20/12/2024
Op ontdekkingsreis met Mindful Adventure naar Mafia eiland in Tanzania
Terugkerend uit Nederland haalt Rama me om 23.00 uur op van het vliegveld in Dar Es Salaam met de tsuktsuk.
Althans ....... waar is Rama? Vergeten om een paperclip in mijn zak te stoppen, kan ik niks met de Nederlandse simkaart. Geen telefoon en geen idee waar Rama een hotel heeft genomen loop ik voor het vliegveld heen en weer. Na drie kwartier komt er een bewaker naar me toe. Madam....? En hij kijkt me vragend aan. "Mimi ni kusubiri", ik ben aan het wachten. Hij pakt zijn smartphone. Het is ongelofeljjk hoeveel mensen in Tanzania in alle lagen van de bevolking al een smartphone weten te bemachtigen.
Ik bel Rama, die niet opneemt, en weer niet opneemt en nog steeds niet opneemt. Ik bel Dayana zijn dochter op Zanzibar waar hij 3 dagen op bezoek was, waar hij kon zijn. Zij heeft hem al snel gevonden en even later belt hij terug. Het eind van het liedje is dat ik om 3.00 uur 's nachts eindelijk in bed lig, terwijl we om 6.00 uur alweer klaar moeten staan voor de 4 uur durende busrit naar de ferry. Hobbelend en bobbelend rijden we vermoeid met een shuttle naar de boot. Ga nooit op de achterbank van een bus hier zitten Alina, hoor ik nog het advies van Rama jaren geleden weerklinken, terwijl we op de achterbank belanden. "Je kan je nek breken". Het betekent dat Rama een ijzeren handvat naast hem vasthoudt en ik hem om niet omhoog te schieten bij bobbels die met te hoge snelheid worden genomen.
De ferry blijkt gerepareerd te worden, of is het weer te ruig, of is er geen water genoeg vanwege het tij of heeft de kapitein teveel gedronken? De verhalen zijn niet eenduidend, maar de ferry blijkt pas 12 uur later om 12.00 uur 's nachts te vertrekken. Het wachten begint op een plek waar niks is.
Om 12.00 uur 's nachts lopen we in een grote stoet van mensen om aan boord te gaan. We hebben geen stoelen. In mijn brein po**en beelden op van grote hoeveelheden Afrikaanse mensen die op een boot zitten samengepakt. Ongerust vraag ik me af of er niet teveel kaartjes zijn gekocht. Maar no way out. We belanden op het bovendek naast de motorkamer, waar het ruikt naar diesel. Al gauw strijken er anderen naast ons neer en bevind ik me in een bontgekleurd gezelschap van mannen, vrouwen en kinderen. De kleintjes blijken die nacht opvallend stil te zijn.
Slapen op de grond, met olie in mijn haar en terwijl het begint te regenen, vraag ik me af waarom we ook alweer besloten hadden niet met het vliegtuig te gaan.
"Ik denk niet dat dit iets is voor onze reizigers Alina": zegt Rama. "Nee beaam ik, maar ze weten niet wat ze missen". Wat een Afrika experience is dit weer.
www.mindfuladventure.nl
