19/07/2024
Niek ging met motor over de kop, en vond liefde bij ergotherapeut: ‘Waarom valt Kim op mij?’
Een dwarslaesie veranderde zijn leven drastisch. Maar Niek van den Adel ontmoette kort na zijn ongeluk óók de liefde van zijn leven. En, hoe bijzonder: vanaf vrijdag trekt hij met haar en hun drie jonge kinderen de wereld over. In een rolstoel, dat wel. ,,Het enige dat je nodig hebt in het leven, is een schepje liefde.”
Zul je net zien. Vertrek je komende vrijdag voor zeven maanden op wereldreis, is het thuis prompt een sfeer van rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Zijn die vermaledijde reisdocumenten op orde? Hebben de kinderen allemaal wel afscheid genomen van hun schoolvriendjes? En, oh ja, de woning moet ook nog in allerijl worden schoongemaakt voor de tijdelijke bewoners.
Hectiek alom, kortom. Maar Niek van den Adel (42), de heer des huizes, oogt allesbehalve gespannen. Veel eerder alsof hij zojuist is teruggekeerd van een maandenlang verblijf in een kuuroord. ,,Ik maak me niet druk, nee’’, schampert hij, de Ik Vertrek-perikelen in de huiskamer kalmpjes overziend. ,,Komt allemaal goed.’’
Ernstige variant met pijnlijk ‘extraatje’
Niek heeft wel voor hetere vuren gestaan. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Op 16 juli 2010 veranderde zijn leven drastisch. Als 28-jarige jongeman had hij net een lange dag gehad met collega’s, toen op weg naar huis het noodlot toesloeg. Diep in de nacht sloeg hij met zijn motor over de kop op de N201, de provinciale weg tussen Amsterdam en Hilversum. De diagnose was vervolgens snel duidelijk: een hoge dwarslaesie, de ernstigste variant. En dan ook nog eens een met een pijnlijk ‘extraatje’: buisvorming in het ruggenmerg (syringomyelie).
Ik zou er alles voor over hebben om gras onder mijn voeten te voelen. Al was het maar één keer
Veertien jaar in een rolstoel
Gevolg daarvan is dat Niek alweer veertien jaar in een rolstoel zit. Voor 90 procent is hij verlamd. Alleen in het gedeelte boven zijn borstkas voelt hij nog. En nee, dat verdriet slijt niet. Nooit. ,,Naar buiten kijken en zien dat vaders met hun kinderen voetballen en jij daar maar in je stoel zit, blijft moeilijk’;, zegt de ondernemer, wanneer hij zich genesteld heeft aan de keukentafel. ,,Echt, ik zou er alles voor over hebben om gras onder mijn voeten te voelen. Al was het maar één keer.’’
Maar om nu te zeggen dat hier, in Blaricum, net een gebroken man uit de lift van zijn aangepaste woning is komen rijden? Integendeel. Niek lacht, grapt om de verkeerde rolstoelleuning die zojuist is bezorgd en kijkt er opgewonden naar uit om de komende zeven maanden tussen de wilde dieren te slapen in Indonesië en Thailand. Iets dat niet los kan worden gezien van een van de dames met wie hij het avontuur aangaat: Kim (46), zijn ergotherapeut in de revalidatiekliniek die hem na zijn ongeluk acht maanden behandelde. ,,Ik kon nóg zo omkomen van ellende en verdriet, als Kim naast mijn bed stond, voelde ik geen pijn. Echt, ze was zó behulpzaam. Zo aardig. Zo mooi. Alleen al bij het zien van haar blik voelde ik geluk. Alleen maar intens geluk.’’
Het is een fraai gezicht, de sprankeling die in zijn blauwe ogen staat wanneer hij haar vandaag gadeslaat, terwijl ze even verderop thee zet voor het bezoek. Bewonderend haast. Alsof hij zelf niet kan geloven dat zij verliefd op hem is geworden, uitgerekend in de periode dat hij zich op het dieptepunt van zijn bestaan bevond. Alsof hij nog steeds niet beseft dat ze alweer veertien jaar samen zijn en inmiddels drie gezonde kinderen met elkaar hebben: Puck, Josefien (beiden 9) en Anna (7). En dat gevoel van ongeloof bekruipt hem ook geregeld, bekent hij. ,,Dan denk ik: waar heb ik zo’n leuke vrouw en zulke prachtige kinderen aan verdiend?’’ zegt hij op verwonderende toon.
,,Echt, je mag gerust weten dat ik soms in de spiegel kijk en tegen mezelf zeg: ‘Waarom valt Kim in godsnaam op mij?’ Of: ‘Ze kan toch veel beter krijgen dan iemand die lichamelijk slechts voor 10 procent functioneert?’ Man, wat ben ik gek op haar. Ze bezorgt me een gigablij gevoel.’’
