LIBICKIADVENTURE

Name: LIBICKIADVENTURE
Address: 23 Institute Road, Swanage, BH191BT, GB
Telephone: +447771117174
Rating: 5

Home
United Kingdom
Swanage
LIBICKIADVENTURE

If HAPPINESS is a goal and it should be than ADVENTURE should be a top PRIORITY ! Urodzony we Wrocławiu, studiował na Akademii Ekonomicznej. Zapraszam!
(4)

Bartek Libicki
Podróżnik, żeglarz, fotograf, dokumentalista, miłośnik zwierząt i przyrody. Aktualnie na stałe mieszka i pracuje w Swanage w hrabstwie Dorset w Wielkiej Brytanii. Podróżował przez kilkadziesiąt krajów na pięciu kontynentach. Strona ta jest dokumentem jego podróży. Jeżeli macie pomysł na ciekawą wyprawę, możemy zorganizować ją razem!

16/08/2024

Within Portsmouth's Historic Dockyard is the Dockyard Apprentice Museum located within Boathouse No7. The museum allows you to experience being a dockyard apprentice. The dockyard apprentice museum allows you to discover the skills and crafts used to build the dreadnought battleship. The museum invites visitors to become an apprentice for the day, clocking in at the Victory Gate before learning about the crafts and skills once used within Portsmouth's Dockyard.

15/08/2024

Royal Maritime Hotel, jeden z najbardziej zabytkowych hoteli w Portsmouth, został założony w 1850 roku. Jako Dom Żeglarzy powstał, aby opiekować się marynarzami po służbie oraz marynarzami przebywającymi „pomiędzy zmiana statkow ”.
Królewska Marynarka Wojenna okropnie traktowała swoich marynarzy, gdy wracali po dwóch lub trzech latach na morzu, co było nieuprzejmością, której założyciele klubu nie mogli znieść. Celem Domu Żeglarza było zapewnienie godnego szacunku komfortu jak w domu, a także bezpiecznego miejsca do pozostawienia pieniędzy! Klub zyskał „patronat królewski” w 1855 roku, po wizycie w hotelu księcia Alberta. Królowa Wiktoria została wówczas jego patronką. W XX wieku miały miejsce także wizyty królewskie, w tym królowa Elżbieta II w 1986 r. (patronka do 2007 r.) i książę Karol (patron od 2007 r.) rok później. Podobnie jak wiele innych, Klub nie przetrwał II wojny światowej bez szwanku. 10 stycznia 1941 roku połowa budynku została zbombardowana, a pozostała część uległa zniszczeniu dwa miesiące później, 10 marca. Jednak hotel nie został opuszczony. Królewska Marynarka Wojenna zbudowała go ponownie od podstaw i ponownie otwarto 4 marca 1952 roku. Od tego czasu dla wielu osób stał się prawdziwym domem. W 1883 roku Klub uzyskał status organizacji charytatywnej .Członkostwo jest otwarte dla wszystkich służących i emerytowanych członków Sił Zbrojnych i ich rodzin, a także członków Royal Navy, Royal Marines i Merchant Navy, dla których został założony. Royal Maritime niedawno utworzyło prestiżową „Więź Przyjaźni” z HMS Prince of Wales, której celem jest zapewnienie korzyści wszystkim osobom służącym na pokładzie, ich rodzinom i przyjaciołom.

15/08/2024

M33 to jedyny okręt z pierwszej wojny światowej, który przetrwał, który służył podczas kampanii Gallipoli i Salonik na Morzu Egejskim w latach 1915–1918 oraz na rzece Dźwinie jako część Eskadry Morza Białego podczas brytyjskiego wsparcia dla Białych Rosjan przeciwko bolszewikom w okresie rewolucji rosyjskiej trwającej od czerwca do września 1919 r. HMS M33 jest obecnie atrakcją w Muzeum Narodowym Królewskiej Marynarki Wojennej w historycznej stoczni Portsmouth

