0.0 bieren is prima, met brewdog IPA en pale ale als favorieten.

Gisterochtend leek voor het eerst dan toch het moment aangebroken dat we in de regen moesten vertrekken. De wind blies ongenadig wolken miniscule druppels in flarden voor zich uit en de hemel was egaal grijs, de heuvels voor een groot deel met zich meenemend.
De weerapps voorspelden regen tot 11.00 of soms wel 13.00 uur. In het peleton scheiden dan de van nature vrolijke en optimistische zielen zich van de melancholische misantropen waarvan ik het meest uitgesproken exemplaar ben. We besloten het vertrek zo lang mogelijk te rekken maar om 10.00 uur werd het droog en zelfs een beetje blauw.

Na 3 km sloegen we af naar een kleinere weg en niet veel later reden we op een pad met losse keien, zo steil dat fietsen niet meer ging. Samen met de overigens onvolprezen routeapp voor wandelaars en fietsers - komoot - ben ik zelf verantwoordelijk voor het parkoers maar dat beeltte me niet hardgrondig mijn ongenoegen te uiten, zo maar in het onbestemde.
Ook het omhoog duwen van fietsen tegen onmogelijk te berijden paden, die door Komoot 'mountainbike hihglights' worden genoemd behoort echter ook tot de totaalbeleving van Club Gerrit en de totale workout.
Spierpijn heb ik deze trip alleen in mijn borst- en armspieren gehad, vooral van het gespannen remmend en staand naar beneden gaan op dergelijke mountainbike Highlights.
Toen ik echter vlak onder de top er achter kwam dat ik geen helm op mijn hoofd had en ik die aan het begin van de klim bij een plaspauze op een muurtje had laten liggen besloot ik een omweg te nemen over grote wegen.
Zoeven over asfalt is toch een groter genot dan je fiets omhoog duwen over modder en stenen, heb ik gemerkt.
Eenmaal weer in het peleton aaangesloten hebben we de rest van de lange etappe heerlijk over asfalt gezoefd, met wind mee en met heel behoorlijk weer.

21/08/2024

Vanochtend kwam Rene enthousiast de kamer binnen om te vertellen dat de weeronline app aangaf dat het de hele dag mooi weer zou blijven. Voor het weer in West Burton had de app zelfs het cijfer 9 over. We waren nog geen 20 km onderweg of het begon te miezeren en motregenen.

Gisteren hadden we de ochtend relaxend in Morecambe doorgebracht - koffie en ontbijt bij de koffietent aan de overkant van ons hotel, over het zand en de rotsen slenteren bij eb, zolang de zon nog scheen. In de middag - de weeronline app had de hele middag regen voorspeld - gingen we met de trein naar Lancaster; je kan dan maar beter in een stad zitten. Tijdens de uitgebreide wandeling - langs de rivier, het kasteel, mooie oude huizen, een smal kanaal dat via een aquaduct over de brede rivier de Lune wordt geleid en waarvan de kades de oude industriële gebouwen in horeca hebben zien veranderen, zoals op zoveel plekken in Europa - bleef de zon hardnekkig schijnen. Wel mooi die zonverlichting.

De Yorkshire Dales, ruig en mooi nationaal park, met veel schapen, muurtjes, bomen, groene heuvels met bruine berachtige toppen en ook snelstromende riviertjes, moest die belichting missen. Dat scheelt toch aanzienlijk. Fietsen met grijs weer - de hoeveelheid regen viel erg mee - is minder leuk dan met zonneschijn. De temperatuur viel ook weer niet mee. Het enige dat wel hielp was de flinke wind mee.

Na de lunchstop halverwege in een klein dorp met twee Franse chefs, waarin we ons heerlijk anderhalf uur hebben gewarmd en voldoende calorieën hebben getankt voor de tweede helft kwamen we op een uitdagend parkoers, meer geschikt voor wandelaars en Mountainbikes zonder bagage dan voor ons. We beklommen al duwen steile glibberige sporen die soms kleine riviertjes, waren geworden maar na twee hekken volgde de beloning in de vorm van een verrassend lange afdaling naar een snel stromend riviertje. Een geasfalteerde lange en steile klim bracht ons naar ons hotel in the middle of nowhere, de Streethead inn, waar een code ons de sleutels verstrekte. Er was verder niemand te zien. De telefoonnummers om eten te regelen en vervroegd ontbijt bleven onbeantwoord. Wel kon ik een boodschap kwijt.

