Radomski Szlak Modernizmu

15/05/2020

Przypominamy, że broszurę z trasą spacerową możecie pobrać ze strony www.radomskimodernizm.pl całkowicie za darmo :)
Zachęcamy! Zwłaszcza przed weekendem :)

05/05/2020

Radomski Szlak Modernizmu to efekt współpracy Narodowy Instytut Architektury i Urbanistyki oraz Stowarzyszenie Droga Mleczna 💪

Zachęcamy do zapoznania się z filmem promocyjnym Stowarzyszenia, na którym znalazły się ujęcia z jednego ze spacerów modernistycznych, które mieliśmy przyjemność prowadzić :)

Film prezentuje działalność Stowarzyszenia Droga Mleczna, które uzyskało wyróżnienie za profesjonalizm i strategiczne podejście do nawiązywania relacji z biz...

24/04/2020

DOM CZYNSZOWY FRANCISZKI GROBELSKIEJ

Dom przeznaczony pod wynajem czynszowy powstał na zlecenie właścicielki posesji Franciszki Grobelskiej. Projekt budynku został wykonany w 1938 r. przez znakomitego radomskiego architekta Kazimierza Prokulskiego. Budowę ukończono w 1938 r. Obecnie obiekt pełni funkcje mieszkalną oraz w niewielkim zakresie usługową.

Obiekt usytuowany jest po zachodniej stronie ul. Mickiewicza, vis á vis kościoła katedralnego. Założony na planie zbliżonym do prostokąta. Bryła budynku kubiczna, zwarta, zróżnicowana pod względem wysokości, podzielona wzdłużnie na wyższą część frontową i niższą część tylną.

Elewacja frontowa pięcioosiowa, dwupłaszczyznowa. W obrębie skrajnych osi znajdują się dwa płytkie ryzality, nieznacznie podwyższone w stosunku do linii dachu, zwieńczone prostokątnym gzymsem dekorowanym fryzem kostkowym. Wystroju elewacji dopełniają duże okna oraz balkony o jednostronnie zaokrąglonych płytach, spinające płaszczyzny ryzalitów oraz korpusu środkowego, umieszczone w układzie odbicia lustrzanego.

Wejście główne do obiektu umieszczono centralnie w elewacji frontowej, klatkę schodową poprzedzoną sienią w tylnej części budynku, bramę przejazdową skrajnie na prawym ryzalicie. Dom był funkcjonalnie zaprojektowany: na parterze oraz pierwszym i drugim piętrem znajdowały się po dwa duże mieszkania składające się z pokoju stołowego, gabinetu, sypialni, kuchni, łazienki i służbówki.

Ponadto nad sienią na pierwszym i drugim piętrze zaplanowano mieszkania kawalerskie, złożone z pokoju i łazienki.

szczegóły: www.radomskimodernizm.pl

23/04/2020

W ramach projektu Infrastruktura Niepodległości Stowarzyszenie Droga Mleczna przeprowadziło trzy spacery modernistyczne po naszym mieście:

Warto je wspomnieć - oto fotorelacja z pierwszego z nich :)

Szczegóły: http://radomskimodernizm.pl/infrostruktura-niepodleglosci/

27.10.2019 r. fot Kuba Rodziewicz

22/04/2020

DOM PAŃSTWA KIJEWSKICH

Projekt domu został wykonany w 1936 r. przez Kazimierza Prokulskiego, znakomitego radomskiego architekta, absolwenta Politechniki Warszawskiej, na zlecenie ówczesnych właścicieli posesji Wandy i Aleksandra Kijewskich.

Budowę domu prowadzono od 1936 do 1937 r. Data zakończenia budowy widnieje na elewacji frontowej budynku. Obecnie dom spełnia funkcje mieszkalne.

Dom usytuowany jest po zachodniej stronie ul. Mickiewicza, wytyczonej w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Założony na planie zbliżonym do prostokąta z prostokątnym ryzalitem zakończonym absydą od strony wschodniej, prostokątnym gankiem od strony zachodniej, oraz absydą od strony północnej.

Wertykalna bryła budynku utworzona jest z zestawionych ze sobą prostopadłościennych i eliptycznych bloków zróżnicowanych pod względem wysokości i gabarytów. Każda z elewacji jest potraktowana odmiennie oraz zaakcentowana dominantą. Centralnie w części frontowej znajduje się masyw wieżowy, wysunięty względem części bocznych, usytuowanych uskokowo w stosunku do linii zabudowy, posiadających zróżnicowaną wysokość.

