24/10/2024
…ผมมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง…
บทเพลงรัก“ห้องสุดท้าย” แหวกแนว อินดี้ในยุค‘90 ล่องลอยผ่านสายลมเย็นอันแผ่วเบา
มันทำให้ผมย้อนนึกถึงเรื่องราวเมื่อสิบปีก่อน
ณ เหมันตฤดู ผมเคยหลงรักสิ่ง สิ่งหนึ่งแม้จะยังไม่เคยสัมผัสและเจอตัวตนอย่างชิดใกล้
ได้แต่แอบมองเธออยู่ไกลๆ
เธอ…ในจินตนาการของผม ช่างสวยสด งดงามและบริสุทธิ์ ซ่อนตัวอยู่ในพื้นถิ่นชาวปะกากะญอที่ผมเลื่อมใสในวิถี ไม่เคยอวดโฉมให้ใครเห็น ผมใกล้เคียงกับการได้เจอเธอเป็นที่สุดแต่สุดท้ายมันไปไม่สุดทาง เราไม่ได้พบกัน
หลังจากนั้นเธอได้เริ่มอวดโฉมสู่สายตาคนเมือง ใช่…ความงดงามของเธอเหมือนภาพฝันที่ผมวาดไว้จริงๆ สวยงาม สดใส บริสุทธิ์ หมดจดและไร้เดียงสา
เธอเริ่มเป็นที่หมายปองของใครหลายคน มีผู้คนมากมายต่างเวียนว่ายไปชื่นชมเธอ
ผมได้แต่เฝ้ามองตามสื่อโซเชี่ยล
เธอเริ่มมีริ้วรอยความบอบช้ำจากผู้คนที่ไปเหยียบย่ำ หยาบกร้านตามกาลเวลา
ผมได้แต่ถามตัวเอง อยากไปหาเธอมั๊ย อยากคุยกับเธอมั๊ย อยากถามเธอมั๊ย
ว่าเธอเหนื่อยล้าและทุกข์ระทมหรือพึงพอใจในสื่งที่เป็นอยู่
สุดท้าย…ผมก็ยังเลือกที่จะเฝ้าแอบมองเธออยู่ห่างๆ
เพราะอย่างน้อย ในมโนสำนึกเธอยังคงงดงามสำหรับผม
แม้ในความเป็นจริงมันจะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว
เพียงเธออยู่ในใจของผม เธอก็ยังคงเป็นเธอ เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาที่อยู่ในใจของผมเสมอมา
มึคำกล่าว คนเราถ้าไม่จากเป็นก็จากตาย แต่เธอกับผมไม่อาจนิยามคำคำนั้นได้ มันเป็นความรู้สึกที่ยากต่อการอธิบาย
ผมได้แต่ภาวนาอธิษฐานขอให้เธอรักษาตัวเองให้ดี เมื่อถึงเวลาที่เธอไม่เหลือใคร เราคงได้พบกัน
ใครคนนั้นมีนามว่า
…จอวาเล… #ไม่รักแต่คิดถึง