Tot onze verbazing bleek - toen we werden verrast door etensgeuren - de tafel gereserveerd. Er kwamen in de avond van alle kanten gasten voor het eten maar ook voor het cafe. Waar vandaan is rrn raadsel. In de verste verte is er geen dorp van enig formaat te vinden. Maar het eten was goed, evenals het bier en de bediening weer Brits goed, correct maar ook leuk en met humor, door vrouwen die je aanspreken met 'love' uitgesproken als het Nederlandse 'lof'.
Zo werd het toch nog gezellig op de viering van Jan zijn 61e verjaardag, die vanochtend was begonnen met een versierde fiets in het speelgoedwinkelmagazijn in Morecambe.

19/08/2024

Op de pont over het Windermere meer, na een leuk tochtje van 14 km erlangs over een smal pad, vroeg een fietser uit de streek waar we naar toegingen en hij moest een beetje besmuikt lachen bij het antwoord: Morecambe. Dat geldt - naast Blackpool, iets zuidelijker - als typerend voor 'vergane glorie' als er van glorie al ooit sprake is geweest.
In het Lake District - absoluut erg mooi - doet een huis net zoveel als 4 huizen in Morecambe. Ook de hotelprijzen en airbnb's zijn er absurd hoog. Voor het helemaal niet zo goede hotel in Ambleside betaalden we meer voor 1 nacht dan voor 2
In Morecambe waar we voor de rustdag onze intrek hebben genomen in The Crown hotel, aan de boulevard met uitzicht op een soort Waddenzee, waar de uitbaatster, Vivian, ons opwachtte voor het inchecken en ook nog de was in ontvangst nam en ons drankjes gaf, hoewel ze vandaag dcht was.
We konden onze fietsen kwijt in de speelgoed winkel ernaast waar we zonder problemen tussen het publiek onze bemodderde fietsen mochten doorrijden naar het magazijn achter. Begeleid door alweer zo'n aardige uitbaatster.

Het lake District was mooi maar de stadjes ook erg toeristisch en te duur voor wat ze boden. Met name de service in het hotel maar ook het eten was gewoon minder dan hier in het charmant afgetakelde Morecambe, waar we vanavond wandelden langs vele met ijzeren gordijnen gesloten puien, op deze maandag waarop veel dicht is, maar niet de speelhallen en de pubs. De boulevard is omzoomd met van die typische bruingrijze panden met grote stenen gebouwd en allemaal een erker. Het oude station is omgebouwd tot pub en in het prachtige interieur speelt de match of the week op wel 10 grote schermen waar we grote bieren drinken, de nonalcoholici van deze vakantie - Nico, Rene en ik - Guiness 0.0 uit blikken van 538 cl.
Tandoori Morecambe schonk geen alcohol maar maakte geweldig lekkere curries voor veel minder dan die smakeloze kipspiezen in Ambleside.en je mocht bier halen in de supermarkt ernaast.

Morgen dus een rustdag om de getormenteerde lijven na vier dagen fietsen wat rust te gunnen. Ook vandaag was het weer mooi onderweg waar we telkens bang waren dat het zou gaan regenen maar dat uiteindelijk beperkt bleef tot wat druppels.. We reden veel op en neer, nooit lang, eerst langs meren en bergen, toen langs bossen en velden met honderden fazanten en tenslotte langs een kanaal met vreemde smalle boten waar zomaar een lijk uit een britse crimi zou kunnen drijven en de waddenzee vol met meeuwen en scholeksters.

18/08/2024

Vallen is niet leuk en overkomt me de laatste jaren te vaak. Gisteren ook en behoorlijk hard. Na een redelijk eenvoudige etappe in de laatste kilometers op een vlakke weg op weg naar het kustplaatsje Silloth aan de Ierse zee. Ik reed in het wiel van een van de clubleden toen plotseling de rechterachtertas van zijn fiets viel en ik er dwars overheen ging. De laatste kilometers met ontvelde knieën en handen waren verre van aangenaam, maar echt vervelend werd het pas nadat ik was gaan liggen - na de fantastische medische behandeling van onze hospik, Rene. Het op en afgaan van de twee trappen naar de twee verdiepingen van onze geweldige airbnb waren pijnlijke exercities geworden. Vooral mijn linkerknie was stijf en pijnlijk.