14/08/2024

Witamy w marinie Port Solent .
Port Solent to wielokrotnie nagradzana luksusowa marina z dobrze prosperującą stocznią, tętniącą życiem społecznością na nabrzeżu i szeroką gamą wysokiej jakości usług morskich. Port Solent, położony w samym sercu pięciogwiazdkowej dzielnicy nadbrzeżnej, z kinem i szeroką gamą restauracji, jest jedną z najlepszych marin na południowym wybrzeżu. Zamknięty basen zapewnia posiadaczom miejsca do cumowania całkowity spokój ducha w każdych warunkach, a całodobowy dostęp do portu Portsmouth oznacza, że wody Solent są w zasięgu ręki i zapewniają rodzinne przygody. Szybki i łatwy dojazd jest dodatkowym atutem. Marina Port Solent oferuje miejsce do cumowania szerokiej gamy łodzi, od małych łodzi motorowych po jednostki o długości 24 metrów. Dobrze prosperująca stocznia mariny, oferująca pełen zakres usług, z osłoniętym położeniem, jest jednym z najlepszych miejsc do zabezpieczenia łodzi na zimę lub przeprowadzenia napraw. Parki dla łodzi zapewniają miejsce do przechowywania nawet 500 łodzi, a największy w Wielkiej Brytanii sklep z narzędziami zapewnia kompleksową gamę specjalistów w zakresie konserwacji i pielęgnacji. Marina łączy w sobie luksus, wygodę i zabawę. Posiadacze miejsca do cumowania mają dostęp do znajdującego się na miejscu serwisu z możliwością ładowania samochodów elektrycznych. Rozrywka na lądzie nie ma sobie równych z mnóstwem barów, restauracji, multipleksów, klubu Davida Lloyda, a nawet placu zabaw dla dzieci. Ścieżka rowerowa oznacza, że do zabytkowego zamku Portchester można dojechać w kilka minut rowerem.

14/08/2024

Boathouse 4 został zbudowany w ramach szybkich działań zbrojeniowych poprzedzających drugą wojnę światową i miał wspierać budowę i konserwację małych okrętów wojennych. Pierwotnie hangar dla łodzi miał sięgać aż do Bramy Zwycięstwa na południu, ale po wybuchu wojny został zbudowany tylko częściowo. Aby przyspieszyć ukończenie budynku, szybko wzniesiono ścianę z blachy falistej. Choć funkcja ta miała mieć charakter tymczasowy, działa do dziś. Podczas drugiej wojny światowej Boathouse 4 odegrał ważną rolę we wspieraniu wysiłków wojskowych. W Boathouse tajnie budowano miniaturowy okręt podwodny X4, którego zadaniem było umieszczanie min pod niemieckimi pancernikami. 30 września 1942 roku Jerzy VI odwiedził Stocznię, aby dokonać przeglądu budowanych trzyosobowych i innych małych okrętów podwodnych. Dziedzictwo zachowane Po remoncie w 2015 r., przy hojnym wsparciu z Funduszu Dziedzictwa Loterii Narodowej i Funduszu Rozwoju Regionalnego, Boathouse 4 został przekształcony w Centrum Umiejętności w zakresie Dziedzictwa i Szkutnictwa. Dziś służy jako miejsce, w którym entuzjaści mogą zaangażować się w ochronę dziedzictwa morskiego i rzemiosło. Odkrywanie historii morskiej Odwiedzający Boathouse 4 mogą zanurzyć się w bogatej historii inżynierii morskiej i rzemiosła. Od projektu architektonicznego po tętniące życiem warsztaty, BH4 oferuje przypomnienie pomysłowości i odporności Marynarki Wojennej oraz wgląd w żywe dziedzictwo morskie. Odwiedzający bezpłatną wystawę SHE SEES mogą zapoznać się z obszerną historią pionierskich głosów kobiecych w przemyśle morskim. Odwiedzający Boathouse mogą również cieszyć się wspaniałą restauracją Boathouse 4, oferującą menu sezonowe i widoki na nasze statki pływające na pontonach oraz przez port w Portsmouth. Suwnice bramowe wewnętrzne, kanały uruchamiające i śluzy Boathouse 4 posiadaja własny wewnętrzny kanał wodowania obsługiwany przez suwnice bramowe oraz dwie śluzy. Śluzy te regulują przepływ wody przez tunel pod budynkiem i do XVII-wiecznego Stawu Masztowego po drugiej stronie. Przystań dla łodzi 4 pontony Sieć pontonowa Boathouse 4 to jedyny budynek z bezpośrednim dostępem do portu. W 2017 roku, przy wsparciu funduszu LIBOR , udało się zbudować sieć pontonową połączoną z pokładem nabrzeżnym Boathouse 4, umożliwiając osłonięte i dostępne zacumowanie kolekcji na wodzie w porcie Portsmouth.

