29/04/2024
AHMET KARATAŞ
Varlıklarıyla sayfama değer katan kıymetli hemşehrilerim! Burayı bir defter gibi kullanıyorum. Herbirimiz aynı şekilde düşünmek zorunda değiliz. Mühim olan birbirimizi anlamaya çalışmak.
Gördüklerim, okuduklarım, duyduklarım zaman zaman bir şeyler yazmaya zorluyor beni. Yunus Emre'nin ifadesiyle "Ya ben öleyim mi söylemeyince" diyor, yazıya sığınıyorum... Aşağıdaki satırları da bu düşünceyle okumanızı istirham ederim.
*
Biz Elazığlılar kendimizi ve şehrimizi abartılı ölçüde medhetmeyi severiz. Bazılarımız Elazığ’ı doğuda Orta Asya’ya, kuzeyde Kafkasya’ya, güneyde Yemen’e, batıda İstanbul’a bağlar ve şehri bütün bu yönlerin merkezine oturtur.
Bir kısmımıza sorarsanız Türk musikisinin makamlarının doğduğu yer Harput’tur.
Değişik yörelerde hâlen yaşatılan kimi Şaman âdetlerinin menşei Harput’tur.
Avrupalının asırlarca kullandığı, bütün Anadolu coğrafyasında köylü erkeklerin başını kapatan köşeli şapkayı biz icat etmişizdir. Atalarımız şapkanın her bir köşesine de bir mânâ vermişlerdir.
Şalvar da bizim eserimizdir, kuşak da.
Kürsünün mucidi de biziz, onu “kürsübaşı meclisleri” tertipleyerek dünyaya tanıtan da...
Bazılarımıza göre hepimizin ataları topyekûn Türkistan ve Horasan’dan göç etmişlerdir. 1000 sene kadar önce yaşam belirtisi olmayan bu toprakları onlar var etmiş, başka milletlerle karşılaşmadan ve onlara karışmadan “safkan” şekilde sıfırdan bir medeniyet meydana getirmişlerdir.
Bazılarımız biraz daha insaflıyız. Onlara göre buralarda atalarımızdan önce bulunanlar yaşamayı bilmezlermiş. Atalarımız onlara insanlığı, medeniyeti öğretmiş. O “ne idüğü belirsiz” halklar bizi görünce topraklarını bize bahşetmişler, burayı “Türk toprağı” yapmışız, onları da insan etmişiz!
Kürt dediğin zaten “dağ Türkü”dür, “Zaza” diye müstakil bir kavim de yok, bunlar hep etnik fitne... 1938’deki bir gazete manşetinden öğreniyoruz ki “er-men” “erkek adam” demekmiş! Yani “Ermeniler de Türk”müş! Biz de hep birlikte Orta Asya’dan geldiğimize göre, geriye kim kaldı?
“Elazığ” ismi de zaten yüzlerce yıl önce “el” ve “azık”tan oluşmuş, fakat zaman içerisinde bozularak Elaziz yapılmış! Allah’tan bu bozukluk 1937’de farkedilmiş de şehrin adı tekrar aslına çevrilmiş!
*
Tanınan bir paşanın, yöneticinin, bilim insanının hasbelkader yolu Elazığ’dan geçmişse o kişinin neredeyse bütün varlık sebebi, başarısı bu şehirde içtiği bir tas suya, konakladığı birkaç geceye bağlanır.
“Enver Paşa Diyarbakır’a geçerken bir gece Harput’ta konakladı biliyor musun? Peki Kâzım Karabekir’in çocukken bir yıl bu şehirde kaldığından haberin var mı? İsmet İnönü’nün burada okuduğunu sana söylediler mi? Atatürk son seyahatlerinden birini Elazığ’a yapmadı mı?”
Bu sorulara Allah muhafaza “Ee?” diye cevap verirsen “hâinlik” yaftan hayırlı olsun!
