Zinzoeking

13/03/2020

Maar voor het zover is... (3)
In het jaar dat ik 50 word (‘21), wil ik iets bijzonders doen, iets langdurigs langdurend, iets dat ik nog nooit eerder heb gedaan, een persoonlijke challenge, op meerdere fronten: een pelgrimstocht... in m’n eentje... in Japan... Maar voor het zover is... Daarvan hier akte, zolang corona het toestaat.

Waarom pelgrimeren in Japan? Ik moet het mezelf ook af en toe weer uitleggen, want eerlijk gezegd denk ik dat Santiago een stuk makkelijker, goedkoper en toch net zo pelgrimerend is als Japan. Zou ‘minder gebaand’ een argument voor mij zijn, dan weet ik dat je jezelf veel kunt wijsmaken, maar uiteindelijk is ieder pad op aarde al aardig platgetreden nu we met zoveel thrill- en sin-seekers zijn.
Waarom dan toch voor ‘the hard way’ kiezen? Om de simpele reden dat Japan een pelgrimstocht heeft waarbij je in een rondje loopt. Een groot rondje weliswaar, van zo’n 1200 kilometer, maar toch, uiteindelijk keer je terug naar het beginpunt. Wat Freud, Jung of Maslow daarvan zou zeggen, weet ik niet, maar ik hou daarvan.
De meeste reizen eindig ik in hetzelfde hotel als waarin ik ze begon. Dat geeft je de mogelijkheid om aan het eind te ervaren hoe je bent veranderd ten opzichte van toen je arriveerde. Terug bij het begin weet je wat een avontuur met je heeft gedaan.
Bovendien bestaat de beloning in Japan niet uit één kathedraal als einddoel, maar uit 88 tempels verdeeld over de hele route. Lijkt mij veel bevredigender.
Een andere reden om voor Japan te kiezen, is omdat ik m’n eigen referentiekaders wil uitdagen zich op te rekken. Uit een eerdere korte reis ernaartoe weet ik hoe totaal ontwrichtend anders Japan is (kijktip: Lost in Translation!). De taal, de cultuur, de mensen... na een dag moet je alles loslaten waarvan je dacht dat het je zou helpen de wereld te begrijpen. Teruggeworpen op jezelf kun je alleen maar ondergaan en ontvangen. Nogal fnuikend voor iemand van het gevende soort die in controle wil zijn.
Daarom dus Japan, denk ik, en brrr... wat spannend!

05/03/2020

Maar voor het zover is… (2)
In het jaar dat ik 50 word (‘21), wil ik iets bijzonders doen, iets langdurigs langdurend, iets dat ik nog nooit eerder heb gedaan, een persoonlijke challenge, op meerdere fronten: een pelgrimstocht... in m’n eentje... in Japan... Maar voor het zover is... Daarvan hier akte.

Waar begin je ter voorbereiding op een pelgrimstocht van 1200 km? Bij de Basic Fit, dacht ik (want op een minuutje rollen van m’n voordeur). Eerlijk gezegd vind ik fitness een nogal onmenselijke bezigheid, waarbij het beeld van die ratten in zo’n mallemolen nooit ver weg is bij het zien van dampende lichamen zwoegend op martelapparaten zonder een millimeter vooruit te komen. Maar je bouwt er wel spierkracht mee op. Dus meldde ik me aan voor een kickstart met personal trainer. Dat was begin januari. Na twee maanden wachten, vijf keer vragen en oorverdovende zwijgzaamheid, kan ik wel stellen, dat deze trainer niet is aangehaakt op het universum. (zie je wel, Paulo Coelho?!)
Ten langen leste besloot ik zelf de kuierlatten te nemen en te gaan trainen voor lange afstandswandelingen. Dat werd een boeiende confrontatie met mezelf.

Mijn leerdoelen voor de eerste wandelingen waren helder, hoewel niet SMART:
1. ervaren hoe het is om meerdere dagen achtereen meer dan 20 km/dag te lopen.
2. leren omgaan met een navig*tie-app.
Onbedoeld kreeg ik er gedurende de eerste wandeldag nog twee leerdoelen bij cadeau:
3. ervaren hoe het is om vier-en-een-half uur lang in de regen te lopen.
4. ervaren hoe het is om vier-en-een-half uur lang een tamelijk saaie route te lopen.