13/08/2024

Wieża Spinnaker Tower jest wieżą o wysokości 170m i główną atrakcją portu Portsmouth. Jego budowa była współfinansowana przez National Lottery – odpowiednika polskiego Totalizatora Sportowego. Jej kształt został wybrany przez mieszkańców Portsmouth w drodze plebiscytu, a została zaprojektowana przez lokalne biuro projektowe HGP Architects z pobliskiego Fareham. Firma Scott Wilson była doradcą inżynieryjnym, a wybudowała ją jedna z największych w Wielkiej Brytanii firm budowlanych – Mowlem z Londynu.
Kształt wieży przypominający napięty żagiel odzwierciedla morską historię Portsmouth. Uroczyste otwarcie wieży nastąpiło 18 października 2005 roku. Właścicielem wieży jest Rada Miasta Portsmouth, ale zarządza nią “Continuum Leading Attractions” z York, która nadzoruje również cztery inne atrakcje w Wielkiej Brytanii, między innymi “The Real Mary King’s Close” i “Oxford Castle Unlocked”.
Pierwotnie wieża Spinnaker Tower miała nosić nazwę “Portsmouth Millenium Tower”, lecz w związku ze znacznym poślizgiem czasowym jej otwarcia, zmieniono nazwę na Spinnaker Tower (pol. Żagiel). W lipcu 2015 roku głównym sponsorem wieży zostały linie lotnicze z Emiratów Arabskich i od tego czasu jej oficjalna nazwa brzmi “Emirates Spinnaker Tower”.
Wieża Spinnaker Tower wznosi się na wysokość 170m ponad poziom morza i jest 2.5 razy wyższa niż Kolumna Nelsona z Trafalgar Square w centralnym Londynie, co czyni ją jedną z najwyższych konstrukcji w Wielkiej Brytanii poza Londynem – nie licząc wież komunikacyjnych i kominów. Plasuje się zaraz za turbiną wiatrową “Samsung Heavy Industries” (196m) i słupem wysokiego napięcia “400kV Thames Crossing” (196m).
Wieża jest widoczna z wielu kilometrów wokół Portsmouth, upiększając widok zapierającej dech w piersiach cieśniny Solent. Można ją zobaczyć z wyspy Isle of Wight, półwyspu Manhood w Sussex, a nawet z Worthing w Zachodnim Essex.
Wieża Spinnaker przedstawia napięty na wietrze żagiel. Wykorzystanie ażurowej konstrukcji, dwóch półokrągłych, stalowych rur połączonych wspornikami sprawia, że konstrukcja wydaje się zgrabna i delikatna, doskonale prezentując się zarówno w świetle dziennym, jak i nocą oświetlona różnokolorowym światłem.
Metalowe komponenty zostały wyprodukowane przez Butterley Company, oczywiście z Wielkiej Brytanii. Na wysokościach 100, 105 i 110 metrów znajdują się trzy poziomy obserwacyjne, zapewniające widok na całe miasto i port Langestone w zakresie 360° i promieniu 37 kilometrów.
Najwyższy poziom obserwacyjny Spinnaker Tower (the Sky Deck) posiada zadaszenie wyłącznie z siatki drucianej, więc zwiedzający mogą obejrzeć iglicę na szczycie wieży. Na najniższym poziomie obserwacyjnym część podłogi wykonana jest ze szkła i jest to największa w Europie szklana podłoga. Żywotność wieży projektanci oszacowali na 80 lat.
Projekt jest zbliżony wizualnie do arabskiego hotelu Burdż al-Arab położonego w Dubaju.
Planowanie budowy rozpoczęto w 2000 roku, a prace ruszyły w 2001 i zakończono je w połowie 2005 roku. Tak długi czas budowy spowodowany był sporymi opóźnieniami i ponawianymi kilkukrotnie przez firmę Mowlem wnioskami o finansowanie. Pierwotnie radni obiecywali, że całkowity koszt budowy zostanie pokryty z pieniędzy z loterii. Ostatecznie jednak ponad £11 milionów zostało dopłacone z podatków. Całkowity koszt budowy wyniósł £36 milionów. Opóźnienia wynikały również z ciągłych problemów z zewnętrzną, szklaną windą, z której ostatecznie zrezygnowano.
W 2004 roku Leo Madden zrezygnował z funkcji radnego miasta po bardzo krytycznym raporcie dotyczącym wykorzystania środków na budowę wieży. Barry Smith, doradca prawny również został zwolniony po ujawnieniu nieprawidłowości w zawieraniu umów z budowniczymi. W końcowej fazie budowy wieży grupa “Fathers 4 Justice” w ramach protestu wspięła się na konstrukcję rozwieszając na niej transparent z napisem “Równe prawa dla ojców. Zmień prawo Panie Blair”.