*
Her yıl birkaç defa İstanbul’un, Ankara’nın, İzmir’in, Bursa’nın en gözde toplanma alanlarında “Elazığ Günleri” adı altında etkinlik düzenlenir. Şapkalı şalvarlı kuşaklı bir adam çıkar, ağzını yüzünü halden hale sokar, gözlerini fal taşı gibi açar, eline aldığı süpürgeyle etrafa saldırır, karşısındaki adamın yüzüne ağız dolusu tükürür! Etrafına toplanan adamlar da bu kepâzeliği “Elazığ folkloru” diye seyredip alkışlar! Kimse demez ki ağzına suyu doldurup karşısındaki adamın suratına fışkırtmak ya da başkasının yüzüne ağız dolusu tükürmek nasıl bir folklordur ya hu?
O etkinlik meydanına yolu düşen Bursalı, Manisalı, Bayburtlu, Çanakkaleli, Rizeli, Edirneli âileler şu rezâletle mi Elazığ’ı ve Elazığ folklorunu tanıyacak? Şuna “yapma” diyecek aklı başında insanımız kalmadı mı koca şehirde?
Neymiş “Pisik Oyunu”ymuş! Hangi “p*sik” böyle oynuyor pardon? Hangi kitapta yazıyor bu?
Cehâletin, paçozluğun, yozluğun “eğlence”, “folklor”, “kültür” diye yüceltildiği talihsiz bir devirden geçiyoruz.
*
Elazığ medyasında zaman zaman “Elazığlı Meşhurlar” başlıklı haberler geçidine rastlarız. Şöhretlerini “MARABA TELEVOLE” tarzı en dip magazin programlarına borçlu, niçin meşhur olduklarını bilmediğimiz bir yığın kişi sırf nüfus cüzdanlarında doğum yeri “Elazığ” yazıyor diye baş tacı edilir gazetecilerimiz tarafından.
Bu tipler arasında mafya takımı da vardır, esrârkeşler de, hayali ihracatçılar da, pavyoncular da, kâtiller de, ne iş yaptıklarını gerçekten bilmediklerimiz de. Ama içinde “bayrak, toprak, vatan, ezan” laflarının geçtiği üç beş cümle kurdular mı onlardan büyüğü, babayiğidi, kahramanı yoktur...
Evrimini tamamlamamış, kaba saba p*s bir herifi temsil eden Recep İvedik’i sırf film icabı baloda giyeceği kırmızı ceketi Elazığlı bir hazır giyimciden aldı diye baş tâcı eden bir memleketiz... “Gördün mü nasıl ‘kofik’ dedi?”
Tamam, hadi gülelim o zaman!
Gün geçmiyor ki içi boş şeylerle övünmeyelim!
23 Nisan etkinlikleri kapsamında 81 vilayetten seçilen çocuklar Cumhurbaşkanlığı makamına çıkmış üç gün önce. Her çocuk bir maharet sergilemiş. Zaten o mahâretleri sebebiyle götürülmüşler makama. Orası yol geçen hanı mı? Kim bilir kaç merhaleden geçtiler... Elazığlı bir sanatçımızın oğlu da üflemeli basit bir çalgıyla dik halay icra etmiş.
Medyamız 80 vilayeti atıyor bir kenara, merkeze Elazığ’ı oturtarak “... mest etti, hayranlıkla izlendi...” tarzı vurgularla bir dakikalık icrâyı bütün etkinliğin merkezi kılıyor. Başka kanallarda haberi görmesek Cumhurbaşkanlığı kadrolarının ve 81 vilayetin temsilcilerinin orada sırf dik halay dinlemek için toplandıklarını sanacağız!
*
Doğu’ya turistik sefere çıkan tren lutfedip Elazığ’da konaklamış... Âh ne saâdet! Başımız göklerde!
Hadi hemen bir minibüs ayarlayalım, gelenleri Kapalı Çarşı’ya götürelim de badem şekeri, orcik alsınlar! Ürünlerine her Allah’ın haftası zam üstüne zam yapan şanlı esnafımız kalkınsın!
Övündüğümüz şeye bakın! Oysa sormamız gereken sorular yok mu bu konuda?