Część boczną tworzą prostopadłościenne bloki flankujące nieco wyższy, eliptyczny masyw klatki schodowej (bryła w narożniku północno-wschodnim jest częścią wspólną elewacji frontowej). Część tylną tworzą dwa bloki zróżnicowane pod względem gabarytów, wysokości usytuowane uskokowo względem siebie (bryła w narożniku północno-zachodnim stanowi część wspólną elewacji bocznej). Dom był funkcjonalnie zaprojektowany; na paterze oraz pierwszym, drugim i trzecim piętrze znajdowały się cztery wygodne, dobrze doświetlone mieszkania, składające się z salonu, sypialni i gabinetu od wschodu, pokoju stołowego, kuchni, łazienki i służbówki od zachodu oraz klatki schodowej od północy. Każde z mieszkań miało balkon wychodzący na park miejski.

więcej: www.radomskimodernizm.pl

24/02/2020

KOŚCIÓŁ P.W. ŚW. TERESY OD DZIECIĄTKA JEZUS

Kościół powstał z inicjatywy Ks. Wacława Kosińskiego, proboszcza parafii farnej p.w. św. Jana Chrzciciela w Radomiu, na terenie włączonej do granic miasta wsi Żakowice. W 1936 r. rozpisano konkurs na projekt świątyni. W konkursie tym zwyciężył zespół trzech architektów: L**h Dąbrowski, Władysław Pieńkowski, Stanisław Gałęzowski. Budowę kościoła rozpoczęto w 1937 r., przy współpracy techników Wacława i Jana Zawadzkich.

Pierwszym kierownikiem budowy był J. Jakubowski. Na czele komitetu budowy świątyni stanął ks. Andrzej Łukasik, ówczesny wikariusz parafii farnej, późniejszy proboszcz parafii na Borkach, erygowanej 1 stycznia 1939 r. przez biskupa Jana Kantego Lorka. Budowę kościoła przerwała wojna, a prace zakończono ostatecznie w latach 60 XX w. Istniejący w obecnym kształcie kościół różni się w od projektu z 1937 r., który w znacznym stopniu został okrojony. Ostatecznie nie zrealizowano części założenia, które zaplanowano jako zespół pomieszczeń usytuowanych równolegle do korpusu świątyni, z kaplicą, salą akcji katolickiej oraz hallem, szatnią i łazienkami.

Baptysterium wykonano w innym kształcie niż przewidywał to pierwotny projekt. Zmiany dotyczą przede wszystkim jego formy oraz sposobu wykonania ścian obwodowych, które zrealizowano jako przeszkloną konstrukcję żelbetową, zamiast planowanego muru ceglanego z cylindrycznymi otworami okiennymi. Odmiennie potraktowano również zwieńczenie wieży, w obrębie której wykorzystano także szkielet żelbetowy. Wnętrze świątyni zdobią witraże zaprojektowane przez prof. Adama Gerżabka i arch. plastyk Hannę Szczypińską.

Przed wejściem wschodnim, od strony dzwonnicy, znajduje się rzeźba Chrystusa dźwigającego krzyż, wykonana w 1965 r. przez Stefana Mazurka. Konsekracji świątyni dokonał w dniu 4 października 1964 r. biskup Piotr Gołębiowski. Przez cały okres budowy kościoła, aż do śmierci 14 lipca 1980 r. Ks. Andrzej Łukasik, był proboszczem parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus, choć od 1974 r. pełnił tę funkcję honorowo. Świątynia była restaurowana w 1984 r., staraniem Ks. Lucjana Wojciechowskiego, a w 2005 r. Ks. Jerzego Banaśkiewicza. W Latach 2012-2014 i 2018 ks. Zbigniew Gaczyński przeprowadził prace konserwatorskie elewacji, witraży oraz remont schodów świątyni. Kościół został wpisany do rejestru zabytków w 1984 r.

Kościół usytuowany jest wzdłuż ul. Wierzbickiej, zwrócony frontem do ul. Limanowskiego (dawniej Nowy Świat). Posiada formę trójnawowej bazyliki, z wieżą na rzucie prostokąta od strony północno-wschodniej, cylindrycznym wieżowym prezbiterium, niższym obejściem od strony południowej, oraz przylegającą doń zakrystią, połączoną z baptysterium, na planie koła. Bryła budynku zróżnicowana, zbudowana z prostych, wyrazistych geometrycznych brył, stanowi połączenie klasycznych utrwalonych historycznie form, z nowatorskimi rozwiązaniami modernizmu.