Kolejnym incydentem był skok Base Jumpera z wieży na spadochronie. Udało mu się ominąć ochronę, sforsować drzwi i dostać na platformę na wysokość 107m. Po wylądowaniu zdołał bezpiecznie uciec. Co prawda kamery CCTV zarejestrowały numer rejestracyjny jego samochodu, ale policja postanowiła nie ścigać go. Rzeczniczka policji hrabstwa Hampshire stwierdziła, że co prawda skok został im zgłoszony, ale policja uznała, że nie był on przestępstwem.
Podczas uroczystego otwarcia wieży kierownik projektu David Greenhalgh, oraz reprezentant firmy Mowlem zostali na półtorej godziny uwięzieni w zewnętrznej windzie na szczycie wieży, na skutek awarii. Aby ich uwolnić musieli zostać wezwani alpiniści, którzy spuścili ich bezpiecznie na linach. Ostatecznie winda ta została usunięta w grudniu 2012 roku.
Wieża Spinnaker Tower Awaria Windy
Po otwarciu wieży zainteresowanie turystów nią było ogromne. Tylko w pierwszym roku na jej szczyt wjechało ponad 600 tysięcy osób.
W lipcu 2006 roku lokalna prasa wznieciła obawy, że zarządca wieży może być zmuszony do jej zamknięcia. Powodem tego była ustawa z 1995 roku dotycząca dyskryminacji osób niepełnosprawnych. Prawo wymagało, aby zawsze były dostępne dwie drogi awaryjnej ewakuacji. Jako że były ciągłe problemy z dodatkową zewnętrzną windą, jedynymi drogami ewakuacji były wewnętrzna winda i schody, z których niepełnosprawni na wózkach korzystać nie mogą. Problem rozwiązano zakupując specjalny fotel ewakuacyjny i szkoląc personel wieży jak go używać. W przypadku awarii jedynej windy personel musi pokonać z niepełnosprawnym 570 schodów w dół.
Wieża Spinnaker Tower jako ikona południowego wybrzeża Anglii została umieszczona w czołówce programu “BBC South Today”, oraz “ITV News”.
W czerwce 2009 roku zarządca wieży zapowiedział, że trwają prace nad udostępnieniem skoków z wieży – tzw. Freefall. Jednak do 2016 roku nadal ta opcja jest jedynie w planach.
W 2006 roku wieża wygrała główną nagrodę za najlepszy projekt roku w konkursie RICS Regeneration.
W maju 2015 roku jako część szerszego projektu wygenerowania dodatkowych przychodów poprzez wykorzystanie potencjału reklamowego, radni miasta zdecydowali o sprzedaży praw do nazwy wieży komercyjnym sponsorom. Proponowana umowa obejmowała prawa do nazwy wieży przez okres co najmniej pięciu lat, możliwość przemalowanie wieży na wybrane kolory, oraz zaprojektowania nowego logo. Całość zaoferowano się wykonać do 17 lipca 2015 roku, kiedy odbywać się miał konkurs żeglarski America’s Cup World Series. Zainteresowanie ofertą przejawiły linie lotnicze z Emiratów Arabskich.
5 lipca 2015 roku Rada Miasta potwierdziła, że Emirates będą głównym sponsorem. Wieża Spinnaker Tower miała zostać przemalowana na biało czerwone barwy, jako część rebrandingu. Nie spodobało się to mieszkańcom Portsmouth, gdyż takie barwy noszą piłkarze konkurencyjnej drużyny futbolowej z Southampton.
Wieża Spinnaker Tower Emirates
Rezydenci Portsmouth przedłożyli Radzie Miasta petycję z 10 tysiącami podpisów z prośbą o zmianę barw. Radni postanowili przemyśleć tę decyzję i przewodnicząca rady – Donna Jones powiedziała: “Pracujemy nad nowym projektem dla wieży, który będzie uwzględniał również dziedzictwo miasta. Nie chcę w mieście wieży, której wyglądu nikt nie będzie lubił”.
Ostatecznie nowy wygląd w kolorach błękitno-złoto-białych (Biało-niebieskie barwy nosi drużyna piłkarska z Portsmouth) zaprezentowano 19 lipca 2015 roku. Tim Clark, dyrektor generalny firmy Emirates powiedział wówczas: “Wysłuchaliśmy głosów mieszkańców i pracowaliśmy z Radą Miasta nad odpowiednim projektem, aby stworzyć coś z czego mieszkańcy miasta będą dumni.”