Zo ingewikkeld is het niet om een blij mens te zijn
Als vanzelf denkt Niek op dat soort momenten van overpeinzing terug aan de periode voor zijn motorongeluk. De tijd, zegt hij, ‘dat hij tegen een depressie aanzat’. In de liefde had hij pech, op zijn werk zat hij klem en in zijn toenmalige woonplaats Amsterdam kon hij niet aarden. ,,Een soort midlifecrisis, alleen dan al op mijn 28ste. Ik had eigenlijk alles. Maar wat ik ook probeerde, het lukte niet om mijn draai te vinden in het leven. Dacht steeds: is dit het nou? Ik kon gewoon niet gelukkig worden.’’
Weemoedig
Hoe anders is het nu. Gelukkiger dan ooit is hij, zijn handicap ten spijt. Niet dat hij nooit eens weemoedig terugdenkt aan zijn jeugd in Zevenaar, het dorp waar hij dankzij zijn ouders, broer en twee zussen een zorgeloos en liefdevol bestaan kende. De tijd dat ‘alles nog normaal was’.
Momenten van zelfkwelling zijn er heus. Al was het maar omdat hij dagelijks 37 pillen moet slikken tegen de zenuwpijn. In die zin, zegt hij, wil hij zijn motorongeluk ‘allesbehalve romantiseren’. Maar ergens werkt zo’n tragedie ook louterend, heeft hij ervaren. ,,De dwarslaesie heeft me één heel groot cadeau gegeven. En dat is dat ik er al op jonge leeftijd achter ben gekomen wat écht belangrijk is. En dat is níet geld. Niet een kast van een huis. Sterker, het stoort me zelfs wanneer ik mensen op feestjes hoor praten over gekochte spullen en over ‘meer, meer, meer’. Pure levensarmoede is het. Alsof hun bestaan opeens wél de moeite waard is met die dikke auto op de oprit. Hou op, zeg. Heus, zo ingewikkeld is het niet om een blij mens te zijn. Ik heb het zelf ervaren. Het enige dat je nodig hebt in je leven, is een schepje liefde.’’
Elk jaar vormt 16 juli voor hem daarom ‘een feestdag’. Een die hij heeft omgedoopt in ‘Lang zal ze laesie’, juist omdat de datum van zijn ongeluk symbool staat voor zijn transformatie van vrijgezelle piekeraar tot contente gezinsman. Niek, schrijver en ‘spreker veerkracht’, heeft er vele lezingen over gegeven. Zijn boodschap, in een notendop: koester het kleine geluk, omarm de mensen die met je begaan zijn en accepteer wat je niet kunt veranderen.
,,We hebben allemaal littekens, ik toevallig een heel groot litteken’’, wijst hij naar zijn lijf. ,,Maar dat betekent niet dat je bij alles maar moet denken van: oh, wat jammer dat ik dat niet kan. Je hebt er niks aan om bij elke tegenslag het slachtoffer uit te hangen. Man, er is zoveel moois. Vriendschap. Een knuffel met je geliefden. Een kopje koffie in de zon. Geniet!’’
Obstakels
Vandaar de aanstaande wereldreis van hem en zijn gezin door Sri Lanka, Australië, Indonesië, Nieuw-Zeeland en Thailand, waar ze volledig back to basics zullen gaan. Dat wil zeggen: kamperen op plekken waar menselijke hulp ver te zoeken is en slapen in tentjes in de wildernis.
Hij wil ermee laten zien dat mensen veel kunnen, ook mensen als hij. ,,Met een beperkt lijf onbeperkt de wereld over’’, noemt hij het zelf. En daarbij wil hij ook een inspiratiebron zijn voor wie hem dagelijks volgt via Youtube/niekvandenadel en op Instagram via . ,,Reizen om het reizen geeft me te weinig zingeving’’, blikt hij vooruit. ,,Ik wil dat er uitdagingen en obstakels zijn, dat het veel meer is dan puur van plek A naar plek B gaan. Alleen zo geef je er inhoud aan. Je laat zien dat veel mogelijk is, als je maar wil.’’
De wereldreis laat nog enige dagen op zich wachten als hij hier, in Blaricum, nog eens een blik werpt op zijn vrouw Kim en hun drie blonde dochters, met wie hij het avontuur aangaat. ,,Geweldig toch dat dit me allemaal gegund is?’’ zegt Niek, met een lach van oor tot oor. ,,Echt, ik ben een enorme geluksvogel.’’