Elewację frontową stanowi masyw wieżowy, usytuowany po lewej stronie portalu wejściowego, umieszczonego w nieco wysuniętej prostopadłościennej kruchcie. Całość wieńczy trójkątny wysoki szczyt, z okrągłym otworem okiennym flankowanym płaskorzeźbami św. Piotra i św. Jana. Wystrój elewacji dopełniają równomiernie rozplanowane guzy. W opracowaniu budynku kościoła zwraca uwagę nowatorskie połączenie muru ceglanego z dekoracyjnymi elementami wykonanymi z piaskowca i betonu, ciosami granitowymi w obrębie cokołu oraz szkieletem żelbetowym, zastosowanym jako materiał konstrukcyjny i dekoracyjny w zwieńczeniu wieży oraz ścianach baptysterium.

We wnętrzu świątyni dominuje wyniesione, absydialnie zamknięte prezbiterium, przechodzące w cylindryczną wieżę, sklepioną kopułą. Centralnie na osi umieszczone są trzy witraże przedstawiające sceny ze Starego i Nowego Testamentu, autorstwa prof. Adama Gerżabka. Witraże w oknach nawy wschodniej przedstawiają świętych mężów: św. Kazimierza Jagiellończyka, św. Andrzeja Bobolę, bł. Wincentego Kadłubka, św. Jacka Odrowąża, św. Stanisława Kostkę i św. Wojciecha.

Witraże w oknach nawy zachodniej, projektowane przez Hannę Szczypińską, ukazują święte niewiasty: św. Jadwigę Śląska, bł. Salomeę, św. Kingę, bł. Jolantę, bł. Bronisławę oraz sługę Bożą Wandę Malczewską. Korpus nawowy rozdzielony jest za pomocą dwóch rzędów filarów arkadowych. Nawę główną przykrywa sklepienie kolebkowe z lunetami, a nawy boczne sklepienie kolebkowe na gurtach.

więcej: www.radomskimodernizm.pl

17/02/2020

DOM PAŃSTWA WROŃSKICH

Projekt domu na zlecenie właścicielki posesji dr Bolesławy Wrońskiej sporządził znakomity radomski architekt Kazimierz Prokulski, budowę ukończono w 1938 r.

Państwo Wrońscy zajęli duże mieszkanie na pierwszym piętrze. W jednym z pomieszczeń znajdował się gabinet ginekologiczny dr Stefana Wrońskiego. Pozostałe lokale były przeznaczone pod wynajem czynszowy. W okresie okupacji dom został zajęty przez Niemców, częściowo przebudowany wewnątrz i przekształcony na hotel.

Doktor Wroński w listopadzie 1939 r. został aresztowany, a w lutym 1941 r. przewieziony do obozu w Auschwitz. Po wojnie w 1946 r. na zlecenie dr Bolesławy Wrońskiej dokonano przebudowy dachu nad tarasami ryzalitów bocznych, według projektu inż. architekta Zygmunta Bułakowskiego.

Przebudowy dokonano z uwagi na wadliwą konstrukcję stropów, powodującą zastoiny opadów atmosferycznych i zawilgocenie w obrębie trzeciego piętra. W 2011 r. zostały przeprowadzone prace remontowe elewacji budynku. W 2013 r. obiekt został wpisany do rejestru zabytków. Współcześnie spełnia funkcje mieszkalne oraz w niewielkim zakresie usługowe.

Dom usytuowany we wschodniej pierzei pl. Konstytucji 3 Maja, wyróżnia się wertykalną bryłą, reprezentacyjną formą oraz nowatorskimi rozwiązaniami architektoniczno-budowlanymi. Elewacja frontowa budynku posiada symetryczny regularny układ, składa się z pięciokondygnacyjnego korpusu środkowego, cofniętego względem linii zabudowy z loggiami balkonowymi w drugiej i trzeciej kondygnacji oraz czterokondygnacyjnych ryzalitów bocznych z otwartymi tarasami.

Wertykalny charakter elewacji frontowej podkreślają pilastry rozmieszczone w obrębie górnej części korpusu środkowego oraz czterokolumnowy portyk w formie gładkich słupów, akcentujący wejście do budynku. Elewacja tylna zaskakuje bogatą, zróżnicowaną formą. Jej dominantę stanowi ryzalit środkowy o zaokrąglonych narożnikach, podwyższony w stosunku do części bocznych, zwieńczony schodkowo, opasany balkonami na drugiej, trzeciej i czwartej kondygnacji.