26/07/2024

Angielski admirał Nelson, słynny z morskich manewrów, został śmiertelnie raniony na piętnaście minut przed swoim wielkim zwycięstwem pod Trafalgarem.
Życie na morzu nie rozpieszczało Nelsona. 12 lipca 1793 pod Korsyką dowodząc Agamemnonem, mocno oberwał odłamkami drewna z poszycia okrętu, trafionego kulą armatnią. Twarz miał całą posiniaczoną i zakrwawioną, z czaszki wisiał płat skóry, a okolice prawego oka zostały mocno poharatane. Sam myślał, że to już koniec, ale okazało się, że rany są bardziej powierzchowne niż się pierwotnie wydawało. Niestety, choć prawe oko było całe, to utracił w nim zupełnie wzrok, prawdopodobnie pod wpływem mocnego uderzenia odkleiła się w nim siatkówka.
Cztery lata później, 26 czerwca 1797 na okręcie Theseus (Tezeusz) podczas bitwy pod Teneryfą dostał postrzał w prawe przedramię, które trzeba było amputować. Mimo różnych przywilejów dowódcy, takich jak większa kajuta, lepsze jedzenie, akurat opieka chirurga na okręcie wyglądała podobnie dla wszystkich. Nie było wtedy środków znieczulających, zresztą nie było na to czasu, amputowało się nożem albo piłą, dopiero potem na uśmierzenie bólu podawano o***m. Na rycinach, obrazach i pomnikach przedstawiających admirała Nelsona od tej pory prawy rękaw jest przypięty do poły munduru.
14 września 1805 admirał wyrusza, jak się później okaże w ostatnie rejs, z Portsmouth na okręcie Victory (Zwycięstwo). Sama Victory wróci później do Portsmouth aby zostać żaglowcem muzeum, gdzie jest do dziś. 21 października Nelson jest pod Trafalgarem w szczytowym momencie bitwy pomiędzy Anglikami, a połączona flotą francuską i hiszpańską. O godzinie 13:15 admirał Nelson rozmawiał na deku z kapitanem Hardy’m, kiedy padł strzał muszkietu z francuskiego okrętu Redoutable (Groźny).
Nelson, jako człowiek dumny i honorowy, a pewnie także i uparty, nie tylko odmówił zejścia pod pokład w czasie bitwy, ale też zdjęcia dystynkcji admiralskich, wystawiając się na cel wrogich strzelców. Kula wystrzelona z topu masztu przeszyła z góry lewy epolet munduru i utkwiła w ciele po drodze dziurawiąc płuco oraz uszkadzając kręgosłup. Kwadrans później przyszły wieści, że bitwa została wygrana. Nelson był świadomy że umrze. Czuł, że wykrwawia się wewnętrznie, co nastąpiło o godzinie 16:30.
Prosty pogrzeb na morzu w przypadku takiego bohatera narodowego nie wchodził w grę, ciało należało dowieźć do Anglii. Podróż pod żaglami trwała kilka tygodni, w tym czasie należało zabezpieczyć ciało. W warunkach morskich w tym wypadku balsamowanie polegało na zanurzeniu w beczce brandy, co się sprawdziło na tyle dobrze, że można je było po podróży poddać autopsji w Anglii. Tak zamarnowany korpus później usunięto, a po oględzinach odkryto, że marynarze wywiercili dziurę w dnie beczki i wypili całą brandy. Zatem ta opowieść służy jako podstawa do użycia terminu „krew Nelsona” do opisania brandy / rumu. Admirał Nelson miał bardzo uroczysty pogrzeb z długą procesją na Tamizie oraz po ulicach Londynu, spoczywa w krypcie Katedry Św. Pawła, a jego trumna wykonana została z głównego masztu flagowego okrętu francuskiego Orient, zdobytego przezeń w bitwie w delcie Nilu.

25/07/2024

Starcie to było kluczową bitwą morską wojen napoleońskich. Zostało rozegrane 21 października 1805 roku między flotą angielską a francusko-hiszpańską, 21 mil morskich od przylądka Trafalgar, na Ocenie Atlantyckim. Na czele floty sojuszniczej znajdował się admirał Pierre Villeneuve, a floty brytyjskiej - admirał Horatio Nelson.
Napoleon chciał dokonać inwazji w Wielkiej Brytanii, jednak nie było to możliwe, dopóki kontrolowała ona Kanał La Manche, a okręty Francuzów i sprzymierzonych z nimi Hiszpanów były rozproszone w zablokowanych przez okręty brytyjskie portach. Plan Napoleona zakładał wymknięcie się francuskich i hiszpańskich statków z portów i zgromadzenie floty na Karaibach, a następnie powrót do Europy.
Pierwsza część planu została zrealizowana - prawie wszystkie okręty sprzymierzonych znalazły się na Morzu Karaibskim. W drodze powrotnej do Europy starcie z okrętami brytyjskimi 22 lipca 1805 u wybrzeży Hiszpanii skłoniło flotę francusko-hiszpańską do schronienia się w porcie Ferrol. 10 sierpnia Villeneuve otrzymał rozkaz poprowadzenia floty w kierunku Kanału La Manche, jednak z obawy przed brytyjskimi okrętami popłynął zamiast tego na południe do portu w Kadyksie. 26 sierpnia Napoleon, po bezskutecznym oczekiwaniu na flotę, porzucił plany ataku na Wielką Brytanię i skierował swoje wojska w kierunku Austrii i Niemiec.
Tymczasem flota sojusznicza została zablokowana w Kadyksie przez brytyjskiego admirała Nelsona. 16go września Napoleon rozkazał flocie opuścić Kadyks i popłynąć w kierunku Neapolu. Villeneuve ociągał się z wykonaniem rozkazu z obawy przed bitwą z silniejszą flotą brytyjską, jednak kiedy doszły go słuchy, że Napoleon chce go pozbawić dowództwa, 18 października zdecydował się opuścić port. 21 października Francuzi dostrzegli flotę brytyjską, jednak na odwrót było już za późno.
Przystępując do bitwy eskadra brytyjska liczyła 27 okrętów liniowych i 2 fregaty, a hiszpańsko-francuska - 33 okręty liniowe i 7 fregat. Nelson postanowił zaatakować wroga dwiema kolumnami, żeby odciąć najsilniejsze okręty wroga od reszty floty. Była to niebezpieczna strategia, ponieważ zbliżające się do statków wroga brytyjskie okręty nie mogły używać zlokalizowanych na burtach armat. Ryzykowny plan powiódł się. Część okrętów odcięła straż tylną, druga część centrum. Umożliwiło to rozgromienie Francuzów.
Bitwę wygrali Anglicy, jednak admirał Nelson został śmiertelnie ranny. Sprzymierzeni stracili 22 okręty. Po ich stronie było około 3 250 zabitych, 2 500 rannych i 7 000 wziętych do niewoli. Po stronie brytyjskiej było kilkanaście okrętów uszkodzonych, około 400 zabitych i około 1 200 rannych. Wygrana bitwa umożliwiła Brytyjczykom panowanie na oceanach i przyczyniła się do powstania brytyjskiego imperium kolonialnego.

