22/03/2021
Travel Picture Challenge! VANDAAG ; RUSTDAG ANEKDOTE – Zoals beloofd kom ik nog even op terug op foto’s maken.. Ben natuurlijk ongelooflijk blij en apetrots met de actiefoto’s die ik heb van mij en mijn T917 tijdens mijn ritten door de bergen. Zelf foto’s maken tijdens het rijden doe je natuurlijk niet en toch wilde ik er graag nog een paar hebben voor mijn album, van al dat moois dat er te zien is op de Kaunertaler Gletcherstrasse. Nou was ik er al vele malen geweest en bedacht mij plotseling om een keer met de lijn/Skibus “naar boven” te gaan, zodat ik op mijn gemak foto’s vanuit die bus kon maken. Nou rijdt die bus maar 1 keer per dag vroeg naar boven en laat in de middag weer 1 keer naar beneden, maar dat gaf niet had ik mooi tijd om in het restaurant wat te drinken, lekker reuze schnitzel te eten, beetje wandelen, met de kabelbaan helemaal naar boven 3100 meter, daar wat foto’s maken en weer terug naar het restaurant voor het ijstoetje, kortom ik vermaak mij wel. Dus ik op mijn verplichte rustdag op tijd bij de halte, kaartje gekocht, royaal fooitje gegeven, leuke zitplaats gezocht, ik wist natuurlijk wanneer ik het beste links of juist weer rechts moest gaan zitten voor de mooiste plekjes. Camera klaar ? rijden maar. Het eerste stukje door de dorpen naar de Tol ging goed, maaaaaar na de tol ging de busfahrer helemaal los, ben van mijzelf gewend zo rustig en aangenaam mogelijk te rijden, zodat de mensen lekker op hun gemak zitten, en zich veilig en comfortabel voelen. NOU HIJ NIET !!!. Veel te hard, veel te stug, onverantwoord, schokkend en bruut remmend en bij het zien naderen van tegenliggers vol gas blijven geven en op het allerlaatst moment vol op de remmen !! Oke ik weet die lijnbussen hebben voorrang maar toch, nu duurde het vaak langer omdat de personenauto zo in het nauw zat en achteruit terug moest. En hup daar ging Niki Lauda weer, wat mankeerde die man? Had hij de dood in omdat hij voor mij alleen naar boven moest ? of wilde hij, zijn gram halen omdat hij misschien wel eens achter mij had gereden?? Volgens het schema zouden we er 40 minuten over doen maar het lukte hem in 25 minuten. Foto’s maken dacht ik al niet meer aan, was veel te gevaarlijk. Werd kots en kots misselijk en was vooral bezig met mijzelf vast te houden aan p***n en handgrepen. Roepen naar Niki werd niet op gereageerd en naar voren lopen was een poging tot zelfmoord. Wat was ik blij dat de top in zicht kwam. Zeggen mensen wel eens ach, hun zijn dat gewend, nou mooi niet, hun kunnen ook niet om een hoekje kijken, nou hoef je je zo vroeg in de ochtend niet zo druk te maken over dalend verkeer, maar je weet het natuurlijk nooit zeker en dan bestaat er ook nog zoiets als comfortabel en veilig voelen. Man man ik was zo beroerd toen ik uitstapte dat het eerste wat ik ging doen niet in dit verslag beschreven kan worden. De mij zo geliefde en uit ervaring heerlijke Schnitzel had ik totaal geen trek meer in, ik zat het eerste half uur suf achter mijn glaasje cola, moest alles nog eventjes verwerken. Stukje wandelen in de frisse lucht werkte wel, maar zag de bewegende en schommelende kabelbaan toch ook niet meer zitten, zelfs het IJStoetje ook niet meer. Oeps ik moet ook nog terug !!!! Ging zelfs lopen kijken of ik misschien met een personenauto mee naar beneden kon, maar die zaten vol met mensen of met ski materiaal. Zelfs even overwogen om te gaan lopen !!!!!! maar van de top naar Hotel is 30 kilometer.
Zat niets anders op en met knikkende knieën toch bij de halte voor de terugreis gaan staan, gelukkig een andere chauffeur !!! er was er nu wel veel aanbod, de bus zat dan ook bijna vol. Godzijdank ging het een heel stuk rustiger en aangenamer dan de heenreis, Niki Lauda zat waarschijnlijk weer gewoon op de trekker. ÉÉN DING WEET IK WEL ZEKER, NOOOOOOOIT MEER !!!