We wnętrzu budynku zwraca uwagę oryginalnie zachowana klatka schodowa, z wystrojem i stolarką drzwiową. Ciekawostką jest to, że w budynku zaprojektowano windy: towarową i osobową, których jednak nigdy nie ukończono; w obrębie ryzalitu tylnej części obiektu znajdują się dwa szyby windowe, obecnie zabudowane i przekształcone na pomieszczenia gospodarcze.

więcej: www.radomskimodernizm.pl

13/02/2020

Przypominamy, że cała ścieżka spacerowa "Radomskim szlakiem Modernizmu" dostępna jest na stronie
➡️ www.radomskimodernizm.pl, na której znajdziecie pełną listę obiektów z ich opisem i lokalizacją :)

R A D O M S K I S Z L A K M O D E R N I Z M U R A D O M S K I S Z L A K M O D E R N I Z M U Pobierz broszurę

11/02/2020

PAŃSTWOWA ŚREDNIA SZKOŁA TECHNICZNA KOLEJOWA

Obiekt został wzniesiony przez Radomskie Towarzystwo Kursów Technicznych, na potrzeby własnej działalności oraz Państwowej Szkoły Średniej Technicznej Kolejowej, przekształconej w 1937 r. w Państwową Szkołę Przemysłową. Państwowa Fabryka Broni przekazała działkę pod inwestycję i wspierała ją finansowo.

Autorem projektu budynku był architekt Aleksander Bojemski (1885-1944), absolwent Wyższej Szkoły Technicznej w Dreźnie i profesor zwyczajny Politechniki Warszawskiej. Obiekt oddano do użytku w 1932 r. Aktu poświęcenia szkoły dokonał prefekt ks. dr Henryk Kaszewski.

Zaraz po wybuchu wojny, na początku września 1939 r., część sal lekcyjnych zamieniono na szpital polowy dla polskich żołnierzy. 14 września 1939 r., po krótkiej, dwugodzinnej ewakuacji, Niemcy zarekwirowali budynek, urządzając w nim szpital wojskowy, a szkołę przenosząc do budynków warsztatowych.

Po wojnie budynek odzyskała Państwowa Szkoła Przemysłowa, zreorganizowana w 1952 r. w wyniku reformy szkolnictwa zawodowego. Po 1952 r., jako Zespół Szkół Budowlanych, w budynku mieściły się Technikum Drogowe, do 1954 r., Technikum Mechaniczne oraz od 1968 r. Technikum Budowlane. Od 1950 do 1964 r. w budynku działała pierwsza radomska wyższa uczelnia – Wieczorowa Szkoła Inżynierska. Budynek obecnie jest siedzibą Centrum Kształcenia Ustawicznego.

Obiekt dwuskrzydłowy, usytuowany dłuższym bokiem równolegle do ul. Kościuszki, krótszym, prostopadle do niej. Trójkondygnacyjny. Założony na planie litery L. Posiada masywną, horyzontalną, bryłę, oraz surowy wystrój elewacji, uzyskany przez regularną artykulacją sześciokwaterowych okien, ułożonych wstęgowo.

Obiekt wzniesiony z szarej cegły, wyróżnia się zróżnicowaniem wątku muru ceglanego, akcentującego poziome pasy przestrzeni międzyokiennych oraz międzykondygnacyjnych. Główne wejście do budynku znajduje się w miejscu połączenia obu skrzydeł, od strony ul. Kościuszki.

05/02/2020

PAŃSTWOWA WYTWÓRNIA PAPIEROSÓW W RADOMIU

Państwowa Wytwórnia Papierosów w Radomiu powstała w 1922 r., w budynku zaadaptowanym po rosyjskim monopolu spirytusowym przy ul. Nowy Świat 5. Podlegała Polskiemu Monopolowi Tytoniowemu w Warszawie. Środki finansowe na utworzenie zakładu pochodziły z tzw. pożyczki tytoniowej, przyznanej po wejściu w życie ustawy o Państwowym Monopolu Tytoniowym.

W związku ze zwiększeniem limitów produkcji podjęto decyzję o budowie nowego zakładu fabryczno-magazynowego przy ul. Marywilskiej. Projekt sporządził znakomity architekt Stefan Szyller. Pierwszy projekt budynku fabryczno-magazynowego wraz z ogrodzeniem był gotowy w styczniu 1928 r., drugi – nieco zmieniony – 21 lipca tegoż roku. Budowa trwała od 1928 do 1929 r.

