Mass MediaSan. Krzywcza

12/12/2024

12/12/2024

Szanowni Państwo, mamy dla Was wspaniałą wiadomość, 27 grudnia br. wraz z samorządem gminy Krzywcza i Gminną Biblioteką mamy zaszczyt zaprosić Państwa na ekscytujące wydarzenie; premierę filmu „Potop. Czy można go było uniknąć?” Premiera odbędzie się z udziałem scenarzysty Jacka Komudy i autora zdjęć Damiana Pękalskiego w Świetlicy Wiejskiej w Krzywczy. Udostępniającie i przybywajcie. Będzie nam ogromnie miło Państwa gościć.

11/12/2024

Polecamy!

05/12/2024

🌟 Międzynarodowy Dzień Wolontariusza – DZIĘKUJEMY! 🙌💙

Dziś, 5 grudnia, obchodzimy Międzynarodowy Dzień Wolontariusza – święto wszystkich osób, które z pasją i oddaniem zmieniają świat na lepsze! 🌍✨

To dzięki Wam:
✅ lokalne społeczności się rozwijają,
✅ wspólne działania przynoszą realne efekty,
✅ ludzie czują, że nie są sami, a dobro wraca!

Dziękujemy za każdą chwilę, którą poświęcacie innym. ❤️ Wasze zaangażowanie jest bezcenne i inspiruje kolejne pokolenia do działania!

Czy wiecie, że w realizację projektów w Programie Działaj Lokalnie włączyło się 258 837 wolontariuszy, którzy swoimi działaniami dotarli do 5 467 443 odbiorców ‼

Niech ten dzień będzie okazją, by docenić siebie nawzajem i przypomnieć, że razem możemy wszystko! 💪

04/12/2024

🎶 Zapraszamy na wyjątkowy koncert! 🎶

29/11/2024

Potop. Rzeczposplita musi upaść!

Długo nie było na naszym kanale nowych filmów, albowiem pracowaliśmy nad jedym wielkim dziełem. Oto Potop, który powstał dzięki poświęceniu naszych kolegów - rekonstruktorów, opracowany ze wsparciem AI, fabularyzowany film dokumentalny.
Nadchodzi rok 1655, za chwilę Szwedzi zadadzą ostateczny cios Rzeczypospolitej przegrywającej wojnę z Kozakami i Moskwą. Czy można było tego uniknąć? A nawet - odwrócić przymierze i sprawić, aby Szwedzi z wrogów - stali się sprzymierzeńcami?
Zapraszamy!

Wspierajcie nasz kanał wpłatami na konto:
Nest Bank: 94 2530 0008 2051 1080 0723 0001

Albo też kupcie nam wirtualną kawę z pianką na:
https://buycoffee.to/sarmackie-gniazdo

Do zobaczenia na szlaku historii. Naprzód, bij zabij!

(link do materiału poniżej)

https://youtu.be/mxVfGmJq4sw

28/11/2024

📜2 grudnia mija 80 lat od katastrofy samolotu B-24 Liberator o bocznej nazwie "Ditney Hill", który rozbił się w Sufczynie.

Liberator B-24 wyleciał z lotniska we Włoszech 🇮🇹 z misją zbombardowania zakładów niemieckiego przemysłu na Śląsku i okolicach, głównie rafinerii produkujących paliwo dla armii hitlerowskiej.

Wśród 11-osobowej załogi "Ditney Hill" był por. Joseph Gorczyca, 🇺🇸Amerykanin polskiego pochodzenia, który jako jedyny nie wrócił do bazy we Włoszech. Amerykanie uznali go za zaginionego, ale nadal jest poszukiwany.

‼️Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej zaprasza na spotkanie w 80. rocznicę katastrofy.

📍Wydarzenie będzie miało miejsce 2 grudnia 2024 roku o godzinie 17.00 w budynku głównym Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej, pl. płk. Berka Joselewicza 1.

09/11/2024

06/11/2024

Zapraszamy! 🇵🇱

09/10/2024

Komenda Obwodu B*h w podwójnym podziemiu.