23/07/2024

Zbudowany w 1765 roku brytyjski okręt liniowy HMS Victory jest jednym z najstarszych zachowanych okrętów wojennych na świecie. Jest to również jeden z najsłynniejszych okrętów swoich czasów, głównie za sprawą Bitwy pod Trafalgarem, w trakcie której na pokładzie okrętu zginął Admirał Horatio Nelson.
Historia okrętu sięga 1758 roku. Brytyjska flota zamówiła wówczas serię potężnych okrętów liniowych pierwszej klasy, których uzbrojenie miało składać się z ponad 100 dział. Oficjalnie zamówienie na nowe okręty złożono 14 lipca 1758 roku. Projekt przygotować miał konstruktor Thomas Slade.
Do budowy nowych jednostek Slade wykorzystał plany zbudowanego kilka lat wcześniej HMS Royal George. Po ich dopracowaniu rozpoczęto przygotowania do budowy pierwszej jednostki. Stępkę pod okręt położono 23 lipca 1759 roku, początkowo nie nadając jej nazwy. Prace prowadzono w stoczni Chatham Dockyard.
HMS Victory to trzyrzędowy okręt liniowy. Jednostka ma 69 m długości i wyporność 3500 ton. Płynąc pod pełnymi żaglami i w sprzyjających warunkach mógł osiągnąć prędkość około 11 węzłów. W czasie bitwy pod Trafalgarem jego uzbrojenie składało się z 34 dział 12-funtowych, 34 dział 24-funtowych, 34 dział 32-funtowych i 2 karoned 68-funtowych. Burty kadłuba miały około 60 cm grubości. Załoga liczyła 820 marynarzy.
Bo zbudowaniu szkieletu, prace nad okrętem przerwano aż na 3 lata i wznowiono je dopiero w 1763 roku. Długa przerwa w pracach sprawiła, że drewno wyschło, dzięki czemu zwiększyła się jego wytrzymałość. Prawdopodobnie dzięki temu HMS Victory przetrwał aż do dzisiejszych czasów. Wodowanie okrętu miało miejsce 7 maja 1765 roku, ale nie oznaczało to, że jednostka wejdzie do służby. Brak zapotrzebowania na nowy okręt wojenny, zwłaszcza tak potężny, sprawiło, że nieukończony HMS Victory trafił na rzekę Medway, gdzie przez 13 lat pozostawał w rezerwie.
Koszt budowy okrętu wyniósł 63 176 funtów (współcześnie około 7,8 mln funtów). Do budowy wykorzystano drewno z aż 6000 drzew – głównie dębów. Ze względu na typową dla okrętów pierwszej klasy konstrukcję, jednostka niczym nie wyróżniała się na tle innych okrętów tego typu, za wyjątkiem olbrzymiej przeszklonej rufy.
W marcu 1778 roku okręt przywrócono do służby i wyposażono. Następnie pod dowództwem admirała Johna Campbella HMS Victory rozpoczął służbę trwającą do 1797 roku. W jej trakcie jednostka wzięła udział w wielu bitwach, min. w dwóch bitwach pod Ushant i w oblężeniu Gibraltaru. Co ciekawe, w trakcie walk nie odniosła większych uszkodzeń. Mimo to intensywna eksploatacja niekorzystnie wpłynęła na stan kadłuba.
Pod koniec 1797 roku dowództwo floty uznało, że okręt nie nadaje się do dalszej eksploatacji i w związku z tym umieszczono go w rezerwie. W październiku 1799 roku podjęto jednak decyzję o przywróceniu starego okrętu do służby z powodu niedoboru ciężkich okrętów liniowych pierwszej klasy. W tych latach rozwój technologii był na tyle powolny, że mimo wieku, HMS Victory pozostawał jednym z najpotężniejszych okrętów liniowych w brytyjskiej flocie.
Remont połączony z modernizacją rozpoczęto na początku 1800 roku. W trakcie prac przebudowano rufę, nieznacznie upraszczając jej kształt i zmieniono układ uzbrojenia, dzięki czemu zwiększono liczbę dział do 104 (z wcześniejszych 100). Victory został również przemalowany w czarno-żółte pasy (w takim malowaniu można oglądać go współcześnie). Prace kosztowały ostatecznie 70 933 funty (współcześnie ponad 5,1 mln funtów) i trwały prawie 3 lata .
18 maja 1803 roku dowódcą okrętu został admirał Nelson. HMS Victory wykorzystywany był przez admirała aż do bitwy pod Trafalgarem 21 października 1805 roku. W trakcie walk jednostka odniosła poważne uszkodzenia, a śmierć poniosło 57 marynarzy oraz sam admirał Nelson. Uszkodzenia były tak poważne, że okręt trzeba było doholować do Gibraltaru, gdzie przeprowadzono prowizoryczny remont pozwalający na kontynuowanie rejsu do Wielkiej Brytanii o własnych siłach.
Po powrocie do Wielkiej Brytanii jednostka została wyremontowana i powróciła do regularnej służby w której pozostawała aż do 1812 roku. W jej trakcie okręt wziął udział w kilku misjach na Bałtyku. Ze względu na wiek i stan okrętu, w 1812 roku zdecydowano się na przekształcenie go w pływający magazyn. W 1889 roku wysłużony okręt przekształcono w szkołę dla radiotelegrafistów. W tej roli okręt wykorzystywano do 1904 roku, kiedy szkołę przeniesiono na HMS Hercules.
Mający prawie 150 lat okręt był w bardzo złym stanie i tylko dzięki sentymentowi nie został rozebrany. Wybuch I wojny światowej uniemożliwił przeprowadzenie remontu, a wojenna zawierucha uchroniła stary statek przed próbami rozebrania. Dopiero w 1921 roku podjęto decyzję o rozpoczęciu remontu rozpadającego się i dosłownie tonącego w porcie okrętu.
12 stycznia 1922 roku przeholowano go do suchego doku w Portsmouth, gdzie rozpoczęto trwający 7 lat remont. W jego trakcie wymieniono znaczną część drewnianej konstrukcji, która była przegniła oraz przywrócono wygląd i wyposażenie z czasów bitwy pod Trafalgarem. Oficjalnie w 1928 roku odbyła się ceremonia z okazji zakończenia prac, ale w praktyce jeszcze przez wiele lat prowadzono prace remontowe. W trakcie II wojny światowej przerwano prace remontowe a w 1941 roku Victory o mały włos nie został zniszczony w trakcie jednego z nalotów.
Po wojnie kontynuowano prace remontowe, zakończone dopiero w… 2005 roku. Obecnie okręt cały czas znajduje się w suchym doku w Portsmouth, gdzie można go zwiedzać. Co ciekawe HMS Victory pozostaje cały czas oficjalnie w służbie, chociaż jego stan nie pozwala na spuszczenie go na wodę.