W okresie okupacji niemieckiej zakład został przejęty przez Generalną Dyrekcje Monopoli Generalnego Gubernatorstwa (Generaldirektion der Monopole im GG) i nadal funkcjonował wówczas jako Fabryka Tytoniowa w Radomiu (Tabakwerk Radom). Okupacja niemiecka nie spowodowała uszczerbku w mieniu fabryki. W latach powojennych budynek był sukcesywnie przekształcany.

Zamurowano część okien, a wolne przestrzenie w obrębie pierwotnego założenia były stopniowo zabudowywane. Zniknęła również ceglano-żelbetowa elewacja przykryta pod warstwą styropianu i tynku. W 1951 r. zakład otrzymał nazwę Radomska Wytwórnia Papierosów, a następnie Radomska Fabryka Papierosów.

W 1964 r. połączono ją z Jędrzejowską Wytwórnią Tytoniu Przemysłowego, w jedno przedsiębiorstwo pod nazwą Zakłady Przemysłu Tytoniowego. W 1994 r. zakład został przeobrażony w Jednoosobową Spółkę Skarbu Państwa, która po przekształceniach własnościowych zmieniła nazwę na Altadis Polska S.A.

Budynek usytuowany jest w głębi działki przy ul. Tytoniowej 2/6, (dawniej Marywilskiej). Został wzniesiony na planie litery E, z długim skrzydłem tylnym oraz trzema prostopadłymi skrzydłami frontowymi. Bryła budynku monumentalna, czterokondygnacyjna, dach dwuspadowy, płaski. Pierwotnie elewacje budynku były nietynkowane z widocznym szkieletem żelbetowej konstrukcji, wypełnionej murem ceglanym oraz dużymi regularnymi przeszkleniami okien.

Ściany szczytowe zwieńczono potrójnymi szczytami. W szczycie skrzydła środkowego na osi wejścia głównego znajdował się napis /POLSKI MONOPOL TYTONIOWY/ oraz godło państwowe, które władza ludowa pozbawiła korony. Zachowany w oryginale orzeł znajduje się w szczycie skrzydła tylnego.

Od frontu znajdowało się sześć bram, od tyłu dziewięć. W środkowym skrzydle budynku zwraca uwagę oryginalnie zachowana główna klatka schodowa z żeliwną balustradą i ceramiczną marywilska posadzką.

więcej: www.radomskimodernizm.pl

03/02/2020

DOM RODZINY CIACHÓW

Projekt domu został wykonany w 1935 r. przez znakomitego architekta Alfonsa Pinno, na zlecenie Jadwigi i Piotra Ciachów, Heleny i Jana Ciachów oraz Antoniego Ciacha. W 1936 r. Pinno sporządził drugi projekt, wprowadzający zmiany w zakresie częściowego zagospodarowania czwartej kondygnacji na cele mieszkalne, przekształcenia układu pomieszczeń oraz modyfikacji wyglądu elewacji.

Budowę prowadzono od 1935 do 1936 r. Dom prawdopodobnie przeznaczony był pod wynajem czynszowy. W okresie okupacji niemieckiej budynek był siedzibą Wydziału Pracy (Abteilung Arbeit) Urzędu Gubernatora Dystryktu Radomskiego, kierowanego przez Fritza Paepke. Obecnie spełnia funkcje mieszkalną oraz handlowo-usługową.

Obiekt usytuowany jest po zachodniej stronie ul. Mickiewicza. Założony na planie zbliżonym do prostokąta, z uskokiem w części frontowej. Bryła budynku masywna, kubiczna, zwarta, czterokondygnacyjna, zbudowana z dwóch bloków zróżnicowanych pod względem wysokości.

Elewacja frontowa pięcioosiowa, uskokowa, utworzona z zachodzących na siebie płaszczyzn, zróżnicowanych pod względem wysokości i szerokości. Elementem rytmizującym elewację frontową są duże okna oraz balkony, prostokątne oraz lewostronnie zaokrąglone, pojedyncze i podwójne o ażurowych balustradach.

więcej: www.radomskimodernizm.pl

29/01/2020

WILLA PRZY NIEDZIAŁKOWSKIEGO 24

Projekt domu został wykonany w 1938 r. przez inż. Artura Hasklera, który wówczas, jako przedsiębiorca tworzył sieć telekomunikacyjną w Radomiu.

Budowę willi zakończono tuż przed wybuchem wojny w lipcu 1939 r. Obecnie dom pełni funkcje mieszkalne, znajdują się w nim również lekarskie gabinety specjalistyczne. W 2017 r. został wpisany do rejestru zabytków.