Dnia 8. października minęła 84. rocznica powstania Batalionów Chłopskich.
Tego dnia, w rocznicę zaprzysiężenia w 1940 r. na komendanta nowo powstałej militarnej organizacji ruchu ludowego Franciszka Kamińskiego ps. Zenon Trawiński, obchodzone jest Święto Żołnierzy Batalionów Chłopskich. Po wojnie więziony przez komunistów, w III RP awansowany na generała dywizji Wojska Polskiego i odznaczony Orderem Orła Białego.
Siły zbrojne ludowców powstały w sierpniu 1940 r. Nazwę Bataliony Chłopskie, przyjęto formalnie dopiero w 1944 r., ale używano jej już wcześniej. Bataliony Chłopskie były drugą, po Armii Krajowej, siłą militarną w okupowanej Polsce. W walkę zaangażowało się ok. 170 tys. żołnierzy, którzy przeprowadzili ok. 3 tys. różnego rodzaju akcji bojowych. Do najważniejszych należą m.in. walki w obronie pacyfikowanej Zamojszczyzny w latach 1942–1943, zwłaszcza bitwy pod Wojdą i Zaborecznem oraz walki w obronie tzw. Republiki Pińczowskiej. Bataliony swoją działalność prowadziły również na Kresach Wschodnich, pod okupacją sowiecką i niemiecką. Gdy władzę w kraju przejęli komuniści, wielu żołnierzy tej formacji było prześladowanych, a Bataliony Chłopskie w okresie stalinowskim skazano na zapomnienie.
Prężna działalność B*h występowała także na terenie powiatu przemyskiego, a w szczególności na terenie obecnej gminy Dubiecko. Poniżej fragment z działalności przemyskiego B*h dotyczący miejscowości Śliwnica k. Dubiecka.