Door een weeklang met alleen maar regen en storm, moest ik mijn eerste leerdoel bijstellen naar: ervaren hoe het is om op een dag meer dan twintig kilometer te lopen.
Daar was ik na die ene dag, grijs van de modder, week van de regen en depressief van het desolate landschap, enorm blij om.
Met m’n gemiddelde van tienduizend stappen per dag, voelde ik me tot dan toe best sportief. De 22 kilometer die ik nu liep, waren goed voor dertigduizend stappen. Dat is veel, zo ontdekte ik, waardoor ik me vreselijk p***y voel omdat ik weet dat er FB-vrienden zijn die dat met gemak met twee vingers-in-de-neus achteruitlopend in het donker doen; en dat een weeklang, iedere dag, desnoods in de zeikende regen. Toen ik na vijf uur met slepend linkerbeen over m’n eigen voordeurdrempel struikelde, dankte ik vanuit het diepst van m’n hart de weergoden die voorkwamen dat ik morgen weer hoefde.
Voor het eerst sinds tijden nam ik een bad en terwijl m’n getormenteerde spieren liet opwarmen, sprak ik ze zachtjes en kalmerend toe: ‘Morgen gaan we spijbelen.’ Ze leefden er net genoeg voor op om me zonder valpartijen naar bed te brengen.
‘Nog een jaar de tijd…’, murmelde ik mezelf geruststellend in slaap.

01/03/2020

Maar voor het zover is... (1)
In het jaar dat ik 50 word (‘21), wil ik iets bijzonders doen, iets langdurigs langdurend, iets dat ik nog nooit eerder heb gedaan, een persoonlijke challenge, op meerdere fronten. Maar voor het zover is... Daarvan hier akte.

Het idee ontstond eind 2017. Manlief bedacht in een opwelling dat hij in de weken voor z’n vijftigste met een vriend door Australië wilde trekken. Ik moedigde hem aan en zei gekscherend: ‘Maar dan ga ik ook zoiets doen als ik vijftig word!’ Die uitspraak plantte een za**je in m’n hoofd, dat uitgroeide tot een groot vraagteken. Wat als ik -min of meer- ongeremd door tijd, geld en verplichtingen ‘iets’ wilde doen rond m’n vijftigste? Wat zou dat dan zijn?
Een reis, zo had ik al vrij snel besloten (ik hoef niemand te vertellen hoe graag ik dat doe). Een reis alleen, zo wist ik in de volgende seconde, omdat ik dat, afgezien wat trips voor m’n werk, nog nooit echt gedaan heb.
Niet veel later ontstond het idee om een pelgrimstocht te maken. Niet zozeer omdat ik als midlife-kritieke dame hoognodig op zoek moet naar mezelf. Ook niet omdat ik moet uitvinden wat ik de rest van m’n leven wil. En al helemaal niet omdat ik de behoefte heb me onder te dompelen in een (nieuwe) religie. Ik denk dat ik het wil vanuit nieuwsgierigheid: naar wat zoiets met me doet, wat het me brengt, welke uitdagingen ik tegenkom en hoe ik daarmee omga. Maar vooral ook vanwege het avontuur.

Paulo Coelho zei: “And, when you want something, all the universe conspires in helping you to achieve it.” Ik ben het niet helemaal met hem eens. -Dat komt misschien ook omdat ik ooit het voorrecht had de beste man te interviewen in zijn huis in Zuid-Frankrijk, en hij een narrig ego bleek (wat niet wegneemt dat ik vind dat iedereen zijn boek De Alchemist moet hebben gelezen)-. Edoch…

Ik denk dat, voordat het universum zich voor jouw droom uit de naad gaat werken, jij eerst zelf moet laten zien dat die droom voor jou serious stuff is -niets calvinistisch is me vreemd-.