Jest to obiekt narożnikowy usytuowany u zbiegu ulic Niedziałkowskiego (dawniej Piaski) i Partyzantów (dawniej Trawnej). Budynek posiada masywną geometryczną, czterokondygnacyjną bryłę złożoną z dwóch przesuniętych względem siebie kubicznych bloków, zróżnicowanych pod względem kubatury oraz wysokości.

Część narożnikowa ukształtowana schodkowo, jest cofnięta w stosunku do linii zabudowy. W jej obrębie znajduje się wyodrębniony pion, częściowo przeszklonej klatki schodowej, z wejściem poniżej poziomu chodnika. Zwieńczenie pionu stanowi prostopadłościenna bryła z otworem okiennym w formie bulaju.

Elewacje artykułują piony zróżnicowanych pod względem wielkości i kształtu okien: m.in. trójkwaterowych, czterokwaterowych narożnikowych, o formach bulajów oraz balkonów: prostokątnych, jednostronnie zaokrąglonych czy loggi, kształtujących wizualny odbiór budynku. Willa odznacza się funkcjonalnością w rozplanowaniu wnętrz; zaprojektowane zostały widne mieszkania z balkonami i wyodrębnionymi pomieszczeniami na kuchnię i łazienkę.

W oryginalnym stanie zachowała się klatka schodowa z żelbetowymi schodami, pokrytymi okładziną z lastrico, pełną balustradą oraz stolarką drzwiową. Ponadto w budynku znajduje się schron przeciwlotniczy, a dach posiada żelbetową konstrukcję, co było wynikiem realnego zagrożenia konfliktem zbrojnym.

28/01/2020

STACJA POMP WODOCIĄGU MIEJSKIEGO

Obiekt powstał w ramach projektu budowy wodociągów i kanalizacji miejskiej, finansowanego z pożyczki zaciągniętej w 1924 r. przez Magistrat Miasta Radomia za pośrednictwem Banku Gospodarstwa Krajowego w amerykańskim Towarzystwie Ulen & Company.

Projekt architektoniczno-budowlany na zlecenie firmy Ulen&Company sporządził w 1926 r. absolwent Politechniki Monachijskiej, architekt Feliks Michalski (1879-1946). Nadzór inwestorski z ramienia miasta sprawował inż. Tadeusz Szczepański, absolwent Politechniki w Zurychu, od 1927 r. pełniący funkcje dyrektora Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji.

Podczas okupacji w budynku stacjonował oddział żandarmerii niemieckiej (Technische Nothilfe). Nagłe wycofanie się wojsk niemieckich w styczniu 1945 r. ustrzegło budynek przed zagładą, pomimo rozkazu jego zniszczenia.

Poza wybitymi szybami w oknach, obiekt zasadniczo nie ucierpiał. Uszkodzeniu uległy jedynie urządzenia znajdujące się w jego wnętrzu. Obiekt remontowano w 1978 r. (elewacja) oraz w latach 2014 – 2015 r. (elewacja, dach, ogrodzenie oraz instalacje). Budynek do dziś pełni funkcje dla których powstał i jest użytkowany przez Radomskie Wodociągi.

W 2012 r. został wpisany do rejestru zabytków. Jest pierwszym w Radomiu budynkiem powstałym w duchu modernizmu.

Budynek usytuowany wzdłuż ul. 25 czerwca, (dawniej Wysokiej)otacza oryginalne ogrodzenie z 1926 r. Obiekt założony na planie prostokąta posiada horyzontalną bryłę z płaskim dachem oraz minimalistycznie opracowane elewacje. Elewację frontową oraz tylną wieńczą schodkowe szczyty, część środkową od skrzydeł bocznych odcinają gładkie pilastry.

Płaszczyznowość elewacji podkreślają graficzne w odbiorze białe okna o formach arkadowych i prostokątnych, dzielone gęstą kratownicą szczeblin. W zwieńczeniu budynku elewacji frontowej widnieje ażurowy napis STACJA POMP WODOCJĄGU MJEJSKIEGO. W hali pomp i filtrów przetrwały w stanie pierwotnym spiralne stalowe schody z balustradą, suwnica i posadzka ceramiczna, a w części biurowej żelbetowa klatka schodowa.

więcej: www.radomskimodernizm.pl

21/01/2020

_zapraszamy na spacer szlakiem radomskiego modernizmu

R A D O M S K I S Z L A K M O D E R N I Z M U R A D O M S K I S Z L A K M O D E R N I Z M U Pobierz broszurę