„Po upływie kilku miesięcy zmuszeni byliśmy przenieść kwaterę Komendy Obwodu B*h i Powiatowego Kierownictwa „Rocha” w inne miejsce. Zastanawialiśmy się na specjalnej naradzie nad wyborem najbardziej odpowiedniego miejsca na nową kwaterę. Wysuwano różne propozycje, różne wsie i domy różnych członków naszej organizacji. Jednak żaden projekt nam nie odpowiadał - to z tego, to innego powodu. Kwatera miała być ulokowana w takim miejscu, aby wszyscy bezpośrednio się kontaktujący z Komendą mieli do niej dostęp, a równocześnie, aby mogła być jak najbardziej zakonspirowana. We wszystkich wsiach na Dubiecczyźnie domy były przeważnie jednoizbowe. W jednej izbie mieściła się cała rodzina, tak więc o miejsce na Kwaterę było bardzo trudno. Wobec tego postanowiliśmy wybudować bunkier pod ziemią, w którym mieściłyby się dokumenty, maszyna do pisania, oraz można byłoby swobodnie pracować. Taki projekt wysunął Stanisław Błachut „Kabel”, u którego w tym czasie mieściła się Komenda. Uważał on, że świetnie na to nadają się zabudowania jego brata Bronisława „Księżyca”, który mieszka pod lasem i nie ma żadnych sąsiadów. W domu u niego kwaterować nie można było, gdyż miał tylko jednoizbowe mieszkanie, no i pięcioro dzieci. Pomysł przeniesienia Komendy do bunkra trafił wszystkim do przekonania. Teraz trzeba było tylko uzyskać zgodę samego „Księzyca”. Przeprowadzenia rozmowy z nim podjął się „Kabel”. Uzyskawszy zgodę brata i jego żony, przyszedł do mnie razem z nim i wspólnie obmyśliliśmy plan wybudowania bunkra. Wkrótce wyznaczeni zostali ludzie do ścięcia odpowiedniej ilości drzew w lesie i przyniesienia na miejsce budowy, gdyż furmanką nie można było drzewa przewozić ze względu na bezpieczeństwo. Praca została podzielona miedzy dwie grupy „Kabel” oraz Wojciech Sura i Tadeusz Sura kopali dół w miejscu, gdzie miał być bunkier, a „Księżyc”, Franciszek Ślimak i Jan Bal ścinali w lesie drzewa, przenosząc je następnie na miejsce budowy. Według planu bunkier miał mieć 4 metry długości, 3 szerokości i 2 wysokości. Na wierzchu bunkra zmontowano z desek specjalną pokrywę w kształcie skrzynki, zasypano ją gliną, aby nie wzbudzała najmniejszego podejrzenia, nawet w wypadku najścia przez Niemców. W ten sposób zamaskowano wejście wiodące schodkami z gliny bezpośrednio z poddasza do wnętrza bunkra. Budowa bunkra postępowała szybko naprzód. W ciagu jednego dnia zrobiono wykop, a w następnym dniu przygotowano szkielet powały. Do drewnianych słupów wbitych w ziemię przymocowano belki grubsze , stanowiące grubsze przęsła, a na nich w poprzek ułożono cięższe belki i dopiero kładziono gęsto gałęzie świerku, aby ziemia nie przelatywała do wewnątrz bunkra. Przygotowaną konstrukcję całej powały zasypano ziemią, aby nie była widoczna. Do wnętrza bunkra jeszcze przed założeniem powały wstawiono stół i dwa krzesła, a z gliny ubito ławki na około ścian. Całość po wykonaniu prezentowała się dość dobrze, chociaż przypominała raczej jaskinię niż siedzibę ludzką. Martwiło nas tylko to, że w bunkrze nie było okna. Pracować trzeba było przy karbidówce, co źle oddziaływało na samopoczucie, nie mówiąc juz o tym, że karbidówka z braku powietrza bardzo często gasła. Było również bardzo zimno, tak ze nawet w dni upalne trzeba się było ubierać kożuszek. Julia Szumańska, która przychodziła do bunkra pisać na maszynie, co jakiś czas musiała zacierać ręce z zimna. Komenda Obwodu B*h mieściła się w tym bunkrze, a wiec w podwójnym podziemiu, przez 5 miesięcy. Dalsze przebywanie w nim było niemożliwe, gdyż nadchodziła zima. Ponadto rzucała się ludziom w oczy bladość twarzy osób przebywających dłużej w bunkrze. Człowiek wyglądał jak po przebyciu ciężkiej choroby. Siedziba to była o tyle wygodna, że wszyscy konspiratorzy przyjeżdżający na rozmowy mogli je odbywać w lesie, nie narażając nikogo na niebezpieczeństwo. Dom „Księżyca” - jak już wspomniałem - był położony w odległości zaledwie 10 metrów od lasu. Żona „Księżyca” bardzo troskliwie opiekowała się mną, szykując mi codziennie śniadanie, obiad i kolację. Podawała mi wszystko świeże i bardzo gorące, tak abym mógł się rozgrzać po wyjściu z bunkra. Dużym utrudnieniem naszego, dosłownie podziemnego życia było to, że bez pomocy z zewnątrz nie można się było z tego bunkra wydostać. Domownicy mieli z nami kłopoty, bo co dwie godziny musieli przychodzić do nas i pytać, czy ktoś nie chce wyjść na pole. Po kliku miesiącach maszyny do pisania zaczęły rdzewieć. Powstała obawa, że staną się bezużyteczne. „Księżyc” i jego żona byli skłopotani, że się tak męczymy, ale nie mieliśmy innego wyjścia. Ich zabudowania były za małe na to, abyśmy się mogli w nich pomieścić. Najbardziej cieszyło nas to, że w tym bunkrze mogliśmy swobodnie pisać na maszynie, bo jego ściany zupełnie tłumiły wszelkie odgłosy. Jednak gdy przyszedł październik i nadciągnęły chłody, byłe zmuszony pożegnać tę podwójnie podziemną siedzibę i rozstać się z tak serdecznymi, gotowymi do wszelkiej pomocy gospodarzami. Przeniosłem się ponownie do „Kabla”.

Janusz Dachnowicz

Roman Kisiel „Sęp” „Bez Munduru My Żołnierze”. [1939 - 1944] str 111-113
Foto z książki j.w.: Żołnierze B*h uczestniczą w obchodach Święta Ludowego w lasach nienadowskich.