Chiang Mai succeeded Chiang Rai as the capital of the Lanna kingdom. The ruler was known as the Chao. The city was surrounded by a moat and a defensive wall, since nearby Burma was a constant threat as well as the armies of the Mongol Empire which only decades earlier had conquered most of Yunnan, China, and in 1292 overran the bordering Thai Lü kingdom of Chiang Hung. With the decline of the Lann
a Kingdom, the city lost importance and was occupied by the Burmese in 1556. Chiang Mai formally became part of Siam in 1775 by an agreement with Chao Kavila, after the Thai King Taksin helped drive out the Burmese. Because of the Burmese counter attacks, Chiang Mai was abandoned between 1776 and 1791. Lampang then served as the capital of what remained of Lanna. Chiang Mai then slowly grew in cultural, trading and economic importance to its current status as the unofficial capital of northern Thailand, second in importance only to Bangkok. The modern municipality dates to a sanitary district (sukhaphiban) that was created in 1915. This was upgraded to a municipality (thesaban) on March 29, 1935, as published in the Royal Gazette, Book No. 52 section 80. First covering just 17.5 km2 (7 sq mi), the city was enlarged to 40.216 km2 (16 sq mi) on April 5, 1983.
เมืองเชียงใหม่ มีชื่อปรากฏในตำนานว่า "นพบุรีศรีนครพิงค์เชียงใหม่" สร้างขึ้นในปี พ.ศ. 1839 โดยพญามังรายเป็นผู้ทรงสร้าง มีอายุครบ 700 ปี ในปี พ.ศ. 2539
ในอดีตเชียงใหม่มีฐานะเป็นเมืองหลวงของราชอาณาจักรนครรัฐอิสระ ชื่อว่า อาณาจักรล้านนา ซึ่งปกครองโดยกษัตริย์ราชวงศ์มังราย ประมาณ 261 ปี (ระหว่าง พ.ศ. 1839-2101) กระทั่งในปี พ.ศ. 2101 เชียงใหม่ได้เสียเมืองให้แก่พระเจ้าบุเรงนองแห่งพม่า และได้อยู่ภายใต้การปกครองของพม่ามานานกว่าสองร้อยปี จนถึงสมัยสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี จึงได้มีการทำสงครามเพื่อขับไล่พม่าออกจากเมืองเชียงใหม่และเชียงแสนได้สำเร็จ โดยการนำของเจ้ากาวิละและพระยาจ่าบ้าน
หลังจากนั้น พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ สถาปนาเจ้ากาวิละขึ้นเป็นพระเจ้าบรมราชาธิบดีกาวิละ ให้ปกครองหัวเมืองฝ่ายเหนือในฐานะประเทศราชของกรุงรัตนโกสินร์ และราชวงศ์ทิพย์จักราธิวงศ์ (ราชวงศ์เจ้าเจ็ดตน) ซึ่งเป็นเชื้อสายของพระเจ้าบรมราชาธิบดีกาวิละ ก็ได้ปกครองเมืองเชียงใหม่และหัวเมืองต่าง ๆ สืบต่อมา และเปลี่ยนชื่อเมืองเป็น "รัตนติงสาอภินวบุรีเชียงใหม่"
ในรัชสมัยของ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว ได้มีการปฏิรูปการปกครองหัวเมืองประเทศราช โดยมีการจัดตั้งการปกครองแบบมณฑลเทศาภิบาล เรียกว่า "มณฑลพายัพ" ต่อมาเชียงใหม่ได้มีการปรับปรุงการปกครองและยกฐานะขึ้นเป็น "จังหวัด" ตั้งแต่ปี พ.ศ. 2476 ในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว จนถึงปัจจุบัน