Dus ben ik nu, een jaar voordat ik anderhalve maand ga wandelen in Japan, serieus begonnen met de voorbereidingen. Alleen al om het hier te schrijven, zorgt ervoor dat het gaat gebeuren: esse est percipi… Vrij vertaald: iets bestaat pas als je het ziet. Mijn idee: hoe meer mensen ervan af weten, hoe zekerder het is dat ik op m’n vijftigste m’n pelgrimsstaf ter hand neem. Oftewel, there’s no way back now!

M’n voorbereidingen zijn hier en op www.zinzoeking.nl te volgen.

22/02/2019

Daar stond ie, zwaaiend naar de ondergaande zon. Z’n vlaggen versleten, eelt in z’n handen, stevig gegrond. Waarom? Geen idee. Had ik hem moeten vragen. Maar ik was gevangen in de magie van het moment. Geen duiding nodig om te begrijpen. Soms hoef je niet ‘alles’ te weten om betekenis te ervaren...

19/02/2019

Voorjaar in Manhattan, New York. Een stad waar zoveel aanstekelijke energie bruist, dat je vanzelf in mogelijkheden gaat denken.

17/02/2019

Ochtendbad in de heilige rivier Ganges. Een levendige plek waar de dood overal zichtbaar is, zodat de vragen vanzelf komen...
Waarom laten we ons keer op keer verrassen door de enige zekerheid die het leven biedt?
Waarom is die overgang toch zo allesontwrichtend voor wie achterblijft?
Is er stiekem niet toch ergens een raampje tussen die twee werelden?
Ik zou graag ‘weten’ in plaats van ‘geloven’...

15/02/2019

Een van de meest bizarre plekken ter wereld: de demilitaire zone in Korea, met hier aan Noord-Koreaanse zijde het spiegelbeeld van Zuid-Koreaanse zijde (vanwaar de foto is gemaakt). Daar stonden we, tegenover elkaar, alsof we in de spiegel keken. Twee werelden, onoverbrugbaar, maar in wezen zó hetzelfde. Als de nieuwsgierigheid het toch eens won van de angst...

12/02/2019

‘Vind je het goed dat ik een paar foto’s van je maak?’, vroeg ik de jongen. Hij knikte kort, druk met het bedwingen van de golven van de Pacific. Z’n surfboard leek aangevreten door een haai, de golfjes amper hoog genoeg om staande te blijven. Maar wat wás ie lekker bezig. Helemaal in het hier en nu. Geen oog voor z’n publiek. Alleen hij, z’n plank en de oceaan. Een aangenaam lesje mindfulness.

11/10/2018

Ahh... die onbevangenheid van het kind zijn. Als we dat nu allemaal een keertje per week gewoon hadden!

22/06/2018

Prachtige mindswift...

30/03/2018

Er zijn momenten dat ik er een beetje twijfel of het ooit nog goedkomt met de wereld, en de menschheid in het bijzonder. Gelukkig kom ik dan altijd weer plekjes van geloof, hoop en liefde tegen, zoals dit, vanochtend tijdens de NS-wandeling van Bilthoven naar Utrecht CS. Net op het moment dat je denkt: ik lust wel een bakkie zie je deze oase op een erf. Een PipodeClown-wagen waarin je zelf een kopje koffie kunt zetten, met een gevulde koek erbij en daarvan genietend in een knus en schattig interieur.
Natuurlijk gluurt de eigenaresse vanuit haar keukenraam even of het ‘goed volk’ is. Maar dat ze de moeite neemt om zo gastvrij te zijn, zoveel vertrouwen te hebben... Dat móet welhaast een dominosteen van positieve effecten voortbrengen. Bij mij althans wel!

29/03/2018

... en daarom kun je maar beter jezelf zijn...

23/03/2018

06/03/2018

Groeipijnen zijn nodig om te kunnen transformeren...

11/11/2017

https://www.facebook.com/margreet.botter/posts/1501151263299548

Huub van der Lubbe treedt op 17 juli 2010 op in Artis. Avondoptreden met muziek en gedichten.

24/01/2017

13/01/2017

En wát nou als je het bij twijfel eens wél deed?!