Meselâ hazır tren Elazığ’a gelebiliyorken 21. yüzyılın Türkiye’sinde İstanbul’dan Elazığ’a trenle gitmek isteyen bir yolcu ne kadar zamanda Elazığ’a varmaktadır diye sorsak...
Madem dünyanın merkeziyiz biz; Turanız, Türkistanız, Horasanız, Kafkasyayız, Azerbaycanız, Kerküküz... Niye bir Sivas kadar değiliz ya hu? Neyimiz eksik Sivas’tan?
Hızlı tren ara vermeksizin İstanbul’dan Sivas’a gidiyor da koskoca Elazığ’a niçin gidemiyor? Kaldı ki turistik olanının bile hedef noktası Elazığ değil... Geçerken uğramış!
*
Devam edelim haberlerimize... Manşet şöyle: “Bürokraside Elazığ rüzgarı!”
N’olmuş?
Birkaç vilayetin emniyet müdürü Elazığlıymış!... Filan bakanlığa bağlı bilmem ne kurumunun başkanlığına bir hemşehrimiz getirilmiş... Falanca illerin vali yardımcıları da Elazığlıymış! Rüzgar dedikleri bu.
Yavaş esse de dağıtmasa üstümüzü başımızı!
Bir önceki Merkez Bankası başkanı hanımefendiyi hatırlayın. Her fırsatta birbirini yiyen Elazığ ve Malatyalılar kadını paylaşamadılar. Elazığlılar Ağar’ın yeğeni yaptılar, Malatyalılar Özal’ın akrabası! En son ailece Merkez Bankası’na çöküp oranın çalışanlarına “illallah” dedirttiklerinde baktım ki onun için kavga edenler sus pus! Ne oldu? Dünya kıskanıyordu ya hemşehrimizi!
Türkiye Cumhuriyeti tarihinde Elazığ’dan kaç cumhurbaşkanı çıktı, kaç başbakan çıktı?
Elazığlının her ahvâl ve şartta 22 yıldır cansiperâne desteklediği iktidar partisi bugüne kadar kaç Elazığlıyı bakan olarak atadı?
Sormamız ve sorgulamamız gerekenler bunlarken biz emniyet müdürlükleriyle, şahsî ikbâl için kapılan kurum koltuklarıyla övünüyoruz!
Velhâsıl hamâsette Acemler elimize su dökemez.
**
Aşağıdaki ilk fotoğrafta Elazığ’ın merkeze bağlı Gölardı Köyü Hacı Ali Mezrası’nda 24 Ocak 2020’deki depremde ağır hasar alan bir evi görüyorsunuz.
Terkedilmiş...
İkinci fotoğraf ise bu evden yaklaşık 500 mt. ileride yapılmakta olan TOKİ Köy konutlarını gösteriyor.
Her biri kuş yuvası kadar birkaç ev...
Buna rağmen 4,5 yıldır, hâlâ tamamlanmadı.
Pisliğiyle, çöpüyle öyle bırakıp gitmiş taşeron firma.
Büyük plastik yapı malzemeleri, beton, her türlü atık da hemen yan taraftaki dereye fırlatılmış çalışanlar tarafından!
Evler bu tamamlanmamış halleriyle rüzgara, yağmura ve kar sularına karşı savunmasız durumda!
Ama haşmetli yetkililere “Ne zaman tamamlanacak bunlar? Babanızın hayrına da yapmıyorsunuz üstelik!” diye sormaya kalkarsanız anında bir etiket yapıştırırlar alnınıza!
*
Kültür ve Turizm Bakanlığı tarafından düzenlenen Türkiye Kültür Yolu Festivalleri’nin 2024 yılı takvimi iki hafta önce açıklandı.
Diyarbakır var, Urfa var, Antep var, Van var, Erzurum var, ora, bura, şura var...
Peki nere yok tahmin edin?
Neyse ki geçen aylarda TRT’nin “Sen Türkülerini Söyle” yarışmasının birincisi bir hemşehrimiz oldu da Elazığ’ın bol bol reklamı yapıldı, başımız göğe erdi.
Suları kesik harabe evlerimizde izleyip izleyip alkışladık!
