29/07/2024
Nowe medale w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą, a na nich przepiękny kościół farny XIV wieku!!! Medale dostępne w medalmacie w bocznym wejściu po prawej stronie, płatność tylko kartą.
Miasteczko, którego początki (Wietrzna Góra) związane są z osobą księcia Kazimierza Sprawiedliwego (XIX-wieczne opracowania podają nawet rok 1181 jako czas jego powstania), rozłożyło się w dolinie u ujścia Grodarza do Wisły, a w wyniku rozbudowy już w XVI wieku zostało ujęte z trzech stron budowlami sakralnymi: od północy farą - kościołem parafialnym, od wschodu kościołem szpitalnym św. Anny, od południa -kościołem Zwiastowania NMP, w roku 1627 przekazanym zakonowi oo. reformatów.
Dwa pożary miasta, na początku lat sześćdziesiątych i na początku lat osiemdziesiątych XVI w., dotknęły zapewne i fary. Renesansowa przebudowa, dokonana w dwóch etapach, zakończona w roku 1613, a przeprowadzona pod kierunkiem muratora Jakuba Balina, Włocha, obywatela lubelskiego, nadała budowli obecny wygląd wewnętrzny z charakterystycznymi dekoracjami sklepiennymi-sztukatoryjnymi (motywy geometryczne: krzyże, gwiazdy, trójkąty, wieloboki oraz serca i rozetki itd.) reprezentującymi dekoracyjność znaną i z innych budowli Lubelszczyzny (np. kościół bernardynów w Lublinie, kościół w Janowcu), prowadzącymi do dzieła wzorcowego – kolegiaty w Zamościu (dziś podniesionej do godności katedry) i mieszczącymi się w kręgu współczesnej architektury tzw. typu lubelsko-kaliskiego, sięgającego zresztą znacznie poza to terytorium (np. kościół św. Michała w Wilnie). W tym czasie fara otrzymała ozdobne szczyty, wschodni i zachodni, o stosunkowo płaskich podziałach i “stolarskiej” wręcz dekoracyjności oraz piękną sygnaturkę w szczycie wschodnim – niemal modelowe odwzorowanie tego typu kapliczek przydrożnych (w Kazimierzu no. kapliczka na zakolu ulicy Lubelskiej, datowana 1588). Umieszczone w obu szczytach obeliski pełnią tu niewątpliwie rolę symboliczną. Jako odwzorowanie egipskich znaków astronomicznych przypominają o przemijaniu czasu, są nieustannym przypominaniem naszej przemijalności i śmiertelności. Należą więc do potrydenckiego repertuaru znaków epoki kontrreformacji głoszących maksymę “Memento mori”.
Ich popularność (również jako pomników nagrobnych) ma swoje źródło w funkcji symbolicznej, a wywodzi się bezpośrednio z Watykanu, gdzie w centrum placu przed bazyliką św. Piotra w roku 1586 ustawiono oryginalny antyczny obelisk egipski swoją obecnością w tym miejscu składający symbolicznie, w imieniu całej starożytności pogańskiej, hołd Chrystusowi w stolicy katolickiego chrześcijaństwa. Ich liczba na szczytach kazimierskiej fary (jest ich dziesięć) przypomina nam Dekalog oraz naszą śmierć, która jest narodzinami do życia wiecznego. Tak jak dziecko, po dziesięciu miesiącach (księżycowych) życia płodowego opuszcza ciało matki, rodząc się do życia doczesnego, tak też i nasza dusza w momencie śmierci opuszcza ciało niejako „rodząc się” do życia wiecznego.
Kazimierskie obeliski są też w tym miejscu znakiem europejskości i włączenia się Kazimierza w nurt kontrreformacji.Ta deklaracja zelotyzmu jest obecna także w kamienicach kazimierskich, w spichlerzach (na jednym z nich pojawia się scena adoracji Chrystusa Ukrzyżowanego).
Korpus kościoła i prezbiterium są sklepione sklepieniem kolebkowym z lunetami pokrytym dekoracją sztukatorską w roku 1613. Architektura belkowania oparta jest na wzorniku architekta włoskiego, Sebastiana Serlio, z poł. XVI w.
W XVII wieku dobudowano do fary kaplice: Borkowskich, Górskich i Różańcową oraz zakrystię wraz z barokowym portalem prowadzącym do niej z prezbiterium. W drugiej połowie XVIII wieku naprzeciw absydy, po drugiej stronie ulicy, wzniesiono dzwonnicę mającą pomieścić dzwony, a być może nawet komplet dzwonów wygrywających melodie.
W ostatnich 26 latach, za czasu administrowania parafią przez ks. Zdzisława Maćkowiaka, przeprowadzono gruntowne prace remontowe i konserwatorskie (wnętrze nawy, kaplice, organy, ambona, konfesjonały, kurdybany, późnogotycki obraz NPM z Dzieciątkiem).