01/06/2016

https://www.facebook.com/margreet.botter/posts/978217395592940

22/04/2016

Als gelovige puber vond ik Prince een lastige. Zijn muziek bracht me in vervoering. Ik leerde erdoor hoe helend en gelukzalig dansen kan zijn. Ik ontdekte door die muziek dat religiositeit zich op verschillende manieren kan manifesteren.
Tegelijkertijd wist ik me geen raad met al die seks die hij predikte en uitstraalde en die niet paste in mijn christelijke wereld. Ik was een puber!
Nu ik een agnostische volwassene ben, besef ik hoe dat alles kan samengaan. Spiritualiteit, het vuur, raakt je op de manier en de momenten die bij je passen. Laat je erdoor meevoeren! Geniet ervan!
M'n beste vriendin Deborah Ligtenberg bracht me gisteren de levenslessen van Prince weer in herinnering.

In deze sessie van 'Wat kan ik leren van mijn FB-vrienden' ga ik samen met bff Deborah Ligtenberg naar een concert van Prince.

30/03/2016

Wat ik leer van mijn FB-vrienden deel 14
Alweer twee jaar geleden kwam ik op het idee al m'n Facebookvrienden te ontmoeten en samen met hen op zoek te gaan naar de wijsheden die het leven zoal in pacht heeft. Soms ligt dit project door drukte even stil. Soms duurt het enkele weken voordat de wijsheden zijn verwerkt. Maar telkens weer ben ik blij voor de cadeaus die dit project me brengt. Zoals nu weer in mijn ontmoeting met Sylvia Spruyt.

Tien jaar geleden kwam Sylvia op m'n pad tijdens een screening voor Casa Libelle. Een megalomaan en fantastisch project waarbij Nederlandse vrouwen 4 weken lang een B&B runden in Barcelona en daar op alle mogelijke manieren (we**am, blog, film, etc) verslag van deden. Sylvia was een van de 20 vrouwen die werden geselecteerd voor dit project, dat achteraf voor velen een live-changing-event bleek te zijn.
De Sylvia met wie ik op een laatste zeldzaam mooie bevroren ochtend ga wandelen in de kroondomeinen rond Hoog-Soeren is een andere Sylvia die ik destijds leerde kennen.
Een scheiding, ontslag en opgroeiende kinderen hebben haar veranderd. Deze vrouw die zichzelf zonder aarzeling openstelt voor HET geluk is heel anders dan de vrouw van destijds die met minder geluk genoegen kwam. En daarmee is Sylvia hét bewijs dat levenservaring je tot een mooier mens maken.
Onze wandeling voelt als een louterende reis door tien jaar hoogte- en dieptepunten met dezelfde magie als het langzaam ontdooiende landschap om ons heen. IJspegeltjes veranderen in waterdruppels. De kilte maakt plaats voor een in kracht winnende zon. Sylvia stopt af en toe middenin die stralen met een gelukzalige glimlach op haar gezicht. En die momenten brengen als vanzelf de levenslessen met zich mee.
- Hoe bevroren je ook bent: ooit komt de warmte terug en die zal je ontdooien, de tranen die je daardoor plengt, zijn niet meer of minder dan het gevoel dat terugkeert.
- Durf je gezicht naar de zon te draaien, vol in de grote schijnwerper en voel de energie die dat geeft. Je bent het waard!
- Soms is loslaten de enige daad van liefde die je kunt verrichten.
- Niemand wil gelukkig worden, je wilt gelukkig zijn!
- Als je niet kunt doen wat je wilt doen, heb je twee opties: je zorgt ervoor dat je wilt wat je aan het doen bent, of je gaat wat anders doen.
En dan, als ik Sylvia dit stuk heb gestuurd om na te lezen, volgt er ineens nog een les:
- Vergeef en je zult rust en ruimte te krijgen.

Lieve Sylvia, het was oprecht een louterende wandeling. Dankjewel.

23/02/2016

Zin vinden? Daarvoor moet je af en toe nét het perspectief een beetje veranderen.

Vandalism is so yesterday.

19/02/2016

Om te voorkomen uit zelfmedelijden en frustratie futloos op de bank te gaan hangen, plaatste Margreet, kort nadat ze hoorde dat ze werkloos zou worden, een oproep op Facebook. Ze riep al haar vrienden op iets met me te gaan

16/02/2016

Zin zoek je niet altijd in het grote. Het zijn juist de kleine dingen die zin geven. De kunst is om zin te vinden in het alledaagse...