Ook vanochtend waren de eerste 15 kilometers, vlak maar met een harde, gure wind vaak tegen, zwaar. Toen het landschap glooiend werd en mooier - hoewel het desolate van de kust met zijn vervallen dorpjes en het zicht op de Schotse kustlijn ook zijn charmes had - ging het beter en tegen het einde van de dag voelde ik helemaal geen pijn meer. Die kwam pas weer terug na het douchen en eten. Ik hoop na de rustdag van het ongemak verlost te zijn.

Wat was de route vandaag door het Lake District ongelooflijk mooi. Alles wat Engeland mooi maakt is er aanwezig. Charmante stadjes, bergen met bossen maar ook landerijen omzoomd door stenen muurtjes en magische doorkijkjes naar meren die dat landschap completeren. Af en toe brak ook de zon door de grotendeels bedekte hemel om al dat moois te belichten en het zou helemaal af zijn geweest als het 10 graden warmer zou zijn. Nu blijven de jasjes aan en is het desondanks guur en koud.

Morgen gaat het regenen en komen we weer aan de kust. Hoewel we voor die regen binnen kunnen zijn - volgens buienradar- en we de rustdag van overmorgen Lancaster als mogelijke escape ool met de bus kunnen bereiken, blijven we hopen op zon en in ieder geval 20 graden.

16/08/2024

We roepen regelmatig 'links' naar elkaar omdat je af en toe vergeet dat de mensen hier aan de verkeerde kant rijden. Toch ging het mis, niet ver van Newcastle al, al bleef. De schade gelukkig beperkt tot een slag in Frans' achterwiel. Ook de Aziatische jongemanop zijn stadsfiets had niets. Spectaculair was het wel. Vooral de van de fiets springende tassen.

Fietspaden in Engeland zijn er volop en meestal vrijliggend. Wel worden ze doorkruist door wegen waar ook auto's op rijden, op een plek waar je eerst stijl naar beneden moet tot aan een smalle doorgang tussen houten barricades. Aan de andere kant hetzelfde met dat verschil dat je steil omhoog moet. Bij zo'n barricade wordt meteen duidelijk wat je status als fietser is: je moet voorrang verlenen aan wandelaars en paarden.
Wel doorkruisen ze prachtige gebieden. Van Newcastle tot onze lunchplek Collset vooral bossen met geweldige uitzichten op de goudgele heuvels met dorpjes, boerderijen en bomenrijen gelardeerd op de Derwent walk. De fietsers waren hier schaars in tegenstelling tot decwandelaars, stamdaard begeleid door een of meer hondenbdie ze keurig bij zich hielden als wij eraan kwamen.Ook waren hier industriële overblijfselen uit de tijd dat hier mijnbouw was, wat nog steeds in de regio te zien is.

Vanaf Collset reden we over de Waskerley way, langs eindeloze heidevelden in volle bloei op glooiende hellingen waar kleine witte schapen met groene spuitvlekken tussen doorliepen, zonder meer met stip in de top 10 van Club Gerrits mooiste wegen aangeland. De wolken maakten de mooie uitzichten samen met de zon nog mooier.
Even veranderde de brede gravelpaden in een echte singeltrek zodanig uitgegraven dat je er nauwelijks op kon fietsen maar na een ommetje over asfalt kwamen we op het goedbereidbare gravel terug.

Lunchen deden we al na 29 km in het stadje Colsset, een oud mijnstadje waar de bevolking zichtbaar bestaat uit arbeiders, hetgeen ook te zien is aan de winkels, zoals de dirtcheape supermarkt Barry 's. De lunchroom was daarentegen erg goed en gezellig ook nog.

We waren in de 50 km tot Rookhope geklommen van 20 naar 610 meter maar voornamelijk geleidelijk over vals plat. Na Rookhope was dat voorbij. De asfaltweg was lang en ging met gemiddeld 7 procent omhoog. Ik nam kop over en merkte na een kilometer dat ik alleen was. Tot mijn verbazing. Een maand geleden had ik nog twijfels of ik voldoende hersteld zou zijn om mee te gaan op deze trip, maar ik voel me eigenlijk weer als vanouds en ben dus ook weer sterk in de klimmetjes.
Dat kwam goed uit want het slot van de etappe was loodzwaar. Door de steile klims in combinatie met de harde tegenwind waardoor het ondanks de zon hier zelfs in augustus niet zomers warm wordt maar hetfstig guur.