22/07/2024

Zwyczaj wystawiania flag Jolly Roger przez lodzie podwodne został wprowadzony po raz pierwszy na brytyjskich okrętach podwodnych, w odpowiedzi na złośliwe uwagi ówczesnego, Pierwszego Lorda Morskiego admirała Arthura Wilsona. Określił on podwodników jako "podstępnych, działających nie fair i cholernie nie-angielskich!" ("underhanded, unfair and damned un-English!"). Same okręty podwodne nazwał "piratami" i w rewanżu dowódcy takich jednostek zaczęli wywieszać znaki wcześniej rzeczywiście wykorzystywane przez piratów (jako pierwszy był HMS "E-9" pod dowództwem kmdr ppor. Maxa Hortona). Brytyjczycy dodawali jednak na tej fladze specjalne oznaczenia, które od razu wyjaśniały, jaki sukces odniosła dana załoga w działaniach bojowych. Swoje znaki miały więc zatopione statki, okręty, małe jednostki pływające, akcje abordażowe, jednostki zniszczenie ogniem armat lub podłożonym ładunkiem wybuchowym, operacje dywersyjno-szpiegowskie (sztylet) oraz akcje poszukiwawczo-ratownicze (koło ratunkowe). Po II wojnie światowej brytyjscy podwodnicy kontynuowali tą tradycję podnosząc m.in. Jolly Roger na atomowym okręcie podwodnym HMS "Conqueror", który w czasie Wojny o Falklandy w 1982 r. zatopił argentyński krążownik "General Belgrano” .
Już w najnowszych czasach brytyjskie "znaki pirackie" dostawały oznaczenia liczby wystrzelonych spod wody rakiet Tomahawk na cele w Libii, Iraku i Syrii oraz oznaczenia operacji specjalnych.