Je hoeft heus niet te gaan bungeejumpen of te tinderen om jezelf te bewijzen. Soms is het al genoeg om een kléin beetje uit je comfortzone te stappen om er vanuit een ander perspectief achter te komen wie je bent,

13/02/2016

Als alle spiegels toch eens zó helder waren...

Duitsland is in de ban van een filmpje dat zijn kijkers er in minder dan vier minuten van overtuigt dat geluk soms in een onverwacht hoekje zit. In de hoof...

08/11/2015

Wat ik leer van mijn FB-vrienden (12)

Zeilen zouden we, want daar krijgt Dominique van Dam het vuur van. Maar met windkracht 0 en een gevoelstemperatuur van -9 is t moeilijk zo'n vuurtje warm te houden. Wandelen over de landgoederen Panbos, Beerschoten en de Houdringe mét labradoodle Bisou bleek een aantrekkelijk warm alternatief. Bisou is één jaar oud en zogezegd een dwarse puber van de leuke soort. Vandaar veel opvoedwijsheden deze keer.
Maar eerst even over Dominique. Ik leerde haar kennen als juf, maar ze kan ook heel aardig schrijven, is een kanjer als je wat wilt weten over Social Media, maar draait ook met gemak een communicatieplan in elkaar. Veelzijdig type dus, dat niet is te vangen in de beklemmende 4 muren van een hokje. Datzelfde geldt voor haar persoonlijkheid: ze is stoer maar gevoelig, rustig maar aanwezig, bedachtzaam maar avontuurlijk.
We wandelen samen de lange route van 12 km, omdat we de tijd hebben, maar ook omdat die volgens Dominique altijd het rustigst is. Een goede les voor de wandelaars onder u! De gelepaaltjesroute wordt het, die duidelijk is uitgezet vanachter een bureau met Google-maps.
Ondertussen strooien Bisou en Dominique met levenslessen die iedere aanstaande ouder op de koelkast zou moeten hebben hangen!

Komen ze:

- Wie wil zien welk effect consequent zijn heeft op een kind, moet eens naar een goed opgevoede hond kijken.
- Een hond (of lees: kind) lijkt, als ie in de puberteit komt, alles te zijn verleerd wat je er als baasje (of lees: ouder) zo zorgvuldig hebt in gestopt. Wanhoop niet en begrens met zachte hand. Om volwassen te worden en je eigen grenzen te ontdekken, is het nodig om de grenzen te zoeken, er overheen te gaan en te ervaren wat de gevolgen zijn.
- Zie het overtreden van regels door een kind niet als het uitdagen van de ouder. Het enige wat een kind wil, is weten waar de grens ligt en begrensd worden.
- Wie duidelijk en consequent is in het stellen van grenzen, biedt een kind een veilige, zekere basis vanwaaruit hij de wereld kan ontdekken.
- De wanhoop nabij met je (pré)puber? Een kind dat nooit de regels overtreedt, zal diep van binnen nooit ervaren waarom er regels zijn.
- Grenzen stellen dingen verbieden is geen mishandeling. Ze níet stellen en niets verbieden, dát is mishandeling.
En tot slot:
- Ambtenaren die paaltjesroutes maken via GoogleMaps, zullen nooit ontdekken wat er werkelijk nodig is voor een duidelijke wandeling.

26/10/2015

Wat ik leer van m’n FB-vrienden (11)