Om 17.30 waren we binnen in ons 'bunkhouse' in een oud mijncomplex aan de rand van het dorppje Nenthead, waar het enige restaurant ons had verteld geen plek te hebben. Leon had kunnen reserveren in een hotel 5 km verderop, maar daar moesten we na het douchen met de fiets naar toe. Om 9.30 waren we vlak voor het donker terug om de dranken die Jan met de uitbaatster van het bunkhouse had gehaald op te drinken.

Morgen naar de westkust.

15/08/2024

Vanochtend vlogen er zeekoeten en enorme Jan van Genten onder ons toen we op dek 10 stonden en zagen we de rotsige oostkust van noord Engeland.
Eenmaal van de boot werden we door groen omzoomde smalle fietspaden die af en toe gevaarlijk een weg kruisten, waar we eerst rechts moesten kijken en waar vreemd geplaatste paaltjes stonden, in 15 km naar de stad geloodst, maar het meeste gevaar kwam van andere middelbare Nederlandse fietsers die tegen de hellingen op vlak langs ons demareerden die paaltjes net niet rakend. Een verloor er een witte fietstas die vlak voor het wiel van Nico belandde. Het begon zachtjes te regenen.

Onder ons moderne glazen hotel in de oude stad bevinden zich enorme brede witgekalkte catacombes waar we onze fietsen door mochten rijden op weg naar de stalling. Daarna liepen we een lange wandeling langs monumenten met verrassend gebruik zoals de catedraal waar kinderen speelden en er zelfs een cafe was en een enorme leeszaal met Harry Potter allure waar een man met een jong meisje schaakte en oudere mannen koffie dronken met gezelligheid. Er zijn stadsmuren die uitkomen op een Chinese poort die weer toegang geeft tot het stadion van de plaatselijke United, ook in het midden van de stad en een hele wijk in neo klassisistische stijl genoemd naar de architekt, Grainger town, en veel portretten en standbeelden van Earl Grey, plaatselijke poltieke held en bij ons vooral bekend om de thee. Er zijn veel trappen en steile straatjes vanaf de Tyne en over due Tyne een enorme hoeveelheid bruggen in alle kleuren, hoogtes en maten, waaronder de swingende brug waarover we nasr de andere kant liepen, waar het Gateshead heet.
Er staat een gigantische oude silo die is omgetoverd tot museum voor moderne kunst en een futuristische glazen muziekgebouw.

Newcastle is een handzame en vriendelijke stad van 300.000 mensen met restaurants van de hele wereldkeujen waarvan wij een hele goede Indiër kozen alvorens de dag te besluiten met de verlenging en strafschoppenhorror van Ajax Panathinaikos

14/08/2024

Het 25e jaar van club Gerrit wordt gevierd met een ronde door noord Engeland.
Vanochtend om half 12 verzamelde 6 leden zich bij het meest centrale vertrekpunt voor deze trip, de westermarkt waar vicevoorzitter van club Gerrit junior, Kobus Krabben, een zelfgebakken club Gerrit appeltaart presenteerde en aansneed.
Leon, Frans, Rene en de voorzitter waren op de fiets fekomen en Nico uit den Haag met de trein. Voor het eerst sinds 1999 vertrokken we weer op de fiets en zonder stress over fietsen die moeten worden achtergelaten op Schiphol om hoog opgestapeld in dozen in een vliegtuigruim te worden geflikkerd en we maar moeten hopen dat ze zonder schade weer worden teruggevonden ergens op een vreemde luchthaven.
Om half een reden we het Westerpark binnen en een kleine anderhalf uur later zater we na een mooi stukje Nedrlandse duinen aan de kibbeling aan de haven van IJmuiden waar een enorme boot wachtte om ons naar Newcastle te brengen waar de trip echt gaat beginnen morgen.
Nu zitten we op dek 11 in de skybar en gaan we zo vertrekken, sterker we zijn zojuist vertrokkenq terwijl ik deze laatste woorden typ7

02/03/2024

Na twee jaar met 4 man naar zuidoost Europa te zijn gegaan, gaat Club Gerrit komende zomer weer in een heus peleton van 6 man de wereld verkennen. We starten voor de verandering niet op Schiphol maar rijden vanuit Amsterdam naar IJmuiden. Vandaar brengt de boot ons in één nacht naar Newcastle. In 15 dagen rijden wij via het Lake District en de Yorkshire Dales door de mooiste stukken van Noord Engeland.