09/07/2024

HMS Alliance to okręt podwodny Royal Navy klasy A, Amphion lub Acheron, stępkowany pod koniec drugiej wojny światowej i ukończony w 1947 roku. Okręt podwodny jest jedynym zachowanym egzemplarzem tej klasy, będącym pomnikiem i statek-muzeum od 1981 roku. Okręty podwodne klasy Amphion zostały zaprojektowane do użytku na Dalekim Wschodzie, gdzie wielkość Oceanu Spokojnego zapewniała duży zasięg, dużą prędkość powierzchniową i względny komfort dla załogi, co było ważnymi cechami pozwalającymi na znacznie większe obszary patrolowe i dłuższe przebywanie na morzu niż w przypadku łodzi brytyjskich. z którymi musiały się zmagać okręty podwodne operujące na Atlantyku lub Morzu Śródziemnym. Alliance był jedną z siedmiu łodzi klasy A wyposażonych w maszt snortowy – wszystkie pozostałe łodzie miały maszty zamontowane do 1949 r. Od 9 października 1947 r. do 8 listopada okręt podwodny odbył długi eksperymentalny rejs po Oceanie Atlantyckim u wybrzeży Afryki, aby zbadaj granice masztu parskającego, pozostając zanurzonym przez 30 dni. W latach 1958–1960 Alliance został gruntownie zmodernizowany poprzez usunięcie działa pokładowego i zewnętrznych wyrzutni torpedowych, opływowy kadłub i wymianę statecznika na większy (26 stóp i 6 cali), bardziej opływowy, wykonany z aluminium. Celem tych modyfikacji było uczynienie łodzi podwodnej cichszą i szybszą pod wodą. Po modyfikacjach antena nadawcza bezprzewodowa została wsparta na ramie za końcem; ale później została zastąpiona anteną biczową po prawej stronie płetwy, którą można było hydraulicznie obracać do pozycji poziomej. Zachowano jednak oryginalny właz umożliwiający dostęp do działa, co umożliwiło Sojuszowi ponowne wyposażenie w działo pokładowe małego kalibru podczas służby na Dalekim Wschodzie podczas konfrontacji indonezyjskiej na początku lat sześćdziesiątych. W maju 1961 roku zmieniono numery proporczyków brytyjskich okrętów podwodnych, tak że wszystkie ocalałe okręty podwodne ukończone po drugiej wojnie światowej miały teraz numery od S01 w górę, a Sojuszowi nadano numer S67. Około 30 września 1971 r. na pokładzie statku w Portland doszło do śmiertelnej eksplozji baterii. Od 1973 do 1979 była statyczną łodzią szkoleniową w przybrzeżnej bazie HMS Dolphin, zastępując na tym stanowisku HMS Tabard. W sierpniu 1979 roku został odholowany do stoczni Vosper Ship Repairers Limited w Southampton w celu wzmocnienia stępki, aby można było go wyjąć z wody i zakonserwować jako pomnik ku czci brytyjskich marynarzy z okrętów podwodnych, którzy zginęli w służbie. Od 1981 roku okręt podwodny jest statkiem-muzeum, wyciągniętym z wody i wystawianym w Muzeum Okrętów Podwodnych Królewskiej Marynarki Wojennej w Gosport. Aby uratować łódź, konieczne są pilne prace renowacyjne i realizowany jest prowadzony program renowacji, który obejmuje rekultywację terenu pod HMS Alliance . Zapewni to również łatwy dostęp na potrzeby przyszłej konserwacji oraz nowe platformy widokowe dla zwiedzających, i kiosk . Częścią projektu jest także nowa galeria HMS Alliance, która ma pomóc odwiedzającym w pełni docenić znaczenie tego okrętu podwodnego i tego, co reprezentuje. 30 maja 2011 r. ogłoszono, że HMS Alliance otrzyma dotację z funduszu Heritage Lottery Fund w wysokości 11 milionów funtów. Alliance otrzyma 3,4 miliona funtów na naprawę dziobu i rufy oraz zajęcie się rozległą korozją powierzchniową. W lipcu 2013 roku zakończono renowację zewnętrzną. Obecnie trwają prace konserwatorskie we wnętrzu.

Address

23 Institute Road
Swanage
BH191BT

Telephone

+447771117174

Website

http://www.libickiadventure.com/

Alerts

Be the first to know and let us send you an email when LIBICKIADVENTURE posts news and promotions. Your email address will not be used for any other purpose, and you can unsubscribe at any time.