Dom żuławski kojarzy się najczęściej z domem podcieniowym z wystawką wspartą na kilku – czasami czterech, czasami sześciu lub ośmiu – kolumnach oznaczających zamożność właściciela. Usytuowany na terpie czyli sztucznym, specjalnie usypanym mieszkalnym pagórku stanowi synonim zagrody holenderskiej. Swoją wielkością i charakterystyczną architekturą wyróżniającą się na tle wsi przyciąga uwagę przyjezd
nych i turystów. Zapomniany przez lata, traktowany „po macoszemu” piękny zabytkowy budynek zaczyna ponownie istnieć w świadomości lokalnej społeczności, a także samych gospodarzy, którzy posiadają w swoich rękach prawdziwy skarb. Niesamowita atmosfera domu, jego piękno i tajemniczość mają nieocenioną wartość nie tylko z punktu widzenia historii. Dom prawie zawsze i wszędzie kojarzony jest z rodziną i ciepłem domowego ogniska. Nasz zabytkowy dom, w którym czuć ducha historii i tradycji, jest nośnikiem tejże tradycji i wartości, bliskości oraz więzów rodzinnych, które zawsze były
w nim kultywowane, a o których wielu ludzi zapomina w dzisiejszym świecie zdominowanym przez pogoń za pieniądzem, modą, dobrami materialnymi. Nasza rodzina nie posiada zapisów historycznych prezentujących dawne czasy domu i poprzednich jego mieszkańców. Dom w stylu podcieniowego domu żuławskiego został wybudowany w 1820 r. Były to wówczas tereny Prus Wschodnich. Zamieszkiwała go rodzina Klein. Sądząc po wielkości gospodarstwa i domu była to zamożna rodzina, gdyż dom charakteryzuje się piękną wystawką z pruskim murem, wspartą na pięciu kolumnach. Ostatni członkowie rodziny Klein zostali wysiedleni
do Niemiec w 1946 roku. Rodzina Hryniewiczów sprowadziła się na tereny byłych Prus Wschodnich z Kresów Wschodnich, z okolic Głębokiego w powiecie Dzisna na Wileńszczyźnie, już po zakończeniu wojny w listopadzie 1945 roku. Hryniewiczowie byli pierwszymi polskimi osadnikami we wsi Stegny. Przydzielono im cały dom i posiadłość o powierzchni 87 ha w zamian za mienie pozostawione na Kresach i za jego zrzeczenie się. Początkowo dzieliła izby mieszkalne z rodziną Kleinów. Do 1949 roku dom był zamieszkiwany jedynie przez rodzinę Hryniewiczów. Następnie w okresie kolektywizacji w wyniku konfiskaty większej części gospodarstwa dom podzielono na dwie rodziny, zaś Hryniewiczom odebrano 60 ha ziemi. Senior rodu i pierwotny właściciel gospodarstwa był zagorzałym przeciwnikiem kolektywizacji i nie
chciał zgodzić się na podział jego posiadłości. Podczas spotkania z lokalnymi władzami oburzony polityką władz powiedział, że zastaje tu to samo, od czego uciekał opuszczając w pośpiechu Kresy Wschodnie, bo i tu dotarło prawdziwe oblicze „sowieckiego raju”. Drewniany dwór, ze względu na swój wiek i zabytkowy charakter jest objęty opieką konserwatora zabytków. Dlatego podejmując się remontu domu należało zachować wszystkie jego zabytkowe atrybuty – drewniana elewacja, pruski mur, drewniane okna, zdobienia na fasadach. Jest to na pewno najstarszy dom podcieniowy w okolicy, zrębowy, częściowo otynkowany, z szachulcowym podcieniem wspartym na 5 słupach, pięknie zachowany
i zadbany. Na belkach podcienia można wyczytać, że na zamówienie Siegfrieda Kleina, wybudował go cieśla z Aniołowa, a ukończył 14 czerwca 1820 r. Pierwotnie dom ten był kryty strzechą, toteż nie przypadkowo został dobrze ubezpieczony, o czym świadczy do dzisiaj zchowana nad drzwiami podcienia tabliczka z napisem: Leipziger Feuer-Versicherungs-Anstalt (Lipskie Towarzystwo Ubezpieczeniowe). Obecnie dwuspadowy dach pokryty jest zabytkową dachówką. Dom został wpisany do
rejestru zabytków w 1968 roku.