10/08/2023

Het was een.mooie trip en we zijn veilig terug in Ljublana.

09/08/2023

Een koninginnerit heeft altijd een moment dat de fietser het gevoel krijgt dat het niet gaat lukken om het te halen maar dat er ook geen alternatief is, zoals omkeren of ander vervoer bedenken, dus ga je maar door, totbin de eeuwigheid.
Bij ons kwam dat deze keer aan het begin van de tweede klim, die naar de Bohinsjko Pas van 1300 meter. Zodra de smalle asfaltweg van de beek weg draaide ging het met meer dan 20 procent omhoog en even later in het dorp werd het nog steiler zodat we moesten kapituleren en duwen. 7km, de lengte van de klim, met 2,7 km/u duurt haast 3 uur rekende ik onbewust uit. Je weet natuurlijk beter als het gemiddelde 9 procent is, maar het leek even hopeloos.

De dag was rustig begonnen met een copieus ontbijt van Mitja, de onvolprezen gastheer van Nona B&B en een gemakkelijke eerste 50 km, om te beginnen door een wolk die nog niet was weggewerkt door de zon die weer overvloedig scheen zonder de temperatuur naar zomerse waarden op te stuwen. Even probeerde een merkwaardige wandelaar met enorme baard ons te weerhouden een weg in te slaan omdat hij 20 km verderop was afgesloten door de overstromingen maar dat advies legden we gelukkig naast ons neer. Verderop bleek er soms op het wegdek veel aarde te liggen en takken maar men was er al in geslaagd volledige blokkades weg te werken.
We hadden vlak voor de twee forse.klimmen van de dag een restaurant uitgekozen maar dat bleek dicht. De eigenaar vroeg desalniettemin wat we wilden en even later diende zijn vrouw spaghetti Bolognese op en halve liters Lasko 0.0.

Dat was maar goed ook want de klims in de etappe van 110 km bleken fors. De eerste van 13 km was even heel steil en daarna onregelmatig. Soms ging het even omlaag en dan weer onverbiddelijk steil omhoog. Het was 'een col met twee tieten' zoals een clublid opmerkte na een blik op het hoogteprofiel van de dag.
De club splitste zich voor dit gedeelte op in twee groepjes van twee zodat niemand onderweg lang hoefde te wachten en toch gezelschap had.
Pas na de tweede klim.zouden we op elkaar wachten.
Die tweede begon dus rampzalig maar bleek daarna goed te doen. Na de helse paadjes bereikten we de provinciale weg naar de Pas en konden we meewarig besmuikt lachen om.het bord van 10 procent dat er langs de weg stond.

Het derde stuk van de etappe was wondermooi. Eerst bleek de weg in de afdaling in prima staat en liepen de bochten heel mooi en vervolgens kwamen we op het mooiste van een van 's lands vele vrije fietspaden, langs een klaterende beek. Tenslotte voerde een weg langs het meer van Bohinj ons naar de uitnodiging aan het meer in een zeer ruim appartement. Af en toe zijn we spullen kwijt vanwege al die ruimte en gebrek aan aanwijzingen om je spullen achter je kunt op te ruimen, zoals we dat thuis gewend zijn.
De rustdag is niet de zon- en zwembad geworden die we hadden gedacht. Het is maar af en toe dat de zon tevoorschijn komt en net 20 graden. Maar de rust is weldadig en na de boodschappen in het dorp aan de andere kant van het meer is ook de koelkast gevuld.
De helft van de club bleek zelfs nog in staat tot een wandeling van 4 km langs het pad aan de noordkant van het meer dat in de oorspronkelijke plannen het begin van de laatste etappe zou zijn geweest. Buiten het feit dat je er niet mag fietsen, zou dat een worsteling met fiets en bagage van minstens anderhalf uur geweest zijn. We zagen tijdens de wandeling een vader de fietsen van het hele gezin over een drooggevallen bedding vol stenen sjouwen.
Vanavond weer naar het enige restaurant van ons dorp dat voortreffelijk wordt gerund door alweer jonge vrouwen waar het land hier op lijkt te drijven en dan morgen de laatste etappe.