Het Noordhollandsch Kanaal ter hoogte van de nieuwbouwwijk Weidevenne in Purmerend tijdens de schemering van een natte, koude herfstavond... Er zijn inspirerender plekken om te wandelen. Maar decor heb je niet nodig als je met Atti Bahadori wandelt. Met haar aan je zijde verandert een kanaal in een meanderend bergbeekje en een gure herfstavond in een tropische verrassing. Atti weet warmte en avontuur in m'n leven te brengen, al sinds de eerste keer toen ze tegenover me zat en zei: 'Met jou wil ik een boek schrijven.' Het lag niet aan haar dat het er na jaren ploeteren niet van kwam...
Of het door haar Perzische bloed komt, of door alles wat ze heeft meegemaakt (Google maar eens op 'Onder dezelfde sterrenhemel'), maar zelden heb ik zo'n sterke vrouw ontmoet die weet wat ze wil. In haar werk in de jeugdzorg weet ze met haar vuur te verbinden wat gebroken was. Privé weet ze haar tomeloze ambitie om het leven zin te geven over te brengen op haar dochter en de mensen om haar heen. En ik ben blij dat haar boek er over een paar maanden tóch komen gaat, al is het zonder mij. Al vele wijsheden wierp Atti op m’n pad en al wandelend langs dat lange kanaal strooit ze wederom met inzichten die mij - en hopelijk ook anderen - verder brengen:
- Als je het moeilijk vindt lief voor jezelf te zijn, bezie jezelf dan als een dierbare vriendin. Kijk wat zij nodig heeft om gelukkig te zijn en geef het haar!
- Kijk niet om in spijt en boosheid: alles wat ooit gebeurde heeft je gemaakt tot degene die je nu bent.
- Ga op zoek naar het vlammetje in jezelf, ontdek waar het helderder van gaat branden en voed het met die brandstof!
- Besef dat de bloedband de sterkste band is die bestaat. Wat er ook gebeurt, die band kun je niet tenietdoen. Hij hoeft nooit te worden hersteld, want hij is er altijd. Het enige wat je hoeft te doen is erkennen dat die band er is.
Lieve Atti, wat was het weer fijn om even te sparren. Dank voor je wijsheid, je warmte en je enorme geestdrift!

26/10/2015

Wat ik leer van mijn FB-vrienden (deel 10)
Op de dag dat ze vele jaren geleden trouwde, werd Annely van Werkhoven een kaaskop. Maar haar Duitse bloed kruipt waar het niet gaan kan en stiekem heeft ze altijd dat beetje rock&roll behouden waarover onze oosterburen net wat meer beschikken dan wij ‘Hollanders’. Annely is type ‘ruwe bolster, blanke pit.’ Ze weet verbaal haar mannetje te staan, maar haar mooie, kleine hart is altijd in zicht, voor wie het wil zien.
Compleet Saoedi Arabië ligt vol met door haar getekende oliepijpleidingen –Annely was technisch tekenaar- en ze geniet van een rit op de motor, of ernaast in de zijspan.
Maar voor m’n Facebook-project wil ze afspreken in het museum Beelden aan Zee. Verbaasd en nieuwsgierig ontmoet ik haar daar. Een dubbel genot want altijd als ik in Scheveningen ben, lonkt dat mooie masker in het helmgras, maar het is meer dan tien jaar geleden dat ik aan die lokroep gehoor gaf. Annely heb ik al zeker zes jaar niet meer echt gesproken.
We hebben wat in te halen.Tijdens de koffie vertelt Annely me dat ze hier voor het eerst is. Ook zij werd lange tijd gelokt door het masker, maar met een hond met verlatingsangst was een museum een no-go.
Nog voor de beelden ons hebben geroerd, duiken we in de open wond van verlies. Verlies van hond Jack (16) die ze in de vakantie moest laten inslapen. En op het snijvlak van pijn en bevrijding komen geleerde lessen vanzelf, mede aangemoedigd door de beelden om ons heen…
- Hoe groter de rol van een dierbare in je leven, hoe groter het verlies. En zo kan het dus zijn dat een huisdier dat altijd je zorg nodig heeft, een groter g*t achterlaat dan een ouder op afstand.
- Liefde is: het zwakke punt van je partner triggeren; als jij het niet doet, doet niemand het en leert ie er nooit mee omgaan.
- Kunst legt je diepste zielenroerselen bloot. Wil je iemands gedachten, zorgen, angsten en vreugden leren kennen, ga dan samen naar een museum. (met als extra tip voor de journalisten onder u: spreek voor een interview eens af in een museum!)
Lieve Annely, wat een gouden dag was het, ondanks de regen, ondanks de kou. En wat een verrukkelijke afsluiting bij de Gebroeders Simonis!
Dankjewel!