07/08/2023

De rustdag in het mooie Piran was lekker relaxed, ook door het fantastische appartement aan de haven, waar van der Poel in de late middag wereldkampioen werd. Het is een overzichtelijk stadje met een strandboulevard langs de zuid- en westgrens en een hoge muur aan de noordgrens met een wandelpad waar je in de verte Isola ziet liggen en de schepen die wachten tot ze de haven van Koper in mogen.
Aan de strandboulevard liggen badgasten aan de zeekant op grote stenen en af en toe is er een betonnen strandje met trappetje tot in zee. Aan de andere kant terrasjes van vooral Pizzeria's. Tussen de hooggelegen kerk en de boulevard ligt een wirwar aan steegjes met mooi gekleurde oude huizen met roodgepande daken en ook veel restaurantjes, in de straatjes of op de pleintjes er tussen. Er is 1 groot plein met statige gebouwen en standbeelden, grenzend aan het haventje waar wij op uitkijken.
Op de avond voor de rustdag was er live muziek op een pleintje vlak naast ons appartement waar we meezingen met No Woman No Cry als laatste nummer.

Een rustdag is leuk maar dan weer op de fiets te kunnen vertrekken is minstens zo mooi, vooral als de zon overdadig schijnt in de morgen. We waren na een goed ontbijt en uitgebreid pompen en olien wel laat weg. De eerste flinke klim met twee steile stukken kwam er al na 5 km en bracht ons naar een weg waar we in de diepte Piran zagen liggen.

Toen we de kust achter ons lieten reden we niet ver van de kroatische grens op ons eerste gravel weggetje langs een rivier die woest veel water vervoerde alsof het winter was of vroeg in het voorjaar. Opeens moesten we stoppen. Een uitgebreide familie - donkere mannen met snorren, vrouwen met hoofddoek en kinderen met droevige ogen- zat langs het pad aan het water en er waren een aantal agenten bij met honden. Het voelde ongemakkelijk toen ze aan de kant werden gedirigeerd om ons er langs te laten. De Europese vluchtelingenproblematiek wordt zo akelig aanraakbaar.

Onze eerste en tweede keus voor de koffiestop waren dicht dus zwoegden we alleen met water omhoog, eerst heel steil over smalle asfaltwegen en het tweede deel - na het dorp Podpec waar alleen woonhuizen zijn, over een grindweg door de bossen maar veel minder steil. Bij km 55 bereikten we toch nog een restaurant dat open was en waar we enorme hoeveelheden vlees kregen maar de koffie erna heel lang duurde, zodat we pas na 16.00 uur aan de laatste 42 km konden beginnen. Er was ook een grote weegschaal en we wegen 90, 82, 76 en 73 kilo, ruim meer dan Pogacar.

De lucht was opeens weer erg dreigend, vooral die waar we nasr toe reden, al bleef de zon in het zuidwesten achter ons heel lang schijnen. Nu liep de klim naar het hoogste punt (710m) over een pad met los grint en de afdaling was zelfs lastiger. Ook verderop waren er gravelpaden en modderige bospaadjes. Het laatste deel ging over boomwortels en steil omlaag over glibberige klei door het bos. Een mountainbike parkoers, tot aan de laatste stop, het indrukwekkende Predjama kasteel, in de hoge rotsen verscholen, waar we koffie met taart konden eten voor de laatste 6 kilometer. We voelden voor het eerst vandaag wat druppels maar de gouden avondzon bescheen de groene heuvels. Een krachtige dubbele regenboog met zelfs het violet mooi te zien, maakte het plaatje af.
Rond 20.uur bereikten we het mooie B&B, een oud huis in een klein dorp, maar nieuw gerenoveerd, waar 6 bedden klaarstonden op de grote eerste verdieping. Nu is het over half twaalf en slapen de jongens om me heen. Morgen de langste etappe met de meeste hoogtemeters.

Adres

Amsterdam

Website

http://www.clubgerrit.nl/

Meldingen

Wees de eerste die het weet en laat ons u een e-mail sturen wanneer Club Gerrit Reizen nieuws en promoties plaatst. Uw e-mailadres wordt niet voor andere doeleinden gebruikt en u kunt zich op elk gewenst moment afmelden.